Terreur

Het is genoegzaam bekend dat men vanaf zijn geboorte gedoemd is speelbal van overheden, instanties, bedrijven en 'derden' te zijn. Anoniem verdwijnen is onmogelijk, je gegevens leiden een onherleidbaar, onontwarbaar bestaan in allerhande gegevensbestanden en informatiestromen. Digitale communicatiestromen vormen een universum op zich waarop geen enkel menselijk wezen nog zicht of invloed heeft.

De mens ondervindt, hoewel hij zich vaag bewust is van het bestaan ervan, van zijn parallelle leven in het dagelijks leven doorgaans weinig hinder. Zo nu en dan raken beide levens elkaar en dat zorgt voor rimpelingen in de psychische vijver. Vooral het (mobiele) telefonienetwerk is wat dat betreft een demon. Op mijn eerste gsm ontving ik zeer vaak, zonder regelmaat, vage sms-berichten van een onindentificeerbare afzender met steeds dezelfde inhoud: twee onduidbare tekens. Ik had nergens om gevraagd, maar vermoedde wel prepaidtegoed te verliezen aan deze onzin. Zonder veel te bellen of te sms'en daalde mijn beltegoed immers wel heel hard elke maand.

Nieuwe telefoon gekocht, andere gebeurtenissen dienden zich aan. Zo kreeg ik recentelijk om 12.15 een voicemailbericht van een medewerkster van 'stuza' [moeilijk verstaanbaar] waarin ik erop geattendeerd werd dat ik 'om 12.00 uur een afspraak' zou hebben, maar dat 'nog niet was komen opdagen'. Of ik even terug wilde bellen voor tekst en uitleg. Na wat googelen bleek het om SUSA - Uitzendbureau voor studenten te gaan. Ik was volslagen onbekend met dit bedrijf, maar iets of iemand had blijkbaar wel onder mijn naam (voor mij?) een afspraak gemaakt, met mijn 06-nummer of ten minste onder vermelding daarvan. Iemand gaf zich uit voor mij en kon blijkbaar afspraken maken voor mij. Ik was uiteraard behoorlijk van de leg en belde terug naar SUSA. Ik kwam er echter niet doorheen en besloot, weliswaar in angst en beven, de zaak maar te laten rusten zolang er niets met mijn bankrekening gebeurde. Tot op heden heb ik er niets meer van gehoord.

Het blijft schrikken met de telefoonterreur. Hoe vaak je niet gebeld wordt door privénummers of onbekende nummers... Als je opneemt of terugbelt wordt de verbinding verbroken of hoor je hoogstens ruis of vage klikgeluiden. Om letterlijk gek van te worden. Ik besef overigens terdege dat het feit dat ik openbaar blog niet zal bijdragen aan het voorkomen van genoemde zaken, integendeel. En mijn wankele aard draagt uiteraard ook bij aan de vage angst voor het parallelle bestaan. Maar, met een variant op Cobain, just because I'm paranoid, doesn't mean they're not after me.

Over extremisme

De afgelopen week heb ik me qua bloggen koest gehouden. Voornaamste reden was het driedaagse congres 'Achter de verhalen 2' dat van woensdag t/m vrijdag plaatshad in Nijmegen. Een groots evenement voor neerlandici. Alle huidige, toekomstige en would-be hotemetoten waren aanwezig. Het was mooi eindelijk eens aan de bekende namen een gezicht en een stem te kunnen verbinden.

Tussen de bedrijven door, bij het verorberen van broodjes brie-sla-tomaat, kwam uiteraard het nieuws van de week ter sprake. Donderdagavond bleek ineens de film van ome Wilders in première te zijn gegaan. Het bleek te gaan om een uit de hand gelopen powerpointpresentatie met op de koop toe nog enkele pijnlijke blunders, zoals het verwisselen van de foto van Mohammed B. met die van een op B. gelijkend hiphopsujet.

Het kabinet nam de onnodig opgewekte angst en ophef voor lief en veegde zich het zweet van het bleke voorhoofd. Nederlandse moslims reageerden pragmatisch en correct. Moslims in verre landen raakten verward. Wat te doen met die opgenomen vije dagen om te protesteren? Wat te doen met die massaal voorhanden zijnde Nederlandse vlaggen om in de hens te zetten? (Terzijde: hoe komen ze daar ineens aan die vlaggen? Geïmporteerd uit Nederland? Vergelijkbaar met het in de Tachtigjarige Oorlog door de Republiek aan Spanje verkopen van wapens waarmee men vervolgens zelf weer beschoten werd...?) Wat te doen met die kunstige poppen om kapot te slaan? Kortom, wat te doen met die blonde Hollander Garret Weldon, of hoe-die-ook-alweer-heet?

De wereld ontspoort. Hugo Claus, taalkunstenaar, redt symbolisch de Literatuur door Alzheimer niet de kans te geven zijn taalvermogen te vermorzelen, maar kardinaal Danneels laakt de euthanasiekeuze. Een ernstig gestoorde veganiste++ verdedigt in DWDD haar keuze haar zoontje mee te slepen in haar ziekelijke overtuiging louter nog rauw voedsel te eten door te vertellen dat toen het jochie eens stiekem brood en kaas at, het drie weken lang ziek was. Voor mevrouw hét bewijs dat brood en kaas slecht voor de gezondheid zijn, voor ieder weldenkend mens een logisch voortvloeisel van het eenzijdige voedingspatroon van het kind. Het lichaam is niets gewend, maakt geen antistoffen aan, enz.

Extremisme maakt de dienst uit. We leven in een extremistische cultuur waarin de anti-extremisten even extremistisch zijn als de extremisten die zij zeggen te bestrijden. Wilders, de vlaggenverbranders, Danneels, de veganisten: of het nu om door metafysische voorzeggers of door psychische influisteraars ingegeven waanbeelden gaat, de vertolkers ervan heersen, laten de man in het midden klein en onzichtbaar achter en knijpen hem de strot dicht. De positionering in het midden is een ambivalente: het is de genuanceerde, pragmatische positie, maar ook een veilige schijnpositie. Wie in het midden blijft, stelt zijn keuze uit. Hoe blijf ik in dat midden en hoe geraak ik eruit? Dat midden, waar ik uit moet, maar waarin ik het liefst blijf.

Vier keer rijm

Ik lees altijd vele boeken en teksten door elkaar. Dat heeft zo zijn nadelen. Soms plaats ik een herinnering aan een mooi fragment of mooie zin in de verkeerde tekst. Heel af en toe, bij verwante thema's, gaan zelfs de verhalen door elkaar lopen. Voordelen zijn er echter ook genoeg. Er is veel afwisseling, je bent niet weken gebonden aan één boek als dat niet al te boeiend blijkt te zijn, je hebt het idee dat je méér leest. En je ziet verbanden. Van dat laatste wil ik hier een voorbeeld geven.

In Paul Claes' 'Glimpen' van 2004 lees ik:

Bij een lezing in 1792 voorspelde Arend Fokke (1755-1812) dat men in het jaar 3000 geen rijmende gedichten meer zou schrijven. [20-09-2004]

Fokke voorzag blijkbaar de ontwikkeling richting het vrije vers, maar legde het jaartal veel te ver weg in de toekomst. Exemplarisch voor de visie op verandering in die tijd, een bewijs voor het exponentiële karakter van de vooruitgang.

Ondertussen herlees ik ook de Max Havelaar. Ik zie precies waarom ik het boek bij de eerste lezing geweldig vond én waarom er zo weinig van is blijven hangen. Wat dat eerste betreft: de figuur van Batavus Droogstoppel is één van de treffendste personages uit de Nederlandse literatuur. Ook hij ziet niets in rijmende poëzie. De rijmdwang leidt immers tot onwaarheden:

Ik heb niets tegen verzen op-zichzelf. Wil men de woorden in 't gelid zetten, goed! Maar zeg niets wat niet waar is. 'De lucht is guur, en 't is vier uur.' Dit laat ik gelden, als het werkelyk guur en vier uur is. Maar als 't kwartier voor drieën is, kan ik, die myn woorden niet in 't gelid zet, zeggen: 'de lucht is guur, en 't is kwartier voor drieën.' De verzenmaker is door de guurheid van den eersten regel aan een vol uur gebonden. Het moet voor hem juist een, twee uur, enz. wezen, of de lucht mag niet guur zyn. Zeven en negen is verboden door de maat. Daar gaat hy dan aan 't knoeien! Of het weêr moet veranderd, óf de tyd. Eén van beiden is dan gelogen. [47]

Wat een koning. De ontwikkeling is bekend: rijmende poëzie werd geleidelijk aan minder en minder gewaardeerd, het vrije vers, of wat daar dan ook voor mag doorgaan, nam de scepter over. Na de monologen van Droogstoppel lees ik een essay van Hans Sleutelaar in een ouder nummer van Bunker Hill (30, 2005). De titel is... 'De renaissance van het rijm'. Hij schetst eerst de huidige visie op rijm:

Sinds het optreden van de Vijftigers geniet het rijm bij de avant-garde, of wie ervoor doorgaan, een afschrikwekkende reputatie. Rijm is een symbool voor taalbederf. De dood in de pot. Een afgestorven con-ventie. Rijm is reactionair. Studentikoos. Een strohalm voor talentlozen. Rijm is goedkoop. Gezocht. Onecht. Leugenachtig. Rijmen zijn op hun best speelgoed voor taalvirtuozen; garnituur voor laf smakende woord-salades; nepjuwelen voor poseurs. [27]

De duistere poëzie heeft tegenwoordig de overhand, 'puilt de schappen uit'. Sleutelaar ziet daarin de aankondiging van de wedergeboorte van gebonden verzen:

Duisterheid in de kunst is doorgaans een teken van verval. Omstreeks 1900 verkeerde de Europese poëzie in een malaise, die een jaar of twintig duurde. Het modernisme werd geboren. Daarmee kwam een eind aan de alleenheerschappij van de romantische school (naturalisme en symbo-lisme zijn loten van dezelfde stam).
Een kleine eeuw later treedt een vergelijkbare poëtische inflatie op. Nu gaat het om de hegemonie van het modernisme. De bloeitijd van het vrije vers is voorbij. De creatieve tsunami waartoe het inspireerde, is in zijn tegendeel verkeerd, een rots van steile orthodoxie. De sonnettencul-tus van Tachtig liep uit op onleesbare retoriek. De cultus van het vrije vers dreigt net zo te eindigen - in betekenisloze woordkunst. [29]

Alsof Komrij aan het woord is. Hier denk ik dan even over na en vraag me af of de totale onzichtbaarheid van poëzie in de huidige dagbladkritiek iets te maken kan hebben met deze 'poëtische inflatie.' Nietsvermoedend begin ik dan aan Rónán McDonalds The Death of the Critic. Daar lees ik:

Could it be that the notoriously tiny and shrinking market for poetry is now related to the atrophy in critical connections between the academy and the literate public? Poetry has, along with the criticism which accompanies it, retreated into the universities. [...] While populists and anti-modernists call for a 'return' to accessible verse and conventional rhyme [Sleutelaar!], academic theorists demand that poetry and poetry criticism pays its dues to the university climate of ethnic diversity and postmodern theory. [...]
The circle is self-perpetuaing: the more poetry seeks the endorsement of the universities, the more poetry criticism becomes absored by academic language and less a part of a common critical culture that might engage non-experts. Part of the problem, as Marjorie Perloff points out [...], is the proclivity of contemporary literary supplements to commission round-up reviews of numerous, disparate volumes, more in a gesture towards the traditional prestige of poetry than an effort to engage with the contemporary scene. [14-15]

Vooral die laatste opmerking vind ik erg sterk. Het lijkt inderdaad of de poëziestapelrecensies van tegenwoordig wezenlijk een 2 minuten stilte voor de eens glorieuze maar jammerlijk gesneuvelde soldaat Poëzie zijn.

Zo lees ik vier uiteenlopende teksten die toch een zeker raakpunt hebben en daarin iets vertellen, iets aandragen over de werkelijkheid. Dat te constateren maakt door-elkaar-lezen zo boeiend. De Movo Tapes en Voetbal International? Meer dwarsverbanden dan ik voor mogelijk hield.

[N64]: F-1 World Grand Prix

Vorig jaar besprak ik a.d.h.v. de top 25 van een zelfgemaakte lijst de muziek uit mijn jeugd. Dit jaar een tweede serie in de categorie 'wenken voor een toekomstige biograaf' met als onderwerp de Nintendo 64-games. Met welke spellen bracht ik menige regenachtige middag (maar ook als de zon scheen) op mijn kamertje door? Geen toplijst deze keer, maar in chronologische volgorde en in interviewvorm. In aflevering 3: F-1 World Grand Prix.

Formule 1, nóg een sport die je volgt?
Volgde. Tegenwoordig bekijk ik nog slechts de uitslagen, de daadwerkelijke races zie ik nog maar zelden.
Dat was vroeger anders?
Zeker. Toen ik een jaar of 12-13 was, had ik het virus flink te pakken. Ik keek alles, las alles, was een echte racefan. Het mooist waren de nachtelijke races, in het bijzonder de seizoensopener in Melbourne. 's Nachts om drie uur mijn bed uit, naar beneden glippen en dan met slaperige ogen de voorbeschouwing kijken. Vlak voor de start, tegen vier uur, voegde mijn pa zich bij mij en keken we samen de race.
Uit die tijd stamt ook F-1 WGP?
Klopt. Het spel verscheen in 1997. Formule 1 speelde ik al langer, maar dan op de computer. Grand Prix in den beginne, later Monaco Grand Prix 2. Toen de Nintendo 64 er kwam, stond een formule 1-spel natuurlijk hoog op het prioriteitenlijstje.
Het spel verscheen later in de Players Choice-reeks, een serie heruitgaven in zilver van de best verkochte N64-spellen. Was dit terecht?
Als het zo vaak verkocht is, dan zal het wel kloppen, hè. Of F-1 WGP ook in kwalitatief opzicht boven het maaiveld uitstak, is moeilijk te zeggen. Ik heb het spel erg vaak gespeeld, maar ik kan niet zeggen dat ik het echt een briljant spel vond. Het was gewoon oerdegelijk, geschikt voor een genoeglijke middag gaming, niets meer maar zeker ook niets minder.
Waar zat 'm die degelijkheid in?
Het racen verliep redelijk soepel. De besturing was enigszins hoekig, maar prima onder de knie te krijgen. Verder was het 'slijtageproces' erg goed uitgewerkt. Bij langere races zag je je banden geleidelijk aan slechter worden, kwamen er blaren op en werd sturen lastiger. Dit was vrij revolutionair toen, moet je je bedenken.
Onderscheidde F-1 WGP zich ergens in?
Bij nader inzien wel, op twee punten zelfs. In de eerste plaats introduceerde F-1 WGP de 'challenges'. Allerhande opdrachten dienden zich aan, variërend van makkelijk tot zeer moeilijk. Remmen, schakelen, inhalen, strategie, een scala aan technieken en tactieken passeerden de revue. Erg leuk en afwisselend. Een tweede punt is de bonustrack Hawaii. Wanneer je eindelijk het kampioenschap op Pro had weten te winnen, kwam de Hawaii-baan beschikbaar, een zeer mooie baan met o.m. een vulkaan.
En in negatieve zin?
In negatieve zin onderscheidde F-1 WGP zich door het crashsysteem. Het spelplezier van een racegame wordt grotendeels bepaald door het schademodel: kunnen de auto's kapot en in welke mate? Terwijl ik met Monaco Grand Prix op de computer naar hartenlust kon slippen, crashen en de auto helemaal total loss kon rijden, slaagde ik er met F-1 WGP maar niet in een fatsoenlijke spin of een spetterende crash te veroorzaken. De stukken vlogen er maar niet van af.
Exemplarisch voor het spel: weinig explosief, wel ruim voldoende voor een goed potje racen.
Een juiste conclusie.

The Leaky Sink of Sentiment

Zoals ik eerder al eens terloops heb verteld, houd ik de hedendaagse productie aan rockmuziek nauwelijks bij. Alleen via mijn broer dringt nog weleens een interessante band of een belangwekkend nummer mijn muzikale gehoor binnen. Dan dumpt de beste kerel een verzameling liedjes in Mijn Documenten die volgens hem de moeite waard zijn. Helaas gaan er vaak maanden overheen voor ik ze eens ga beluisteren. Dat spijt me zeer, want er zitten soms juweeltjes bij. Zo ben ik recentelijk erg onder de indruk van een vijftal liedjes.

1.Taking Back Sunday - Liar (Louder Now - 2006) Bekijk de clip
Taking Back Sunday onderscheidt zich van de veelheid aan bands door de opvallende vocale vertolking. De band heeft namelijk twee zangers die werkelijk op verfrissende en vernuftige wijze met elkaar samenwerken. Vaak hebben ze aparte zanglijnen die hun eigen weg gaan, soms om elkaar heen wervelen, zo nu en dan elkaar raken, om uiteindelijk samen te komen. Liar komt van het album Louder Now. Het is een erg aanstekelijk lied. De gitaarintro grijpt meteen de aandacht van de luisteraar en de opbouw naar het refrein vind ik erg goed in elkaar zitten. Liar is een veelzijdig lied met veel tempo- en stemmingswisselingen. Het zijn vooral de gitaren die dit nummer zo goed maken, terwijl ook het genoemde spel met de zangstemmen er in te herkennen is. Taking Back Sunday leer ik steeds meer waarderen. Door het fantastische 'One-Eighty by Summer' volgde ik ze al met bovengemiddelde interesse, maar Liar laat zien dat deze band een blijvertje is.

Liar (liar)
If we're keeping score
We're all choir boys at best
Intrusive and arrogant

2.Matchbook Romance - My Eyes Burn (Stories and Alibis - 2003) Bekijk de clip
Matchbook Romance maakt stevige rock met een flinke dosis emo. Dat betekent niet al te diepgaande teksten, sterk melodische nummers en losbrekende emoties. Dat is ook weleens lekker, op zijn tijd. My Eyes Burn komt van het album Stories and Alibis. Het snerpende intro zet de toon voor het hele lied. De riffs breken al gauw door en zijn met regelmaat snoeihard. Het gevaar bij emo is vaak dat de minieme diepgang eentonigheid en puberaliteit in de hand werkt. Matchbook Romance ontkomt hier m.i. aan door een grote variëteit aan tempowisselingen, drukke en rustige gedeelten, en overtuigend gezongen teksten. De combinatie van felle muziek, met name het refrein en de bridges, en zang met hart en ziel werkt hier wonderwel.

Sometimes I feel I could drop off the face of the earth
It seems I do more harm than good
And I don't know if it's worth me losing sleep over this

3.Death Cab For Cutie - What Sarah Said (Plans - 2005) Bekijk de clip
Death Cab for Cutie (DCFC) is fenomenaal. Ik denk niet dat ik chargeer als ik stel dat DCFC in de categorie kwaliteitsmuziek het beste is wat er te vinden is tegenwoordig. De composities zijn ondanks hun gematigd minimalisme zonder uitzondering doorwrocht en uiterst functioneel. Ze staan optimaal in dienst van de teksten. Die zijn beeldend, suggestief, allitererend, verrassend, bloemrijk. De overwegend volwassen teksten appelleren aan melancholie, levensvragen en zintuiglijke indrukken, zowel de bewuste als de sluimerende. Voorman Ben Gibbard slaagt er steeds weer in prachtige poëtische teksten uit de hoed te toveren. Zijn warme, gevoelvolle stem maakt het geheel compleet. Allmusic stelt terecht dat Plans op maat gemaakt is voor 'graduate students, world-weary and wiser from their experiences, realizing they can no longer be love-starved 20-somethings without a clue yet hopelessly cursed to face the same issues.'

And it came to me then
That every plan
Is a tiny prayer to father time

4.Death Cab For Cutie - Marching Bands of Manhattan (Plans - 2005) Bekijk de clip
Dit nummer is waarschijnlijk hét voorbeeld van de vloeiende synthese van formidabele muziek en diepgravende teksten die zo kenmerkend is voor DCFC en in het bijzonder Plans. In Marching Bands of Manhattan wordt ons in het eerste couplet een zeer mooi verwoorde liefdesverklaring voorgeschoteld (If I could open my mouth/ Wide enough for a marching band to march out/ They would make your name sing/ And bend through alleys and bounce off all the buildings). Het tweede couplet straalt optimisme en vertrouwen uit ondanks de toestand van de ikfiguur (And it is true what you said/ That I live like a hermit in my own head/ But when the sun shines again/ I'll pull the curtains and blinds to let the light in). Het refrein ondermijnt dit beeld echter. Het wordt vier keer snel achter elkaar gezongen en de steeds meer op de voorgrond dringende muziek maakt de overgang even subtiel als treffend:

Sorrow drips into your heart through a pinhole
Just like a faucet that leaks and there is comfort in the sound
But while you debate half empty or half full
It slowly rises, your love is gonna drown

5.Motion City Soundtrack - Hold Me Down (Commit this to Memory - 2005) Bekijk de clip
In deze recensie schakelde ik het stemgeluid van Motion City Soundtrack enigszins gelijk met dat van Taking Back Sunday. Daar kom ik nu op terug. Zanger Justin Pierre laat op Commit this to Memory een bijzonder stemgeluid horen dat bij aanvang even wennen is maar al snel overdondert. Hold Me Down is een extreem gevoelig liedje waarvan de tekst voor mij van een uitzonderlijke schoonheid is. De gelatenheid, weemoed en twijfel die eruit spreken hadden niet beter verwoord en verbeeld kunnen worden dan zoals het nu gedaan is. Perfect voorbeeld zijn de onderstaande regels. De donkere, bonkende drums op de achtergrond zijn de kers op de taart.

You're the laziness of afternoon, you're the reason why I burst and why I bloom
You're the leaky sink of sentiment, you're the failed attempts I never could forget
You're the metaphors I can't create to comprehend this curse that I call love...

Hand in Hand

Mijn moeder wordt binnenkort vijftig jaar. Ik zocht naar een bijzonder cadeau en vond dat: ik maakte haar gelukkig met twee kaartjes voor Feyenoord - VVV Venlo. Gisteren was het al zover en togen we met zijn tweeën naar De Kuip. Een impressie.

17.30 Het is prachtig weer. Jassen op de achterbank en we zijn op weg.
18.15 "'Feijenoord' staat op de borden aangegeven" volgens mijn vader. Niet dus, althans niet op tijd. We moeten kiezen: 'Ring Rotterdam Oost' (links aanhouden) of 'Ring Rotterdam Zuid' (rechts aanhouden). Aangezien Feyenoord de club van R'dam Zuid is, kiezen we voor Ring Zuid. Na een halve minuut zien we echter links boven de weg 'Feijenoord' staan. Shit. Meteen bij de eerste afslag de weg af, ergens draaien, 'Ring Rotterdam Oost' kiezen en we rijden weer goed.
18.20 Aankomst.
18.40 We bezoeken de fanshop en vergapen ons aan het ruime aanbod (Een Feyenoord-navelpiercing anyone?).
18.50 "Twee friet met, alstublieft." Een lege blik staart me tegemoet. Ik bedenk op tijd dat ze dat jargon hier niet begrijpen en verbeter: "Twee patat met mayo." De friet patat is erg kruimelig en verbrokkelt onder het geweld van het vorkje.
19.00 We besluiten naar binnen te gaan. Bij het toegangshek staat een kleine rij. De procedure is: 1.kaartje afgeven 2.mevrouw scant kaartje 3.mevrouw drukt op knopje 4.je kunt door het draaihek. De mensen voor ons begrijpen stap 2 en 3 echter niet. Ze geven hun kaartje af en lopen zich vervolgen klem tegen het hek. Allevier. Zonder uitzondering. Wat een kokosnoten.
19.05 Ik zie een Unoxkar en koop zo'n overheerlijk Broodje Unox met Broodje Unoxsaus.
19.10 We bestijgen de trappen (bovenste ring, vak FF), zien de deuren en beleven dat schitterende kippenvelmoment als we De Kuip betreden. Die prachtige vorm, de felblauwe kuipstoeltjes, de perfecte grasmat, dat alles badend in het licht. Wat een stadion! We blijken pal naast het uitvak te zitten. André "mijn spelers speelden vandaag als opgewarmde lijken" Wetzel wordt op het veld geïnterviewd.
19.15 Vanaf hier elk kwartier: mijn moeder laat weten hoe geweldig ze dit allemaal vindt.
19.45 In ons vak zit een groep kinderen met begeleiding. Men heeft twee volle tassen versnaperingen bij zich: chips, snoepzakken, nog meer snoepzakken, koeken en liters aan pakjes drinken. Niet normaal. Eén van de koters heeft ADHD++. Ik erger me een bult en overweeg hem - à la Michael Jackson - over de reling te hangen. Ik beheers me op tijd. Hij wordt bovendien al regelmatig door de anderen op zijn hoofd geslagen als hij weer eens krijst. Een ander manneke slaagt er tot enorme vreugde van de groep in zijn papieren vliegtuigje op het veld te landen. Tot 20.00 uur: Lee Towers, warming up, Peter Houtman, 'Hand in hand', enz.
20.00 Opkomst spelers. Oorverdovend kabaal.
20.04 Luigi Bruins 1-0. Venlo is stil.
20.13 Keisuke Honda 1-1. Venlo juicht en zingt.
20.33 Giovanni van Bronckhorst 2-1. Venlo is stil.
20.44 Michael Mols 3-1. Venlo zingt toch maar door. Ze komen immers niet elk jaar in De Kuip.
20.45 Rust.
21.13 Nuri Sahin 4-1.
21.30 Mampuya (VVV) laat zich weer eens vallen. "Suárez!" klinkt het van de tribune. Venlo zingt nog steeds, o.a. André Wetzel wordt toegezongen. Respect.
21.45 Einde: 4-1 gewonnen. Mooie wedstrijd, we hebben genoten.
22.00 In de auto, aansluiten in de rij.
22.15 Progressie: 5 meter
22.30 Progressie: 0 meter.
22.45 Eindelijk komt er vaart in en kunnen we de snelweg op. "Nijmegen staat op de borden aangegeven" volgens mijn vader. Niet dus, althans niet op tijd. We volgen abusievelijk Utrecht. Dan maar vlak voor Utrecht de A2 op. Na niet eens zo heel veel omgereden te hebben (kwartiertje) en twee malloten te hebben overleefd (1.idioot 1 seint met groot licht: we gaan niet snel genoeg aan de kant. Auto haalt ons in, passagier hangt uit het raam met middelvinger en drugskop, bestuurder scheurt weg met 160 km/h. 2.idioot 2 geeft ineens gas als we inhalen, blijft pal naast een Duitser rijden, haalt dan ineens in, remt even plotseling, schiet ineens diagonaal de afrit op. Wat een kutjanus) zijn we om 23.45 weer thuis.

Feyenoord-VVV, in alle bescheidenheid toch wel mijn meest succesvolle cadeau tot op heden.

Gedicht

De beproeving

al te zwijgzaam tekende zich af
hoe duister gulpend door de kieren gutste
waar nevel sluierde door blanke straten
wat de ban brak met een onbeholpen onbehagen

de zelfzoeker bracht zich zachtjes om
terwijl de felle ijzel lijzig nestelde
het zong zichzelf in slaap
de doodsmak onbetekenend terzijde

wat is nog saillant naast de details?
de duiders van het zoekgeraakte vroeger
dwalen mokkend door hun dogmatieke mist

het licht raakt er langzaam lager en diffuus
schemer daalt en klemt de kaken op elkaar
als zomer komt kolkt in holtes nog het razende bloed

Gruuthuse

Ruim een jaar geleden kocht de Koninklijke Bibliotheek te Den Haag het Gruuthuse-handschrift aan. Het is een bijzonder handschrift (omstreeks 1400), niet in de laatste plaats omdat het een prachtige verzameling aan uiteenlopende Middeleeuwse teksten herbergt: 147 liederen, 18 gedichten en 7 berijmde gebeden.

Vandaag was ik een bevoorrecht mens. Ik mocht het handschrift namelijk van zeer dichtbij gaan bekijken. In het kader van de cursus Nieuwe Filologie werd het college over het Gruuthuse-handschrift op locatie gegeven. Omdat het aantal studenten klein is (vier), mochten we, weliswaar onder toezicht, het manuscript daarbij gebruiken.

De aimabele conservator had om te beginnen enkele bijzondere fragmenten van Lanseloet van Denemerken uit de kluis gehaald. Deze zijn slechts overgeleverd omdat ze als versteviging voor andere boeken hebben gediend. De orginele editie(s) waren 'over' en zijn louter van de vernietiging gered omdat ze nog nuttig konden zijn door enkele vellen ervan in stukken te snijden en te gebruiken als ondersteuning voor de lederen band. Ook de perkamenten handschriften waren erg bijzonder, alsmede de fraaie miniaturen in enkele handschriften.

Om bij de Bijzondere Collectie te komen hadden we al twee veiligheidspoortjes moeten passeren. In de pauze drongen we zelfs door tot de highest security area: de personeelskantine! De deuren die alleen met een speciaal pasje geopend konden worden, werden door de conservator voor ons geopend. De personeelskantine betekende gratis koffie en spotgoedkope koeken.

Na deze ravitaillering was het dan eindelijk tijd voor het Gruuthuse-handschrift. Het manuscript werd zorgvuldig gepresenteerd (uit een op maat gemaakte doos gehaald, op een kussentje gelegd) en viel gauw open op het beroemdste blad: dat waarop het Egidiuslied, met muzieknotatie, staat afgedrukt. We kregen alle finessen van het handschrift te zien. Bijzonder waren bijvoorbeeld de correcties van vroegere kopiisten en de kleuren die nu wel of niet in het logo dat u op bovenstaand plaatje ziet, waren gebruikt. Het was erg indrukwekkend om tegenover zoiets ouds en kostbaars (zowel geldelijk als symbolisch) te zitten als het Gruuthuse-handschrift.

Dat brengt me op een laatste overweging die ter sprake kwam tijdens de koffiepauze. In de KB wordt veel Nederlands erfgoed bewaard, waaronder vele kunstschatten. De KB is echter ingeklemd tussen station Den Haag Centraal en het Ministerie van Buitenlandse Zaken. De conservator sprak van plannen om op de Veluwe een bunker te bouwen om daar de werken van onschatbare waarde veilig op te bergen. Niet eens zo'n gek idee, want terroristen schijnen zo'n druk station als Den Haag CS en zo'n belangrijk ministerie als BuZa nogal interessante doelwitten te vinden...

De literaire beterweter #7

Willem G. van Maanen - Alle verhalen Verzamelde verhalen van de oude meester. Het leuke van zo'n overzicht is dat je een ontwikkeling doorheen de jaren kunt opmerken. In Van Maanens geval: van 'makkelijk' proza naar moeilijker en weer terug. Persoonlijke favoriet is 'Een onderscheiding', het langste verhaal uit de bundel, oorspronkelijk als novelle verschenen. Een gelaagd en verrassend verhaal met mooie beelden en spiegelingen, sterke scènes en karakters, en een duister doch bijzonder slot. De twee integraal opgenomen bundels konden me helaas minder bekoren, maar de speciaal voor dit werk geschreven ultrakorte verhalen aan het eind zijn weer heel mooi. [***]
Fragment: Hij [officier van gezondheid Fleisch] durft niet op te kijken als hij hoort hoe kapitein Armbrust opnieuw probeert het wapen in de schede te steken, en met de grootste moeite houdt hij een zucht van verlichting tegen als hij merkt dat het ook nu weer niet lukt. Om zijn geest toch enigszins te ontladen dankt hij in stilte de grote Von Fleischl voor de weg die hij hem gewezen geeft en die hij nooit eerder heeft kunnen gaan omdat de alledaagse kwalen van het kazernevolk daartoe niet uitnodigden. De Weense School heeft zijn roem en betekenis nu eenmaal niet te danken aan eczemen en furonkels, hoezeer die ook kunnen worden beschouwd als de lichamelijke tekens van de droesem die op gezette tijden van de menselijke ziel loslaat. (p.54, 'Een onderscheiding')

Milan Kundera - De ondraaglijke lichtheid van het bestaan Zeer mooi en intelligent verhaal. Toon is alles, en de toon van Kundera, zowel scherp als zachtmoedig, is subliem. De roman schetst pregnant de moeilijkheid van relationele omgang in een communistische samenleving én in het algemeen. De verhalende passages worden afgewisseld met essayistische overpeinzingen waarin ik enkele vindingrijke, reuze interessante ideeën vond. [*****]
Fragment: Een mens kan nooit weten wat hij wil, omdat hij maar één leven heeft dat hij niet aan zijn voorgaande levens kan toetsen, noch in zijn volgende levens kan herstellen. [...] Er bestaat geen mogelijkheid om na te gaan welke beslissing beter is, want er is geen vergelijking. [...] Wat maar één maal gebeurt, hoeft net zo goed helemaal niet te gebeuren. Als we maar één leven mogen leven, hoeven we net zo goed helemaal niet te leven. (p.12-13)

Daniil Charms - Verzameld proza Absurdistische korte verhalen die soms beklemmend, soms hilarisch zijn. Vooral de verhalen aan het begin zijn bijkans goddelijk. Niet alles is even goed uitgewerkt, maar de balans slaat door naar een positieve beoordeling. Sommige korte sketches zijn zo geniaal en speciaal dat ze een eeuwigheidswaarde hebben om u tegen te zeggen. Een voorbeeld is het, hieronder integraal opgenomen, eerste verhaal met die heerlijke eerste alinea. [****]
Fragment: Er was eens een man met rood haar die geen ogen had en geen oren. Hij had ook geen haar op zijn hoofd, zodat je hem slechts voorwaardelijk roodharig kon noemen.
Hij kon niet spreken, want hij had geen mond, een neus had hij ook niet.
Hij had zelfs geen armen of benen. En geen maag en geen rug en hij had geen ruggegraat en geen spoort van ingewanden. Hij had niets! Zodat het niet duidelijk is, over wie het eigenlijk gaat.
Laten we het liever niet langer over hem hebben. (p.7)

Louis-Ferdinand Céline - Reis naar het einde van de nacht Bitter sarcasme, daar houd ik wel van. En toch viel deze pil mij enigszins tegen. De oorlogspassages aan het begin zijn erg sterk, net als de stukken die zich in Amerika afspelen. Soms wordt het echter allemaal te wijdlopig en lichtelijk vervelend, vooral de Afrika- en Toulouse-gedeelten. Ik heb dan ook regelmatig gedeelten vluchtig gelezen of overgeslagen. Dat leidt tot een algemeen kritiekpunt: de roman is iets te lang. Dat is jammer, want er zitten toch genoeg passages in die door hun humor, negativisme en de beschrijving van smerigheid, zinloosheid en lelijkheid zeer de moeite waard zijn. [***]
Fragment: [...] erger is dat je je afvraagt hoe je de volgende dag voldoende kracht moet opbrengen om verder te gaan met wat je de vorige dag deed en waarmee je al veel en veel te lang bezig bent geweest, waar je de energie vandaan moet halen voor al die stomme moeite en die duizenden plannen die op niets uitlopen, voor al die pogingen om uit die drukkende ellende te komen, pogingen die altijd weer mislukken en die je er voor de zoveelste keer weer eens van overtuigen, dat je toch niet aan je lot ontkomt en dat je elke avond opnieuw ontgoocheld zult zijn en bang voor de volgende dag, die steeds onzekerder en troostelozer wordt. (p.221-222)

Paul Verhaeghen - Omega minor Tsja. Deze mastodont is de reden dat ik maar zes werken bespreek. Ruim 600 pagina's, overvolle bladspiegel, kleine lettertjes en geen verhaal dat lekker weg leest. Verhaeghen heeft alles uit de kast getrokken en elke zin moet dan ook zorgvuldig gelezen worden. Ik ben er zes weken mee zoet geweest. De roman maakt de lezer deelgenoot van alles wat de twintigste eeuw zo'n bijzondere eeuw heeft gemaakt: Hitler en holocaust, positieve en negatieve wetenschappelijke verworvenheden, communisme en kapitalisme enz. Het boek is bij vlagen briljant in zijn ideeënrijkdom, stilistische uitgesprokenheid, sfeer, inevingsvermogen en spanning. En toch is het soms allemaal té. Te overdreven, te kunstmatig, te klef, al is het is zeker geen kitsch, zoals Kees 't Hart meent. Het einde is wel een fikse tegenvaller. Moeilijk om een afgewogen eindoordeel te vellen, maar een belevenis is deze roman zeker. [****]
Fragmenten: Ze gaan maar door. Tot ik de klappen hoor, maar ze niet meer voel. Tot ik de klappen niet meer hoor. Gevoelloos. Verdoofd. (Het slaan, het trappen met laarzen vol bloed en bodem, het transporteert me naar een plaats van ijs, naar buitenland, waar grote monumenten van roest bevroren liggen en waar snaren van prikkeldraad tot de bevroren wilgen zingen in een lucht van scherp kristal. Waar de hemel explodeert in vlokken wit en hagel en vuur. [...]) (p.85)
[Auschwitz:] Een kind gaat naar rechts, de moeder wordt naar links verwezen. Zij protesteert. Luidkeels. Ze schreeuwt om haar kind, ze wil het niet alleen laten. De man in het wit herroept zijn handbevel - moeder en kind beiden naar links. Hier heeft zojuist een vrouw haar kind vermoord. (p.532)

Camilo José Cela - De bijenkorf Ingenieus geconstrueerde roman waarin meer dan honderd personages op de voet gevolgd worden in hun zinloze, krachteloze, liefdeloze bestaan. Madrid is niet echt de hoofdpersoon zoals New York dat wel is in Dos Passos' Manhattan Transfer. Sommige personages springen eruit en geven het boek zijn noodzakelijke reliëf. De verteltechniek zorgt voor een constante spanning tussen compassie, neutrale registratie en ironie en cynisme. Dat de lezer al gauw het overzicht verliest en dat er lichtelijk onnodig met de chronologie is gespeeld, vormt nauwelijks een probleem. [****]
Fragment: [Señor Ramóns] biografie is er een van een paar regels. Hij kwam in de hoofdstad toen hij achttien jaar was en verhuurde zich in een bakkerij, waar hij zijn hele verdienste opspaarde totdat hij op zijn eenentwintigste in dienst moest. [...] Toen hij militair werd, zette hij zijn geld op de Postspaarbank en bij ontslag uit de dienst nam hij het weer in ontvangst en kocht er een bakkerij voor; na twaalf jaar had hij vierentwintigduizend realen overgespaard, alles wat hij had verdiend, gemiddeld iets meer dan een peseta per dag. In de dienst leerde hij lezen, schrijven en rekenen en verloor hij zijn onschuld. Hij opende de bakkerij, trouwde en kreeg twaalf kinderen, hij kocht zich een kalender, zat neer en zag de dagen voorbijgaan. (p.62-63)

C'mon Barnsley!

En opnieuw besloten de politiebonden over de rug van het volk hun gelijk te gaan halen. De onderhandelingen strandden op het punt van de 'bonussen' en dus werd de stakingskas weer aangesproken. Zo werd voor de tweede keer Super Sunday onmogelijk gemaakt, maar dat was uiteraard 'geheel toevallig'. En o ja, aankomende dinsdag willen de meer loon eisende rondjesrijders en toekijkers ook nog het verkeer gaan hinderen. De politie is je beste vriend, maar nu even niet.

Weer geen PSV-Ajax en AZ-Feyenoord dus. Gelukkig was er een alternatief: The FA Cup! Eerder schreef ik al de Premier League steeds minder aantrekkelijk te vinden. Het grote geld regeert, clubs worden massaal overgenomen door rijke stinkerds die een speeltje zoeken (dieptepunt: het corrupte West Ham United), echte supporters wordt hun staantribune ontnomen en in de hele competitie zijn nauwelijks nog Engelsen te vinden. Tot overmaat van ramp raakt de BBC ook nog de rechten voor het live uitzenden van de FA Cup kwijt na dit seizoen. Huidig seizoen is dus de laatste mogelijkheid om te genieten van deze bekercompetitie der bekercompetities. In de FA Cup tellen geld en macht ineens niet meer. Iedereen kan van iedereen winnen, passie en strijd bepalen het resultaat.

Tegenwoordig kijk ik nauwelijks nog voetbal. Behalve TOP Oss 'in het echt', kijk ik alleen de eredivisiesamenvattingen op zondagavond. Oranje kijk ik helemaal niet meer en Champions League en UEFA Cup alleen 'met een schuin oog', zoals dat zo mooi heet. Gisteravond heb ik echter eindelijk weer eens met volle teugen genoten van een wedstrijd. Op het programma: Barnsley-Chelsea, kwartfinale FA Cup, live on BBC 1. Barnsley vecht op het tweede niveau verwoed tegen degradatie, Chelsea is de miljoenenploeg van suikeroom Abramovich.

Het stadion was typisch Engels: oud, krakkemikkig, maar louter sfeer ademend. Het veld was werkelijk abominabel, het voetbal niet om aan te zien. En toch was het fantastisch. De koene strijders van Barnsley vochten als leeuwen; slidings, tackles en blocks met ware doodsverachting hielden de Chelsea-machine tegen. Het publiek was geweldig; jong en oud zongen uit volle borst, niemand zat meer op zijn stoeltje. Na een uur spelen was daar ineens de voorzet. Rechtsback Marciano van Homoet leidde de verdediging af ('Great distraction by that young Dutchman, Ven Homout'), zodat zijn teammaatje de bal het strafschopgebied in kon pompen. De houterige, boomlange spits Adejayi (sinds september niet gescoord, kon er geen hout van) knikte binnen: 1-0, het stadionnetje kraakte in zijn voegen.

De volgevreten vedetten van Chelsea voerden het tempo op, maar Barnsley hield dapper stand. Ik bespeurde bij mezelf een enorme sympathie, ik zweette peentjes mee met het thuispubliek. Eindelijk klonk het verlossende fluitsignaal. De supporters bestormden het veld, de spelers werden op de schouders genomen. Ik had genoten.
Que sera, que sera, whatever will be, will be. We're going to Wembley, que sera sera.

Testament

Na tweeëntwintig jaren in dit leven maak ik het testament op van mijn jeugd
Niet dat ik geld of goed heb weg te geven; voor slimme jongen heb ik nooit gedeugd
Maar ik heb nog wel wat mooie idealen, goed van snit hoewel ze uit de mode zijn
Wie ze hebben wil, die mag ze komen halen, vooral jonge mensen vinden ze nog fijn

Aan mijn broertje dat zo graag wil gaan studeren laat ik met plezier 't adres na van mijn kroeg
Waar 'k teveel dronk om een vrouw te imponeren en daarna de klappen kreeg waarom ik vroeg

En dan heb ik nog een stuk of wat vriendinnen die welopgevoed en zeer verstandig zijn
En waarmee je dus geen donder kunt beginnen, maar misschien krijgt iemand anders ze wel klein
Voor mijn neefjes zijn mijn onvervulde wensen wel wat kinderlijk, maar ach, ze zijn zo diep
Ik behoorde immer tot die groep van mensen voor wie 't geluk toch altijd harder liep
Aan mijn vrienden laat ik gaarne het vermogen om verliefd te worden op een meisjeslach
Zelf ben ik helaas een keer te veel bedrogen, maar wie het eens proberen wil, die mag

M'n vriendinnetje, ik laat jou alle nachten dat ik tranen om jouw ontrouw heb gestort
Maar onthoud dit wel: ik zal geduldig wachten tot ik lach omdat jij ook belazerd wordt

En de leraar die mij altijd placht te dreigen: jongen jij komt nog op het verkeerde pad
Kan tevreden zijn en hoeft niets meer te krijgen, dat wil zeggen hij heeft toch gelijk gehad
Voor mijn ouders is het album met de plaatjes die zo vals getuigen van een blijde jeugd
Maar ze tonen niet de zouteloze praatjes die een kind opvoeden in eer en deugd
En verder krijgen z'alle dwaze dingen terug die ze mij teveel hebben geleerd die tijd
Ze kunnen mij tenslotte ook niet dwingen, groter worden zonder diepe rouw en spijt

En dan heb ik ook nog enk'le goede vrienden, maar die hebben al genoeg van mij gehad
Dus ik gun ze nu het loon dat ze verdienden, alle drank die ze van mij hebben gejat
Verder niets, er zijn alleen nog een paar dingen die ik houd omdat geen mens er iets aan heeft
Dat zijn mijn goede jeugdherinneringen, die neem je mee zolang je verder leeft
Tekst: Lennaert Nijgh

Uit de presentatiegids

Afgelopen zondag waren 32 882 toeschouwers in Het Osse Kuipje getuige van de seizoensouverture waarin FC TOP Oss met 2-0 te sterk was voor FC Baloverhetdak. Voorafgaand aan de wedstrijd kregen de supporters de 'Presentatiegids FC TOP Oss Seizoen 24'.

W=aantal gespeelde wedstrijden voor de club. De citaten komen werkelijk uit het spel.
1.Fausto Polizzi (CHL) Doelman W:58
Zwijgzame Chileen. Gehard door het leven op straat en door zijn ervaringen bij de ordehandhaving. Zag menigmaal de dood in de ogen en verjoeg hem even zo vaak. Projecteert zijn doodsverachting nu in katachtige reflexen en driest uitkomen.
Citaat: 'Vroeger zat ik bij de politie'

2.Kristijan Skubic (SLO) Verdediger W:30
Spijkerharde Sloveen met een missie. Werd aanvankelijk genegeerd en werkte zijn wedstrijdjes af in het tweede. Schaafde zijn verdedigende vaardigheden haast ongemerkt bij tot bijna perfect, zodat men niet meer om hem heen kon. Schaaft nu voornamelijk schenen van op hem af komende spitsen.
Citaat: 'Dann macht das Bäng Boom Bäng!'

3.Jerry Jacobsson (SVE) Verdediger W:3
Populaire Zweedse kaalkop die door aanhoudend blessureleed pas drie officiële wedstrijden voor de FC speelde. Is nu topfit en fungeert als stand-in voor de drie verdedigers van de basiself. Loert vanuit het tweede op zijn kans. Houdt van vissen en kruiswoordpuzzels (geen Zweedse).
Citaat: 'Zoals het klokje thuis tikt, tikt het overal'

4.Matthäus Ausfelder (GER) Verdediger W:75
Duitse PanzerFaust met passie voor gemene overtredingen. Onmisbare rots in de branding, dat dan weer wel. Geeft redelijk leiding aan zijn medeverdedigers en wordt steeds vaker opgeroepen om een vrije trap snoeihard op doel te poeieren. Zweert bij Oost-Duitse tijgerbalsem.
Citaat: 'Ik ben de Abwehr-Chef!'

5.Gertjan Eskens (NED) Verdediger W:41
Jeugdige, kopsterke mandekker. Speelt in zijn Corsa cd's van Hüsker Dü af om zich op te laden voor de wedstrijd. Volgt vanwege wijkende haargrens de cursus 'camouflerend kammen'.
Citaat: 'New Day Rising!New Day Rising!New Day Rising!'

6.Moni van Schuppen (NED) Vleugelspeler W:70
Zachtaardige, goudeerlijke jongen met het uiterlijk van Erik de Noorman. Verandert in het veld van pacifist in houthakker. Nadert de dertig en volgt daarom de thuisstudie 'stucadoor en tegelzetter'. Huis is aldus permanent een zooitje.
Citaat: 'Als je irritant bent, doe ik mijn achternaam eer aan...'

7.Gaston Wilnis (NED) Aanvaller W:32
Wispelturige spits met een neusje voor de goal. Deed de temperamentvolle Marcos Costa tegen de verwachting in in mum van tijd vergeten. Voetbalt het liefst op Adidas Pro 'Henk Vos'- voetbalschoenen.
Citaat: 'Niemand geloofde in mij, maar ik scoor aan de lopende band'

8.Joaquín Cenador (ESP) Middenvelder W:71
Filosofische Galiciër met tobberig karakter. Snelt langs tegenstanders als een Spaans haasje, maar deelt net zo lief een lochte doodschop uit. Verdeelt zijn uren tussen de club en zonnestudio 'Bruintje Beer'.
Citaat: 'Wat is het hier koud...'

9.Ronald van Bon (NED) Aanvaller W:96
Topspits in optima forma. Nog geen 25 en nu al meer dan 50 doelpunten op zijn conto. Viert zijn goals in innige omhelzing met de verzorger. Die is daar steeds minder van gediend en overweegt zijn spuitbussen aan te vullen met een flesje pepperspray.
Citaat: 'Mijn bijnaam is "Bonald"'

10.Jaap van Ewijk (NED) Middenvelder W:44
Regisseur op het middenveld en in het plaatselijke amateurtheater. Speelde jarenlang in Spanje maar kon de verleiding niet weerstaan terug te keren naar zijn vaderland. Geniet nu weer van aanvallend spel, westenwinden en vochtige grasmatten.
Citaat: 'Ik ben blij dat ik terug ben in Nederland. Gelukkig mag ik hier aanvallender spelen dan in Spanje!'

11.Marques (BRA) Vleugelspeler NIEUW
Volledige naam: Marques Meireles da Silva. Wervelwind uit de favela's van Rio de Janeiro. Houdt een goddelijke kanarie in een kooitje. Serieuze aankoop van FC TOP Oss voor komend seizoen. Moet de spitsen van bruikbare voorzetten gaan voorzien.
Citaat: 'Voetbalnaam Marques!'

12.Casper Schalkx (NED) Doelman W:10
Reservekeeper. Is een beetje de Franck Grandel van FC TOP Oss: leuk dat je hem achter de hand hebt, maar je houdt je hart vast dat je eerste keeper geblesseerd raakt.
Citaat: 'Reservekeeper... Ik blijf hopen op een basisplaats.'

13.Anton Mansveld (NED) Verdediger W:62
Behorend tot het meubilair. Vanaf het prille begin erbij. Speelde in de krochten van de negende divisie en mag nu in de zesde divisie de bank warm houden. Aast op de stoel van technisch directeur na zijn actieve loopbaan.
Citaat: 'I tried so hard and got so far...but in the end it didn't even matter...'

14.Tadeáš Šnajdr (CZE) Middenvelder NIEUW
Tweede topaankoop. Moet het middenveld van nieuw elan voorzien. Sympathieke Speedy Gonzales met voorliefde voor cashewnoten en een wodkaatje op zijn tijd. Heeft meer haar op zijn kin dan op zijn pan.
Citaat: 'Mijn neef heet Wesley Šnajdr'

15.Imko Koks (NED) Middenvelder W:147
Seizoenen lang dé exponent van de jeugdopleiding. Zit nu sleet op en knokt om een basisplaats. Handelsmerk is de met effect genomen vrije trap. Wordt soms gepest om zijn voornaam. De manager gedoogt dat uiteraard.
Citaat: 'Uit het jeugdteam opgeklommen tot onmisbare middenvelder; nu heb ik mijn beste tijd gehad'

16.Bob Spohn (SUI) Middenvelder NIEUW
Talentje, groeibriljantje, Zwitsertje. Mag nog geen autorijden of sterke drank kopen. Verblijft opvallend vaak in de fitnessruimte of met landgenoot Blaise Nkufo in een literair café. Spreekt dan ook Deutsch, Français, Italiano & Rumantsch!
Citaat: 'Ik zit liever in het krachthonk dan dat ik op het veld sta'

17.Jip Elmendorp (NED) Middenvelder NIEUW
Gescout in de regio. Leergierig doch eigenwijs. Richt zich op zijn stofzuigerfunctie als verdedigende middenvelder. Heeft een vriendinnetje dat Janneke heet. Serieus.
Citaat: 'Ik houd van literatuur: de autobiografie van Seedorf is prachtig!'

18.Rubén Díaz-Perona (ESP) Middenvelder NIEUW
Op voorspraak van Cenador naar Olanda gehaald. Werd al spoedig gesignaleerd met spekkies, drop en stroopwafels. Vanwege de integratiebevorderende werking is een oogje dichtgeknepen.
Citaat: 'Cenador zal mij begeleiden zodat ik hem kan opvolgen'

19.Jerôme van der Smissen (NED) Aanvaller W:10
Zeer gewaardeerde sleurspits a la Bombarda. Mannetjsputter, scoort vaak en is ook niet te beroerd mee te verdedigen. Hoopt ooit aanvoerder te mogen worden sinds hij een keer de band droeg en een dijk van een wedstrijd speelde. Het bleek overigens om een rouwband te gaan. Citaat: 'Aangenaam, Van der Smissen. Als ze me missen dan ben ik pissen'

20.Bart Van Hintum (NED) Vleugelspeler W:6
Wordt vaak verward met de 'real life' Bart van Hintum. Is dan ook vooral door zijn naam bij de FC beland. De trainer twijfelt tussen vleugel en spitspositie. Waarschijnlijk wordt het geen van beide.
Citaat: 'Ik ben Bart van Hintum. De donkere versie welteverstaan'

21.Bouke Huttner (NED) Vleugelspeler W:94
Samen met Mansveld TOPper van het eerste uur. Ongelooflijk populair bij het publiek met zijn charismatische verschijning en wapperende manen. Werd regelmatig gepasseerd maar heroverde altijd weer zijn basisplaats.
Citaat: 'Gooi je haar los, maak me gek'

22.Francas Zapalskis (LIT) Vleugelspeler NIEUW
En dat is trainee nummer vier. Talentvolle Litouwer met kapsones. Moet nog wennen aan de Hollandse degelijkheid en nuchterheid blijkens zijn zilveren schoenen. Was bij aankomst misselijk van de lange vlucht en bevuilde aldus de voor de lunch gereed liggende broodjes. De teamgeest zakte.
Citaat: 'Piepjong, vingervlugski'

23.Donny de Zeeuw (NED) Verdediger NIEUW
Linksback, puur voor de breedte (=ter opvulling) gekocht. Strijkt zijn wekelijkse loon op en is daar content mee. Staat in de avonduren bij te beunen in snackbar 'De Nieuwe Hartklep'.
Citaat: 'Ik voetbal voor de poen, verder geef ik er weinig om...'

Transferbalans
Inkomsten uit verkoop:
G.Napolitano 1 767 000 €
A.Lãcãtus 1 030 000 €
L.Thomas 276 000 €
Z.Caiyang 1 823 000 €
H.Eriksen 26 000 €
Totaal: 4 922 000 €
Uitgaven aan inkoop:
T.Snajdr 1 540 000 €
B.Spohn 229 000 €
J.Elmendorp 116 500 €
R.Díaz-Pérona 297 000 €
Marques 1 360 000 €
F.Zapalskis 215 000 €
D.de Zeeuw 2 500 €
Totaal: 3 760 000 €
Saldo: +1 162 000 €

Van dit bedrag wordt 700 000 € geïnvesteerd in de uitbreiding van het stadion (van 36 000 naar 45 000 plaatsen). Het overige wordt aangewend voor aflossingen, onvoorziene uitgaven, afkoopsommen enz.

Wij wensen alle supporters een sportief en succesvol seizoen toe!

Namens bestuur FC TOP Oss,
M. van Zoggel - Manager Algemene Zaken

Eén jaar blogger

Vandaag precies een jaar geleden ging dit weblog van start. Aanvankelijk wilde ik er wat ideetjes op uitwerken en ik 'zou wel zien' of het een blijvertje zou zijn. Nu, een jaar later, kan ik zeggen dat het alle verwachtingen overtroffen heeft. Ik blog nog steeds, nog altijd met enige regelmaat en - driewerf hoera - er blijken naast mijzelf nog meer mensen de weg naar hier te vinden.

In maart uitte ik mijn ongenoegen ten opzichte van Q Music. Hoe terecht dat was, blijkt nog steeds. Ik hoor namelijk een jaar later NOG STEEDS ELKE ZATERDAG 'Chasing Cars' van Snow Patrol! Wat een koekenbakkers. In april ging de literaire beterweter van start. Een rubriek met ultrakorte recensietjes. Ze werden per aflevering echter steeds iets langer... Mei bracht de tien interessantste hardnekkige misvattingen en - erg leerzaam en leuk om te doen - met Zeno's aporieën de eerste aflevering van de fascinerende filosofische problemen.
In juni verschenen naast serieuze politieke ideetjes ook een geslaagde recensie van een pamflet en een gefingeerde bibliografie. In juli voerde de reflectie op de Tour de France de boventoon en leidde een gedicht tot enig rumoer. Augustus bracht een andere fascinatie onder de aandacht.
September stond in het teken van het uitgebreide vakantieverslag. Zeer ruim bemeten, maar het deed en doet dan ook primair dienst als persoonlijk dagboek 'voor later'. In oktober lagen de kluisjes onder vuur en stopte ik veel tijd en overgave in de hommage aan Boogerd. Ook deed een post over het Jezus-Caesar-debat veel mensen hier belanden. In november was het tijd om de heisa rondom de Top 2000 te behandelen.
December werd uiteraard gedomineerd door de goed becommentarieerde dagelijkse Top-5'en, een rubriek waarin het fenomeen top 5-lijstje zowel bewonderd als geridiculiseerd werd. Ook verschenen de voor de maker erg leuk om te maken Top 100 van de Top 2000 en jaaroverzicht 2008. Bij de bomvolle decembermaand stak januari een beetje schril af, al was de recensie van Uit verveling erg goed gelukt. Februari was rustig, maar introduceerde wel enkele nieuwe rubrieken en een mooie post over de Wilburys.

Nog wat statistieken:

233 posts (= gem. 4,5 posts per week)
424 comments (= gem 1,8 comments per bericht)

Geen onaardige oogst voor het eerste jaar. De definitie van een weblog volgens Van Dale is 'website waarop met grote regelmaat korte, actuele, vaak persoonlijk getinte stukjes verschijnen.' Dat van 'grote regelmaat', 'actueel' en 'persoonlijk getint' acht ik wel van toepassing. De stukjes 'kort' houden wil minder lukken. Misschien komend jaar, al wil ik niet te veel hoop geven. Het wachten is nu ook op de eerste blogger's block. Het eerste jaar ben ik daar in ieder geval van verschoond gebleven. Voor de vaste lezers: zeg maar welke post je het leukst vond, dan post ik die nog een keer...

Je bent ooit te oud om te leren

Wie oud wordt, wordt eigenwijs en heeft steeds meer moeite 'met zijn tijd mee te gaan'. Men roest vast. Dat hoeft op zich geen probleem te vormen, zo lang men zijn geknor en gebrom maar beperkt tot bejaardentehuis of aanleunwoning. In Nederland bestaat helaas de traditie om 'journalisten' met enige reputatie en staat van dienst uit respect of uit gebrek aan eerlijkheid nog lange tijd na het bereiken van de pensioensgerechtigde leeftijd een podium te verschaffen, ook wanneer hun houdbaarheidsdatum al lang en breed verstreken is.

Zo wordt Hanneke 'Bassie' Groenteman nog regelmatig naar haar volledig unzeitgemässe mening gevraagd en is journalist van de twintigste eeuw Henk Hofland ook in de eenentwintigste eeuw nog regelmatig al hortend en stotend te bewonderen op de kijkbuis. Groenteman, Hofland en ook een Jan Blokker genieten ongetwijfeld terecht enige roem, maar de tijden veranderen, roem is vergankelijk, en geen enkel mens met gezond verstand zit tegenwoordig nog te wachten op meningen die lang geleden al de aansluiting met de werkelijkheid hebben verloren.

En zo vastgeroest zullen de voormalige toonaangevenden toch niet zijn dat ze blind geworden zijn voor elke maatschappelijke ontwikkeling? Tuurlijk niet, maar ze zijn te hypocriet om openlijk een mening bij te stellen. Zelfs niet als ze persoonlijk ingehaald worden door de tijdgeest. Groenteman die beroofd wordt door ontspoorde jongeren van Marokkaanse afkomst en moet draaien als een gek om vooral niet de ogen te hoeven openen ('Het waren niet eens Marokkanen... Het waren misschien wel Marokkanen, maar ik zou dat nooit zo opschrijven'). Blokker die verbazing en onbegrip toont als zijn vriend Mulisch vertelt tranen in zijn ogen te hebben gekregen toen hij hoorde van de moord op Fortuyn.

En natuurlijk Piet Grijs, pseudoniem van Hugo BC. Dit diakenhuismannetje mag wekelijks in Vrij Nederland zijn psychologische reflexen tentoonspreiden. Niet alleen braakt hij regelmatig ijskoude bagger uit, zoals de wens dat Paul Cliteur eerdaags onder de tram mag komen, ook laat hij zien stronteigenwijs te zijn. In de Vrij Nederland van vorige week (nr.8) schrijft hij: 'Ik kan mij niet herinneren ooit eerder het woord "fucking" opgeschreven te hebben, laat staan gepubliceerd.' Eerder ontkent hij al ooit de woorden 'focking fundamentalist' te hebben gebezigd: 'Natuurlijk herinner ik mij niet elk woord wat ik ooit schreef, maar over deze combinatie kan ik elke weddenschap aangaan dat die nooit uit mijn computer is gevloeid.' Hij verzoekt Joost Zwagerman dan ook diens beschuldiging in De Volkskrant dat Grijs ooit iemand met genoemde combinatie heeft aangeduid, terug te trekken.

Zwagerman durft de weddenschap wel aan aan en zendt deze week (nr.9) een brief in: '[...] in Vrij Nederland van 1-1-2005 schreef Piet Grijs over Sylvain Ephimenco, Afshin Ellian en Ayaan Hirsi Ali dat zij de Nederlandse taal "alleen maar hebben geleerd om er hun fucking fundamentalistische fanatisme mee te kunnen beoefenen."' Bewijs geleverd, bewering ontkracht, weddenschap verloren. Zo duidelijk als wat, dunkt mij. Maar wat is de gemelijke reactie van Grijs?: 'Het zogenaamde citaat "focking fundamentalisme" is een poging mijn column van meer dan drie jaar geleden in 2008 te plaatsen.' Mijn broek zakt af.

Ondertussen versjteren in de Tweede Kamer pseudopolitici de serieuze politiek door met stalen gezicht te pleiten voor een verbod op de vissenkom (Hans Teeuwen anyone?: 'Optelsom, optelsom, vrouwen lastigvallen met een lege vissenkom'). Alsof de tijd niet dringt een pragmatisch-rationele oplossing te bedenken voor de nakende botsing tussen vrije meningsuiting, blonde onverantwoordelijkheid en geloofswaanzin.

Toch was er een lichtpuntje in al dat dorre grijs. Wouter Bos zegt in De Volkskrant het gênant te vinden dat zijn partij zich drukker maakt om het afschaffen van de waterschappen dan om de schooluitval onder jonge Marokkanen. De PvdA moet scherper debatteren over integratie, want polarisatie is de enige manier om de verhoudingen zichtbaar te maken en om zo serieuze vooruitgang te boeken in het debat. Piet Grijs zal toen hij dit las zich ongetwijfeld weer iets meer vastgeklonken hebben in zijn verroeste fundamenten.