CD-recensie: Stefans keuze

Zoals vaste bezoekers van deze blog weten heb ik een top 600 gemaakt van liedjes die ik in mijn jonge jaren beluisterde. Tweewekelijks bespreek ik een lied uit de bovenste 25. De meeste liedjes zijn afkomstig van cd's die ik samen met de befaamde en gelauwerde grafisch kunstenaar Stefan Leggoz (tweemaal Showcase), die tevens mijn broer is, heb gekocht.

Waar ik echter rond mijn achttiende de aandacht heb verlegd naar 'top 2000'-muziek, is hij de kant van de minder bekende bandjes opgegaan. Tegenwoordig brengt hij regelmatig het huishouden tot wanhoop met het op de pc afspelen van zulke muziek. Op hoog volume, zodat tv kijken onmogelijk wordt. Ook het meezingen en luchtgitaar en -drums spelen is niet zelden irritant. Ik bestempel zijn muziek dan ook vaak als 'herrie'. Omdat hij bleef beweren dat ik zijn muziek ook mooi zou vinden als ik er de tijd voor nam om naar te luisteren, gaf ik hem de opdracht een selectie te maken van de mooiste liedjes, die op een cd te branden en de beoordeling af te wachten. Branden ging helaas niet en dus werd het een mp3-speler. Niet helemaal een cd-recensie dus, deze post, maar vooruit. Nou, Stefan, hier is-ie dan.

Allereerst moet ik melden dat de algemene indruk positief is. Ik heb de liedjes vaak beluisterd om niet met een onvolkomen oordeel te komen en het was geen straf. Niet alles was natuurlijk even goed, maar het gemiddelde is oké. Ik zal van slecht naar uitstekend gaan in de evaluatie.

Waar ik de meetse moeite mee had waren de Arctic Monkeys. Ik kan er niets aan doen, maar ik vind ze nog steeds verschrikkelijk. Veel te rauw, irritante zang, kortom: echte teringherrie. Ik verbaas me er dan ook over dat men nu juist deze band heeft uitgeroepen tot hét nieuwe geluid, terwijl er zoveel andere bandjes zijn die wél goede muziek maken...

Dan Bloc Party, die andere hype. Hier heb ik gemengde gevoelens. Sommige liedjes zijn echt beeldschoon, zoals 'This Modern Love' en 'I Still Remember', die uitblinken in opbouw en ingetogenheid. 'Like Eating Glass' en 'Luno' vind ik dan weer niks, tot op het irritante af.

New Found Glory viel ook tegen. Ik koester warme herinneringen aan een zomer waarin 'My Friends Over You' Boxtopper was op The Box en zodoende elk uur langskwam. Dat was een mooi nummer met een grappige clip. Ik denk dat het puberale niveau van de band er de oorzaak van is dat de twee liedjes die hier gekozen zijn me tegenwoordig niets meer doen.

Over het Alkaline Trio heb ik eigenlijk niet echt een mening. Ik vond het niet slecht, maar ook niet leuk om naar te luisteren. Moeilijk te zeggen wat me nu tegenstond, maar de twee liedjes spraken me gewoon niet echt aan.

Van The Kooks was één liedje geselecteerd. 'Do You Want To See The World' is weliswaar anders dan de meer relaxte twee nummers die van tv en radio bekend zijn maar toch geen onaardig lied.

Interpol is zeker een originele band met een eigen geluid en een aantal sterke liedjes. Vooral 'Slow Hands' en het begin van 'PDA' zijn erg indrukwekkend. 'NYC' en 'Evil' vond ik dan weer iets minder, maar de algemene indruk van Interpol is goed.

Het ene liedje van Matchbook Romance stond een beetje buiten de rest. 'Playing For Keeps' is een ware kakafonie van geluid en geschreeuw. En toch is het best een goed lied. Heel energiek en spannend.

Verreweg de meeste liedjes waren van Taking Back Sunday. Deze liedjes zaten snel in mijn kop en dat is niet altijd positief. Veel gingen dan ook op den duur vervelen en verloren hun kracht, maar nummers als 'Set Phases To Stun' en 'One-Eighty By Summer' hebben grote klasse en blijven ook na talrijke luisterbeurten de moeite waard. De laatste vooral door de laatste twee minuten.
Een vergelijkbare band was Motion City Soundtrack. Ik kon de beide bands vaak niet uit elkaar houden door het overeenkomstige geluid en de bijna identieke stemmen van de zangers. Grootste verschil was echter dat de drie liedjes van MCS langer houdbaar bleken. De teksten zijn soms echt van zeer hoog niveau en het liedje 'Let's Get Fucked Up And Die' is ondanks de afschrikwekkende titel een waar juweeltje.

Dan drie bands waar van elk maar één liedje beschikbaar was. 'Vindicated' van Dashboard Confessionals zit goed in elkaar. Het begin is erg rustig en de overgang naar het luider gezongen refrein is even onverwachts als spitsvondig. 'What Katie Said' van The Matches is echt zo'n nummer dat alleen maar beter wordt naarmate ik er vaker naar luister. Het lied ademt een bepaalde sfeer van spanning en melancholie en beweegt zich op de grens van een positieve en een negatieve gevoelsexpressie. Klasse. Ook 'All Sparks' van The Editors is een heel goed liedje met een mooie, donkere sfeer.

Dan de laatste band en voor mij de absolute verrassing: Death Cab For Cutie. De naam verwijst naar een single van de Bonzo Dog Doo-Dah Band uit 1967. De twee liedjes die door Stefan gekozen zijn, zijn 'Summer Skin' en 'Brother On A Hotel Bed'. Beide liedjes zijn echt heel mooi. Het zijn rustige liedjes met minimale muzikale begeleiding, een zanger met een warme stem en suggestieve, melancholieke teksten. Het drumritme is in elk van de liedjes steeds gelijkmatig en het pianospel voegt net dat beetje sfeer toe dat het geheel tot een uitstekende compositie maakt. Uit 'Brothers...': You may tire of me / as our December sun is setting / because I'm not who I used to be / No longer easy on the eyes / but these wrinkles masterfully disguise / the youthful boy below / who turned your way and saw / something he was not looking for: / both a beginning and an end. Death Cab Cutie is voor mij de winnaar!