zondag 27 november 2016

Zeven dagen lang (303)

21 t/m 27 november

MAANDAG Muziek
Ian & The Zodiacs, 'Why Can't It Be Me' (1966)

DINSDAG Oh Sylvana (I)
De maker van het ranzige knip-en-plak-clipje bij het liedje over Sylvana Simons kan niet hard genoeg veroordeeld worden, maar het liedje zelf treft geen blaam. Het is in wezen een carnavalsnummer in optima forma: smakeloos en ordinair maar ook, in de beste cultuurhistorische traditie van het genre, het gezag uitdagend en bekende figuren ridiculiserend.

WOENSDAG Volkert
De dader van de politieke moord op Jo Cox krijgt een levenslange gevangenisstraf zonder kans op vervroegde vrijlating. 
In Groot-Brittannië kan het dus wel.

DONDERDAG Oh Sylvana (II)
Rob van Daal, zanger van 'Oh Sylvana', ontkent dat het nummer over Sylvana Simons gaat. Dat is natuurlijk koren op de molen van De Speld: 'Guus Meeuwis: "Brabant gaat niet over provincie Noord-Brabant"'.

VRIJDAG Klavertje woef
Het EenVandaag Opiniepanel experimenteert met een nieuwe onderzoeksmethode. Respondenten wordt gevraagd lijsttrekkers in drie woorden te omschrijven. 
In de woordwolken die dat oplevert duikt bij Jesse Klaver een opvallende typering op: 'hond'.

ZATERDAG Wilmink
Vanmiddag op het programma in het Championship: Wolverhampton Wanderers-Sheffield Wednesday. Het affiche dat ik altijd de Willem Wilmink Wedstrijd noem: in Wilminks verhaal 'Daan is dood' staat er een rij voor de hemelpoort omdat Petrus - 'dol op Engels voetbal' - naar deze wedstrijd zit te kijken.

ZONDAG Studio Voetbal
Als allochtonen zo graag van het stempel 'allochtoon' af willen, dan helpt het niet dat elke keer wanneer er ergens een allochtoon aanschuift hij meteen over ondervertegenwoordiging van allochtonen begint te klagen.

zondag 20 november 2016

Zeven dagen lang (302)

14 t/m 20 november

MAANDAG Het smeult
'Het geldt voor andere recente boeken, maar in Het smelt komt het samen: een eenzijdig positieve receptie, gevolgd door succes dat aan massapsychose grenst, van een roman zonder stilistische precisie, met een overaanbod aan spectaculaire ellende en schaamteloosheid, en vol eendimensionale verhoudingen.'
Christophe van Gerrewey kapittelt in De Gids de hype Lize Spit

DINSDAG Muziek
Prefab Sprout, 'Johnny, Johnny' (1986)

WOENSDAG Blufkikker
Frans Timmermans vergaloppeert zich weer eens met zijn bewering in Knack dat er bewijs is dat de Gülen-beweging achter de Turkse coup zit. Eerst niet gehinderd door inbeelding zo'n zwaarwegende uitspraak doen en dan even later haastig terugkrabbelen: 'Ik sprak slechts over indicaties die ik heb gehoord in de vele contacten die ik heb.' 
Na de trouwring en het mondkapje is dit de derde keer dat de aan chronische ijdelheid lijdende bobo zich in de nesten bluft. Of zoals Diederik Smit parodiërend twitterde: 'Frans Timmermans: "U weet dat er iemand gevonden is met een Gülen-petje?"'

DONDERDAG Ik verrek
Vrouw in Ik vertrek: 'Ik had nooit gedacht dat we zoveel tegenslagen zouden hebben.' 
Dan heeft ze zeker nog nooit naar Ik vertrek gekeken.

VRIJDAG Geenpeil
Prachtig onderzoek van RU-wetenschapper Kristof Jacobs: de tegenstem bij het Oekraïne-referendum was géén anti-EU-stem maar een oprechte, beredeneerde stem tegen het verdrag. Slechts 7,5% stemde tegen om de EU dwars te zitten. Daarnaast zou de uitslag ook negatief zijn geweest als de strategische thuisblijvers wel waren gaan stemmen. Twee mythen in één klap van tafel.

ZATERDAG Praten als Bregman (I)
Rutger Bregman publiceerde op de Correspedant een paniekerig commentaar op de overwinning van Trump: 'nu is de apocalyps er en ligt de vraag op tafel: wat nu?' En dan verderop als antwoord op die vraag formuleren: 'de eeuwige linkse verhalen over de aanstaande apocalyps zijn ook niet echt geweldig in het motiveren van mensen.'
Inderdaad, Rutger.
Zentgraaff fileert het stuk op magistrale wijze in 'Broeder Bregman en het deugevangelie'.

ZONDAG Praten als Bregman (II)
In zijn stuk komt Broeder Bregman wel tot diepe inzichten: 'Uit onderzoek na onderzoek blijkt [...] dat empathie beter werkt dan mensen wegzetten als idioten en racisten.'
Laten we maar mild zijn over het bizarre feit dat hij 'onderzoek na onderzoek' nodig heeft om tot dit toch behoorlijk voor de hand liggende inzicht te komen... En dat hij een paar alinea's eerder nog pathetisch over Trump-stemmers schrijft: 'Mensen die vier jaar geleden nog op de eerste zwarte president stemden, liepen nu over naar een racistische ophitser. Het lijkt alsof er een demon is wakker geworden in de Amerikaanse ziel.'
Er hebben racisten op Trump gestemd, ongetwijfeld, maar de meerderheid, wat zeg ik: de overgrote meerderheid van de Trump-stemmers heeft op Trump gestemd omdat ze vurig hopen dat deze president een positieve invloed op hun leven zal hebben en niet omdat ze vilein wensen dat Trump een negatieve invloed op het leven van anderen zal hebben.

In de loopgraven voor Zwarte Piet

Voor een kind maakt het niet uit of Zwarte Piet zwart of wit of pimpelpaars is, hoor je vaak. Dan denk ik: als het toch niet uitmaakt, waarom zou je hem dan niet gewoon zwart laten? Lodewijk Asscher (PvdA) denkt daar heel anders over. Hij vindt dat de meerderheid zich moet aanpassen aan de minderheid in de Zwarte Piet-discussie.
  Asscher is ervan overtuigd dat de 'tegenstanders' - en hij bedoelt hiermee niet de tegenstanders van Zwarte Piet maar juist de meerderheid die tegen aanpassing is, een veelzeggende woordkeus - wel tot inkeer zullen komen, 'naarmate we ons er meer in gaan verdiepen'. Een hoogst merkwaardige opmerking, want het is juist precies andersom: wie zich in het fenomeen verdiept, zal leren dat Zwarte Piet niets met slavernij, onderdrukking, racisme of wat dan ook te maken heeft.
  Oud-hoogleraar en kenner van de koloniale geschiedenis Bert Paasman hekelde in 2013 al de dominantie van primaire emoties in het slavernijdiscours, wat 'onfeitelijke discussies' in de hand werkt. Het idee dat Zwarte Piet iets met de slavernij te maken heeft, maar bijvoorbeeld ook dat de geknielde zwarte man op de Gouden Koets een slaaf is, of dat de Amsterdamse grachtenpanden bekostigd zijn met door slavenhandel verdiend fortuin: het is allemaal niet waar.
  Leren hoe het werkelijk zit betekent voor velen niettemin geconfronteerd worden met 'pijnlijke, oncomfortabele waarheden'. Paasman bracht ze dan ook altijd 'met de nodige omzichtigheid', en dat is de enige juiste manier: met begrip en met geduld en met inlevingsvermogen vertellen hoe de vork daadwerkelijk in de steel zit. En niet zoals nu in de Zwarte Piet-discussie gebeurt de onzakelijke emoties laten prevaleren.
  Arnold-Jan Scheer deed jarenlang onderzoek naar het ontstaan van het Sinterklaasfeest, resulterend in het boek en de documentaire Wild geraas. Scheer ontdekte dat het feest teruggaat op eeuwenoude heidense rituelen die door heel Europa heen in diverse varianten voorkomen. Het archetype is een goedheiligman die vergezeld wordt door een demon of een nar, de 'trickster', met een zwartgeblakerd gezicht.
  De knecht kreeg in de Middeleeuwen een christelijke makeover. Pas in de negentiende eeuw werd hij een hulpje met een Afrikaans uiterlijk, in een kinderboek van onderwijzer Jan Schenkman. Ook toen was er een duidelijk onderscheid met slaven, die altijd naakt werden afgebeeld en niet in een kleurrijk pagekostuum zoals de Pieten. Schenkman was bovendien lid van de Maatschappij tot Nut van het Algemeen, een organisatie die onder meer pleitte voor afschaffing van de slavernij, nota bene.
  De Maatschappij was opgericht met als doel 'volksverheffing'. Ziehier de ironie van de geschiedenis. De PvdA en de sociaaldemocratie in den brede is ooit groot geworden met volksverheffing: door middel van scholing en educatie en door het verlagen van de drempel tot kennis, wetenschap en cultuur moest de algemene ontwikkeling van de arbeider begunstigd worden. Op die manier kon hij behalve een vakman ook een beter mens worden.
  Veertig jaar cultuurrelativisme heeft dat tenietgedaan. De arbeider werd ingeruild voor de immigrant, emancipatie voor bevoogding. Het was niet meer bon ton om een groot verhaal te vertellen, gedeelde waarden en tradities te beschermen en nieuwkomers of minderheden te integreren in het grote culturele verband door ze met dat verhaal en met die tradities in aanraking te brengen.
  Asscher gaat nu nog een stap verder: de dominante cultuur is niet alleen niet meer leidend, ze moet zichzelf nu ook verloochenen. Waar voorheen het devies zou zijn geweest: ik begrijp dat de figuur van Zwarte Piet u instinctief afkeer of zelfs angst inboezemt, maar dat is onnodig en wel hierom, daar wordt nu de irrationele gekwetstheid tot een overheersende waarheid gemaakt. Dat hierdoor racisten de onwetendheid kunnen misbruiken om de discussie te kapen is extra schrijnend.
  Tekenend is deze uitspraak van Asscher: hij zou het jammer vinden als in het Sinterklaasjournaal 'toch weer Zwarte Pieten zouden opduiken'. Dus geen diversiteit aan nieuwe Pieten naast de bestaande Zwarte, nee Zwarte Piet moet helemaal weg. De PvdA heeft volksverheffing ingeruild voor volksverlakkerij.
  Waar Asscher is, is er gelukkig ook altijd René Cuperus, PvdA-ideoloog en -luis-in-de-pels ineen. Volgens Cuperus is er in Nederland 'een fundamentele strijd gaande om de spelregels van het nieuwe Nederland' en 'Zwarte Piet is daarvan het symbool. Blanke burgers, die zich al in de steek gelaten voelen, merken dat links bereid is om het meest Nederlandse feestje op te offeren aan een minderheid, die zelf vaak nauwelijks bereid is om zich aan te passen.' Wanneer een sociaaldemocraat het vandaag de dag over 'verdieping' heeft, bedoelt hij klaarblijkelijk niet langer verheffing door kennis, maar buigen voor degenen die weigeren zich op de hoogte te stellen.
  De PvdA heeft al verraad gepleegd aan haar sociaaldemocratische beginselen door de afbraak van de verzorgingsstaat te faciliteren en daarmee de bestaanszekerheid van de burger te ondermijnen, 'altijd een doodzonde in de sociaal-democratie', en nu kiest ze in cultureel opzicht ook nog eens de kant van de drammende minderheid. De PvdA stond altijd voor wat Cuperus 'culturele continuïteit' noemt: 'Nederland blijft Nederland. Maar dat sociaal contract is verbroken. Nergens in Europa hebben zo weinig mensen een vaste baan. En door de moslim-immigratie staat bovendien de identiteit van Nederland onder druk.'
  Ik geloof dat hierin ook een verklaring voor de felheid van het debat kan worden gevonden. Culturele eigenheid wordt vooral bedreigd door islamitische immigratie, die een zware wissel trekt op de samenleving. Iedereen heeft er de handen vol aan om dat een beetje in goede banen te leiden. Het Sinterklaasfeest is een culturele traditie die niet principieel botst op die immigratiepraktijk, een oase binnen de woestenij, en dan komt er een clubje onruststokers uitgerekend dat bastion van binnenuit opblazen.
    En natuurlijk is het niet zo dat het uiterlijk van Zwarte Piet voor eeuwig aan in marmer gebeitelde voorschriften moet blijven voldoen. Elementen als gouden oorringen en kroeshaar verdwijnen al. Ook Scheer benadrukt dat Zwarte Piet best aan verandering onderhevig mag zijn, maar de discussie hierover moet wel op basis van de historische feiten worden gevoerd. Zo meent hij zelf bijvoorbeeld dat Zwarte Piet niet bruin zou moeten zijn: 'Daarmee benadruk je het etnisch element juist meer. Hij moet zwart zijn, pikzwart, als roet, uit het vuur.'
  Toen het Sinterklaasjournaal twee jaar geleden met de roetpiet kwam noemde ik dat 'een elegante oplossing': het onderstreepte dat de Pieten geen zwart gezicht hebben omdat ze negroïde zijn maar omdat ze door de schoorsteen komen. Pieten met slechts een paar vegen waren nog aspiranten, de pikzwarte waren de nestors van het Pietengilde. Daar zat nog een aardige twist in, want de boodschap was hoe zwarter hoe beter.
  Maar mijn enthousiasme is intussen danig bekoeld omdat er met de tegenstanders niet te praten valt. Scheer had de grootste moeite zijn documentaire onder de aandacht te brengen. Liever laten de media de oren hangen naar een leeghoofd als Sunny Bergman of een warhoofd als Quinsy Gario. Historisch letterkundige Marleen de Vries spreekt terecht van 'geschiedvervalsing' wanneer Gario Zwarte Piet een pesterijtje van blanken als reactie op de afschaffing van de slavernij noemt. Andere hardliners, zoals Sylvana Simons, noemen Zwarte Piet steevast 'blackface', wat ook al historisch onjuist is: de Engelse en Amerikaanse blackface uit de negentiende eeuw was een racistische karikatuur maar deze heeft niets te maken met onze Zwarte Piet, die als gezegd uit een veel oudere en totaal andere traditie voortkomt. Historicus Han van der Horst: 'Sinterklaas is de gekerstende versie van een woest heidens feest, dat iets te maken heeft met het bezweren van de vruchtbaarheid als die in de winter dreigt te teloor te gaan en Piet maakt van deze specifiek Europese traditie deel uit. Op dit continent maken overal mensen in dát kader hun gezichten zwart en niet om Afrikanen te imiteren.'
  Scheer: 'Dat die racistische context niet klopt, willen de tegenstanders niet horen. Ze schreeuwen alleen maar.' Het is het agressieve activistische sfeertje bovenop de gecultiveerde onwetendheid die zo irriteert. Figuren als die lui met zwarte baretten die overal intochten verstoren deinzen er niet voor terug nog een stap verder te gaan dan schreeuwen alleen: als het er niet kan worden ingedramd dan wordt het er wel ingeramd.
  Laatst zei iemand tegen me dat 'de intelligente mensen' tegen Zwarte Piet horen te zijn. Als intelligentie tegenwoordig desinteresse voor historische feiten en wetenschappelijke nuance en buigen voor 'intimidatie, misplaatste politieke correctheid en verkeerde aannames' betekent, dan is behalve hernieuwde volksverheffing misschien ook een heropvoedingscursus voor intellectuelen geen slecht idee.

zondag 13 november 2016

Zeven dagen lang (301)

7 t/m 13 november

MAANDAG Historisch verantwoord
Genieten deze week van de Radio 5 Evergreen Top 1000. Deze lijst is alles wat de Radio 2 Top 2000 ooit was en nog zou moeten zijn: muziek uit de jaren 50, 60 en 70 als hoofdmoot, gewoon nog 8x Jim Reeves, 10x Roy Orbison en 12x de Everly Brothers, slechts 1x Marco Borsato, géén Stromae en Dotan en Adele en dergelijke flauwekul.
Alleen jammer dat Willy Derby er niet in staat.

DINSDAG Muziek
Jim Reeves, 'He'll Have to Go' (1960)

WOENSDAG Trump (I)
'Sprakeloos, kan me niet een moment herinneren dat het ochtendnieuws me zoveel angst inboezemde', twittert Rutger Bregman.
Kan me geen moment herinneren dat een ochtendtweet van Rutger Bregman of een vergelijkbare correspedante utopist me zo'n brede glimlach bezorgde. 

DONDERDAG Trump (II)
Newt Gingrich. Reince Priebus. Orrin Hatch. Mitt Romney. Rand Paul. Als je een kopstuk van de Republikeinse partij wilt worden is een rare voornaam blijkbaar een pre. 

VRIJDAG Trump (III)
Sarah Palin wordt genoemd als minister onder Trump. Godbewaarons. Zou trouwens wel mooi zijn als Trump dan tegen de critici zegt: ja luister eens, ik wou haar er ook niet bij maar er moet toch zo nodig een vrouw bij van jullie!?

ZATERDAG Trump (IV)
Complotdenken komt naar het schijnt vooral voor bij mensen die de grond onder hun bestaan weggeslagen zien worden en daarbij ten prooi vallen aan de neiging de oorzaken daarvan niet bij zichzelf te zoeken maar er een zondebok voor aan te wijzen.
Gisteravond bij Nieuwsuur al met stijgende verbazing zitten kijken naar Clinton-'vertrouweling' Sidney Blumenthal, die de overwinning van Trump een 'coup' van 'rechtse FBI-agenten' noemde, vandaag gaat Geert Mak daar nog eens overheen door te beweren dat Trump heeft gewonnen omdat de Republikeinen zwarten zouden hebben verhinderd te gaan stemmen.
De druiven zijn natuurlijk zuur, maar dit begint toch wel meelijwekkende vormen aan te nemen.

ZONDAG F1 Brazilië
Waarom rijdt Sebastian Vettel nog Formule 1? O wat eng, het regent, ik durf niet meer! O wat naar, Verstappen waagt het me in te halen, ik word benadeeld! Wat een irritante klaagmiep. Ga dan lekker rondjes rijden in een trapauto op verkeerspark Assen als je niet wilt racen.

zaterdag 12 november 2016

Trump, wilt gy ons hier doen zinken?

Ik kan me voorstellen dat degenen die dinsdagnacht de zalige slaap der onwetenden verkozen, de volgende ochtend danig verrast werden door het nieuws dat Donald J. Trump de volgende president van de Verenigde Staten wordt. Ons was immers door alle mainstream media en door bataljons deskundigen bezworen dat we rustig konden gaan slapen in de zekerheid dat Hillary Clinton de zege echt niet meer kon ontgaan.
  Zelf bleef ik de hele nacht op en zag het gebeuren. Het fascinerende daarbij was dat de overwinning van Trump er natuurlijk niet van het ene op het andere moment was, maar een uitkomst betrof die er urenlang over deed om gestalte te krijgen, contouren aan te nemen, van onmogelijkheid via reële kans tot onontkoombaarheid te promoveren. Het besef sijpelde maar langzaam door bij de verslaggevers.
  Er was wel een klein kantelmomentje. Dat was toen de NOS een gesprek tussen presentator Rob Trip en de dienstdoende Amerikadeskundige onderbrak om een eerder bericht te rectificeren. De tussenstand in de belangrijke swing state Ohio was niet 52% Clinton en 45% Trump, zoals kort daarvoor was gemeld door de opvolgster van Herman de Schermman, Dionne Stax (Dionne de Schermamazone), maar precies andersom.
  Toen ging ik wel even rechtop zitten, want als de kardinale staat Ohio toch naar Trump ging, dan zou het nog weleens spannend kunnen worden. Even later ging ook Florida definitief naar Trump en toen North Carolina en Iowa en was de beer los.
  Het kwam nu aan op de blauwe 'bufferstaten' in het midwesten, daar moest Trump er nog een paar van zien te veroveren om te winnen. De exit polls lieten zien dat het spannend was, maar de voorsprong was er - en dan weet je eigenlijk al wel dat dat niet opeens nog radicaal zal omslaan.
  Die malle Michael Moore had dus gelijk toen hij enige tijd geleden schreef dat de rust belt, de staten in de Midwest gelegen aan de Great Lakes het verschil zouden gaan maken: Michigan, Wisconsin, Ohio, en ook Pennsylvania - traditioneel Democratische staten maar ze gingen nu naar de Republikeinen. Daar wonen de slachtoffers van de globalisering, daar wrokt de genegeerde middenklasse die aan haar lot werd overgelaten:
  'Angry, embittered working (and nonworking) people who were lied to by the trickle-down of Reagan and abandoned by Democrats who still try to talk a good line but are really just looking forward to rub one out with a lobbyist from Goldman Sachs who’ll write them nice big check before leaving the room.'
  Een klein jaar geleden betwistte ik in deze bijdrage de rotsvaste overtuiging van de kenners dat Trump nooit president zou kunnen worden, en ik was lang niet de enige, al moest je daarvoor wel bij de wat dwarsere duiders zijn. Want de grote vraag is natuurlijk hoe cognitieve dissonantie de mainstream media heeft kunnen infecteren, als een koorts, een stoornis. Eerder gebeurde het al bij de Republikeinse voorverkiezingen, het associatieakkoord met Oekraïne en het Brexit-referendum: telkens zaten de kenners en de peilers er grandioos naast.
  Hoe is het mogelijk dat men niet heeft willen of kunnen begrijpen dat Trump juist een grote kans maakte? De gerespecteerde blogger Carel Brendel opperde een interessante verklaring in zeven stappen, die ik graag in extenso citeer:
  '1.De meeste journalisten zijn afkomstig uit een sociaal-culturele groep van mensen met zelfde opvattingen en wereldbeeld; 2.Ze volgen journalistieke opleidingen waarin dezelfde opvattingen en hetzelfde wereldbeeld nog eens worden bevestigd; 3.De in hun vakgebied meest gerespecteerde "kwaliteitsmedia" zijn bij uitstek de media die dat wereldbeeld uitdragen; 4.Ze delen daarnaast de in hun groep levende vooroordelen tegen andere sociaal-culturele groepen; 5.Ze hebben daardoor minder inzicht in wat er leeft in andere sectoren van de samenleving; 6.Ze kunnen zich daarnaast niet goed voorstellen dat andere mensen hun verstandige opvattingen en wereldbeeld niet delen; 7.Het gevolg is dat media keer op keer mistasten met politieke voorspellingen.'
  Vooral punt 6 is de spijker op de kop en is niet alleen van toepassing op de mainstream media maar in den brede op wat Theo van Gogh altijd treffend 'de boven ons gestelden' noemde: er is sprake van een onvermogen om te snappen dat hun wereldbeeld niet per se 'beter' is dan die van andere groepen maar vooral 'anders': want gebaseerd op andere situaties, andere belangen, andere prioriteiten. Ik geloof dat het niet eens kwade wil is maar gewoon een blinde vlek, veroorzaakt door een balk in het oog van vrij forse omvang.
  Zorgwekkend is dat het ook voor veel van de 'progressieve' jongeren geldt die nu demonstreren in de VS. Is het niet ironisch dat zij moord en brand schreeuwden toen Trump zei de uitslag niet bij voorbaat te zullen accepteren maar nu zelf de uitslag weigeren te aanvaarden en alles kort en klein slaan?
  Wat opvalt als de studenten aan het woord komen, is dat het nooit over de politieke (in)competentie van Trump gaat maar over iets anders: ze accepteren geen racistische, homofobe en misogyne president!
  Het is de obsessie van de kwetsgevoelige millennials die voor een grenzenloze wereld zijn maar niet meer buiten de grenzen kunnen kijken van hun eigen academische safe spaces waarbinnen iedereen een op maat geknipt identiteitsstickertje krijgt opgeplakt, gegarandeerd kwetsvrij, en waar talent, kunde en kennis niet meer doorslaggevend zijn: niet wat je kunt - of niet kunt - telt maar wie je bent.
  Ze projecteren al het kwaad nu in politiek incorrecte kretologie, omdat in hun wereld woorden zwaarder wegen dan werkelijkheden (cf. de neiging constant begrippen te willen verbieden alsof daarmee de onderliggende problematiek ook verdwijnt). Dat met Trump 'the forgotten man and woman' weer gezien en gehoord worden, dat er nu eindelijk een einde kan komen aan de oorlog in Syrië, maar ook dat de zwaarbevochten sociale mijlpaal Obamacare misschien zal sneuvelen, dat klimaatverdragen getorpedeerd of tenminste getraineerd zullen worden - voor deze werkelijk politieke thema's interesseren ze zich klaarblijkelijk niet, want voor hen is er alleen identiteitspolitiek.
  En net als bij de Brexit geldt ook hier: in plaats van hun woede te richten op andersdenkenden - of 'andersbelanghebbenden' - zouden ze zich misschien ook eens mogen concentreren op het falen van de eigen groep: de verklaring dat Trump door oudere blanken is verkozen blijkt immers een mythe: 'it obscures the awkward fact a lot of young Democrats failed to get out and vote.' Moeite doen in plaats van moeilijk doen!

zondag 6 november 2016

Zeven dagen lang (300)

31 oktober t/m 6 november

MAANDAG Najaarsblues (I)
'Dit is de tijd, dat men zou moeten lopen,
Gerooide velden langs of door een laan,
Aan 't eind waarvan een vergezicht gaat open
Op herfstland en een edeler bestaan.'
Uit: J.C. Bloem, 'Herfst'

DINSDAG Molshoop
'Als er één partij verantwoordelijk gesteld moet worden voor groeiend cynisme, dan is het D66. Als er één partij het wantrouwen in de democratie heeft gevoed, dan is het D66.'
Theodor Holman maakt in zijn column gehakt van D66

WOENSDAG Muziek/Najaarsblues (II)
Neil Young, 'On the Beach' (1974)

DONDERDAG Ajax-Celta
Het provocerende juichen van John Guidetti is zó over de top dat het weer mooi wordt. Wat een held.

VRIJDAG Leestip
'Dat hoger opgeleiden zich gemiddeld beter thuis voelen bij Clinton ligt niet aan hun superieure inzicht (zoals ze zelf graag denken) maar aan hun belangen en waarden – zoals een voorkeur voor individuele vrijheid en internationale handelingsruimte boven orde en bescherming.'
Goed stuk van Luuk van Middelaar in NRC: 'Wij die het beter weten voeden het populisme'

ZATERDAG Erdogek
De arrestatie van prominente HDP-politici in Turkije lijkt me niet alleen maar de zoveelste walgelijke intimidatie jegens de Koerden. Erdogan heeft al eens laten weten in plaats van een parlementair stelsel liever een presidentieel stelsel - naar voorbeeld van nazi-Duitsland! - te willen. Het is moeilijk voor te stellen gezien de alomtegenwoordigheid van Erdogan, maar het presidentschap is momenteel in Turkije formeel slechts een ceremoniële functie. Om het stelsel te wijzigen moet hij minstens 330 van de 550 volksvertegenwoordigers achter zich krijgen. Met een decimering van de kritische oppositie, of van de oppositie in het algemeen, bespoedigt Erdogan dit proces. En het is niet denkbeeldig dat hij in 2017 behalve zijn macht ook het grondgebied van Turkije zal trachten te uitbreiden: de staatstelevisie laat regelmatig een kaart van Turkije zien waarop het ook delen van het huidige Irak en Syrië en zelfs Griekenland en Bulgarije omvat. En de EU blijft maar buigen voor deze despoot.

ZONDAG Een Sjaak Swartje doen
Ik hoop dat Go Ahead Eagles degradeert!