C'mon Barnsley!

En opnieuw besloten de politiebonden over de rug van het volk hun gelijk te gaan halen. De onderhandelingen strandden op het punt van de 'bonussen' en dus werd de stakingskas weer aangesproken. Zo werd voor de tweede keer Super Sunday onmogelijk gemaakt, maar dat was uiteraard 'geheel toevallig'. En o ja, aankomende dinsdag willen de meer loon eisende rondjesrijders en toekijkers ook nog het verkeer gaan hinderen. De politie is je beste vriend, maar nu even niet.

Weer geen PSV-Ajax en AZ-Feyenoord dus. Gelukkig was er een alternatief: The FA Cup! Eerder schreef ik al de Premier League steeds minder aantrekkelijk te vinden. Het grote geld regeert, clubs worden massaal overgenomen door rijke stinkerds die een speeltje zoeken (dieptepunt: het corrupte West Ham United), echte supporters wordt hun staantribune ontnomen en in de hele competitie zijn nauwelijks nog Engelsen te vinden. Tot overmaat van ramp raakt de BBC ook nog de rechten voor het live uitzenden van de FA Cup kwijt na dit seizoen. Huidig seizoen is dus de laatste mogelijkheid om te genieten van deze bekercompetitie der bekercompetities. In de FA Cup tellen geld en macht ineens niet meer. Iedereen kan van iedereen winnen, passie en strijd bepalen het resultaat.

Tegenwoordig kijk ik nauwelijks nog voetbal. Behalve TOP Oss 'in het echt', kijk ik alleen de eredivisiesamenvattingen op zondagavond. Oranje kijk ik helemaal niet meer en Champions League en UEFA Cup alleen 'met een schuin oog', zoals dat zo mooi heet. Gisteravond heb ik echter eindelijk weer eens met volle teugen genoten van een wedstrijd. Op het programma: Barnsley-Chelsea, kwartfinale FA Cup, live on BBC 1. Barnsley vecht op het tweede niveau verwoed tegen degradatie, Chelsea is de miljoenenploeg van suikeroom Abramovich.

Het stadion was typisch Engels: oud, krakkemikkig, maar louter sfeer ademend. Het veld was werkelijk abominabel, het voetbal niet om aan te zien. En toch was het fantastisch. De koene strijders van Barnsley vochten als leeuwen; slidings, tackles en blocks met ware doodsverachting hielden de Chelsea-machine tegen. Het publiek was geweldig; jong en oud zongen uit volle borst, niemand zat meer op zijn stoeltje. Na een uur spelen was daar ineens de voorzet. Rechtsback Marciano van Homoet leidde de verdediging af ('Great distraction by that young Dutchman, Ven Homout'), zodat zijn teammaatje de bal het strafschopgebied in kon pompen. De houterige, boomlange spits Adejayi (sinds september niet gescoord, kon er geen hout van) knikte binnen: 1-0, het stadionnetje kraakte in zijn voegen.

De volgevreten vedetten van Chelsea voerden het tempo op, maar Barnsley hield dapper stand. Ik bespeurde bij mezelf een enorme sympathie, ik zweette peentjes mee met het thuispubliek. Eindelijk klonk het verlossende fluitsignaal. De supporters bestormden het veld, de spelers werden op de schouders genomen. Ik had genoten.
Que sera, que sera, whatever will be, will be. We're going to Wembley, que sera sera.