zondag 25 september 2016

Zeven dagen lang (294)

19 t/m 25 september

MAANDAG Foodfundi's
Schokkend stuk in de NRC. 'Het liefst wil ze haar kind straks zonder suiker en plant based opvoeden. "Maar ik ga niet superstrikt doen. Als z'n grootouders hem straks een stukje vis geven, dan is dat maar zo." Een suikervrije, veganistische crèche vinden, is al niet eenvoudig.'
Er gaat meer geld naar de AIVD, hopelijk gaan ze daarmee ook dit soort doodenge extremisten harder aanpakken?

DINSDAG Opiniemakers
Op de vraag wat het betekent je Nederlander te voelen antwoordt Rob Oudkerk: ik voel me helemaal geen Nederlander, ik voel me Amsterdammer, ik heb niks met mensen uit Nijkerk of Appelscha.
Lijkt me ex negativo een mooie definitie van Nederlanderschap uit te halen: je verbonden voelen met mensen van Nijkerk tot Appelscha, en dan niet in de laatste plaats door een gedeelde afkeer van hoofdstedelijke blaaskaken als Rob Oudkerk.

WOENSDAG Krotenkokers
Poëtische begeleiding bij het stukje hierboven: Jules Deelder - 'De ziekte van Hedel'.

DONDERDAG Hier en toen
Nog even over die column van Martin Sommer. In zijn column haalt Sommer ook een uitspraak van Frans Timmermans aan: 'Wie tegen diversiteit is, staat met zijn rug naar de toekomst.' 
Eigenlijk maar een rare uitdrukking. Waarom zou je met je gezicht naar de toekomst gaan staan? Wat is daar te zien dan? Alleen maar mist, duisternis, niets. Met je rug naar de toekomst lijkt me juist de meest waardevolle manier van leven. Positiever geformuleerd heet dat: met je gezicht naar het verleden staan. Wie lang genoeg naar het verleden tuurt, ziet vanzelf daarin de toekomst opdoemen.

VRIJDAG Muziek
Iron and Wine & Ben Bridwell, 'This Must Be the Place (Naive Melody)' (2015)

ZATERDAG Banga
Het merkwaardige aan de ophef over de bangalijst van de Groningse studentenvereniging Vindicat is dat de ophef er vooral van buitenaf wordt opgelegd. De meisjes zelf lijken het allemaal niet zo bijzonder te vinden. Géén van hen heeft de moeite genomen aangifte te doen. De vader van een van de meisjes twittert zelfs: 'Heb ik weer. Dochter op Gronings bangalijstje. "Met 4 sterren, pap!"' Alsof ze er trots op is.

ZONDAG Gematst
FC Twente is 'bestolen', zegt de NOS. Weten ze daar ook eens hoe dat voelt.

zondag 18 september 2016

Zeven dagen lang (293)

12 t/m 18 september

MAANDAG Illary
Verdiep ik mij in de vraag wanneer Donald Trump het loodje legt (volgens mijn huidige berekeningen op of rond 19 oktober), dreigt Hillary Clinton al eerder op geheel natuurlijke wijze het hoekje om te gaan...

DINSDAG Orgaanconfiscatie
Treurig dat uitgerekend dankzij de liberale partij D66 onze organen nu tot staatseigendom worden gemaakt.
In ieder geval moet de term 'orgaandonatie' vervangen worden, want een donatie impliceert een gift uit vrije wil en daar is vanaf heden geen sprake meer van.

WOENSDAG Zaandam
'Waar is ooit het idee ontstaan dat het hard aanpakken van straattuig "rechts" zou zijn? Links kwam toch op voor zwakkeren? Volgens mij rijden de zwakkeren hier niet middelvingerend rond in een SUV, maar zijn het de ouderen, vrouwen en kinderen die de supermarkt niet meer in durven vanwege deze gasten. [...] Bij D66’ers vraag ik me soms af of ze weleens buiten komen. Tussen gewone mensen met hun dagelijkse sores. Of ze werkelijk begrijpen wat het met het rechtvaardigheidsgevoel van mensen doet die er gewoon wél elke dag het beste van proberen te maken wanneer ze zien dat pure kwaadwilligheid onbestraft blijft.'
Uitstekende column van Leon Verdonschot in Nieuwe Revu over het treitertuig

DONDERDAG Muziek
David McWilliams, 'Days of Pearly Spencer' (1967)

VRIJDAG Eindhoven thuis
6-2 gewonnen. Nog nooit eerder eindigde een wedstrijd van TOP/FC Oss in 6-2. Tevens is het de op zes na grootste zege uit de clubgeschiedenis. Happy days.

ZATERDAG Ik Bas Nijhuis
Roda JC is het volgende slachtoffer van De Grote Bas Nijhuis Show. Het gaat hem helemaal niet om het 'strikt naleven van de regels', het gaat hem puur en alleen om Bas Nijhuis zelf, om als eerste na de wedstrijd voor de camera te kunnen verschijnen - wat dus inderdaad weer gebeurde.
Die man is zo vreselijk ijdel, die staat 's ochtends op en bedenkt wat hij vandaag weer voor streek zal uithalen om alle aandacht naar zich toe te trekken. De ene keer besluit hij om nergens voor te fluiten totdat het uit de hand loopt, de andere keer om elke keer dat een speler zijn mond opendoet een gele kaart te trekken. Flapdrol.

ZONDAG Echte Democratie
'De kwaliteit van besluiten per referendum zit niet zozeer in de uitkomst alswel in het feit dat men zich gehoord weet. Een referendumbesluit maakt de burger medeplichtig aan de publieke zaak.'
Boeiende column weer van Martin Sommer in de Volkskrant, over referenda en het verschil tussen het nemen van de juiste besluiten en het zélf nemen van beslissingen

woensdag 14 september 2016

15 jaar na 9/11

Afgelopen zondag, vijftien jaar na de omineuze nine eleven, stelde GeenStijl zijn lezers de volgende vraag: 'Hoe veranderde uw wereld(beeld) door de aanslagen van 9/11 en de gebeurtenissen in de jaren die er op volgden?'
  In mijn geval veranderde het wereldbeeld niet, het werd die dag en in de jaren daarna pas gevormd. W.F. Hermans zei ooit dat hij de oorlog op het meest ongunstigste moment had meegemaakt: toen hij eindexamen deed en het leven open zou moeten gaan kwam de oorlog roet in het eten gooien. Zijn cynische wereld- en mensbeeld werd erdoor in marmer gebeiteld.
  Tot aan die uitzonderlijk warme septemberdinsdag in het zestiende jaar van mijn leven had ik nooit echt na hoeven denken over mijn wereldbeeld en de invloed van de grote gebeurtenissen op wat ik deed en wie ik was. Ik kreeg wel alles mee van wat er zich op het wereldtoneel afspeelde, deels uit oprechte nieuwsgierigheid, deels ook plichtmatig omdat het moest, maar alles gebeurde hoe dan ook buiten mijn leven om. Met 11 september 2001 was dat veranderd. Het ging nu ook over mij.
  Kort erna kwam Pim Fortuyn en de beerput ging open. Fortuyn werd vermoord. Theo van Gogh. Vermoord. Hirsi Ali. De Hofstadgroep. Het ging over de islam, over de multiculturele samenleving, over terrorisme en veiligheid, identiteit en eigenheid. Sociale spanningen, de opkomst van extreem-rechts, de teloorgang van links met haar sleetse idealen en de onwil of het onvermogen om dat in te zien.
  Martin Amis gaf zijn collectie essays over 9/11 de trefzekere titel The Second Plane. Dat tweede vliegtuig in New York was inderdaad het kantelpunt. In het titelstuk schrijft Amis over de impact van United Airlines 175: 'Het was de komst van het tweede vliegtuig, dat als een haai over het Vrijheidsbeeld scheerde; dat was het beslissende moment. Tot dan toe meenden de Amerikanen dat ze niets ergers beleefden dan de ernstigste vliegramp uit de geschiedenis; nu drong tot hen door welk gigantisch geweld er tegen hen in stelling was gebracht.' De boodschap van de terroristen was: 'Amerika, het is tijd dat je merkt hoe hartgrondig je gehaat wordt.' En met Amerika het ganse Vrije Westen. Om met Amis te spreken: de glinstering van dat tweede vliegtuig bracht 'in een flits een wereldwijde toekomstblik'.
  9/11 en ik ben 15 jaar. Wat een tijd om jong te zijn.

Ik herinner me nog dat het aanvankelijk de Palestijnen waren die het gedaan zouden hebben, die claimden het gedaan te hebben, en dat er volop gejuicht werd door Arabieren wereldwijd. (We weten inmiddels dat Abou Jahjah die middag ook de victorie kraaide.) Ik herinner me ook de historische verwarring onder de deskundigen, het vaste begrippenapparaat dat schromelijk tekortschoot om dit te duiden.
  Maarten van Rossem presteerde het nog dezelfde avond op nationale televisie te verklaren alle opwinding maar overdreven gedoe te vinden.
  In de jaren erna bleek 9/11 toch wel degelijk die cesuur te zijn die een nieuw tijdperk had ingeluid. De era van het moslimterrorisme. Aanslagen in Londen en Madrid. Uitzichtloze oorlogen in Afghanistan en Irak, met als langetermijneffect uiteindelijk het herstel van het Kalifaat. De aanslagen in Brussel, Parijs, Istanbul en nogmaals Brussel, de immigrantenstroom.
  'Vandaag', schreef Bart Nijman zondag, 'vijftien jaar na de oorlogsverklaring aan de vrije wereld, zijn alle internationale verhoudingen, maar ook nationale en maatschappelijke verstandhoudingen binnen de westerse wereld, opgeschud en van koers verlegd.'
  De schrijver Jamal Ouariachi noemde 9/11 in de bundel WTF?! Volwassen worden na 11 september (2011) niettemin 'een overschat fenomeen'. Het curieuze is dat zijn argumentatie vervolgens juist een weerlegging van zijn standpunt vormt: 'Natuurlijk is het gruwelijk dat er die dag zo'n drieduizend slachtoffers vielen. Maar rechtvaardigt dat feit werkelijk twee oorlogen, in Afghanistan en Irak, die tien jaar na dato nog altijd niet uitgewoed zijn en inmiddels een veelvoud van het aantal slachtoffers van 9/11 hebben geëist?'
  Die oorlogen en die slachtoffers vormen toch juist het bewijs dat de invloed van 9/11 enorm is geweest - en nog altijd is? Of je die reacties nu rechtvaardig vindt of niet staat daar toch los van.
  De psychologische effecten, de maatschappelijke impact, de politieke gevolgen, je kunt ze niet los zien van de gebeurtenis zelf.
  Je ziet dat nu ook gebeuren met de angst voor terreur die de maatschappij ingrijpend verandert. Of die angst en de maatregelen nu overdreven zijn of niet - als dat überhaupt al vast te stellen is -, feit is dat ze er zijn; de invloed is er, het gebeurt en het verandert ons en onze levens.

Het is verleidelijk om te filosoferen hoe toekomstige historici deze periode zullen gaan labelen. Blijken de jaren tussen de val van de Muur en de val van de Twin Towers uiteindelijk niet meer dan een interbellum te zijn geweest? 1989-2001 als een soort tweede Twaalfjarig Bestand, een oase van voorspoed tussen de kilte van de Koude Oorlog en de hitte van de 'Derde Wereldoorlog', die in 2001 begon en die zich, om met Paus Franciscus te spreken, in hoofdstukjes zal afspelen, zich nog over vele decennia zal uitstrekken en van een heel andere orde is dan de vorige twee?
  Van Rossem bagatelliseerde de aanslagen met het volgende argument: 'Als het oorlog was geweest, waren Arabische pantserdivisies enkele uren later de Amerikaanse grens overgereden of zoiets.'
  Ja, of zoiets. Dat bedoel ik dus met dat verouderde begrippenapparaat. Toen de Eerste Wereldoorlog begon stond men bij wijze van spreken ook nog het negentiende-eeuwse beeld voor ogen van met trommels en vaandels naar het slagveld marcherende soldaten die aldaar om de beurt een schot mochten lossen. Gifgas, mitrailleurs en loopgraven maakten snel genoeg duidelijk dat het gezicht van de oorlog veranderd was.
  Het grootste probleem in het huidige hoofdstuk van de eenentwintigste-eeuwse oorlog is dat het Westen de controle volledig kwijt is. In een voortreffelijk artikel in Trouw toont Ghassan Dahhan overtuigend aan dat Europa de grote verliezer dreigt te worden: 'De Syrische oorlog komt naar Europa.' De vijanden van het Westen zijn in het Midden-Oosten allemaal met elkaar in oorlog, maar op termijn werkt dit averechts: 'Deze oorlog verzwakt de vijanden van het Westen niet, maar maakt ze juist sterker. Hun aantal groeit met de dag, net als hun ervaring en hun ambitie.'
  Dahhan verwijst naar een fabel van Aesopus: 'In een moeras kijken twee kikkers hoe twee stieren strijden om de heerschappij over de kudde. Eén kikker waarschuwt bezorgd: "De stier die verliest zal zich in ons moeras terugtrekken, en elke stap levert een platte kikker op. Hun machtsstrijd kost ons de kop." In Syrië vechten niet twee, maar honderden stieren om de hegemonie. En Europa dreigt straks vertrapt te worden - door de verliezers, maar ook door de vluchtende kudde.'
  In Amerika hanteren ze ook een treffende dierenmetafoor. Een Amerikaanse militair waarschuwde onlangs: 'Tussen de VS en IS zitten een paar continenten en zeeën, maar dat geldt niet voor Europa. In Amerika zeggen we: je hoeft niet sneller dan een beer te kunnen rennen om aan hem te ontkomen; je moet alleen sneller zijn dan de persoon naast je. Jullie zijn in geografisch opzicht kwetsbaarder dan wij, en bovendien militair zwakker.'
  Er zijn helemaal geen invasieve pantserdivisies meer voor nodig om ten onder te gaan. Imploderende natiestaten, een wrede vijand met een doodscultus en poreuze grenzen zijn voldoende: 'De meeste Europese jihadisten hebben er inmiddels meer vechturen opzitten dan de meeste militairen uit hun geboorteland. Bovendien: zij vechten niet om in leven te blijven of om levens te redden, zij vechten om te sterven en om zoveel mogelijk levens te nemen.'
  15 jaar na 9/11 en ik ben 30 jaar. Wat een tijd om volwassen te zijn.

zondag 11 september 2016

Zeven dagen lang (292)

5 t/m 11 september

MAANDAG Obama op G20
Als enige geen rode loper bij aankomst, uitgemaakt worden voor 'hoerenzoon' - de internationale gemeenschap is duidelijk wel klaar met de afzwaaiende Amerikaanse president.

DINSDAG Zweden-Nederland 1-1
Beste speler: met afstand Wesley Sneijder. En dat nadat hij een dag eerder nog voor het nieuwe programma van John de Mol in een bejaarde versie van zichzelf werd veranderd. Weten dat je er als 90-jarige uit zal zien als Jan van Halst met hevige levervlekken en dan toch zo'n wedstrijd spelen. Held.

WOENSDAG De nationale omtzigtman
Pieter Omtzigt is op #4 van de kieslijst van het CDA gezet, nadat hij de vorige keer nog vanuit een onverkiesbare plek met voorkeursstemmen in de Kamer moest worden gekozen. Zeer terecht, deze stijging met stip, Omtzigt is een van de weinige politici die nog werkelijk met recht de naam volksvertegenwoordiger mogen dragen.

DONDERDAG Pauw
Hulde voor raadslid Juliëtte Rot uit Zaandam, die moedig tegen die laffe terroristjes met hun zonnebrillen in ging. 'Broeders in de liefde' waren ze, zei er een. Zouden ze bedoelen dat ze een clubje homo's zijn? Jongens, in dit land hoef je je als homo niet anoniem achter een zonnebril te verschuilen, hoor, kom er gerust voor uit!

VRIJDAG Klef
'Vriendschap in artistieke kringen is verdrongen jaloezie die zich uit in het overmatig complimenteren.' 
Theodor Holman, Het gestolen leven, 2014, p. 214

ZATERDAG Arnold
Het is dat ik Pegida een heel eng clubje vind, maar anders zou ik Edwin Wagensveld toch aanmoedigen Arnon Grunberg aan te klagen wegens laster. 'Pegida-voorman Edwin Wagensveld is aangehouden omdat hij in Amsterdam een T-shirt droeg met een hakenkruis', aldus Grunberg in een verder weer totaal mesjogge column. Het ging om een hakenkruis dat, net als een ISIS-vlag, een Sovjet-vlag en het AFA-logo, in een prullenbak wordt gegooid, maar dat zegt de voorpaginatrol van de Volkskrant er heel slinks niet bij. Nee, Wagensveld behoort tot de 'mensen die van hakenkruizen houden'.
Iemand met 'Weg met Trump!' op zijn shirt zou volgens deze logica een Trump-aanhanger zijn, want er staat immers 'Trump' op zijn shirt.

ZONDAG Muziek (op 9/11)
Bruce Springsteen, 'You're Missing' (2002)

dinsdag 6 september 2016

Zomergast Mark 'Pinokkio' Rutte

Zomergasten was ooit een gerenommeerd avondvullend programma waarin coryfeeën die waarlijk iets bereikt hadden in het leven de eer te beurt viel hun 'ideale televisieavond' samen te mogen stellen. Daar is bar weinig van over. Dit jaar mochten onder anderen een mooi weer spelende narcistische antisemiet en een gehypete schrijfster van een paar tenenkrommend onbenullige Vlaamstalige romans aanschuiven.
  De laatste aflevering was voor Mark Rutte, de zittende premier, nota bene aan de aftrap van de campagne voor de verkiezingen van 15 maart 2017. Normaal duurt een programma in de zendtijd voor politieke partijen maximaal drie minuten, nu dus drie uur.
  De premier vindt Het Bureau van Voskuil ook prachtig en hij controleert eveneens manisch of de deur wel op slot is, maar verder heb ik het strak door de spindoctors van de VVD voorbereide gekwebbel van de premier zondagavond met stijgende verbazing en rijzende ergernis aangehoord.

Nu hielp het ook niet dat de gespreksleider, Thomas Erdbrink, een regelrecht drama was. MH17, de radicale islam, Griekenland, het Oekraïne-referendum, de pensioenen, het schaamteloze 'sorry' zeggen van vorige week - alles liet hij liggen. En wie dan tegenwerpt: het ging nu toch om de persoon Mark Rutte, die is wel erg naïef.
  Menige voorzet werd door Erdbrink verprutst omdat hij zat te slapen. De frase 'onderste steen' viel zelfs een keer letterlijk, maar de interviewer greep dat moment niet aan om de premier aan de tand te voelen over zijn verregaande nalatigheid en gebrek aan daadkracht inzake de MH17-radarbeelden. Rutte gooide het snel op de emotionele tour, dat hij 's nachts moest janken als hij eraan dacht en zo - en hup, daar staarde Thomas alweer de verte in, schijnbaar in gedachten verzonken, om na een paar seconden zwijgen voor zich uit te prevelen: 'het volgende fragment dan maar...'
  Interviewer is ook een stiel, maar bij de VPRO denken ze klaarblijkelijk dat iemand die lof oogstte als vertegenwoordiger van het Iraans verkeersbureau dit varkentje ook wel moest kunnen wassen.

Toen Rutte, naar aanleiding van het schokkende fragment waarin Erdogan-aanhangers in Rotterdam een cameraploeg van de NOS molesteren, in een halfmislukte poging moreel leiderschap à la Aboutaleb te tonen het 'rot toch op' van de Rotterdamse burgemeester napapegaaide, toen vond Erdbrink opeens wél dat hij in moest grijpen. Hij kwam daarbij niet verder dan het volledig uitgekauwde 'en als het voetbalhooligans waren geweest?', drogreden numero uno van mensen die nog nooit een stadion van binnen hebben gezien. Naar welk land moeten die dan oprotten?
  De kwestie is dat deze Erdo-hooligans nog een ander land hebben waar ze zonder problemen terecht kunnen, waar ze klaarblijkelijk veel loyaler aan zijn en waar ze met open armen ontvangen zullen worden. Hier is van toepassing wat Theo Maassen ooit ongeëvenaard opmerkte over de moslim in Amerika die een dokter in elkaar had gebeukt omdat die zijn vrouw had behandeld: waarom gaat deze man niet gewoon weg, en dan niet als straf of zo, maar omdat er op deze wereld nu eenmaal plekken zijn waar hij, met zijn opvattingen, veel beter past.

Qua decorumverlies werd Rutte ook nog aan de tand gevoeld over zijn aanwezigheid bij het concert van De Toppers. Bach, Horowitz en dan De Toppers? Daar moesten we echter niet zo moeilijk over doen, hij had nu eenmaal een brede smaak. Nu bestaat er zoiets als de culturele omnivoor: iemand die zowel van hoge als lage cultuur kan genieten, van klassieke muziek én van popmuziek, die met evenveel plezier in het theater naar toneel kijkt als in het stadion naar sport - maar kom op, De Toppers, dat kunnen we toch geen omnivoorschap meer noemen, dat is geen verbreding van de smaak maar een afdaling in smakeloosheid.
  Er zat ook nog iets merkwaardigs in zijn affectie voor Het Bureau. Rutte zei dat hij die roman nu voor de derde keer aan het lezen was en dat hij het boek zo geweldig vond 'omdat er 5500 bladzijden lang niks gebeurt'. Dan heeft hij er dus al twee keer 5500 bladzijden lang geen kloten van begrepen. Hoezo gebeurt er niks in Het Bureau? Er gebeurt juist voortdurend van alles, veel meer zelfs dan in plot driven romans, waar in wezen uiteindelijk maar één ding gebeurt.
  Die kritiek, dat er niks in zou gebeuren, hoor je ook vaak over De avonden van Gerard Reve. Onterecht. Er gebeurt op elke bladzijde, in elke alinea, in elke zin zelfs voor wie goed herleest, duizelingwekkend veel.

Misschien typeert dat perspectief wel precies de politicus Rutte. Hij is iemand die van peilloze leegte en ledigheid zijn handelsmerk heeft gemaakt. Daarom laat hij alles maar op zijn beloop, zijn besluiteloosheid en smakeloosheid het alfa en omega van zijn beleid. Ik vraag Poroshenko niet om radarbeelden als aan mij niet wordt gevraagd dat te vragen. 'Daar kan ik niks over zeggen.' 'Daar kan ik geen uitspraken over doen.' Ik zeg geen Ja en geen Nee tegen het associatieakkoord, ik doe gewoon net of er niks is gebeurd.
  MP Rutte (dat 'MP' stond altijd voor 'Minister-President' maar inmiddels voor 'Mark Pinokkio') liegt en bedriegt zich met valse beloftes in 2012 het Torentje in, denkt vier jaar later met een eenvoudig 'sorry, mensen!' in De Telegraaf voldoende boete te hebben gedaan, en gelooft dan dat hij daarmee weer met een schone lei kan beginnen alsof er - als ware het Het Bureau in zijn ogen - al die jaren niets is gebeurd.
 Het is die aanmatigende houding, die volstrekte gewetenloosheid en minachting van de burger waarmee volgend jaar in maart keihard afgerekend dient te worden. Laat de kiezer dan ook maar eens zeggen: Rutte, rot op!

zondag 4 september 2016

Zeven dagen lang (291)

29 augustus t/m 4 september

MAANDAG Muziek
The Marmalade, 'Reflections of My Life' (1969)

DINSDAG Gifmengers
'Paus Franciscus gaat Vaticaan grondig reorganiseren'. (NOS)
Daarmee is de kans dat de Heilige Vader het komende jaar onder verdachte omstandigheden komt te overlijden weer enorm gestegen.

WOENSDAG Pauw (I)
Complotdenkers zijn een plaag, maar minstens even erg zijn mensen die iemand die relevante context bij een beeld verschaft als een complotdenker wegzetten, zoals mevrouw Righton hier doet bij Wierd Duk.

DONDERDAG Nederland-Griekenland 1-2
Als je negatieve records uit de jaren dertig gaat breken, dan weet je dat er een duister tijdperk is aangebroken.

VRIJDAG Pauw (II)
Het ellendige van Volkert van der Graaf is dat hij over de volle breedte een miezerig mannetje is. Al die andere terroristen hebben tenminste nog een groot verhaal, een wereldbeeld, een ideologie - hoe verderfelijk ook - vanwaaruit zij hun gruweldaad plegen. Deze minkukel is duizend keer te onbeduidend voor de enorme invloed die hij met zijn daad heeft gehad en nog heeft.
Hij blijft de voorwaarden voor zijn vervroegde vrijlating maar aanvechten. Justitie sluit een deal met Volkert: jij mag vervroegd vrij, onder die en die voorwaarden. Vervolgens komt Volkert vrij en wil hij onder die voorwaarden uit. Dan zeg je als justitie toch: prima, maar als jij je niet aan jouw gedeelte van de deal houdt, dan wij ook niet - terug achter de tralies jij. Maar dat gebeurt niet. Dat is toch even onbegrijpelijk als onverteerbaar.

ZATERDAG Interlandweekend
Gekeken naar basketbal: Denemarken-Nederland (72-90), met bij Oranje de international met de meest intrigerende naam ooit: Worthy de Jong.

ZONDAG Brassen en vlagjatten
Achtste column voor Staantribune online: 'Supporterscultuur als Immaterieel Cultureel Erfgoed?'