zondag 31 januari 2016

Zeven dagen lang (275)

25 t/m 31 januari

MAANDAG VI
Hans Kraay jr. prijst de carrièreplanning van Vincent Janssen en presenteert zich maar weer eens als de ontdekker van Kevin van Veen. Waarom vorig jaar Van Veen dan niet geadviseerd om net als Janssen het seizoen in de eerste divisie af te maken om vervolgens een mooie zomertransfer naar de eredivisie af te dwingen?

DINSDAG NOS (I)
Willem Jan Hilderink relativeert op TPO terecht het in rechtse kringen nog altijd onwrikbare cliché dat het NOS Journaal een 'linkse propagandamachine' zou zijn. Vijftien jaar geleden zei presentatrice Maartje van Weegen nog: 'Met pijn in het hart moet ik constateren dat Leefbaar Rotterdam hier met een overweldigende meerderheid heeft gewonnen'. Zulke gekleurde berichtgeving zie je tegenwoordig gelukkig niet meer.

WOENSDAG 2e divisie
Column geschreven voor Staantribune: 'De KNVB en de (loze) beloften'.

DONDERDAG Samsom
Leo Lucassen én Geert Wilders vinden het 'Plan Samsom' helemaal niks. Dan moet het dus haast wel een goed plan zijn.

VRIJDAG Polletiek
De op zijn zachtst gezegd dubieuze aftochten van Wassila Hachchi (D66) en Bart de Liefde (VVD) uit de Tweede Kamer laten opnieuw zien dat er iets grondig mis is met de werving en selectie van Kamerleden. Er zijn bijna geen volksvertegenwoordigers meer die naam waardig, politici die het dossiervreten combineren met zichtbare belangenbehartiging van burgers. Zo iemand als Omtzigt (CDA) is een uitzondering, en die had nog voorkeursstemmen nodig om überhaupt in de Kamer te komen...

ZATERDAG Vriendelijk sprak de ambtenaar
Dit is zo prachtig: Willy Derby met 'Hallo Bandoeng'.

ZONDAG NOS (II)
Een cliché dat nog wel hoogst actueel is, is de Ajax-bril bij de NOS. Vanavond wordt de overtreding van Bazoer (donkerrood maar hij kreeg slechts geel) doodleuk buiten de samenvatting van Roda JC-Ajax gelaten, en in de samenvatting van Feyenoord-ADO Den Haag houdt Frank Snoeks stug vol dat de afgekeurde goal van de Rotterdammers buitenspel was terwijl de beelden op hetzelfde moment laten zien dat het dat niet was. #calimero

donderdag 28 januari 2016

Ook de Tunesiërs zullen blijven komen

Frans Timmermans verraste vriend en vijand met de mededeling dat liefst 60% van de asielzoekers niet op de vlucht is voor oorlog en geweld maar economische migrant is. Zelfs bij GeenStijl vielen ze bijkans van hun stoel: 'Hou u vast. We gaan iets absurds beweren hier: Junckerbutler Timmerfrans zegt iets zinnigs. Jawel.'
   Toch waren er meteen al twijfels. Hoe kwam Timmermans aan dat percentage? We lezen immers dagelijks dat maar bar weinig migranten geregistreerd worden, dat de handel in valse paspoorten floreert en dat heel veel asielzoekers na aankomst weer van de radar verdwijnen.
   Timmermans moest dan ook op zijn schreden terugkeren: het werkelijke percentage is onbekend, hij had vooral een statement willen maken.
   Toch moeten we ons niet blindstaren op dat percentage, want de kwestie is wel degelijk relevant. De vluchtelingencrisis is inmiddels zo precair dat een strenge doch rechtvaardige schifting gemaakt moet worden tussen wie (tijdelijk) mag blijven en wie direct teruggestuurd wordt. Precies de opsplitsing in oorlogsvluchtelingen enerzijds en economische migranten anderzijds zou daarbij leidend moeten zijn, te meer daar 'gelukszoekers' nu de mogelijkheden tot opvang van werkelijke vluchtelingen frustreren.
   Door het uitblijven van een EU-brede strategie verliezen landen hun geduld en kondigen ze op eigen houtje maatregelen af, die impopulair of onorthodox zijn, en die vooral ook de problemen verplaatsen.
   Zweden voerde weer controles in bij de grens met Denemarken en met groot succes: de instroom is gigantisch afgenomen. Gevolg was wel dat de Denen zich op hun beurt genoodzaakt zagen de grens met Duitsland strenger te bewaken.
   Hongarije bouwde een hek, dat de migratiestroom deed afbuigen naar Slovenië, dat vervolgens geen andere oplossing zag dan zelf ook een hek neer te zetten.
   Op de lange termijn kan de vluchtelingenstroom alleen ingedamd worden, zo lijkt de consensus te zijn, wanneer de bron ervan bestreden wordt: de oorlog in Syrië moet stoppen, het regime van Assad verdwijnen, IS worden weggevaagd. Het geval Tunesië toont echter aan dat het niet zo simpel zal zijn.
   Sinan Can bereist voor zijn programma De Arabische storm de landen waar de Arabische lente woedde en die nu veelal geteisterd worden door chaos en geweld. In de eerste aflevering was hij in Tunesië, het enige land waar de revolutie een succes is en dus de uitzondering op de regel. De Nobelprijs voor de Vrede 2015 ging zelfs naar de samenwerkende Tunesische organisaties die het land na de verdrijving van dictator Ben Ali in rustig vaarwater brachten.
   Schokkend was echter dat de reportage niet bepaald de indruk wekte dat de Tunesiërs er zelf ook zo over dachten. Can sprak een groep jongeren. Ze zagen er allesbehalve arm uit - trendy kleding, hippe zonnebrillen, fit van lichaam en geest -, maar toch wilden ze maar één ding: naar Europa. Tunesië betekende niets voor ze, engagement om iets van het land te maken, om de democratie verder op te bouwen, leek geheel te ontbreken.
   Tunesië is bovendien hofleverancier van jihadisten aan buurland Libië en de Islamitische Staat. Naar Europa of meedoen met de heilige oorlog, dat leken de enige twee opties voor de jongere generatie Tunesiërs.
   Als jonge mannen al massaal weg willen uit een relatief veilig en vooruitstrevend Tunesië, dan moet men uiterst terughoudend zijn in beëindiging van de chaos in Syrië, voor zover dat al haalbaar is, de ultieme oplossing voor de asielproblematiek te zien.

zondag 24 januari 2016

Zeven dagen lang (274)

18 t/m 24 januari

MAANDAG E. Knol
Een vlogger is een blogger met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Altijd. Een blogger: het kan wel maar het hoeft niet.

DINSDAG Duh
Commentator bij Den Bosch-Volendam: 'Zeldenrust vergeet de rust te bewaren.' 
Tja.

WOENSDAG Sinds jaar en dag traditie
Dit briljante bericht op De Speld van een jaar geleden is weer actueel: 'Nederlanders ceremonieel uitgeschakeld op Australian Open'. 

DONDERDAG Overleden in 2013 2014 2015 20..
Joseph Ratzinger blijkt ook nog steeds te leven. Teruggetreden als paus wegens zwakke gezondheid, maar straks weet hij het nog langer uit te zingen dan zijn opvolger.

VRIJDAG Gesprek
Henk Hofland noemt op p. 201 van Tegels lichten (1972) als positief gevolg van de democratiseringsgolf van de jaren zestig dat de politiek er 'losser en eenvoudiger' op is geworden: 'De minister-president komt elke vrijdagavond voor de televisie en wordt door een simpele verslaggever die hem gewoon meneer noemt, op de man af ondervraagd. Het ijs is gebroken.' 
Dat gebeurt nog steeds, maar met Rutte is het een hemeltergend geestdodende aangelegenheid. Hij zegt nooit iets van belang, het is 'daar kan ik niks over zeggen' voor en 'daar wil ik geen uitspraken over doen' na. Je zou toch willen dat zo'n Ron Fresen eens een keer uit zijn slof schiet of boos wegloopt. 
Het ijs is gebroken, maar Rutte ontdooit nooit. 

ZATERDAG De verbindende schakel
Hofland leeft ook nog steeds trouwens. Hij is van 1927 en 88 jaar oud. Net als Joseph Ratzinger.
Er zit wel degelijk lijn in deze rubriek.

ZONDAG Salafisme
'De visie dat islamisten vechten tegen onrecht of onderdrukking berust op de misvatting dat zij tegen, in plaats van voor een zaak vechten. Islamisten hebben niet zozeer de strijd tegen seculiere regimes tot doel, als wel de vestiging van een kalifaat. En ze strijden niet tegen onderdrukking, maar voor een andere vorm van onderdrukking.'
Weer een eigenzinnige doch vlijmscherpe analyse van Ghassan Dahhan in Trouw

zondag 17 januari 2016

Zeven dagen lang (273)

11 t/m 17 januari

MAANDAG And may God's love be with you
Op de dag waarop bekend wordt gemaakt dat David Bowie (69) is overleden, is het eerste nummer dat mijn iPod afspeelt 'Reflektor' van Arcade Fire, een nummer waarop Bowie een paar regels meezingt: 'Thought you were praying to the resurrector / Turns out it was just a reflector.'
Als ik gelovig zou zijn, dan zou ik de werking van de shuffle-functie zeker aanvoeren als bewijs dat er meer is tussen hemel en aarde. 

DINSDAG Messias
Lionel Messi wint zijn vijfde Gouden Bal. De schrijfster Marie Kessels schreef het boek De god met de gouden ballen. Zeer toepasselijke titel dus, maar helaas gaat het niet over Messi: het verscheen al in 1995.

WOENSDAG Wet
verandering op til ⇒ revolutie ⇒ verandering op tilt

DONDERDAG Ieder voor zich
'Dat politici het morele gezag voor het overtuigend verdedigen van nare maatregelen ontberen en dus naar juridische bevoegdheden moeten grijpen, valt niet los te zien van hun eigen aard en gedrag. Zij werken, eveneens als gevolg van de dominante ieder-voor-zich-mentaliteit, steeds minder voor de publieke zaak en steeds meer voor de eigen carrière. Een leven lang je in dienst stellen van het openbaar bestuur is er niet meer bij.'
'Elite lokt opstand van kiezers uit': goede column Thomas von der Dunk in de Volkskrant

VRIJDAG VARA opiniemakers
Hoofdredactrice Dieuwke Wynia, die van het schrikbewind en de angstcultuur op de redactie, eiste voor de jaarwisseling dat De wereld draait door voortaan 'agendabepalend' zou worden in plaats van 'agendavolgend'.
Vanavond als gasten aan tafel: Bert & Ernie.
Misschien kan NRC-columnist Frits Abrahams, die overal 'gecamoufleerde' agenda's ontwaart, ons vertellen welke agenda hier bepaald werd?

ZATERDAG Wielewaal
Jan Slagter heeft het weer voor elkaar hoor: ik vind Baardmannetjes prachtig. Ik heb eigenlijk helemaal niks met vogels en voor een programma waarin Nico de Haan en Hans Dorrestijn samen vogels gaan kijken zou ik dan ook niet meteen warm lopen, maar het is echt genieten met die twee.

ZONDAG De 'ja maar'-school
RT:

zaterdag 16 januari 2016

Vrijdenken in tijden van polarisatie

Bas Heijne signaleerde in zijn nieuwjaarsessay in NRC Handelsblad een verandering in de betekenis van het begrip 'zwijgende meerderheid': 'Vroeger stond dat begrip voor de niet uitgesproken, sluimerende onvrede, inmiddels is het andersom: het staat voor de stille redelijkheid van de meeste mensen, die in het gekrakeel niet langer gehoord lijken te worden, die geheel en al buiten beeld zijn geraakt door alle polarisatie van posities, of het nu gaat om Europa, de vluchtelingencrisis, of de plaats van de islam in het westen.'
   De vluchtelingencrisis is het pregnantste voorbeeld. Wilders wil de grenzen dicht en azc's hermetisch afsluiten, Samsom probeert hem de loef af te steken qua dogmatische tunnelvisie door doodleuk te verkondigen dat er gerust 200.000 asielzoekers bij kunnen. Een stad ter grootte van Almere of Groningen.
   Theodor Holman noemde zulke ondoordachte spierballentaal in Het Parool 'morele gemakzucht'. Zowel de rabiate tegenstanders als de fervente voorstanders maken zich er schuldig aan. De voor de hand liggende tussenpositie - 'de Paul Schefferdoctrine' - gaat echter ook niet vrijuit, meent Holman: 'Een beetje van dit en een beetje van dat. Dat is het in Nederland populaire poldermoralisme. Poldermoralisme is de uitkomst van twee gemakzuchtige vormen van moraliteit.'
   Dat van dat polderen is misschien waar, maar er is toch ook een andere middenpositie mogelijk: niet polderen maar vrijdenken. Vrijdenken is autonoom denken en oordelen, los van welk ideologisch keurslijf dan ook. Het wordt vaak aan atheïsme gekoppeld, maar belangrijker is onafhankelijkheid van politieke en culturele ideologische dogma's. Politieke correctheid is het meest verwoestende ideologische dogma van deze tijd.
   Vrijdenken is je verstand gebruiken, niet in de laatste plaats je gezonde verstand, en je ogen en oren open houden voor de tekenen des tijds, maar niet zonder je emoties en die van anderen eerst door het filter van je ratio laten gaan. Velen verwarren het met opportunisme, maar het is in feite een niet aflatende waakzaamheid voor intellectuele luiheid.
   De vrijdenker is in het publieke debat vogelvrij, want hij vangt de klappen geregeld van twee kanten: voor ideologisch links is hij al gauw 'rechts' - een populist of, voor regressief links, een racist of islamofoob; voor ideologisch rechts is hij al gauw 'links' - een wegkijker of, voor rationeel rechts, een Gutmensch.
  Martin Sommer van de Volkskrant is een goed voorbeeld. Een columnist die nimmer vooringenomen naar de actualiteit kijkt maar de geest vrij laat waaien. Met als gevolg dat GroenLinks ging klagen bij de hoofdredactie toen hij een kritische column over het gebrek aan een realistische visie op asielbeleid schreef, en dat GeenStijl los op hem ging toen hij zich in een column over het associatieverdragreferendum voor een ja-stem uitsprak.
   Joost Zwagerman moest ooit weg bij NRC Handelsblad omdat zijn stukken te 'rechts' zouden zijn voor het elitair-linkse avondblad. Marcel Duyvestijn werd aan de dijk gezet bij het deftig-rechtse Elsevier omdat het allemaal niet rechts genoeg was. De waarheid was dat beiden zich niet voor ideologische karretjes lieten spannen.
   Het diffameren van Wierd Duk en Sywert van Lienden, twee commentatoren die veel zijn maar zeker niet rechts, is het jongste onsmakelijke voorbeeld. Ronduit ranzig werd het soms de voorbije week.
   Duk, Duitslandcorrespondent, berichtte als eerste en lang als enige over de gebeurtenissen in Keulen, voorspelde dat er zich een politieke aardverschuiving bij de oosterburen zou voltrekken, waarschuwde voor 'doorslaan naar de andere kant' en voorzag alles van de noodzakelijke nuance en achtergronden. Telkens met relevante citaten en linkjes naar zijn bronnen. Maar het leed was al geschied, Duk was de brenger van het onwelgevallige nieuws en daar moest hij kennelijk voor gestraft worden.
   Van Lienden sprak op tv over de neiging van journalisten en commentatoren om objectieve berichtgeving ondergeschikt te maken aan ideologische agenda's en aan cover-ups en zelfcensuur te doen. Hij maakte echter één stomme fout: hij verwees naar de oververtegenwoordiging van allochtonen bij zedendelicten, maar overdreef die schromelijk door abusievelijk de verkeerde cijfers te noemen. Het punt zelf bleef overeind, maar wederom: het kwaad was geschied; Joop haalde er zelfs een antisemitische Stürmer-cartoon bij.
   Een zorgelijke ontwikkeling. De zwijgende meerderheid van de stille redelijkheid heeft het volgens Heijne steeds lastiger om gehoord te worden. De schaarse vrijdenkers zijn onmisbare informatiebronnen en spreekbuizen. Maar wanneer het hen door laster en framing steeds moeilijker wordt gemaakt om als zodanig te blijven fungeren, dan zal die redelijke meerderheid uiteindelijk een minderheid worden.

zondag 10 januari 2016

Zeven dagen lang (272)

4 t/m 10 januari

MAANDAG Toronto-Chicago (I)
Nog een voordeel van NBA basketbal op Ziggo Sport: commentaar door Mart Smeets. 'Zoals je oudoom zijn port leegdronk, zo legt Gasol deze bal in het netje.' Wonderschoon.

DINSDAG Toronto-Chicago (II)
Het was me gisteravond niet eens opgevallen, maar nu overal een headline: Jimmy Butler van Chicago Bulls scoorde in de uitwedstrijd tegen Toronto Raptors (113-115) maar liefst 40 punten in de tweede helft, waarmee hij een bijna 27 jaar oud record van legend di tutti legends Michael Jordan uit de boeken schoot.

WOENSDAG Star Wars VII
Bijzonder om de personages uit de oorspronkelijke trilogie dertig jaar ouder te zien. Prinses Leia is nu geen prinses meer maar een generaal. Ze lijkt dan ook wel wat op Angela Merkel, qua postuur.

DONDERDAG Over de oliebollen
Lees nu pas over de doodsoorzaak van Annie de Reuver (98). Gevalletje 'verdachte omstandigheden', naar wij dachten; die Bassie vertrouw ik voor geen cent.

VRIJDAG Voorloper
Nederland zou allang geen gidsland meer zijn, maar het is het wel degelijk nog steeds, alleen niet op de manier die de progressieven voor ogen staat: 'CALL them the hipsters of European neurosis. Take any of the anxieties that have lately beset Europe’s politics and you find the Dutch got there first. Concerns over fiscal waywardness in the euro zone? They were fuming at German and French profligacy over a decade ago. Asylum and immigration? The Dutch were agonising over multiculturalism while Angela Merkel was still plotting her ascent to the Bundeskanzleramt. The threat from anti-European populists? The Dutch have seen several come and go.'
The Economist

ZATERDAG Doping
Echt een schande dat discuswerpster Ria Stalman in de jaren tachtig doping heeft gebruikt. Super oneerlijk tegenover al die arme Oost-Duitse en Sovjet-Russische atletes die natuurlijk wél gewoon brandschoon waren en alles met hun door God gegeven talent deden.

ZONDAG Voetbalcultuur
Mijn persoonlijke top 5 van bezochte Nederlandse stadions:
1) De Kuip (Feyenoord)
2) De Koel (VVV)
3) Sportpark Schoonenberg (Telstar)
4) De Adelaarshorst (Go Ahead)
5) Het Kasteel (Sparta)

zaterdag 9 januari 2016

Het voetbalcultuurtijdschrift in Nederland

'We wilden een voetbalblad. Niet zomaar een voetbalblad, maar een voetbalblad zoals dat nog niet bestaat in Nederland.' Zo opent het vorig jaar november verschenen eerste nummer van Santos, dat zich presenteert als 'een ode aan de voetbalcultuur'. Het is een ietwat vreemde aankondiging, omdat het fenomeen voetbalcultuurtijdschrift wel degelijk al zijn intrede had gedaan in Nederland. In landen als Duitsland, Engeland, Oostenrijk en Zwitserland bestond het al langer, en met Panenka Magazine (sinds september 2014) en Staantribune (sinds december 2014) en sinds kort dus Santos is het ook in ons land inmiddels ruim vertegenwoordigd.
   'Het is maar een spelletje' is niet alleen een lelijk cliché, het is ook bij uitstek NIET van toepassing op de hedendaagse voetbalsport. Daar draait het om miljoenensalarissen en commerciële vermarkting, om televisiecontracten en kortetermijndenken. Sinds pakweg de jaren negentig, toen het grote geld zijn intrede deed, zijn meer en meer clubs verworden van eerbiedwaardige instituten waar het spelletje wordt gevierd tot statussymbolen van immorele oliemiljardairs en andere rijkeluizen die de club zelf als speeltje gebruiken.
   Ik geloof sterk dat er een verband is tussen de ontkerkelijking en ontzuiling van de maatschappij en de rol die voetbal in de levens van vele mensen is gaan spelen. Sinds de samenleving is geseculariseerd hebben voetbalclubs - BVO's maar ook amateurs - de geestelijke en sociale functie van de religie en de zuil overgenomen: de club als gemeenschap van gelijkgestemden, het stadion als heilige tempel waar tweewekelijks het geloof wordt beleden, het supporterschap als een door tradities en rituelen bepaalde levenswijze. Die geloofsbeleving is in de verdrukking geraakt sinds het voetbal is gekoloniseerd door de agressieve kapitalistische ideologie.
   Als reactie op de uitverkoop van hun passie bekeerden steeds meer fans zich tot de beweging Against Modern Football (AMF). Tégen de uitwassen van het moderne voetbal en vóór de hartstocht, de traditie, de romantiek. Steeds vaker werpen zulke fans zich op als pleitbezorgers van de authentieke voetbalcultuur en als hoeders van het klassieke erfgoed. Dit gebeurt op vele manieren, met het collectief terugkopen van een club uit de handen van de zoveelste poenschepper als ultieme daad. En wanneer ontevreden fans zich losmaken van Manchester United en FC United of Manchester oprichten, dan verschilt dat niet eens zo veel van gelovigen die een kerkscheuring veroorzaken omdat ze menen dat hun kerk het ware geloof heeft verkwanseld. 
   Een andere manier is het delen, uitdragen en propageren van de authentieke voetbalcultuur in woord en geschrift, zoals de drie Nederlandse tijdschriften met verve doen. Panenka Magazine is vernoemd naar de cultheld van de strafschop Antonin Panenka en heeft als ondertitel Voetbalromantiek, fancultuur & stadionbeleving. Makers zijn René Otterloo en de bekende groundhopper Tom Bodde. Vijf afleveringen van telkens 52 bladzijden zijn er op moment van schrijven verschenen. Bodde publiceerde drie boeken met verhalen over zijn belevenissen en het blad richt zich dan ook in de eerste plaats, doch niet uitsluitend, op verslagen van groundhopavonturen en tips voor wie zelf wil gaan groundhoppen. Nummer 4 bijvoorbeeld was een stedenspecial met 'tips voor voetbalcultuur tijdens je vakantie', met behalve informatie over stadion- en wedstrijdbezoek ook toeristische tips. Verder zijn er rubrieken als de 'cultclub' en de 'lost ground'. Het laatst verschenen nummer bevatte een door lezers samengestelde 'cultstadion top 50', met Craven Cottage van Fulham op 1.
   Staantribune. Hét magazine over voetbalcultuur is opgericht door onder anderen Joris van de Wier, bekend van de boeken Terraces & Floodlights en Glorious Hearts, en wordt gemaakt door een club ambitieuze, jonge mensen. Na het online nulnummer verschenen er drie afleveringen van elk 108 bladzijden. Het gevarieerde blad kent lichte onderdelen als de quiz, originele of zeg maar gerust curieuze lijstjes en verklaringen voor de herkomst van clubnamen. Er verschenen mooie verhalen over derbyvoetbal en rivaliteit in Łódź, Dundee en Stockholm, waarin ook veel aandacht uitgaat naar sociale en maatschappelijke achtergronden. Een bijzonder speerpunt is Argentinië, het heilige land der voetbalcultuur, waarvandaan in elk nummer een uitgebreide reportage verschijnt. Een ander onderscheidend kenmerk is onderzoeksjournalistiek. Staantribune publiceerde over de aanwezigheid van en behoefte aan staantribunes en de terreur van verplichte combi's.
   Van Santos - ondertitel kortweg Voetbalcultuur - verscheen als gezegd pas één nummer. Het is het zwaargewicht van de drie magazines: met zo'n 140 bladzijden is het niet alleen het dikste magazine van de drie, de paginagrote advertentie die al weken in de VI staat laat bovendien zien dat het ook financieel meer in te brengen heeft. Santos is dan ook een project van schrijvers en journalisten die hun sporen reeds verdiend hebben in de traditionele media, zoals Wilfried de Jong, Jaap Visser en Jan Mulder, jongens uit dezelfde hoek maar wel van de alternatieve benadering, zoals Sjoerd Mossou, Frank Evenblij en Erik Dijkstra, en jonge schrijftalenten als Thomas Heerma van Voss, DuBlanqeBogarde en Frank Heinen. Heinen schreef een prachtig stuk over de Irakese legende Ammo Baba. Lang niet alles lijkt even relevant: in de rubriek 'Hebbedingen' wordt ook een koptelefoon aangeprezen. Huh, zijn koptelefoons niet juist heel erg het moderne voetbal? Het wordt allemaal duidelijk wanneer we verderop een advertentie voor het ding tegenkomen...
   De meeste interviews in kranten en weekbladen met spelers of trainers zijn nogal gefocust op het nu, op het oppervlakkige nu. De interviews in deze voetbalcultuurtijdschriften wijken daarvan af. Het zijn veelal intieme vraaggesprekken die nu eens niet over een contractverlenging, de tactiek van de trainer of concurrentie op de linksbuitenpositie gaan, maar over de verloren tijd, over ziekte en dood, over identiteit en existentie: Klaas-Jan Huntelaar in Staantribune ('Als ik mijn voetbalcarrière heb afgesloten, heb ik voor mijn gevoel ook meteen mijn jeugd afgesloten'), Huub Stevens in Panenka ('Het gaat heel slecht met Assi [Rudi Assauer]. Hij krijgt bijna niks meer mee. Echt heel triest'), Viktor Fischer in Santos ('Ik denk veel na. Over alles. Dat is niet handig als voetballer').
   De affiniteit met het schrijven over voetbal blijkt voorts uit de boekrecensieafdeling, die in alle drie de bladen prominent aanwezig is. Behalve het literaire woord is ook het esthetische beeld belangrijk, via een stijlvolle vormgeving (misschien m.u.v. Panenka) en veel ruimte voor hoogwaardige fotografie van gerenommeerde en/of getalenteerde voetbalcultuurfotografen als Stuart Roy Clarke (Santos), Marco Magielse (Staantribune) en Przemek Niciejewski (Panenka). Een speciale vermelding verdient de schitterende fotografie van Thijs Brouwers in de reportage over Heracles-FC Twente in Staantribune #2. Santos bevat overigens een uitklapbare megafoto van Clarke in het midden die ervoor zorgde dat het blad niet meer dicht ging; pas na veel gezwoeg en gezweet kreeg ik het voor elkaar. Kan aan mij liggen natuurlijk, maar tip voor de redactie: in het volgende nummer gaarne iets korter uitsnijden.
   Zo hebben de bladen allemaal hun opstartproblemen. Voor Panenka is er op eindredactioneel vlak nog wel wat te winnen, Staantribune plaatste de verkeerde onderschriften bij de plaatjes van stadions, in Santos corresponderen op p. 10-12 de cijfers onder de afbeeldingen niet met de genummerde tekstjes. Klein bier natuurlijk. Het is prachtig dat deze tijdschriften bestaan. De vraag is of ze het vol kunnen houden. Hoewel Staantribune en Santos nog het meest in elkaars graasgebied lijken te verkeren, hebben de drie toch hun eigen identiteit en hoeft het elkaar allemaal niet te bijten. Het zijn bovendien alle drie 'slechts' kwartaalbladen, dus van overkill is geen sprake. In een samenleving waarin mensen de ambachtelijke streekproducten herontdekken en de verkoop van vinyl weer in de lift zit hebben ook hoogwaardige, met liefde en passie gemaakte tijdschriften over authentieke voetbalcultuur bestaansrecht. 

woensdag 6 januari 2016

Het is gedaan nu met de barbarij

Op nieuwjaarsdag belandde ik lusteloos zappend op een of ander themakanaal van de publieke omroep. Het vertoonde de oudejaarsaflevering 2003 van het vermaarde Kopspijkers. 2003 was het jaar geweest van de inval in Irak en van de naweeën van de moord op Fortuyn een jaar eerder, met de val van Balkenende-I als kolderieke climax. Het cabaret zong een optimistisch lied tot besluit: 'Het is voorbij, het is gedaan nu met de barbarij, het kan veel beter, in een feestelijk 2004!!!'
Zalig waren de onwetenden.
In 2004 werd op de puinhopen van de oorlog in Irak de jihadistische groepering 'al-Qaeda in Irak' opgericht, thans beter bekend als ISIS of IS. In 2004 scheidde Geert Wilders zich af van de VVD en begon Groep Wilders, thans beter bekend als de PVV. In 2004 werd de Europese Unie met maar liefst tien landen uitgebreid, waaronder Polen en Hongarije en nog vijf andere voormalige Oostblokstaten. En in 2004 werd de cineast Theo van Gogh door een salafistische moslim vermoord en had de islamistische barbarij definitief ook ons landje bereikt.
Alles waar we vandaag de dag mee worstelen lijkt wel in 2004 te zijn begonnen.
Het jaar 2015 werd beduidend minder optimistisch uitgeluid dan destijds 2003. 2015 was een jaar van barbarij en vooral ook van de angst daarvoor, tot aan oudejaarsavond toe (Brussel, München), en vrijwel niemand verwacht dat het daarmee in 2016 gedaan is.
Iedereen haalde opgelucht adem toen oud & nieuw zonder aanslag passeerde, maar de voorbije dagen bleek dat te vroeg gejuicht: de massa-aanranding in Keulen door een grote groep mannen met een 'Arabisch en Noord-Afrikaans uiterlijk' heeft qua impact wel wat weg van een aanslag-in-slow motion, inclusief de traag op gang komende en schimmige informatievoorziening, de verdachtmakingen over en weer, en de verontwaardiging, verbijstering en morele verwarring. De Keulse politiecommissaris sprak van 'een volledig nieuwe dimensie van geweld'. Een voortzetting van de terreur met andere middelen dus.
Her en der werd gesuggereerd dat de daders asielzoekers waren, maar dat lijkt vooralsnog een broodje aap. Uit het oogpunt van mogelijke wraakacties jegens onschuldige vluchtelingen is dat goed nieuws, maar de fixatie op asielzoekers begrijp ik niet helemaal. Als de daders allochtone mannen zijn die al langer in Duitsland verblijven of er zelfs geboren zijn, dan is dat eigenlijk veel schokkender. Het toont de omvang van het multiculturele drama bij onze oosterburen.
In 2004 waarschuwde de toenmalige bondskanselier Schröder al voor een Kampf der Kulturen in Duitsland. Een jaar later kwam Merkel aan de macht. Pas in oktober 2010 gaf zij ruiterlijk toe dat de multiculturele samenleving in Duitsland mislukt was en dat allochtonen beter moesten integreren.
Burgemeester Reker van Keulen is nu van mening dat Duitsers aan 'mensen van andere culturen' moeten gaan 'uitleggen' dat aanranding niet de manier is waarop wij hier feestvieren.
In Nederland hadden we onlangs ex-Kopspijkers-cabaretière Sanne W. de Vries die kwam vertellen dat Nederlanders gewoon even tegen asielzoekers moesten gaan zeggen dat wij homo's hier niet als minderwaardige mensen beschouwen en dan zou het probleem van die botsende culturen opgelost zijn. Ieder weldenkend mens schudde mismoedig het hoofd bij zulke epische onnozelheid, maar in Keulen past de burgemeester het principe toe op 'mensen van andere culturen' in het algemeen. Bovendien heeft Rekel vrouwen geadviseerd tijdens carnaval 'op armlengte afstand van mannen te blijven' om herhaling te voorkomen.
Dit is geen morele verwarring meer, dit is morele barbarij. 

zondag 3 januari 2016

Zeven dagen lang (271)

28 december 2015 t/m 3 januari 2016

MAANDAG Orgel
Op #1214 in de Radio 2 Top 2000: 'Mijn gebed' van D.C. Lewis. De gangbare uitleg is dat de biblebelt dit nummer er ieder jaar in stemt, maar ik heb een andere verklaring: het is vanwege de regels 'Ik had een rotdag, Heer, 't lukte niet best / 'k Werd door collega's ook nog gepest.' In mei meldde het ANP immers dat in Nederland een half miljoen mensen structureel gepest wordt op het werk. Die hebben bijna allemaal op Lewis gestemd.

DINSDAG Avondologie (I)
Op het achterplat van de laatst verschenen druk van De avonden staat een bekende foto van Reve gemaakt door Annelies Romein, dochter van het beroemde historici-echtpaar Jan Romein en Annie Romein-Verschoor en in de roman zelf Bep Spanjaard geheten. In het colofon wordt de naam echter slordig gespeld als 'Annelies Romijn'. Hoog tijd voor een nieuwe druk, naar wij dachten.

WOENSDAG Barney Army!
Raymond van Barneveld komt weer een stapje dichter bij de Fanny Blankers-Koen Carrièreprijs. Wat een held.

DONDERDAG Avondologie (II)
Reve had natuurlijk nooit voorzien dat het ooit een traditie zou worden om elk jaar weer op de laatste tien avonden van het jaar De avonden te lezen, want dan had hij nooit van het laatste hoofdstuk veruit het langste hoofdstuk gemaakt. Dat is gewoon niet te doen met zo'n oudejaarsavond waarop je steevast pas in de vroege uurtjes erin kruipt.

VRIJDAG Grote broek
Zinnetje in de VI, in een artikel over VVV: 'De Venlose club mag dan geplaagd worden door financiële problemen, op het veld maken de Limburgers indruk.'
Welbeschouwd een rare zin, want nu lijkt er een soort tegenstelling te worden gesuggereerd, terwijl er eerder sprake is van een causaal verband: VVV staat zo hoog omdat het spelers heeft gekocht die het zich budgettair helemaal niet kon veroorloven.

ZATERDAG Klassieker
Saoedi-Arabië tart Iran met executie sjiitische geestelijke, woedende Iraniërs steken Saoedische ambassade in de fik. De traditionele nieuwjaarswedstrijd in het Midden-Oosten eindigt in een gelijkspel. 

ZONDAG Magniet!
'Opnieuw fors minder vuurwerkslachtoffers' (NOS). Honderd minder dan vorig jaar, een daling van 16%. De afsteektijden zijn ook al fors aangepast: wij waren vanaf 10.00 uur in de weer, tegenwoordig mag het pas vanaf 18.00 uur. Bovendien was dit jaar van al het verkochte vuurwerk maar liefst 92% siervuurwerk. Vorig jaar werd er nog 27% knalvuurwerk verkocht. 
Niets dan positieve ontwikkelingen, maar toch blijft een clubje fanatici lobbyen voor een algeheel vuurwerkverbod. Inmiddels wordt het meeste letsel veroorzaakt door illegaal vuurwerk. Er zal alleen maar méér illegaal vuurwerk in omloop komen bij een algeheel verkoopverbod aan particulieren, maar dat is aan dovemansoren gericht. Typisch voor dit soort dossiers: men kan nog zo veel concessies doen, het is nooit genoeg; zie ook: Piet, Zwarte.