Terreur

Het is genoegzaam bekend dat men vanaf zijn geboorte gedoemd is speelbal van overheden, instanties, bedrijven en 'derden' te zijn. Anoniem verdwijnen is onmogelijk, je gegevens leiden een onherleidbaar, onontwarbaar bestaan in allerhande gegevensbestanden en informatiestromen. Digitale communicatiestromen vormen een universum op zich waarop geen enkel menselijk wezen nog zicht of invloed heeft.

De mens ondervindt, hoewel hij zich vaag bewust is van het bestaan ervan, van zijn parallelle leven in het dagelijks leven doorgaans weinig hinder. Zo nu en dan raken beide levens elkaar en dat zorgt voor rimpelingen in de psychische vijver. Vooral het (mobiele) telefonienetwerk is wat dat betreft een demon. Op mijn eerste gsm ontving ik zeer vaak, zonder regelmaat, vage sms-berichten van een onindentificeerbare afzender met steeds dezelfde inhoud: twee onduidbare tekens. Ik had nergens om gevraagd, maar vermoedde wel prepaidtegoed te verliezen aan deze onzin. Zonder veel te bellen of te sms'en daalde mijn beltegoed immers wel heel hard elke maand.

Nieuwe telefoon gekocht, andere gebeurtenissen dienden zich aan. Zo kreeg ik recentelijk om 12.15 een voicemailbericht van een medewerkster van 'stuza' [moeilijk verstaanbaar] waarin ik erop geattendeerd werd dat ik 'om 12.00 uur een afspraak' zou hebben, maar dat 'nog niet was komen opdagen'. Of ik even terug wilde bellen voor tekst en uitleg. Na wat googelen bleek het om SUSA - Uitzendbureau voor studenten te gaan. Ik was volslagen onbekend met dit bedrijf, maar iets of iemand had blijkbaar wel onder mijn naam (voor mij?) een afspraak gemaakt, met mijn 06-nummer of ten minste onder vermelding daarvan. Iemand gaf zich uit voor mij en kon blijkbaar afspraken maken voor mij. Ik was uiteraard behoorlijk van de leg en belde terug naar SUSA. Ik kwam er echter niet doorheen en besloot, weliswaar in angst en beven, de zaak maar te laten rusten zolang er niets met mijn bankrekening gebeurde. Tot op heden heb ik er niets meer van gehoord.

Het blijft schrikken met de telefoonterreur. Hoe vaak je niet gebeld wordt door privénummers of onbekende nummers... Als je opneemt of terugbelt wordt de verbinding verbroken of hoor je hoogstens ruis of vage klikgeluiden. Om letterlijk gek van te worden. Ik besef overigens terdege dat het feit dat ik openbaar blog niet zal bijdragen aan het voorkomen van genoemde zaken, integendeel. En mijn wankele aard draagt uiteraard ook bij aan de vage angst voor het parallelle bestaan. Maar, met een variant op Cobain, just because I'm paranoid, doesn't mean they're not after me.