Woordkunst
Ik doop mijn penseel in het alfabet
En schilder met zesentwintig tinten
Klodders klanken, een likje metrum hier en daar
En bovenal een volle tube neveligheid
Ik breng silhouetten van donkere angsten aan
En bepaal de lichtinval van mijmerende uitingen
Een palet met meer dan zestigduizend woorden
Zelfs nu en dan een zelfgemengd neologisme
Ik strijk de woorden op het witte doek
En schilder zo een zelfportret in poëzie
dinsdag 31 juli 2007
maandag 30 juli 2007
Terugblik op de Tour 2007
Dit is de laatste bijdrage over de Tour de France 2007.
Met een klassieke sprintzege van Daniele Bennati is de Tour de France gisteren geëindigd. Tijd voor een terugblik.
Ik heb de laatste weken genoeg geschreven over de verwikkelingen rondom Rasmussen. De geletruidrager werd uit de Tour gehaald en de niet minder verdachte Alberto Contador was nu met zijn Discovery Channel-ploeg het stralende middelpunt op de Champs Elysées. De meningen over de beslissing van Theo de Rooy Rasmussen alsnog terug te trekken lopen sterk uiteen. Voorstanders prijzen de Rabobank, tegenstanders komen met allerlei argumenten die de onschuld van Rasmussen moeten aantonen. Zo is er nu zelfs een site te vinden die een buienradar van midden juni gebruikt om aan te tonen dat het toen niet regende in de Dolomieten, terwijl Davide Cassani Rasmussen 'verlinkte' door te beweren hem in de stromende regen te hebben zien trainen in Italië.
Ook schrijver en ex-wielrenner Tim Krabbé - auteur van het zeer lezenswaardige De renner - spreekt in De volkskrant ferme taal: ‘Ik ben woedend op de Rabobank. Ik overweeg mijn rekening op te zeggen. Het is typisch Nederlands met regeltjes het levenswerk van iemand te vernietigen. Schokkend van kleinheid. Het past precies bij hun slogan: ‘groot geworden door klein te blijven. (...) De Rabobank is bezweken onder de druk. Als ze ballen hadden gehad, was de president-directeur in Frankrijk achter Rasmussen gaan rijden.’
De strijd tegen de doping is in ieder geval losgebarsten en met de positieve gevallen van Patrik Sinkewitz, Alexandre Vinokourov, Cristian Moreni en - vandaag - Iban Mayo zijn enkele rotte appels uit de boom geschud.
Op sportief gebied was het een mooie Tour. Spannend was het vaak genoeg, enkele bergetappes waren heroïsch en de manier waarop de Rabobank-formatie het geel verdedigde was een lust voor het oog. Dag in dag uit dat Rabo-treintje vol in beeld te zien was prachtig. De ontknoping in de laatste tijdrit was echt wielrennen op zijn mooist, met drie renners in een secondenspel om het geel verwikkeld. Met sommige etappeoverwinningen was ik oprecht blij. Ik noem Linus Gerdemann, Mauricio Soler, Robert Hunter, Daniele Bennati (2x) en natuurlijk de twee zeges van Rasmussen. In mijn nopjes was ik met de uitverkiezing van Amets Txurruka tot 'meest strijdlustige renner' van deze Tour. Het rijden van de Baskische smurf was echt genieten. Altijd in de aanval, nooit opgevend, heerlijk naïef de beuk erin.
Zat ik woensdag en donderdag nog dicht tegen een depressie aan, vrijdag kwam alles weer goed. En door wie anders dan door Michael Boogerd. Daar waar Menchov afstapte liet Bogey zich niet kennen en koos hij de aanval. Hoe mooi was het geweest als hij in zijn laatste Tour op de laatste dag dat het nog kon zijn derde etappezege in de Tour had kunnen vieren. Ik was net zo nerveus als Boogerd zelf, gaf hem nochtans een goede kans, maar helaas gaf de Fransman Sandy Casar geen blijk van respect voor een oude krijger door zelf de zege op te eisen. Geef hem eens ongelijk.
Zo eindigde de Tour voor het tweede jaar op rij zonder Nederlandse etappezege. De eindoverwinning voor de Nederlandse Rabobank had dit natuurlijk volledig naar de achtergrond geschoven, maar het mocht niet zo zijn. Het uitblijven van de champagne is echter geen reden om de prestaties als slecht te bestempelen. Een rapport.
Michael Boogerd: 9
In zijn laatste Tour gaf hij nog een keer alles. Het resultaat was een fraaie rol als meesterknecht, sterke klimprestaties, een bijna-overwinning, zelfs twee magistrale tijdritten en - ondanks de knechtenrol - een 12e plaats in het eindklassement. Hier past slechts een diepe buiging.
Thomas Dekker: 8
In zijn eerste Tour gaf de pas 22-jarige Noord-Hollander meteen zijn visitekaartje af. Het was genieten geblazen hoe hij in het hooggebergte het peloton deed kraken. 8e in de proloog en in de derde week zelfs nog 11e in de tijdrit. Mét heuppijn. Werd keurig 35e in het eindklassement. Ter vergelijking: Boogerd werd in zijn eerste Tour 32e.
Bram Tankink: 8
Bewees deze Tour zijn veelzijdigheid. Was in de eerste week constant in beeld, op kop van het peloton zich leegrijdend om de vluchters bij te halen en Boonen aan de sprintzege te helpen. Ging in het hooggebergte echter ook gewoon met de besten mee omhoog met als resultaat een 40e plek in de eindrangschikking. Tankink kan veel meer dan knechten en vertrekt dan ook terecht bij Quickstep.
Steven de Jongh: 7
Sleepte als wagon van de Boonentrein met Quickstep vier etappezeges in de wacht. Reed bovendien voor het eerst de Tour uit. Het Quiksteptreintje ontspoorde echter wel enkele keren. De Jongh kent zijn plaats en van hem mag dan ook niet meer verwacht worden.
Bram de Groot: 6,5
Voldeed in zijn rol als knecht van Freire in week 1 en van Rasmussen op het vlakke in week 2 en 3. Was verder onzichtbaar. Zijn traditionele aanvalspoging in een overgangsetappe bleef ditmaal uit. Zijn harde werken is echter een goed excuus daarvoor.
Stef Clement: 5,5
Kampte met bloedarmoede in week 1, kwam er bovenop en ging prompt in de aanval in de Alpen. Gaf blijk van karakter door keer op keer terug te komen bij Hincapie c.s. In de overgangsetappe tussen Alpen en Pyreneeën ging het echter mis. Clement viel weer eens, was gekwetst en kwam te laat binnen. Clement heeft veel potentie, maar is wel erg vaak betrokken bij valpartijen. Dat is vaak geen toeval.
Pieter Weening: 5
Tegenvallende Tour voor de Fries. Moest vaak nog eerder lossen dan Flecha in de bergen, normaal toch zijn terrein. Deed later wel nuttig werk voor Rasmussen, maar van hem werd toch echt meer verwacht. Lijkt stil te staan in zijn ontwikkeling na zijn mooie etappezege in 2005.
Als mogelijk antwoord op de dopingproblematiek door commercialisering gaan geluiden op te switchen naar landenteams. Gezien de talenten die in Nederland staan te wachten is dat niet eens zo'n gekke gedachte. In 2009 een Tour met voor Nederland: Thomas Dekker, Theo Eltink, Joost Posthuma, Robert Gesink, Stef Clement, Marc de Maar, Koen de Kort, Kai Reus en Martijn Maaskant. Wie weet...?
Tot slot nog enkele 'awards':
Mooiste tricot: Rabobank
Lelijkste tricot: Discovery (dat groen...)
Mooiste fiets: Saunier Duval
Lelijkste fiets: Quickstep
Grootste verrassingen: Amets Txurruka, Mauricio Soler, Kim Kirchen
Grootste tegenvallers: Complete Ag2r, Markus Fothen, Juan Miguel Mercado
Kan het nog steeds: Michael Boogerd
Kan het niet meer: Christophe Rinero
Deden die ook mee?: Bert en Ralf Grabsch
Pechvogels: de Aussies (drie uitvallers op 1 dag, Rogers, O'Grady en McEwen)
Mooiste berg: Port de Balès
Top vijf Maarten Ducrot: 1. "Hij verliest hier tien minuten. Weet je we hoe lang dat is? Ga maar eens tien minuten met je vingers tussen de deur zitten" (Dertiende etappe, over de achterstand van Moreau).
2. Herbert: "En inderdaad, als je daar rechtdoor schiet......" Maarten: "Dan daal je nog harder" (Over de gevaarlijke afdaling van de Port de Balès).
3. "Nou mensen u bent er getuige van dat Leipheimer voor het eerst in zijn hele carriere op kop rijdt" (De aanklamper Leipheimer plaatst een aanval).
4. "Klöden, wat gaat hij nu doen? Een jack aanpakken? Is hij soms bang voor z'n stembanden ofzo? Wat is dit nou weer voor onzin joh!" (Over Klöden, die op de top van de Port de Balès een jack aanpakt).
5. "Dat Boonen gister nog kon winnen, op zijn kapotte fiets, mag wel in de krant!... Het stond trouwens ook in de krant." (Over de sprintzege van Tom Boonen in de zesde etappe).
Met een klassieke sprintzege van Daniele Bennati is de Tour de France gisteren geëindigd. Tijd voor een terugblik.
Ik heb de laatste weken genoeg geschreven over de verwikkelingen rondom Rasmussen. De geletruidrager werd uit de Tour gehaald en de niet minder verdachte Alberto Contador was nu met zijn Discovery Channel-ploeg het stralende middelpunt op de Champs Elysées. De meningen over de beslissing van Theo de Rooy Rasmussen alsnog terug te trekken lopen sterk uiteen. Voorstanders prijzen de Rabobank, tegenstanders komen met allerlei argumenten die de onschuld van Rasmussen moeten aantonen. Zo is er nu zelfs een site te vinden die een buienradar van midden juni gebruikt om aan te tonen dat het toen niet regende in de Dolomieten, terwijl Davide Cassani Rasmussen 'verlinkte' door te beweren hem in de stromende regen te hebben zien trainen in Italië.
Ook schrijver en ex-wielrenner Tim Krabbé - auteur van het zeer lezenswaardige De renner - spreekt in De volkskrant ferme taal: ‘Ik ben woedend op de Rabobank. Ik overweeg mijn rekening op te zeggen. Het is typisch Nederlands met regeltjes het levenswerk van iemand te vernietigen. Schokkend van kleinheid. Het past precies bij hun slogan: ‘groot geworden door klein te blijven. (...) De Rabobank is bezweken onder de druk. Als ze ballen hadden gehad, was de president-directeur in Frankrijk achter Rasmussen gaan rijden.’
De strijd tegen de doping is in ieder geval losgebarsten en met de positieve gevallen van Patrik Sinkewitz, Alexandre Vinokourov, Cristian Moreni en - vandaag - Iban Mayo zijn enkele rotte appels uit de boom geschud.
Op sportief gebied was het een mooie Tour. Spannend was het vaak genoeg, enkele bergetappes waren heroïsch en de manier waarop de Rabobank-formatie het geel verdedigde was een lust voor het oog. Dag in dag uit dat Rabo-treintje vol in beeld te zien was prachtig. De ontknoping in de laatste tijdrit was echt wielrennen op zijn mooist, met drie renners in een secondenspel om het geel verwikkeld. Met sommige etappeoverwinningen was ik oprecht blij. Ik noem Linus Gerdemann, Mauricio Soler, Robert Hunter, Daniele Bennati (2x) en natuurlijk de twee zeges van Rasmussen. In mijn nopjes was ik met de uitverkiezing van Amets Txurruka tot 'meest strijdlustige renner' van deze Tour. Het rijden van de Baskische smurf was echt genieten. Altijd in de aanval, nooit opgevend, heerlijk naïef de beuk erin.
Zat ik woensdag en donderdag nog dicht tegen een depressie aan, vrijdag kwam alles weer goed. En door wie anders dan door Michael Boogerd. Daar waar Menchov afstapte liet Bogey zich niet kennen en koos hij de aanval. Hoe mooi was het geweest als hij in zijn laatste Tour op de laatste dag dat het nog kon zijn derde etappezege in de Tour had kunnen vieren. Ik was net zo nerveus als Boogerd zelf, gaf hem nochtans een goede kans, maar helaas gaf de Fransman Sandy Casar geen blijk van respect voor een oude krijger door zelf de zege op te eisen. Geef hem eens ongelijk.
Zo eindigde de Tour voor het tweede jaar op rij zonder Nederlandse etappezege. De eindoverwinning voor de Nederlandse Rabobank had dit natuurlijk volledig naar de achtergrond geschoven, maar het mocht niet zo zijn. Het uitblijven van de champagne is echter geen reden om de prestaties als slecht te bestempelen. Een rapport.
Michael Boogerd: 9
In zijn laatste Tour gaf hij nog een keer alles. Het resultaat was een fraaie rol als meesterknecht, sterke klimprestaties, een bijna-overwinning, zelfs twee magistrale tijdritten en - ondanks de knechtenrol - een 12e plaats in het eindklassement. Hier past slechts een diepe buiging.
Thomas Dekker: 8
In zijn eerste Tour gaf de pas 22-jarige Noord-Hollander meteen zijn visitekaartje af. Het was genieten geblazen hoe hij in het hooggebergte het peloton deed kraken. 8e in de proloog en in de derde week zelfs nog 11e in de tijdrit. Mét heuppijn. Werd keurig 35e in het eindklassement. Ter vergelijking: Boogerd werd in zijn eerste Tour 32e.
Bram Tankink: 8
Bewees deze Tour zijn veelzijdigheid. Was in de eerste week constant in beeld, op kop van het peloton zich leegrijdend om de vluchters bij te halen en Boonen aan de sprintzege te helpen. Ging in het hooggebergte echter ook gewoon met de besten mee omhoog met als resultaat een 40e plek in de eindrangschikking. Tankink kan veel meer dan knechten en vertrekt dan ook terecht bij Quickstep.
Steven de Jongh: 7
Sleepte als wagon van de Boonentrein met Quickstep vier etappezeges in de wacht. Reed bovendien voor het eerst de Tour uit. Het Quiksteptreintje ontspoorde echter wel enkele keren. De Jongh kent zijn plaats en van hem mag dan ook niet meer verwacht worden.
Bram de Groot: 6,5
Voldeed in zijn rol als knecht van Freire in week 1 en van Rasmussen op het vlakke in week 2 en 3. Was verder onzichtbaar. Zijn traditionele aanvalspoging in een overgangsetappe bleef ditmaal uit. Zijn harde werken is echter een goed excuus daarvoor.
Stef Clement: 5,5
Kampte met bloedarmoede in week 1, kwam er bovenop en ging prompt in de aanval in de Alpen. Gaf blijk van karakter door keer op keer terug te komen bij Hincapie c.s. In de overgangsetappe tussen Alpen en Pyreneeën ging het echter mis. Clement viel weer eens, was gekwetst en kwam te laat binnen. Clement heeft veel potentie, maar is wel erg vaak betrokken bij valpartijen. Dat is vaak geen toeval.
Pieter Weening: 5
Tegenvallende Tour voor de Fries. Moest vaak nog eerder lossen dan Flecha in de bergen, normaal toch zijn terrein. Deed later wel nuttig werk voor Rasmussen, maar van hem werd toch echt meer verwacht. Lijkt stil te staan in zijn ontwikkeling na zijn mooie etappezege in 2005.
Als mogelijk antwoord op de dopingproblematiek door commercialisering gaan geluiden op te switchen naar landenteams. Gezien de talenten die in Nederland staan te wachten is dat niet eens zo'n gekke gedachte. In 2009 een Tour met voor Nederland: Thomas Dekker, Theo Eltink, Joost Posthuma, Robert Gesink, Stef Clement, Marc de Maar, Koen de Kort, Kai Reus en Martijn Maaskant. Wie weet...?
Tot slot nog enkele 'awards':
Mooiste tricot: Rabobank
Lelijkste tricot: Discovery (dat groen...)
Mooiste fiets: Saunier Duval
Lelijkste fiets: Quickstep
Grootste verrassingen: Amets Txurruka, Mauricio Soler, Kim Kirchen
Grootste tegenvallers: Complete Ag2r, Markus Fothen, Juan Miguel Mercado
Kan het nog steeds: Michael Boogerd
Kan het niet meer: Christophe Rinero
Deden die ook mee?: Bert en Ralf Grabsch
Pechvogels: de Aussies (drie uitvallers op 1 dag, Rogers, O'Grady en McEwen)
Mooiste berg: Port de Balès
Top vijf Maarten Ducrot: 1. "Hij verliest hier tien minuten. Weet je we hoe lang dat is? Ga maar eens tien minuten met je vingers tussen de deur zitten" (Dertiende etappe, over de achterstand van Moreau).
2. Herbert: "En inderdaad, als je daar rechtdoor schiet......" Maarten: "Dan daal je nog harder" (Over de gevaarlijke afdaling van de Port de Balès).
3. "Nou mensen u bent er getuige van dat Leipheimer voor het eerst in zijn hele carriere op kop rijdt" (De aanklamper Leipheimer plaatst een aanval).
4. "Klöden, wat gaat hij nu doen? Een jack aanpakken? Is hij soms bang voor z'n stembanden ofzo? Wat is dit nou weer voor onzin joh!" (Over Klöden, die op de top van de Port de Balès een jack aanpakt).
5. "Dat Boonen gister nog kon winnen, op zijn kapotte fiets, mag wel in de krant!... Het stond trouwens ook in de krant." (Over de sprintzege van Tom Boonen in de zesde etappe).
zondag 29 juli 2007
80
'Er is één ding erger dan tachtig worden, en dat is géén tachtig worden' (H.Mulisch)
Vandaag - 29 juli - is Harry Mulisch 80 jaar geworden. Hoe wordt deze gebeurtenis gevierd?
De landelijke en regionale media besteden vrij uitgebreid aandacht aan de verjaardag van de auteur. Een kleine greep: in Nova was gisteravond een reportage te zien waarin schrijvers aan het woord kwamen die vertelden over hun relatie tot Mulisch. In de GPD-bladen (o.a. Brabants Dagblad) verscheen gisteren een dubbelpaginagroot interview. De uitgave van HP/De Tijd van vorige week was een 'bewaarnummer' dat geheel en al gewijd is aan Mulisch.
Ook de uitgeverij van Mulisch' werk - De Bezige Bij - laat de verjaardag van haar topauteur niet ongemerkt voorbijgaan. Een dezer dagen verschijnt een eenmalige gebonden jubileumeditie van De aanslag. Deze uitgave is - 25 jaar na de eerste druk - alweer de vijftigste druk en wordt aangeboden tegen een speciale prijs van €5. In augustus verschijnen nog twee boeken over Mulisch. Het eerste, Onsterfelijk leven, bevat gebundelde interviews, het tweede, Lachspiegel, de verzamelde spotprenten van de afgelopen 60 jaar.
Speciaal is dat zes bekende auteurs die Mulisch hun voorbeeld noemen een eerbetoon aan de maestro geven door ieder een novelle te schrijven die geïnspireerd is op het werk van hem. Elke week zal een novelle uitgebracht worden.
26 juli: Abdelkader Benali - De eeuwigheidkunstenaar (gebaseerd op De procedure, De ontdekking van de hemel, Siegfried, De pupil en Voer voor psychologen).
2 augustus: Doeschka Meijsing - De eerste jaren (De pupil)
9 augustus: Marcel Möring - Een vrouw (Twee vrouwen)
16 augustus: Elsbeth Etty - Maak jezelf maar klaar (De ontdekking van de hemel)
23 augustus: Jesscia Durlacher - Wat gebeurde er met Cathy M.? (vroege werk)
30 augustus: A.F.Th. van der Heijden - Mim (De versierde mens)
Op 15 september wordt de tachtiger geëerd tijdens het Mulisch-feest in de Amsterdamse Stadsschouwburg.
Vandaag - 29 juli - is Harry Mulisch 80 jaar geworden. Hoe wordt deze gebeurtenis gevierd?
De landelijke en regionale media besteden vrij uitgebreid aandacht aan de verjaardag van de auteur. Een kleine greep: in Nova was gisteravond een reportage te zien waarin schrijvers aan het woord kwamen die vertelden over hun relatie tot Mulisch. In de GPD-bladen (o.a. Brabants Dagblad) verscheen gisteren een dubbelpaginagroot interview. De uitgave van HP/De Tijd van vorige week was een 'bewaarnummer' dat geheel en al gewijd is aan Mulisch.
Ook de uitgeverij van Mulisch' werk - De Bezige Bij - laat de verjaardag van haar topauteur niet ongemerkt voorbijgaan. Een dezer dagen verschijnt een eenmalige gebonden jubileumeditie van De aanslag. Deze uitgave is - 25 jaar na de eerste druk - alweer de vijftigste druk en wordt aangeboden tegen een speciale prijs van €5. In augustus verschijnen nog twee boeken over Mulisch. Het eerste, Onsterfelijk leven, bevat gebundelde interviews, het tweede, Lachspiegel, de verzamelde spotprenten van de afgelopen 60 jaar.
Speciaal is dat zes bekende auteurs die Mulisch hun voorbeeld noemen een eerbetoon aan de maestro geven door ieder een novelle te schrijven die geïnspireerd is op het werk van hem. Elke week zal een novelle uitgebracht worden.
26 juli: Abdelkader Benali - De eeuwigheidkunstenaar (gebaseerd op De procedure, De ontdekking van de hemel, Siegfried, De pupil en Voer voor psychologen).
2 augustus: Doeschka Meijsing - De eerste jaren (De pupil)
9 augustus: Marcel Möring - Een vrouw (Twee vrouwen)
16 augustus: Elsbeth Etty - Maak jezelf maar klaar (De ontdekking van de hemel)
23 augustus: Jesscia Durlacher - Wat gebeurde er met Cathy M.? (vroege werk)
30 augustus: A.F.Th. van der Heijden - Mim (De versierde mens)
Op 15 september wordt de tachtiger geëerd tijdens het Mulisch-feest in de Amsterdamse Stadsschouwburg.
vrijdag 27 juli 2007
De literaire beterweter #4: Leeslijst
Een extra aflevering van De literaire beterweter: met het uitlezen van Gstaad 95-98 van Marek van der Jagt heb ik alle boeken van de Volkskrant Leeslijst gelezen. Dit is een serie van de Volkskrant a.k.a. Azijnbode met de 10 beste na-oorlogse Nederlandse romans. De krant heeft een persoonlijke top-10 van auteurs opgesteld en bij elke naam een boek uitgekozen dat representatief voor het oeuvre is en - belangrijker - een evenwichtig aantal bladzijden bevat. Niet te dik dus. Over de keuze kan altijd getwist worden. Geen Hermans? Zal wel met de rechten te maken hebben. De verhouding mannelijke/vrouwelijke auteurs - 9 tegen 1 - lijkt me i.i.g. een juiste weerspiegeling van de verhoudingen.
Als reflectie op de Leeslijst mijn leeservaringen met de 10 romans. Gerangschikt van leuk naar niet zo leuk.
1. Jan Wolkers - Kort Amerikaans Bijtend cynisch, afwisselend ontroerend en grappig. Sterke debuutroman van Wolkers. De manier waarop de hoofdpersoon met de oorlog omgaat is prachtig verwoord en verbeeld. De autobiografische elementen uit Terug naar Oegstgeest zijn in deze roman al in aangepaste vorm te vinden. Het motief van de overleden broer is hier meer uitgewerkt dan in Oegstgeest en de manier waarop is aangrijpend. [*****]
2. Frans Kellendonk - Mystiek lichaam Zeer interessant werk van deze vroeg overleden schrijver. De eerste pagina's zijn stilistisch en inhoudelijk een genot. Het verhaal over Leendert is niet zo boeiend als het eerste deel van de roman, maar dat doet niets af aan het totaalbeeld. Hoogtepunten: de impliciete maatschappijkritiek en de vrekkige daden en woorden van Gijselhart. [*****]
3. F.B. Hotz - Dood weermiddel e.a.v. Bundel met thematisch verwante verhalen. Hotz beheerst een scala aan historische tijden, van de achttiende tot de twintigste eeuw. Stilistisch frivool en Hotz geeft blijk van een rijke woordenschat. Favoriete verhaal: 'vrouwen winnen'. [****]
4. S.Vestdijk - De kellner en de levenden Dit is nou zo'n boek waar degelijke bijbelkennis een vereiste is. Het staat immers vol van verwijzingen naar de Openbaringen van Johannes. Door het ontbreken van die kennis miste ik ongetwijfeld veel. Desalniettemin was de plot spannend en had ik weinig last van de Vestdijkse stijl, die tegenwoordig hopeloos verouderd schijnt te zijn. [****]
5. Marek van der Jagt - Gstaad 95-98 Dit boek vond ik significant beter dan Van der Jagts eersteling. Het bevat een bepaalde graad van absurditeit en smerigheid die verdergaat dan gebruikelijk bij Grunberg. Hierdoor krijgt de roman iets donkers en zelfs iets picaresks. Viel me in het geheel niet tegen. [****]
6. Cees Nooteboom - Allerzielen Eerder schreef ik dat ik Rituelen verschrikkelijk en Het volgende verhaal schitterend vond. Allerzielen sluit in het oeuvre zowel qua jaar van verschijning als qua thematiek en stijl dichter aan bij de laatste. Dat betekent veel contemplatieve passages, veel mijmeringen en lichtfilosofische levensinzichten. Een zekere saaiheid kan de roman niet ontzegd worden, mede door de lengte. De algemene flow van de roman is echter zeer prettig. [****]
7. Hella S. Haasse - De wegen der verbeelding Een korte Haasse is vaak een leuke Haasse. Haar historische romans lijden aan een obesitas waar Sonja Bakker akelig van wordt, maar het dunnere werk is beter te verteren. De overkoepelende plot van deze roman is niet altijd even boeiend en geloofwaardig, maar de verhalen-in-verhalen maken het geheel prettig leesbaar. [****]
8. Harry Mulisch - Twee vrouwen Niet de beste Mulisch. Geschreven vanuit vrouwelijk perspectief, met lesbsiche thematiek. Respectabel dat Mulisch dit aandurft, maar de toon is soms wel erg week en over the top. Ook de ontknoping vond ik niet echt geloofwaardig. Wel goed geschreven en getuigend van een grote verbeeldingskracht. [***]
9. Gerard Reve - Op weg naar het einde Ach ja, die Reve hè. Schreef het magistrale De avonden, maar daarna is het nooit meer iets geworden. Het eerste verhaal in Op weg naar het einde is nog wel te pruimen, maar daarna vervalt het boek tot platitudes, inspiratieloze gebeurtenissen en die ironie verdwijnt ook steeds meer naar de achtergrond. Jammer. [**]
10. Oek de Jong - Opwaaiende zomerjurken Grootste teleurstelling. Had veel goesting om dit te lezen, maar het bleek dodelijk saai. De hoofdpersoon ontpopte zich van de 'eenzelvige' jongen van de achterflap tot een nare, irritante moeilijkdoener. De Jongs stijl viel me ook niet mee, ik moest vaak een paar regels teruglezen om de draad niet kwijt te raken. [*]
Als reflectie op de Leeslijst mijn leeservaringen met de 10 romans. Gerangschikt van leuk naar niet zo leuk.
1. Jan Wolkers - Kort Amerikaans Bijtend cynisch, afwisselend ontroerend en grappig. Sterke debuutroman van Wolkers. De manier waarop de hoofdpersoon met de oorlog omgaat is prachtig verwoord en verbeeld. De autobiografische elementen uit Terug naar Oegstgeest zijn in deze roman al in aangepaste vorm te vinden. Het motief van de overleden broer is hier meer uitgewerkt dan in Oegstgeest en de manier waarop is aangrijpend. [*****]
2. Frans Kellendonk - Mystiek lichaam Zeer interessant werk van deze vroeg overleden schrijver. De eerste pagina's zijn stilistisch en inhoudelijk een genot. Het verhaal over Leendert is niet zo boeiend als het eerste deel van de roman, maar dat doet niets af aan het totaalbeeld. Hoogtepunten: de impliciete maatschappijkritiek en de vrekkige daden en woorden van Gijselhart. [*****]
3. F.B. Hotz - Dood weermiddel e.a.v. Bundel met thematisch verwante verhalen. Hotz beheerst een scala aan historische tijden, van de achttiende tot de twintigste eeuw. Stilistisch frivool en Hotz geeft blijk van een rijke woordenschat. Favoriete verhaal: 'vrouwen winnen'. [****]
4. S.Vestdijk - De kellner en de levenden Dit is nou zo'n boek waar degelijke bijbelkennis een vereiste is. Het staat immers vol van verwijzingen naar de Openbaringen van Johannes. Door het ontbreken van die kennis miste ik ongetwijfeld veel. Desalniettemin was de plot spannend en had ik weinig last van de Vestdijkse stijl, die tegenwoordig hopeloos verouderd schijnt te zijn. [****]
5. Marek van der Jagt - Gstaad 95-98 Dit boek vond ik significant beter dan Van der Jagts eersteling. Het bevat een bepaalde graad van absurditeit en smerigheid die verdergaat dan gebruikelijk bij Grunberg. Hierdoor krijgt de roman iets donkers en zelfs iets picaresks. Viel me in het geheel niet tegen. [****]
6. Cees Nooteboom - Allerzielen Eerder schreef ik dat ik Rituelen verschrikkelijk en Het volgende verhaal schitterend vond. Allerzielen sluit in het oeuvre zowel qua jaar van verschijning als qua thematiek en stijl dichter aan bij de laatste. Dat betekent veel contemplatieve passages, veel mijmeringen en lichtfilosofische levensinzichten. Een zekere saaiheid kan de roman niet ontzegd worden, mede door de lengte. De algemene flow van de roman is echter zeer prettig. [****]
7. Hella S. Haasse - De wegen der verbeelding Een korte Haasse is vaak een leuke Haasse. Haar historische romans lijden aan een obesitas waar Sonja Bakker akelig van wordt, maar het dunnere werk is beter te verteren. De overkoepelende plot van deze roman is niet altijd even boeiend en geloofwaardig, maar de verhalen-in-verhalen maken het geheel prettig leesbaar. [****]
8. Harry Mulisch - Twee vrouwen Niet de beste Mulisch. Geschreven vanuit vrouwelijk perspectief, met lesbsiche thematiek. Respectabel dat Mulisch dit aandurft, maar de toon is soms wel erg week en over the top. Ook de ontknoping vond ik niet echt geloofwaardig. Wel goed geschreven en getuigend van een grote verbeeldingskracht. [***]
9. Gerard Reve - Op weg naar het einde Ach ja, die Reve hè. Schreef het magistrale De avonden, maar daarna is het nooit meer iets geworden. Het eerste verhaal in Op weg naar het einde is nog wel te pruimen, maar daarna vervalt het boek tot platitudes, inspiratieloze gebeurtenissen en die ironie verdwijnt ook steeds meer naar de achtergrond. Jammer. [**]
10. Oek de Jong - Opwaaiende zomerjurken Grootste teleurstelling. Had veel goesting om dit te lezen, maar het bleek dodelijk saai. De hoofdpersoon ontpopte zich van de 'eenzelvige' jongen van de achterflap tot een nare, irritante moeilijkdoener. De Jongs stijl viel me ook niet mee, ik moest vaak een paar regels teruglezen om de draad niet kwijt te raken. [*]
donderdag 26 juli 2007
De ramp-Rasmussen...
...of hoe een gemoedstoestand in een uur of 6 volledig kan omslaan.
Na de magistrale overwinning van Michael Rasmussen op de Aubisque was ik woensdag om 18.00 uur in de zevende hemel. De voorsprong op de tijdrijders was weer verder uitgebouwd en die felbegeerde Tourzege lag nu echt voor het grijpen. Ik geloofde er helemaal in.
In een opperbeste stemming vertrok ik dan ook tegen 20.30 uur naar een verjaardag, waar overigens nog flink gekeuveld werd over deze fantastische Tour voor Rabobank en die smerige streek van Vinokourov. Toen ik rond 23.00 uur thuiskwam sloeg het noodlot echter alsnog toe. Mijn vader staarde me ontdaan aan en bediende zich van enige krachttermen. Op het televisiescherm zag ik een verslagen Mart Smeets en even later beelden van Rasmussen. Ik wist ongeveer hoe laat het was. Alle in zulke situaties verplichte emoties passeerden in de juiste volgorde de revue: verbazing - ongeloof - ontkenning - woede - verdriet.
Om 02.00 uur lag ik nog steeds te trillen en te malen en ik wist dat het een volledig doorwaakte nacht zou gaan worden. Daarbij werd ik ook nog eens geterroriseerd door een mug die op zoek naar bloeddoping bij míj bloed wilde aftappen. Om 07.15 ging de wekker, die nu niet hoefde te wekken, maar slechts aangaf dat het tijd was om op te staan. Met een gezicht op onweer ging ik werken.
De uitwerking
Nu - 24 uur later - moet ik er het volgende over kwijt. Ik voel me zwaar voor schut gezet. In meerder berichten heb ik Rasmussen verdedigd. De Deen wordt dagelijks gecontroleerd, is slachtoffer van een hetze, de Fransen... enz. Nu blijkt de Raborenner alsnog vuil spel gespeeld te hebben. Hij heeft gelogen, was niet in Mexico maar in de Dolomieten, althans volgens oud-renner Cassani. Hij bekende tegenover Theo de Rooij gelogen te hebben, maar nu zegt hij dat De Rooij liegt wat dat betreft.
Rasmussen is hoe dan ook ontslagen, Rabobank is de gele trui kwijt, al het zware werk is voor niets geweest. We hebben ze het snot voor de ogen zien rijden de afgelopen week: Dekker, Boogerd, Flecha die toegaf ongekende inspiratie te ondervinden van de gele trui, Menchov die zich als eigenlijke kopman geheel en al opofferde voor Rasmussen. Ze zijn zwaar gedesillusioneerd. Menchov stapte zelfs vandaag al af. Hij kon het echt niet meer opbrengen.
Ik had dan ook vooral met de renners te doen. Ik dacht aan de arme Dekker, die in zijn eerste Tour al uitblinkt, maar dan dit voor de kiezen krijgt, en natuurlijk aan Boogerd, die aan een schitterende afscheidstour bezig was, maar zo op afgrijselijke wijze een zwarte rand aan zijn carrière ziet toegevoegd worden. Vandaag werden de Rabo's nog uitgejouwd ook! Toont weer eens aan wat voor een achterlijke onwetenden de Fransen kunnen zijn.
De vragen
Wat blijft zijn vragen en onzekerheid over de toekomst. Hoe waar zijn de woorden van De Rooij? In hoeverre is hij onder druk gezet door organisatie, ploegleiders en pers? Hoe sterk is het 'bewijs'? Davide Cassani lijkt immers de enige die hem in Italië gezien heeft. Eén getuige is geen getuige, twee zijn er twee, luidt het bekende credo. Is die tweede getuige er? En als we aannemen dat Rasmussen liegt, wat heeft hij dan uitgespookt in Italië? Ga er maar vanuit dat hij daar heeft liggen rommelen. Ik kan me niet voorstellen dat hij zou liegen als hij niets te verbergen zou hebben. Ironisch genoeg heeft Rabo er nu baat bij dat Rasmussen niet daadwerkelijk op doping gepakt is, want dan was het einde oefening geweest.
De toekomst
Voor de Tour schreef ik over de talentvolle renners die het Rabobank Wielerplan opgeleverd heeft. Daar kwam doping ter sprake:
"De bovengenoemde namen hebben een uitstekend toekomstperspectief, ware het niet dat de dopingshow roet in het eten kan gooien. Vooral dit seizoen lijkt de jacht geopend te zijn en komt de ene na de andere renner naar buiten met een bekentenis. Hoewel de zuivering alleen maar gunstig lijkt te zijn voor o.a. Rabobank - Rabobank is immers tot op heden een van de weinige ploegen die nog 100% schoon is gebleven - kunnen individuele misstappen van renners de naam van de ploeg beschadigen."
Nu is er dus zo'n individuele misstap en ik vrees voor de talenten. Rasmussen is ontslagen, Boogerd stopt, Menchov zal nu ook wel weg willen. Het fundament zal dus verdwijnen en de vraag is hoe de jonge renners nu grote renners moeten worden. In een verziekte wielerwereld zullen zij de kar van het nieuwe wielrennen moeten gaan trekken. In hoeverre krijgen Dekker, Gesink, Langeveld, de onfortuinlijke Reus en de anderen daar nog de mogelijkheid toe? Rabobank heeft gelukkig al toegezegd niet de sponsoring te stoppen, maar er hoeft nog maar dit te gebeuren of ze trekken zich alsnog terug.
Ik hoop met heel mijn hart dat de ramp-Rasmussen niet het einde voor het wielrennen in Nederland betekent. Er is wat dat betreft nog een stukje grond onder mijn voeten, maar als ook dat wordt weggeslagen...
De gebeurtenissen
Na de magistrale overwinning van Michael Rasmussen op de Aubisque was ik woensdag om 18.00 uur in de zevende hemel. De voorsprong op de tijdrijders was weer verder uitgebouwd en die felbegeerde Tourzege lag nu echt voor het grijpen. Ik geloofde er helemaal in.
In een opperbeste stemming vertrok ik dan ook tegen 20.30 uur naar een verjaardag, waar overigens nog flink gekeuveld werd over deze fantastische Tour voor Rabobank en die smerige streek van Vinokourov. Toen ik rond 23.00 uur thuiskwam sloeg het noodlot echter alsnog toe. Mijn vader staarde me ontdaan aan en bediende zich van enige krachttermen. Op het televisiescherm zag ik een verslagen Mart Smeets en even later beelden van Rasmussen. Ik wist ongeveer hoe laat het was. Alle in zulke situaties verplichte emoties passeerden in de juiste volgorde de revue: verbazing - ongeloof - ontkenning - woede - verdriet.
Om 02.00 uur lag ik nog steeds te trillen en te malen en ik wist dat het een volledig doorwaakte nacht zou gaan worden. Daarbij werd ik ook nog eens geterroriseerd door een mug die op zoek naar bloeddoping bij míj bloed wilde aftappen. Om 07.15 ging de wekker, die nu niet hoefde te wekken, maar slechts aangaf dat het tijd was om op te staan. Met een gezicht op onweer ging ik werken.
De uitwerking
Nu - 24 uur later - moet ik er het volgende over kwijt. Ik voel me zwaar voor schut gezet. In meerder berichten heb ik Rasmussen verdedigd. De Deen wordt dagelijks gecontroleerd, is slachtoffer van een hetze, de Fransen... enz. Nu blijkt de Raborenner alsnog vuil spel gespeeld te hebben. Hij heeft gelogen, was niet in Mexico maar in de Dolomieten, althans volgens oud-renner Cassani. Hij bekende tegenover Theo de Rooij gelogen te hebben, maar nu zegt hij dat De Rooij liegt wat dat betreft.
Rasmussen is hoe dan ook ontslagen, Rabobank is de gele trui kwijt, al het zware werk is voor niets geweest. We hebben ze het snot voor de ogen zien rijden de afgelopen week: Dekker, Boogerd, Flecha die toegaf ongekende inspiratie te ondervinden van de gele trui, Menchov die zich als eigenlijke kopman geheel en al opofferde voor Rasmussen. Ze zijn zwaar gedesillusioneerd. Menchov stapte zelfs vandaag al af. Hij kon het echt niet meer opbrengen.
Ik had dan ook vooral met de renners te doen. Ik dacht aan de arme Dekker, die in zijn eerste Tour al uitblinkt, maar dan dit voor de kiezen krijgt, en natuurlijk aan Boogerd, die aan een schitterende afscheidstour bezig was, maar zo op afgrijselijke wijze een zwarte rand aan zijn carrière ziet toegevoegd worden. Vandaag werden de Rabo's nog uitgejouwd ook! Toont weer eens aan wat voor een achterlijke onwetenden de Fransen kunnen zijn.
De vragen
Wat blijft zijn vragen en onzekerheid over de toekomst. Hoe waar zijn de woorden van De Rooij? In hoeverre is hij onder druk gezet door organisatie, ploegleiders en pers? Hoe sterk is het 'bewijs'? Davide Cassani lijkt immers de enige die hem in Italië gezien heeft. Eén getuige is geen getuige, twee zijn er twee, luidt het bekende credo. Is die tweede getuige er? En als we aannemen dat Rasmussen liegt, wat heeft hij dan uitgespookt in Italië? Ga er maar vanuit dat hij daar heeft liggen rommelen. Ik kan me niet voorstellen dat hij zou liegen als hij niets te verbergen zou hebben. Ironisch genoeg heeft Rabo er nu baat bij dat Rasmussen niet daadwerkelijk op doping gepakt is, want dan was het einde oefening geweest.
De toekomst
Voor de Tour schreef ik over de talentvolle renners die het Rabobank Wielerplan opgeleverd heeft. Daar kwam doping ter sprake:
"De bovengenoemde namen hebben een uitstekend toekomstperspectief, ware het niet dat de dopingshow roet in het eten kan gooien. Vooral dit seizoen lijkt de jacht geopend te zijn en komt de ene na de andere renner naar buiten met een bekentenis. Hoewel de zuivering alleen maar gunstig lijkt te zijn voor o.a. Rabobank - Rabobank is immers tot op heden een van de weinige ploegen die nog 100% schoon is gebleven - kunnen individuele misstappen van renners de naam van de ploeg beschadigen."
Nu is er dus zo'n individuele misstap en ik vrees voor de talenten. Rasmussen is ontslagen, Boogerd stopt, Menchov zal nu ook wel weg willen. Het fundament zal dus verdwijnen en de vraag is hoe de jonge renners nu grote renners moeten worden. In een verziekte wielerwereld zullen zij de kar van het nieuwe wielrennen moeten gaan trekken. In hoeverre krijgen Dekker, Gesink, Langeveld, de onfortuinlijke Reus en de anderen daar nog de mogelijkheid toe? Rabobank heeft gelukkig al toegezegd niet de sponsoring te stoppen, maar er hoeft nog maar dit te gebeuren of ze trekken zich alsnog terug.
Ik hoop met heel mijn hart dat de ramp-Rasmussen niet het einde voor het wielrennen in Nederland betekent. Er is wat dat betreft nog een stukje grond onder mijn voeten, maar als ook dat wordt weggeslagen...
dinsdag 24 juli 2007
Takeru Kobayashi
Nóg een bericht vandaag. Ik wil namelijk iedereen oproepen morgenavond bijzondere tv te zien.
Eerst nog even dit: gisteravond zagen we zowel prachtige als bizarre live-televisie tijdens de Avondetappe. Mart Smeets had Michael Boogerd en diens broer Rini Boogerd te gast. Het interview met de broers was ontroerend mooi en ook de beelden van Rini die Michael opving na de etappe waren zeldzaam schitterend. Tegen het einde van de uitzending bleek echter ineens de consequentie van live-televisie toen in de achtergrond iemand een hartaanval kreeg. Terwijl de ambulancebroeders aan het werk waren, probeerde Smeets zo goed en zo kwaad als mogelijk zijn programma naar het einde te loodsen. De afsluitende muziek van Dalida werd wijselijk afgeblazen.
Maar dan morgenavond. MTV zendt elke avond een van hun weinige kwalitatief goede programma's uit: True Life. Morgenavond (woensdag) staat weer mijn met afstand favoriete aflevering op het programma: True Life: I'm a Competitive Eater. Ik heb die aflevering al een keer of vier gekeken en morgen ga ik gewoon weer kijken. Drie wedstrijdeters worden gevolgd in hun bestaan. De twee Amerikanen zijn maar losers, maar de derde is een echte held: Takeru Kobayashi. Die man is een geweldenaar. Let vooral op zijn 'lichte' training in het sushi-restaurant en zijn training in een restaurantje, waar de eigenaar hem onder de tafel probeert te krijgen door constant kilo's eten aan te dragen. Of dat lukt: het antwoord ligt voor de hand. Het lijkt me geweldig wedstrijdeter te zijn. Kobayashi is dan mijn voorbeeld...
Kijktip: woensdag 25 juli 2007, 19:00 uur, MTV: True Life: I'm a Competitive Eater
Eerst nog even dit: gisteravond zagen we zowel prachtige als bizarre live-televisie tijdens de Avondetappe. Mart Smeets had Michael Boogerd en diens broer Rini Boogerd te gast. Het interview met de broers was ontroerend mooi en ook de beelden van Rini die Michael opving na de etappe waren zeldzaam schitterend. Tegen het einde van de uitzending bleek echter ineens de consequentie van live-televisie toen in de achtergrond iemand een hartaanval kreeg. Terwijl de ambulancebroeders aan het werk waren, probeerde Smeets zo goed en zo kwaad als mogelijk zijn programma naar het einde te loodsen. De afsluitende muziek van Dalida werd wijselijk afgeblazen.
Maar dan morgenavond. MTV zendt elke avond een van hun weinige kwalitatief goede programma's uit: True Life. Morgenavond (woensdag) staat weer mijn met afstand favoriete aflevering op het programma: True Life: I'm a Competitive Eater. Ik heb die aflevering al een keer of vier gekeken en morgen ga ik gewoon weer kijken. Drie wedstrijdeters worden gevolgd in hun bestaan. De twee Amerikanen zijn maar losers, maar de derde is een echte held: Takeru Kobayashi. Die man is een geweldenaar. Let vooral op zijn 'lichte' training in het sushi-restaurant en zijn training in een restaurantje, waar de eigenaar hem onder de tafel probeert te krijgen door constant kilo's eten aan te dragen. Of dat lukt: het antwoord ligt voor de hand. Het lijkt me geweldig wedstrijdeter te zijn. Kobayashi is dan mijn voorbeeld...
Kijktip: woensdag 25 juli 2007, 19:00 uur, MTV: True Life: I'm a Competitive Eater
Le Tour: week 2
Vandaag de tweede rustdag: een mooie gelegenheid voor het tweede overzicht.
Wie het nieuws beheerst is natuurlijk Michael Rasmussen. Rasmussen en doping welteverstaan. Het lag geheel in de lijn der verwachtingen dat de verdachtmakingen zouden komen. Rasmussen rijdt immers in het geel en dan ben je al bijna schuldig voor de Fransen en de Duitsers. De domme acties van Rasmussen die hem een waarschuwing opleverden doen de rest. Rasmussen is erg naïef geweest wat dat betreft. Hij was de ene keer in Mexico bij zijn vrouw en de andere keer was hij een avond eerder vertrokken naar de Ronde van Baskenland om de files voor te zijn. Niks mis mee, ware het niet dat zulke banaliteiten in het huidige wielrennen niet meer mogelijk zijn.
Ook de nummer twee Alberto Contador wordt nu beschuldigd van dopinggebruik. Ook hij rijdt te goed. Stonden Evans en Leipheimer 1 en 2, dan waren zij ongetwijfeld de verdachten i.p.v. Rasmussen en Contador. De rol van de Franse kranten in dit alles is werkelijk tenenkrommend. Toen midden jaren negentig de Festina-ploeg massaal aan de doping bleek, gaf iedereen toe, behalve Richard Virenque. Hij bleef als enige ontkennen en lapte zijn teamgenoten erbij. Het maakte hem tot de meest gehate renner in het peloton. De Fransen - l'Équipe voorop - waren echter blind hiervoor, want Virenque was hun beste renner en won jaren achtereen de bolletjestrui. Sindsdien rijdt er echter geen enkele Fransoos meer een deuk in een pakje boter en de echte toppers moeten dat bekopen. Lance Armstrong heeft zeven jaar lang de hetze van l'Équipe moeten verdragen. Dit jaar hadden de Fransen eindelijk weer eens een favoriet in de persoon van Christophe Moreau, maar deze narcistische playboy waait er op de eerste de beste molshoop af en staat al op bijna een uur achterstand. De Fransen doen dus weer voor spek en bonen mee en richten hun pijlen dan ook maar weer op de echte toppers.
Terugkijkend op mijn prognose hebben enkele van mijn tips zich eindelijk laten zien. Ik vestigde al de aandacht op Contador, maar ook Bernhard Kohl en John Gadret hebben zich herpakt en tonen nu hun talent. Zabriskie is inderdaad al naar huis, maar Levi Leipheimer staat ongemerkt vierde en doet het dus uitstekend. Thomas Dekker staat nu wél in de top-5 van de witte trui. Dat heeft hij vooral te danken aan zijn geweldige optreden van zondag. Wat reed die jongen toen fantastisch! Helaas had hij gisteren dan weer een mindere dag en zakte hij weer enkele plaatsen in het klassement. Ag2R en Gerolsteiner zijn de grootste tegenvallers en het rijden van Astana is niet te vatten. De ene dag rijden ze (Vinokourov vooral) de sterren van de hemel, de andere dag zitten ze achterstevoren op hun fiets.
Het grootste compliment verdient Michael Boogerd. In zijn laatste Tour heeft hij zelfs Menchov voorbijgestreefd in het klassement en werpt hij zich op als de patron van het uitdunnende peloton. Exemplarisch was zijn uitstekende tijdrit van zaterdag, zijn minst favoriete onderdeel. Het is een waar genot om Boogerd een berg op te zien rijden en wie weet zit er nog een laatste stunt in het vat.
Wat zijn tot slot de verwachtingen? Het blijft reuzespannend. Rasmussen moet morgen op de Aubisque nog tijd zien te winnen, want de laatste tijdrit ligt hem minder dan die van zaterdag. Vooral Klöden, Evans en de sluwe Leipheimer staan voor mijn gevoel nog te kort in het klassement. Het zal hoe dan ook a.s. zaterdag beslist gaan worden. Ik hoop natuurlijk op de eindzege voor Rasmussen en wie weet nog een Nederlandse zege donderdag of vrijdag. Tankink?
Vive le Tour!
Update 23.00 uur: Vinokourov is betrapt op bloeddoping, Astana-team in zijn geheel naar huis. Toen Vinokourov gisteren won na een dag tevoren waardeloos gefietst te hebben, zei ik dat het wel wat leek op Landis vorig jaar, niet bevroedend hoe dicht ik bij de waarheid zat. Vinokourov is nu afgeschreven, zal hopelijk nooit meer fietsen. Weer een rotte appel uit de mand verwijderd. De druk werd blijkbaar te groot voor de man die persoonlijk betaald wordt door de president van Kazachstan. Met de aftocht van Klöden is er nu tevens een concurrent minder voor Rasmussen. Maar hoe lang houdt die nog stand onder alle aantijgingen? De Deen rijdt i.t.t. Vino wél constant, is deze Tour al veertien (!) keer gecontroleerd, elke keer negatief, maar kan hij opboksen tegen een hetze die jaagt op de ondergang van Rasmussen? Wordt vervolgd...
Wie het nieuws beheerst is natuurlijk Michael Rasmussen. Rasmussen en doping welteverstaan. Het lag geheel in de lijn der verwachtingen dat de verdachtmakingen zouden komen. Rasmussen rijdt immers in het geel en dan ben je al bijna schuldig voor de Fransen en de Duitsers. De domme acties van Rasmussen die hem een waarschuwing opleverden doen de rest. Rasmussen is erg naïef geweest wat dat betreft. Hij was de ene keer in Mexico bij zijn vrouw en de andere keer was hij een avond eerder vertrokken naar de Ronde van Baskenland om de files voor te zijn. Niks mis mee, ware het niet dat zulke banaliteiten in het huidige wielrennen niet meer mogelijk zijn.
Ook de nummer twee Alberto Contador wordt nu beschuldigd van dopinggebruik. Ook hij rijdt te goed. Stonden Evans en Leipheimer 1 en 2, dan waren zij ongetwijfeld de verdachten i.p.v. Rasmussen en Contador. De rol van de Franse kranten in dit alles is werkelijk tenenkrommend. Toen midden jaren negentig de Festina-ploeg massaal aan de doping bleek, gaf iedereen toe, behalve Richard Virenque. Hij bleef als enige ontkennen en lapte zijn teamgenoten erbij. Het maakte hem tot de meest gehate renner in het peloton. De Fransen - l'Équipe voorop - waren echter blind hiervoor, want Virenque was hun beste renner en won jaren achtereen de bolletjestrui. Sindsdien rijdt er echter geen enkele Fransoos meer een deuk in een pakje boter en de echte toppers moeten dat bekopen. Lance Armstrong heeft zeven jaar lang de hetze van l'Équipe moeten verdragen. Dit jaar hadden de Fransen eindelijk weer eens een favoriet in de persoon van Christophe Moreau, maar deze narcistische playboy waait er op de eerste de beste molshoop af en staat al op bijna een uur achterstand. De Fransen doen dus weer voor spek en bonen mee en richten hun pijlen dan ook maar weer op de echte toppers.
Terugkijkend op mijn prognose hebben enkele van mijn tips zich eindelijk laten zien. Ik vestigde al de aandacht op Contador, maar ook Bernhard Kohl en John Gadret hebben zich herpakt en tonen nu hun talent. Zabriskie is inderdaad al naar huis, maar Levi Leipheimer staat ongemerkt vierde en doet het dus uitstekend. Thomas Dekker staat nu wél in de top-5 van de witte trui. Dat heeft hij vooral te danken aan zijn geweldige optreden van zondag. Wat reed die jongen toen fantastisch! Helaas had hij gisteren dan weer een mindere dag en zakte hij weer enkele plaatsen in het klassement. Ag2R en Gerolsteiner zijn de grootste tegenvallers en het rijden van Astana is niet te vatten. De ene dag rijden ze (Vinokourov vooral) de sterren van de hemel, de andere dag zitten ze achterstevoren op hun fiets.
Het grootste compliment verdient Michael Boogerd. In zijn laatste Tour heeft hij zelfs Menchov voorbijgestreefd in het klassement en werpt hij zich op als de patron van het uitdunnende peloton. Exemplarisch was zijn uitstekende tijdrit van zaterdag, zijn minst favoriete onderdeel. Het is een waar genot om Boogerd een berg op te zien rijden en wie weet zit er nog een laatste stunt in het vat.
Wat zijn tot slot de verwachtingen? Het blijft reuzespannend. Rasmussen moet morgen op de Aubisque nog tijd zien te winnen, want de laatste tijdrit ligt hem minder dan die van zaterdag. Vooral Klöden, Evans en de sluwe Leipheimer staan voor mijn gevoel nog te kort in het klassement. Het zal hoe dan ook a.s. zaterdag beslist gaan worden. Ik hoop natuurlijk op de eindzege voor Rasmussen en wie weet nog een Nederlandse zege donderdag of vrijdag. Tankink?
Vive le Tour!
Update 23.00 uur: Vinokourov is betrapt op bloeddoping, Astana-team in zijn geheel naar huis. Toen Vinokourov gisteren won na een dag tevoren waardeloos gefietst te hebben, zei ik dat het wel wat leek op Landis vorig jaar, niet bevroedend hoe dicht ik bij de waarheid zat. Vinokourov is nu afgeschreven, zal hopelijk nooit meer fietsen. Weer een rotte appel uit de mand verwijderd. De druk werd blijkbaar te groot voor de man die persoonlijk betaald wordt door de president van Kazachstan. Met de aftocht van Klöden is er nu tevens een concurrent minder voor Rasmussen. Maar hoe lang houdt die nog stand onder alle aantijgingen? De Deen rijdt i.t.t. Vino wél constant, is deze Tour al veertien (!) keer gecontroleerd, elke keer negatief, maar kan hij opboksen tegen een hetze die jaagt op de ondergang van Rasmussen? Wordt vervolgd...
zondag 22 juli 2007
Waarom toch die Mulisch?
Vandaag over een week hoopt Harry Mulisch 80 te worden. Een mooie gelegenheid voor mij om eens uit de doeken te doen waarom ik nu juist het gehele oeuvre van deze schrijver aan het lezen ben.
1) Allereerst wilde ik eens een compleet oeuvre van een schrijver lezen. Het moest dan wel een kloek oeuvre zijn en het liefst een waar weinig tot niets meer bij zou komen. De reden is dat ik merkte bij het lezen vaak last te hebben van de onbekendheid met de rest van het werk van een schrijver. Vooral bij het studiematig lezen komt het vaak voor dat je een boek moet lezen dat ergens midden in het oeuvre van een auteur te situeren is. Je wordt dan plompverloren in zijn werk gegooid en je mist zo veel verwijzingen en motieven die in het gehele oeuvre aanwezig zijn.
De keuze viel op Mulisch om enkele redenen, die aansluiten bij het voorgaande.
2) Mulisch' schrijverschap ligt al enkele jaren stil en lijkt dan ook zo goed als voltooid. Niet vreemd, gezien de inmiddels bejaarde leeftijd van de schrijver. Het complete werk strekt zich over een halve eeuw uit en bestaat uit bijna 100 meer of minder grote boeken. Daarnaast is de verscheidenheid in genres erg groot: romans, novellen, verhalen, filosofie, poëzie, theater, toespraken, interviews, studies.
3) Mulisch wordt algemeen gezien als een van de grote schrijvers uit de Nederlandse naoorlogse literatuur. Samen met Gerard Reve en Willem Frederik Hermans behoort hij tot de zogenaamde 'Grote Drie'. Die benaming schijnt vooral een marketingtool te zijn, maar bezit uiteraard een zekere kern van waarheid. De populariteit van Mulisch zorgt er vervolgens voor dat nagenoeg al zijn publicaties beschikbaar zijn en dat er veel secundaire informatie te vinden is.
4) Het eerste boek van Mulisch dat ik las was Het stenen bruidsbed en dat boek sprak me op een bepaalde manier erg aan. Het was andere literatuur dan ik gewend was. De openingszin was mysterieus en tegelijkertijd van grote schoonheid. Het verhaal was spannend, stond bol van de symboliek en ging dieper in op de (on)kenbaarheid van goed en fout in WOII. Ook stond er ergens in het midden een filosofische dialoog in waar ik weinig van begreep, maar ik had het gevoel dat daar iets geweldigs gezegd werd. (Ik ben zelfs nog een keer de bieb binnengelopen om die betreffende zin op te zoeken en uit mijn hoofd te leren...). Toen ik ook De aanslag en Vijf fabels bijzonder boeiend vond, wist ik dat ik meer van Mulisch wilde lezen.
5) Als het bij iemand loont om alles te lezen is het wel bij Mulisch. Hij gaat er prat op een oeuvre als een universum geschreven te hebben waarin alles met alles te maken heeft. Alle boeken zijn onderdeel van een zeer coherent oeuvre met vaste thema's en motieven. In de beroemde eigen woorden uit Voer voor psychologen: 'Het oeuvre van een schrijver is, of behoort te zijn, een totaliteit, één groot organisme, waarin elk onderdeel met alle andere verbonden is door ontelbare draden, zenuwen, spieren, strengen, en kanalen (…), raakt men het ergens aan, ergens anders reageert het.' Een goede reden om juist zíjn oeuvre te lezen dus.
6) Na voorgaande overwegingen was de keuze al min of meer gevallen op Mulisch. Ik besloot het definitief af te laten hangen van de leeservaring met zijn eerste boeken, de novelle Tussen hamer en aambeeld en de roman Archibald Strohalm, die vrijwelt tegelijk verschenen. Na Strohalm wist ik het zeker. Die roman was een schitterende opening van een schrijverschap die alles in zich had wat Mulisch later groot zou maken.
Zo ben ik de lijst (Primair >> Alles chronologisch) afgegaan en ben inmiddels aanbeland bij het magnum opus De ontdekking van de hemel. Deze vuistdikke roman verenigt alle thema's en motieven in zich. Hier blijkt dus echt de voorsprong van het paraat hebben van Mulisch' eerdere werken. Alleen al in de eerste 30 blz. kon ik een tiental verwijzingen naar andere boeken en biografische context invullen. Dat vegroot het leesplezier aanzienlijk.
Hierna nog een twaalftal boeken. Daarna maar het oeuvre van Vestdijk doen?
1) Allereerst wilde ik eens een compleet oeuvre van een schrijver lezen. Het moest dan wel een kloek oeuvre zijn en het liefst een waar weinig tot niets meer bij zou komen. De reden is dat ik merkte bij het lezen vaak last te hebben van de onbekendheid met de rest van het werk van een schrijver. Vooral bij het studiematig lezen komt het vaak voor dat je een boek moet lezen dat ergens midden in het oeuvre van een auteur te situeren is. Je wordt dan plompverloren in zijn werk gegooid en je mist zo veel verwijzingen en motieven die in het gehele oeuvre aanwezig zijn.
De keuze viel op Mulisch om enkele redenen, die aansluiten bij het voorgaande.
2) Mulisch' schrijverschap ligt al enkele jaren stil en lijkt dan ook zo goed als voltooid. Niet vreemd, gezien de inmiddels bejaarde leeftijd van de schrijver. Het complete werk strekt zich over een halve eeuw uit en bestaat uit bijna 100 meer of minder grote boeken. Daarnaast is de verscheidenheid in genres erg groot: romans, novellen, verhalen, filosofie, poëzie, theater, toespraken, interviews, studies.
3) Mulisch wordt algemeen gezien als een van de grote schrijvers uit de Nederlandse naoorlogse literatuur. Samen met Gerard Reve en Willem Frederik Hermans behoort hij tot de zogenaamde 'Grote Drie'. Die benaming schijnt vooral een marketingtool te zijn, maar bezit uiteraard een zekere kern van waarheid. De populariteit van Mulisch zorgt er vervolgens voor dat nagenoeg al zijn publicaties beschikbaar zijn en dat er veel secundaire informatie te vinden is.
4) Het eerste boek van Mulisch dat ik las was Het stenen bruidsbed en dat boek sprak me op een bepaalde manier erg aan. Het was andere literatuur dan ik gewend was. De openingszin was mysterieus en tegelijkertijd van grote schoonheid. Het verhaal was spannend, stond bol van de symboliek en ging dieper in op de (on)kenbaarheid van goed en fout in WOII. Ook stond er ergens in het midden een filosofische dialoog in waar ik weinig van begreep, maar ik had het gevoel dat daar iets geweldigs gezegd werd. (Ik ben zelfs nog een keer de bieb binnengelopen om die betreffende zin op te zoeken en uit mijn hoofd te leren...). Toen ik ook De aanslag en Vijf fabels bijzonder boeiend vond, wist ik dat ik meer van Mulisch wilde lezen.
5) Als het bij iemand loont om alles te lezen is het wel bij Mulisch. Hij gaat er prat op een oeuvre als een universum geschreven te hebben waarin alles met alles te maken heeft. Alle boeken zijn onderdeel van een zeer coherent oeuvre met vaste thema's en motieven. In de beroemde eigen woorden uit Voer voor psychologen: 'Het oeuvre van een schrijver is, of behoort te zijn, een totaliteit, één groot organisme, waarin elk onderdeel met alle andere verbonden is door ontelbare draden, zenuwen, spieren, strengen, en kanalen (…), raakt men het ergens aan, ergens anders reageert het.' Een goede reden om juist zíjn oeuvre te lezen dus.
6) Na voorgaande overwegingen was de keuze al min of meer gevallen op Mulisch. Ik besloot het definitief af te laten hangen van de leeservaring met zijn eerste boeken, de novelle Tussen hamer en aambeeld en de roman Archibald Strohalm, die vrijwelt tegelijk verschenen. Na Strohalm wist ik het zeker. Die roman was een schitterende opening van een schrijverschap die alles in zich had wat Mulisch later groot zou maken.
Zo ben ik de lijst (Primair >> Alles chronologisch) afgegaan en ben inmiddels aanbeland bij het magnum opus De ontdekking van de hemel. Deze vuistdikke roman verenigt alle thema's en motieven in zich. Hier blijkt dus echt de voorsprong van het paraat hebben van Mulisch' eerdere werken. Alleen al in de eerste 30 blz. kon ik een tiental verwijzingen naar andere boeken en biografische context invullen. Dat vegroot het leesplezier aanzienlijk.
Hierna nog een twaalftal boeken. Daarna maar het oeuvre van Vestdijk doen?
vrijdag 20 juli 2007
Vakantiepret
Nu ik vakantie heb is de activiteit flink gekelderd. Ik voer weinig uit en luier vooral veel. En terecht natuurlijk, daar is het immers vakantie voor, nietwaar?Mijn gemiddelde dagindeling ziet er deze dagen ongeveer zo uit:
9.30 - 10.00 uur Opstaan. (Echt uitslapen wil ik vermijden; al de halve dag verslapen te hebben is steeds minder aantrekkelijk).
10.00 - 10.30 uur Ontbijten. (Zonder het reguliere gehaast in de schoolperiode heb ik nu mooi de tijd om uitgebreid meerdere exemplaren van de heerlijkste delicatesse ter wereld te verorberen: de bruine boterham met hagelslag.
10.30 - 11.00 uur Ik kijk op Ned.3 Alfred Jodocus Kwak.
11.00 - 12.30 uur Ik lees wat, surf wat of leef me uit op die goeie ouwe Nintendo 64. (Het was niet gepland, maar ik ben toch maar weer eens The Legend of Zelda: Ocarina of Time aan het spelen. Kijken of ik nu wel voorbij die verschrikkelijke Watertempel kom).
12.30 - 13.00 uur Lunch. (Twee keer per week vervalt bovenstaand schema, omdat ik dan 's ochtends een uur of drie op mijn parelmoerwitte Fausto Coppi-racefiets aan het koersen ben).
13.00 - 17.30 uur Ik volg nauwgezet de Tour de France. Eerst via internet, later op de dag via de tv.
17.30 - 18.30 uur Avondeten.
18.30 - 19.00 uur Ik kijk The King of Queens.
19.00 - 20.00 uur Ik lig te niksen op mijn bed, kijk een beetje tv, True Life bijvoorbeeld, of The Simpsons.
20.00 - 22.00 uur Ik lees in De ontdekking van de hemel.
22.00 - 00.00 uur Ik computer wat, of kijk de Avondetappe. (Mart Smeets is nog steeds God, Heilige Geest Jean Nelissen lijkt helaas echt schijndood, i.t.t. wat hij zelf beweert).
00.00 - 01.00 uur Voor het slapen gaan lees ik nog een pagina of 30-80. (Afhankelijk van de roman, Kafka 30 p/u, Van der Jagt 80 p/u).
Alfred Jodocus Kwak?
Inderdaad. Met deze tekenfilmserie ben ik opgegroeid. In 1991 werd de serie uitgezonden en mijn ouders kwamen op het briljante idee om alles op videobanden op te nemen. Na afloop van episode 52 lagen er zes banden (drie witte, drie zwarte) met Alfred. Ik heb sindsdien ontelbare malen deze banden bekeken. Zo vaak zelfs dat, toen ik vorige zomer uit een mengeling van verveling en nieuwsgierigheid weer eens een van de banden de videorecorder instopte, de recorder spontaan de geest gaf. De banden waren te vaak afgespeeld.
Onlangs was ik op een zeer geslaagd feestje van Stefan, waar Alfred omstreeks 01.30 uur ter sprake kwam. Men haalde herinneringen op aan deze geweldige serie en ik werd weer even kind. Alsof de duivel ermee speelde kwam ik een weekje later tot de ontdekking dat Ned.3 momenteel weer eens een herhaling uitzendt. Ondanks misprijzend commentaar van mijn moeder zit ik nu elke ochtend voor de tv met een glimlach, het ene o ja-moment na het andere belevend. Verbijsterend hoeveel in de loop der tijd weggezakt is in de krochten van het geheugen. Maar des te leuker om alles weer op te halen.
Ik word getroffen door de originaliteit en de vele verwijzingen naar de (hitorische) werkelijkheid. Veel ontgaat je als kind wat dat betreft. Voorbeeldjes: de filosoferende kreeft heet Parmezanidas... Het popidool Michael Duckson... De schat van Toet Kat Kammon... Ook een dikke pluim verdient Herman van Veen. Deze maestro van de Nederlandse kleinkunst heeft prachtige muziek en dito teksten geschreven voor deze tekenfilmserie.
'We' zijn nu bij de afleveringen met de walvis, waar ook Professor Paljas von pinguïn geïntroduceerd gaat worden. Het mengelmoesje van Duits en Nederlands dat deze ijsbeer spreekt is werkelijk hilarisch. Binnenkort komen de mooiste afleveringen: De kraaienpartij, De slag om Polderstad e.v. Dolf grijpt de macht met zijn Kraaienpartij. Het snorretje, het partijlogo, de rol van de kerk... de overeenkomsten zijn evident.
Ik vind überhaupt de series die de kinderen tegenwoordig voorgeschoteld krijgen van mindere kwaliteit dan vroeger series als Alfred, Ovide, Teddy Ruxpin, Boes Boes enz. Maar zo zal elke generatie wel blijven zweren op de series uit haar eigen jeugd. Ik vermaak me deze vakantie in ieder geval weer als vanouds met Alfred!
woensdag 18 juli 2007
Top 600: (11) Linkin Park - My December
Beluister het lied
'My December; is echter ongekend populair bij fans. Ook ik ken het een bijzondere status toe. Het is zo'n lied dat mooi is en dat ook altíjd is. De meeste liedjes worden minder leuk na verloop van tijd, maar 'My December' onttrekt zich aan deze wetmatigheid. En is daarmee een ware klassieker.
Het nummer wijkt in alle opzichten af van wat iedereen van Linkin Park gewend is. Geen riffs, raps en schreeuwvocalen, maar een gevoelige ballad. Chester Bennington's zachtwarme stem die momenteel meer uitgewerkt wordt, komt hier al tot volle ontplooiing. De tekst gaat over zo'n typische december-eenzaamheid. De feestdagen roepen een sfeer van geluk en samenzijn op, maar zelf ben je je in die dagen bewuster van je eigen eenzaamheid dan anders. Het ritmische pianodeuntje roept samen met de tekst die sombere emotie perfect op.
Eigenlijk is het volkomen begrijpelijk dat dit nummer niet op een regulier album is opgenomen. Het past zowel thematisch als muzikaal niet bij de sfeer van deze albums. Dat verhindert echter niet dat 'My December' als een schitterende zuil in het muzikale landschap van LP staat opgericht.
And I give it all away
Vandaag weer een tophit uit de melancholieke lijst. De top-10 nadert met rasse schreden. Net buiten die top-10 gevallen is het prachtige 'My December' van Linkin Park. Het nummer heeft een zeer aparte status binnen het oeuvre van de band. Het is namelijk nooit officieel uitgebracht. Op geen enkele cd figureert het, alleen op het album Reanimation is een (minder interessante) geremixte versie te beluisteren.
'My December; is echter ongekend populair bij fans. Ook ik ken het een bijzondere status toe. Het is zo'n lied dat mooi is en dat ook altíjd is. De meeste liedjes worden minder leuk na verloop van tijd, maar 'My December' onttrekt zich aan deze wetmatigheid. En is daarmee een ware klassieker.
Het nummer wijkt in alle opzichten af van wat iedereen van Linkin Park gewend is. Geen riffs, raps en schreeuwvocalen, maar een gevoelige ballad. Chester Bennington's zachtwarme stem die momenteel meer uitgewerkt wordt, komt hier al tot volle ontplooiing. De tekst gaat over zo'n typische december-eenzaamheid. De feestdagen roepen een sfeer van geluk en samenzijn op, maar zelf ben je je in die dagen bewuster van je eigen eenzaamheid dan anders. Het ritmische pianodeuntje roept samen met de tekst die sombere emotie perfect op.
Eigenlijk is het volkomen begrijpelijk dat dit nummer niet op een regulier album is opgenomen. Het past zowel thematisch als muzikaal niet bij de sfeer van deze albums. Dat verhindert echter niet dat 'My December' als een schitterende zuil in het muzikale landschap van LP staat opgericht.
And I give it all away
Just to have somewhere to go to
Give it all away
To have someone to come home to
maandag 16 juli 2007
Gedicht
Nieuwe maan
Het duister maant tot stilte
maakt zwijgen maatgevend
praat in donkerzwarte maren
en mitsen doet trommelvliezen
ronken en het ruisen bedaren
De nacht zit als een doodskist om mij heen het
leven is tijdelijk geweken en laadt zich op voor
een nieuwe glorieuze explosie van licht en geluid
Als de dood de nacht is en het leven de dag is
is dan niet de dag ook de dood en de nacht het leven?
Deze nacht leef ik en ben ik mijn dood bewuster dan ooit
Leven en dood: twee halflege glazen twee miscommunicerende vaten
Het duister maant tot stilte
maakt zwijgen maatgevend
praat in donkerzwarte maren
en mitsen doet trommelvliezen
ronken en het ruisen bedaren
De nacht zit als een doodskist om mij heen het
leven is tijdelijk geweken en laadt zich op voor
een nieuwe glorieuze explosie van licht en geluid
Als de dood de nacht is en het leven de dag is
is dan niet de dag ook de dood en de nacht het leven?
Deze nacht leef ik en ben ik mijn dood bewuster dan ooit
Leven en dood: twee halflege glazen twee miscommunicerende vaten
zondag 15 juli 2007
Le Tour: week 1
Morgen (maandag) is de eerste rustdag van de Tour 2007 en daarom is het nu tijd om terug te blikken op de eerste week. Ik doe dit aan de hand van mijn prognose.Wat betreft het eindklassement zitten de namen uit mijn top-10 nog allemaal voorin. Alleen de nummer 10, Fothen, valt tegen en gaat dit jaar niet hoog eindigen. Klöden en Vino zijn door valpartijen minder goed dan verwacht, maar zij zullen in de Pyreneeën nog wel hun kunnen laten zien.
Bij groene trui schreef ik McEwen op, maar die kwam vandaag een half uur (!) te laat binnen en is uit de koers. Bij bolletjestrui lijkt Rasmussen nu al de juiste voorspelling, al had ik hem blijkbaar ook hoog in het eindklassement kunnen zetten. Maar Parijs is nog ver. Wat betreft de Nederlanders is één voorspelling al uitgekomen. Dekker werd 8e in de proloog en eindigde dus al bij de top-10 in een tijdrit. Boogerd lijkt inderdaad qua klassement niet zo hoog als vorig jaar te gaan eindigen al is zijn huidige 26e plaats natuurlijk nog steeds uitstekend.
Mijn verrassingen hebben me danig in de steek gelaten. Ik koos voor jonkies en dat blijkt een goede keuze, ware het niet dat ik voor de verkeerde jonkies heb gekozen. Alleen Gusev kan aardig mee, en Kohl heeft vandaag een sterke aanval geplaatst. Dueñas, Gadret en vooral Antón zijn onzichtbaar. In plaats van deze jonge honden zijn het hun leeftijdsgenoten Gerdemann, Sivtsov en Soler die goed mee omhoog gaan.
Wat betreft de tegenvallers heeft T-Mobile me gelogenstraft. De ploeg is na vandaag weliswaar ontmand, maar dat komt louter door domme pech (Rogers lijkt op weg naar geel, maar valt en geeft op, Sinkewitz breekt zijn neus na een botsing ná de finish). Gisteren etaleerde Linus Gerdemann namelijk zijn talent door magistraal te winnen en ook Kirchen doet goed mee. Wat betreft Freire had ik gelijk: hij is zonder etappeoverwinning al naar huis. En ook Zabriskie is inderdaad een tegenvaller. De Amerikaan staat voorlaatste in het klassement. Leipheimer en Pereiro doen voorlopig nog wel mee voorin.
Dan nog wat opmerkingen bij de aparte teamprognoses. Bij Caisse d'Epargne: Karpets was in vorm, maar lijkt te vroeg gepiekt te hebben. Bij T-Mobile: Sinkewitz groeit dit jaar níet door. Kan geen moment aanklampen en lijkt nu zelfs door zijn neusbreuk uit de Tour te moeten. Bij Lotto: Vansevenant noem ik als favoriet voor de laatste plaats en na vandaag staat de Vlaming inderdaad al laatste. Bij Rabobank: mijn wens/voorspelling dat Dekker top-5 witte trui zou rijden lijkt te hoog gegrepen. De jongeling zakte vandaag door het ijs en staat nu 7e in het jongerenklassement. Misschien herstelt hij zich nog. Bovendien is hij met zijn 22 jaren de op twee na jongste renner en heeft hij dus de toekomst. Weening rijdt voorlopig erg tegenvallend en kan dus niet de gewenste groei realiseren. Bij AG2R: het team valt toch tegen. Alleen Moreau is in topvorm. Dessel - vorig jaar nog 7e - rijdt dramatisch en ook Calzati en Gadret presteren ondermaats. Typerend is dat juist Elmiger en Gerrans - de enige twee die ik niet specifiek noemde - na Moreau de beste coureurs lijken.
Bij Euskaltel: het is dit jaar voorlopig alles voor de Basken. Zubeldia en Astarloza rijden uitstekend, net als de jonge Txurruka. Bovendien elke dag een of twee Basken in de aanval. Alleen de jonge Antón loopt uit de pas. Bij Gerolsteiner: tegenvallend team. Alle genoemde namen presteren onder verwachting. Bij Discovery: het zijn inderdaad Contador en Gusev die de kar trekken. Bij Agritubel: te hoog ingeschat. Mercado, Dueñas, Salmon... duim omlaag. Bij Liquigas: Pozzato heeft zijn etappe gewonnen. Bij Quick-Step: Niet alleen Gárate gaat goed omhoog. Ook onze Bram Tankink klimt als een berggeit! (35e in de stand). Hopelijk kan hij deze vorm vasthouden. Bij Astana: niet alleen onderlinge concurrentie, ook pech kan het team dus breken. Al lijkt het zó sterk dat iedereen er weer bovenop komt. Bij Saunier Duval: Mayo kan het dus weer wél. Rinero, Millar en Cañada kunnen het inderdaad níet. Verrassing is Cobo. De Spanjaard met de verschrikkelijke naam is met Mayo de beste van dit team. Bij Barloworld: hier zat ik volledig mis. Jefimkin en Cardenas laten niets zien. Hun teamgenoten Sivtsov en Soler, daarentegen, rijden de sterren van de hemel voorlopig.
Morgen dus een welverdiende rustdag. Dinsdag de laatste zware alpenrit, dan enkele overgangsritten, zaterdag de tijdrit en dan gaan we de pyreneeën in. De eerste week was erg boeiend, met enkele mooie finales (hoogtepunt: Boonen die zijn eigen gangmaker niet voorbij komt) en twee mooie bergetappes dit weekend. Rabobank doet het uitstekend. Rasmussen wint een etappe, rijdt in het geel en in de bolletjes en de ploeg staat na vandaag eerste in het ploegenklassement. Menchov en Boogerd rijden constant. Dekker was gisteren goed, vandaag slecht, dus over hem valt weinig zinnigs te zeggen, behalve dat het beter andersom had kunnen zijn. Tankink is de openbaring met zijn klimmersbenen.
Parijs is nog heel ver en er kan nog vanalles gebeuren. Renners kunnen alsnog door het ijs zakken of juist een wederopstanding beleven. Ik houd het in de gaten.
Vive le Tour!
vrijdag 13 juli 2007
Bachelor Nederlands afgerond
Met een positieve beoordeling voor mijn bachelorscriptie heb ik ook de laatste benodigde studiepunten voor mijn bachelordiploma behaald. De eerste twee jaren verliepen voorspoedig en ook het derde jaar heb ik weten af te ronden zonder herkansingen of onvoldoendes.De eerste helft van het studiejaar heb ik grotendeels doorgebracht bij Spaans. Ik wilde eens een half jaartje vakken volgen buiten de opleiding Nederlands - eens iets heel anders doen - en de keuze viel op de minor Spaans. Ik heb geen moment spijt gehad van die keuze. Vooral op sociaal gebied was een leuk half jaar met veel aardige en boeiende mensen in het kleine minorgroepje.
Ook de vakken konden mijn interesse wekken. Alleen de Inleiding Mediterraan gebied kon me niet zo bekoren, voornamelijk door de verwondering over het waarom van dit vak in de minor Spaans. Maar ook door enkele bizarre gebeurtenissen tijdens de colleges. Op dit laatste hoop ik in een later blogbericht nog eens terug te komen.
De vakken Cultuurkunde Spanje en Spaanse en Spaans-Amerikaanse letterkunde waren bijzonder boeiend. Professor Steenmeijer bleek een erudiete man die duidelijk de Spaanse geschiedenis uit de doeken kon doen en bij letterkunde maakte ik via het uitzonderlijk leesbare handboek van Steenmeijer en de talrijke primaire teksten kennis met schitterende schrijvers en denkers als Unamuno, Ortega y Gasset, Marías, Borges, Onetti, Fuentes e.v.a. Bovengenoemde vakken sloot ik af met mooie cijfers (8.5, 8 en 8.9).
En dan was daar nog Taalverwerving Spaans. Elementair Spaans leren lezen en spreken was een belangrijke aanleiding om deze minor te gaan volgen. Het bleek een ware slijtageslag. We begonnen het vak met een mannetje of 20, maar tegen het einde zaten we geregeld met vier of vijf man in het college. De docent raakte echter niet ontmoedigd (hij was het blijkbaar gewend) en de situatie zorgde zelfs voor een prettige, persoonlijke sfeer. Ik haalde het moeilijke tentamen met een wonderbaarlijke en onverwachte 7.8. Van de andere 'vaste' bezoekers hoorde ik dat zij het bij lange na niet allemaal gehaald hadden, dus ik vrees het ergste voor degenen die de colleges al niet bijwoonden.
Buiten de minor waren er dan nog de twee majorvakken Tekstanalyse en Oudere Letterkunde na 1650. Aan deze twee vakken heb ik minder goede herinneringen. Het eerste was slaapverwekkend door de collegeopzet. Het tweede was aanvankelijk nog wel interessant, maar het boek waarover ik mijn eindverslag moest schrijven bleek zo slecht en onbeduidend dat ik met moeite iets op papier kreeg. Het boek was ongetwijfeld dé pulp van de achttiende eeuw. Ik sloot beide vakken overigens wel af met een 6.8 resp. 6.6.
De tweede helft van het studiejaar heb ik echt een enorme stap voorwaarts gemaakt. Ik heb me goed ontwikkeld en dat is gebleken uit de cijfers. Ik koos voor de minor Moderne Nederlandse letterkunde. Het inleidende vak Kerncollege Moderne Letterkunde was zeer interessant en onderhoudend - dit vak had eigenlijk in het majorprogramma moeten zitten. Ik haalde een 9 voor het tentamen.
Jeugdliteratuur was iets nieuws voor mij, aangezien ik in mijn jeugdjaren niet verder kwam dan Snelle Jelle, Thea Beckman, Roald Dahl en vooral veel informatieboekjes. Door een 7 voor het opinietentamen en een 8 voor het mondeling sloot ik dit vak af met een 7.5.
Ook voor de andere twee vakken, Literaire kritiek en Recent proza, liep ik warm en dat kwam tot uiting in de beoordelingen: 9 resp. 8.5. Bij Literaire kritiek was het leuk om recensies te lezen en te schrijven en bij Recent proza maakte ik kennis met postmoderne teksten. Louis Ferron blijkt een interessante auteur te zijn en Nootebooms Het volgende verhaal vond ik zeer mooi.
De klapper was de Bachelorscriptie. Het feit dat ik een geliefd onderwerp met de opgedane vakkennis kon combineren zorgde ervoor dat ik met veel plezier en geestdrift aan het stuk kon werken. Mijn scriptie over personage, verteller en auteur in Mulisch' debuutroman Archibald Strohalm had ik dan ook vrij snel af en werd beoordeeld met een mooie en verrassende 9, ook tot mijn eigen verbazing.
Al met al evalueer ik de nieuwe methode van studeren die ik het laatste halfjaar heb toegepast positief. Ik wilde elke ochtend tegen zevenen opstaan, zodat ik zeer vroeg aanwezig kon zijn in de bibliotheek om te leren en te typen. Het bleek dat ik 's ochtends erg productief was i.t.t. 's middags en dat betaalde zich uit. Ik was namelijk steeds ruim voor de deadline klaar met werkstukken en veel stress heb ik dan ook niet gehad. Daarbij speelde ongetwijfeld ook een rol dat ik nu eindelijk vakken kon volgen waar ik zelf voor gekozen had en niet meer verplichte vakken hoefde te volgen die me niet bijster interesseerden. De combinatie van een leuke, interessante vakinhoud en discipline heeft het dus tot een goed studiejaar gemaakt. Vanaf september alweer het laatste jaar... tempus fugit.
woensdag 11 juli 2007
De literaire beterweter #3
Aflevering 1 - Aflevering 2
Ondanks de tentamens en de werkstukken heb ik toch weer tijd vrijgemaakt om voor eigen plezier te lezen. Daarom vandaag deel drie van de literaire beterweter, de rubriek met puntige, ultrakorte recensies.
Ondanks de tentamens en de werkstukken heb ik toch weer tijd vrijgemaakt om voor eigen plezier te lezen. Daarom vandaag deel drie van de literaire beterweter, de rubriek met puntige, ultrakorte recensies.
Marek van der Jagt - De geschiedenis van mijn kaalheid Van der Jagt is Arnon Grunberg en ik was dan ook vooral op zoek naar het waarom van dit pseudoniem. Waarin verschilde dit boek van de Grunbergromans? Ik zocht en vond niet. De stijl, de personages, de thematiek: Grunbergiaans. De plot was verder vrij saai, met thematisch een anticlimax: de kaalheid uit de titel wordt in enkele pagina's afgehandeld. Eenzaam hoogtepunt: de scène bij de hoofdpersoon op zijn kamer met zijn broer en twee Luxemburgse meisjes. Tragikomisch tot en met. [**]
Kees 't Hart - Vitrines Origineel debuut van deze SC Heerenveen-hooligan. Drie fragmentarische verhalen waarin tijdens het lezen weinig tot niets lijkt te gebeuren. De lezer speelt een belangrijke rol, want hij moet na afloop uit de troebele, niet-chronologische gegevens een plot reconstrueren. Thematisch waren de eerste twee verhalen helaas te saai. De derde - over een letterkundig onderzoek naar 'De Wolken' van Nijhoff - was wel de moeite waard. [***]
Geert Mak - De brug Boekenweekgeschenk 2007. Maar wat is dit voor soort literatuur? Ís het wel literatuur? Dat is het twijfelachtige van Mak: zijn boeken zijn geen fictie te noemen, maar gaan wel voor literatuur door. Journalistieke reportage of non-fictie zijn passender predicaten. Dit boekje is een korte reportage over enkele verkopers in Istanbul en is daarmee ongeschikt als boekenweekgeschenk. Verder is Mak natuurlijk een type van links lullen en rechts vullen die daar nog glansrijk mee weg komt ook. [**]
Guus Kuijer - Eend voor eend Ontzettend leuk kinderboek, mijn favoriet uit de lijst die ik voor het vak Jeugdliteratuur heb gelezen. Kuijer weet de leefwereld van de eenden overtuigend en meeslepend neer te zetten. Door zijn enerzijds 'biologische' en anderzijdse romaneske invalshoek is dit boek zowel leerzaam als spannend. Als ik van het station naar huis fiets, kom ik altijd langs een sloot waar sinds de lente een stel eenden zit. Ik kijk nu met andere ogen naar hen. Dankzij Kuijer. [*****]
Harry Mulisch - De elementen Een van de mooiste verhalen van Mulisch. Zijn verteltrant is hier bijna tot perfectie ontwikkeld. Het verhaal is overdadig qua gebeurtenissen, maar nooit té. Het einde is bovendien bijzonder en verrassend. Wat me vooral aanspreekt is het grote aantal aan mooie vergelijkingen en scherpzinnige ideeën. [*****]
K.Schippers - Waar was je nou Het komt zelden voor dat ik een boek niet uitlees. Ook al is het saai, ik vind meestal wel de discipline om vol te houden. Maar bij dit boek moest ik halverwege toch echt afhaken. Schippers' vakmanschap is evident, maar ik kwam er niet doorheen. Misschien omdat ik steeds moest terugbladeren om het verhaal te blijven volgen, misschien lag de stijl me gewoon niet. Ik zal het zeker nog eens proberen, maar nu even niet. [**]
Erwin Mortier - Alle dagen samen Mortier verklaarde na zijn impliciete trilogie met steeds een klein jongetje in de hoofdrol klaar te zijn met dit procédé. Hij kondigde meteen een epos aan. Onverwachts verscheen ineens deze novelle waarin we opnieuw door de ogen van een klein manneke kijken. De familie is weer typisch Vlaams en dat bevalt me altijd wel. Ontroerend is hoe het jochie 's nachts probeert woorden te vinden voor zaken en deze te onthouden, totdat de slaap hem overmant en hij alles weer kwijtraakt. Aardig intermezzo dat het wachten op het epos verzacht. [***]
Jan Wolkers - Terug naar Oegstgeest Ontroerend mooi, sterk autobiografisch getint relaas over een jeugd in een gereformeerde omgeving en het ontknoppen van een artist as a young man. Vooral de manier waarop de 'ik' terugkijkt op de relatie met zijn broer en het verwerken van diens sterven sprak me persoonlijk erg aan. Met Een vlucht regenwulpen is dit de tweede grote 'op zoek naar de verloren gereformeerde tijd'-roman. Knielen op een bed violen schijnt het derde meesterwerk op dit gebied te zijn, maar dat moet ik nog lezen. [****]
Joost Zwagerman - Gimmick! Hier smokkel ik even. Dit boek heb ik namelijk al wat langer geleden gelezen. Zwagerman is een echte vakman in de poëzie en hij ontpopt zich ook als een scherp essayist en commentator in velerlei programma's op radio en tv. Zwagerman heeft op relatief jonge leeftijd bijkans de ganse wereldliteratuur gelezen, maar valt met zijn eigen romanschrijverij door de mand. De antihelden in Gimmick! worden maar niet geloofwaardig, blijven van bordkarton. [**]
Niels 't Hooft - Toiletten Sterk debuut. 't Hooft kende ik als gamesjournalist en ik was vooraf sceptisch over zijn literaire escapade. Maar Toiletten heeft me positief verrast. 't Hooft weet een treffende, emotionele sfeer op te roepen. Hoewel soms wankel van vorm, werd ik soms ook positief geraakt door enkele prachtige, rake zinnen. De manier waarop de jongen zijn op videogames gebaseerde fantasiewereld en de echte wereld van de eerste liefde en alle ongemakken die daar bij horen combineert ontlokte me regelmatig een glimlach. [****]
dinsdag 10 juli 2007
Over een nieuw kiesstelsel
Via een burgerforum kan men vandaag de dag meepraten over een verandering van het huidige kiesstelsel. Op een zaterdagnacht ergens in de winter van 2006/2007 peinsde ik over deze kwestie.
De verkiezingen waren net achter de rug. CDA had 'gewonnen' en PvdA 'verloren'. Beide partijen hadden elkaar in de campagne beschimpt en beschoten en stonden tegenover elkaar als aartsvijanden, maar uit de peilingen - die al de resultaten zijn - bleek dat beide partijen zonder meer verplicht waren samen in een coalitie te gaan. Het gevolg was dat de verkiezingen niet meer gebaseerd waren op het kiezen van volksvertegenwoordigers, maar op het kiezen van de minister-president. Wie op een kandidaat van VVD wilde stemmen - zeg voor het gemak Mark Rutte - wilde in tweede instantie niet dat Wouter Bos premier werd en voelde zich gedwongen CDA te stemmen om Balkenende in het Torentje te houden. Omgekeerd gold hetzelfde: iemand die zijn stem na raadpleging van hart en hoofd aan GroenLinks wilde geven zag op die manier de kansen van Jan-Peter Balkenende om premier te worden stijgen en verkoos zodoende toch maar PvdA boven Halsema. Dit zogenaamde 'strategisch stemmen' legt een bom onder ons stelsel van representatieve democratie.
Ten eerste is er - en daar wordt vaak voor het gemak aan voorbij gegaan - sowieso sprake van een scheve opvatting over 'winnen' m.b.t. verkiezingen. Zoals ik eerder al eens schreef heeft bij een democratisch stelsel als het onze niet iedereen maar niemand het voor het zeggen. Ter illustratie de uitslag van de Tweede Kamerverkiezingen van 2006:
CDA -- 26,5% van de stemmen
PvdA -- 21,2%
SP -- 16,6%
VVD -- 14,7% etc.
Dit betekent dat 73,5% van de mensen níet op CDA heeft gestemd, 78,8% níet op PvdA heeft gestemd, 83,4% níet op SP heeft gestemd, 85,3% níet op VVD heeft gestemd. Zo zijn er altijd meer mensen die níet op een partij stemmen dan wel. Dit probleem is slechts te verhelpen met een absolute meerderheid voor een partij, zoals in Engeland vaak het geval is.
Ten tweede is het strategisch stemmen een stemmen op een machtsverhouding die voortvloeit úit de verkiezingen. Zodoende stemt men niet op zijn of haar keuze. Het paradoxale gevolg is natuurlijk dat uiteindelijk CDA en PvdA tot elkaar veroordeeld waren en men dus eigenlijk nog niets opgeschoten is. Doordat (centrum)linkse stemmers strategisch naar Bos gingen om toch maar vooral een links kabinet te krijgen en (centrum)rechtse stemmers naar Balkendende om rechts te blijven, zijn we uitgekomen op de ultieme Nederlandse gemene deler: de middenweg, het compromis.
De vraag is nu dus hoe dit te veranderen. De directe democratie die tot uitdrukking komt in referenda lijkt een goede stap te zijn, maar ik vraag me af of je de macht die het volk aan een volksvertegenwoordiging heeft gegeven op deze manier weer terug moet geven aan het volk. Maakt de volksvertegenwoordiging zich daarmee niet overbodig? En - terzijde - wat is überhaupt het nut van een gekozen burgemeester? Een van de resultaten van het burgerforum was verder een massale voorkeur voor stemmen op een persoon i.p.v. een partij. Ik vraag me af of op die manier de onoverzichtelijkheid niet nog groter wordt. Als de Kamer zou bestaan uit 150 eenmansfractietjes die allemaal hun eigen agenda volgen, wordt het m.i. een chaos. Een andere optie is het aantal partijen terug te dringen tot twee of drie, maar hier gebeurt het omgekeerde: de kiezer voelt zich nergens thuis en keert zich af van de politiek.
D66 was in de jaren 80 en 90 onder Hans van Mierlo de grote gangmaker van het denken over democratische veranderingen. De grote, wijze Van Mierlo is echter naar de achtergrond verdwenen en momenteel gaat de partij ten onder aan mensen als Thom de Graaf, de ongekozen burgemeester van Nijmegen die nog niet zo lang geleden als enige taak had de gekozen burgemeester van de grond te tillen, en Alexander Pechtold. Dit pedante, kijvende mannetje zorgt ervoor dat D66 van centrumliberale partij voor intellectuelen onverbiddelijk een ultralinkse partij zonder eigen gezicht aan het worden is. Hij lijkt meer bezig het 'gevaar' Wilders en het 'gevaar' Balkenende IV te bestrijden dan zijn eigen partij fatsoenlijk te renoveren. Van hem en zijn partij valt dus weinig te verwachten op het gebied van parlementair-democratische innovatie. Wie wordt de nieuwe Van Mierlo?
De verkiezingen waren net achter de rug. CDA had 'gewonnen' en PvdA 'verloren'. Beide partijen hadden elkaar in de campagne beschimpt en beschoten en stonden tegenover elkaar als aartsvijanden, maar uit de peilingen - die al de resultaten zijn - bleek dat beide partijen zonder meer verplicht waren samen in een coalitie te gaan. Het gevolg was dat de verkiezingen niet meer gebaseerd waren op het kiezen van volksvertegenwoordigers, maar op het kiezen van de minister-president. Wie op een kandidaat van VVD wilde stemmen - zeg voor het gemak Mark Rutte - wilde in tweede instantie niet dat Wouter Bos premier werd en voelde zich gedwongen CDA te stemmen om Balkenende in het Torentje te houden. Omgekeerd gold hetzelfde: iemand die zijn stem na raadpleging van hart en hoofd aan GroenLinks wilde geven zag op die manier de kansen van Jan-Peter Balkenende om premier te worden stijgen en verkoos zodoende toch maar PvdA boven Halsema. Dit zogenaamde 'strategisch stemmen' legt een bom onder ons stelsel van representatieve democratie.
Ten eerste is er - en daar wordt vaak voor het gemak aan voorbij gegaan - sowieso sprake van een scheve opvatting over 'winnen' m.b.t. verkiezingen. Zoals ik eerder al eens schreef heeft bij een democratisch stelsel als het onze niet iedereen maar niemand het voor het zeggen. Ter illustratie de uitslag van de Tweede Kamerverkiezingen van 2006:
CDA -- 26,5% van de stemmen
PvdA -- 21,2%
SP -- 16,6%
VVD -- 14,7% etc.
Dit betekent dat 73,5% van de mensen níet op CDA heeft gestemd, 78,8% níet op PvdA heeft gestemd, 83,4% níet op SP heeft gestemd, 85,3% níet op VVD heeft gestemd. Zo zijn er altijd meer mensen die níet op een partij stemmen dan wel. Dit probleem is slechts te verhelpen met een absolute meerderheid voor een partij, zoals in Engeland vaak het geval is.
Ten tweede is het strategisch stemmen een stemmen op een machtsverhouding die voortvloeit úit de verkiezingen. Zodoende stemt men niet op zijn of haar keuze. Het paradoxale gevolg is natuurlijk dat uiteindelijk CDA en PvdA tot elkaar veroordeeld waren en men dus eigenlijk nog niets opgeschoten is. Doordat (centrum)linkse stemmers strategisch naar Bos gingen om toch maar vooral een links kabinet te krijgen en (centrum)rechtse stemmers naar Balkendende om rechts te blijven, zijn we uitgekomen op de ultieme Nederlandse gemene deler: de middenweg, het compromis.
De vraag is nu dus hoe dit te veranderen. De directe democratie die tot uitdrukking komt in referenda lijkt een goede stap te zijn, maar ik vraag me af of je de macht die het volk aan een volksvertegenwoordiging heeft gegeven op deze manier weer terug moet geven aan het volk. Maakt de volksvertegenwoordiging zich daarmee niet overbodig? En - terzijde - wat is überhaupt het nut van een gekozen burgemeester? Een van de resultaten van het burgerforum was verder een massale voorkeur voor stemmen op een persoon i.p.v. een partij. Ik vraag me af of op die manier de onoverzichtelijkheid niet nog groter wordt. Als de Kamer zou bestaan uit 150 eenmansfractietjes die allemaal hun eigen agenda volgen, wordt het m.i. een chaos. Een andere optie is het aantal partijen terug te dringen tot twee of drie, maar hier gebeurt het omgekeerde: de kiezer voelt zich nergens thuis en keert zich af van de politiek.
D66 was in de jaren 80 en 90 onder Hans van Mierlo de grote gangmaker van het denken over democratische veranderingen. De grote, wijze Van Mierlo is echter naar de achtergrond verdwenen en momenteel gaat de partij ten onder aan mensen als Thom de Graaf, de ongekozen burgemeester van Nijmegen die nog niet zo lang geleden als enige taak had de gekozen burgemeester van de grond te tillen, en Alexander Pechtold. Dit pedante, kijvende mannetje zorgt ervoor dat D66 van centrumliberale partij voor intellectuelen onverbiddelijk een ultralinkse partij zonder eigen gezicht aan het worden is. Hij lijkt meer bezig het 'gevaar' Wilders en het 'gevaar' Balkenende IV te bestrijden dan zijn eigen partij fatsoenlijk te renoveren. Van hem en zijn partij valt dus weinig te verwachten op het gebied van parlementair-democratische innovatie. Wie wordt de nieuwe Van Mierlo?
zondag 8 juli 2007
CD-recensie: Stefans keuze
Zoals vaste bezoekers van deze blog weten heb ik een top 600 gemaakt van liedjes die ik in mijn jonge jaren beluisterde. Tweewekelijks bespreek ik een lied uit de bovenste 25. De meeste liedjes zijn afkomstig van cd's die ik samen met de befaamde en gelauwerde grafisch kunstenaar Stefan Leggoz (tweemaal Showcase), die tevens mijn broer is, heb gekocht.Waar ik echter rond mijn achttiende de aandacht heb verlegd naar 'top 2000'-muziek, is hij de kant van de minder bekende bandjes opgegaan. Tegenwoordig brengt hij regelmatig het huishouden tot wanhoop met het op de pc afspelen van zulke muziek. Op hoog volume, zodat tv kijken onmogelijk wordt. Ook het meezingen en luchtgitaar en -drums spelen is niet zelden irritant. Ik bestempel zijn muziek dan ook vaak als 'herrie'. Omdat hij bleef beweren dat ik zijn muziek ook mooi zou vinden als ik er de tijd voor nam om naar te luisteren, gaf ik hem de opdracht een selectie te maken van de mooiste liedjes, die op een cd te branden en de beoordeling af te wachten. Branden ging helaas niet en dus werd het een mp3-speler. Niet helemaal een cd-recensie dus, deze post, maar vooruit. Nou, Stefan, hier is-ie dan.
Allereerst moet ik melden dat de algemene indruk positief is. Ik heb de liedjes vaak beluisterd om niet met een onvolkomen oordeel te komen en het was geen straf. Niet alles was natuurlijk even goed, maar het gemiddelde is oké. Ik zal van slecht naar uitstekend gaan in de evaluatie.
Waar ik de meetse moeite mee had waren de Arctic Monkeys. Ik kan er niets aan doen, maar ik vind ze nog steeds verschrikkelijk. Veel te rauw, irritante zang, kortom: echte teringherrie. Ik verbaas me er dan ook over dat men nu juist deze band heeft uitgeroepen tot hét nieuwe geluid, terwijl er zoveel andere bandjes zijn die wél goede muziek maken...
Dan Bloc Party, die andere hype. Hier heb ik gemengde gevoelens. Sommige liedjes zijn echt beeldschoon, zoals 'This Modern Love' en 'I Still Remember', die uitblinken in opbouw en ingetogenheid. 'Like Eating Glass' en 'Luno' vind ik dan weer niks, tot op het irritante af.
New Found Glory viel ook tegen. Ik koester warme herinneringen aan een zomer waarin 'My Friends Over You' Boxtopper was op The Box en zodoende elk uur langskwam. Dat was een mooi nummer met een grappige clip. Ik denk dat het puberale niveau van de band er de oorzaak van is dat de twee liedjes die hier gekozen zijn me tegenwoordig niets meer doen.
Over het Alkaline Trio heb ik eigenlijk niet echt een mening. Ik vond het niet slecht, maar ook niet leuk om naar te luisteren. Moeilijk te zeggen wat me nu tegenstond, maar de twee liedjes spraken me gewoon niet echt aan.
Van The Kooks was één liedje geselecteerd. 'Do You Want To See The World' is weliswaar anders dan de meer relaxte twee nummers die van tv en radio bekend zijn maar toch geen onaardig lied.
Interpol is zeker een originele band met een eigen geluid en een aantal sterke liedjes. Vooral 'Slow Hands' en het begin van 'PDA' zijn erg indrukwekkend. 'NYC' en 'Evil' vond ik dan weer iets minder, maar de algemene indruk van Interpol is goed.
Het ene liedje van Matchbook Romance stond een beetje buiten de rest. 'Playing For Keeps' is een ware kakafonie van geluid en geschreeuw. En toch is het best een goed lied. Heel energiek en spannend.
Verreweg de meeste liedjes waren van Taking Back Sunday. Deze liedjes zaten snel in mijn kop en dat is niet altijd positief. Veel gingen dan ook op den duur vervelen en verloren hun kracht, maar nummers als 'Set Phases To Stun' en 'One-Eighty By Summer' hebben grote klasse en blijven ook na talrijke luisterbeurten de moeite waard. De laatste vooral door de laatste twee minuten.
Een vergelijkbare band was Motion City Soundtrack. Ik kon de beide bands vaak niet uit elkaar houden door het overeenkomstige geluid en de bijna identieke stemmen van de zangers. Grootste verschil was echter dat de drie liedjes van MCS langer houdbaar bleken. De teksten zijn soms echt van zeer hoog niveau en het liedje 'Let's Get Fucked Up And Die' is ondanks de afschrikwekkende titel een waar juweeltje.
Een vergelijkbare band was Motion City Soundtrack. Ik kon de beide bands vaak niet uit elkaar houden door het overeenkomstige geluid en de bijna identieke stemmen van de zangers. Grootste verschil was echter dat de drie liedjes van MCS langer houdbaar bleken. De teksten zijn soms echt van zeer hoog niveau en het liedje 'Let's Get Fucked Up And Die' is ondanks de afschrikwekkende titel een waar juweeltje.
Dan drie bands waar van elk maar één liedje beschikbaar was. 'Vindicated' van Dashboard Confessionals zit goed in elkaar. Het begin is erg rustig en de overgang naar het luider gezongen refrein is even onverwachts als spitsvondig. 'What Katie Said' van The Matches is echt zo'n nummer dat alleen maar beter wordt naarmate ik er vaker naar luister. Het lied ademt een bepaalde sfeer van spanning en melancholie en beweegt zich op de grens van een positieve en een negatieve gevoelsexpressie. Klasse. Ook 'All Sparks' van The Editors is een heel goed liedje met een mooie, donkere sfeer.
Dan de laatste band en voor mij de absolute verrassing: Death Cab For Cutie. De naam verwijst naar een single van de Bonzo Dog Doo-Dah Band uit 1967. De twee liedjes die door Stefan gekozen zijn, zijn 'Summer Skin' en 'Brother On A Hotel Bed'. Beide liedjes zijn echt heel mooi. Het zijn rustige liedjes met minimale muzikale begeleiding, een zanger met een warme stem en suggestieve, melancholieke teksten. Het drumritme is in elk van de liedjes steeds gelijkmatig en het pianospel voegt net dat beetje sfeer toe dat het geheel tot een uitstekende compositie maakt. Uit 'Brothers...': You may tire of me / as our December sun is setting / because I'm not who I used to be / No longer easy on the eyes / but these wrinkles masterfully disguise / the youthful boy below / who turned your way and saw / something he was not looking for: / both a beginning and an end. Death Cab Cutie is voor mij de winnaar!
vrijdag 6 juli 2007
Tour de France 07: prognose
Morgen gaat het bal dan eindelijk van start. Met een korte proloog in Londen vangt de Tour de France 2007 aan. De deelnemers zijn inmiddels bekend. In tegenstelling tot voorgaande jaren - en wellicht tegen de verwachting in - was ik dit jaar eens níet van plan alle 21 ploegen en 189 deelnemende renners uit mijn hoofd te leren. Wél een alomvattende prognose a.d.h.v. de 21 ploegen en 189 deelnemers.Caisse d'Epargne: 11.Pereiro, 12.Arroyo, 13.Garcia Acosta, 14.Gutiérrez, 15.Karpets, 16.F.Pérez, 17.Portal, 18.Valverde, 19.Zandio
Prognose: zeer sterk team. Met Valverde een topfavoriet en Karpets en Pereiro twee outsiders. Wellicht spelen de dopinggeruchten Valverde parten. Karpets is in vorm, Arroyo heeft de potentie, maar presteerde al optimaal in de Giro. Zandio kan verrassen.
T-Mobile: 21.Rogers, 22.Burghardt, 23.Cavendish, 24.Eisel, 25.Gerdemann, 26.B.Grabsch, 27.Kirchen, 28.Merckx, 29.Sinkewitz
Prognose: Danig verzwakt team na het vertrek van Klöden en de dopingbekentenissen. Rogers maakte vorig jaar eindelijk zijn belofte als ronderenner waar (10e). Evenaring wordt lastig. Sinkewitz is talentvol en kan doorgroeien dit jaar. Verder met Burghardt en Eisel twee sprinters en met Cavendish een outsider voor de proloog.
CSC: 31.Sastre, 32.Arvesen, 33.Cancellara, 34.Cuesta, 35.O'Grady, 36.Schleck, 37.Vandevelde, 38.Voigt, 39.Zabriskie
Prognose: Sastre kan 'm winnen. Heeft zich koest gehouden in de voorbereiding en dat is vaak een goed teken. Schleck is een outsider. Verder vooral aanvallers (O'Grady, Voigt) en tijdrijders (Cancellara, Zabriskie).
Lotto: 41.Evans, 42.Aerts, 43.Cioni, 44.Horner, 45.Hoste, 46.McEwen, 47.Rodriguez, 48.Vansevenant, 49.Vansummeren
Prognose: op twee fronten topfavoriet: Evans voor de eindzege, McEwen voor het groen. Vraag is of Aerts, Cioni en Horner sterk genoeg zijn om Evans te ondersteunen. Vansevenant is favoriet voor de laatste plaats.
Rabobank: 51.Menchov, 52.Boogerd, 53.De Groot, 54.Th.Dekker, 55.Flecha, 56.Freire, 57.Niermann, 58.Rasmussen, 59.Weening
Prognose: moeilijk in te schatten. Potentieel erg sterk, maar Freire is niet fit en Menchov neigt naar net-niet. Ik zie Freire in mum van tijd naar huis gaan... Rasmussen gaat weer voor een etappe en de bolletjestrui. Dekker kan hopelijk top-vijf witte trui rijden. Weening moet doorgroeien deze editie. Hopelijk kan Boogerd in zijn laatste jaar nog iets moois laten zien.
AG2R: 61.Moreau, 62.Arrieta, 63.Calzati, 64.Dessel, 65.Elmiger, 66.Gadret, 67.Gerrans, 68.Goubert, 69.Turpin
Prognose: wat een team!! De oude Moreau in absolute topvorm. Bijgestaan door superklimtalenten Calzati, Dessel en Gadret. Ook Arrieta, Goubert en Turpin kunnen goed omhoog. Kan door het collectief weleens enorm gaan verrassen.
Euskaltel: 71.Zubeldia, 72.Antón, 73.Astarloza, 74.Azanza, 75.Isasi, 76.Landaluze, 77.R.Pérez, 78.Txurruka, 79,.Verdugo
Prognose: bij de Basken is het altijd alles of niets. Zubeldia krijgt dit jaar echter eindelijk fatsoenlijke steun in de personen van het klimtalentje Antón en de ervaren Astarloza. De rest is opvulling. Let vooral op Antón.
Lampre: 81.Ballan, 82.Bennati, 83.Bossoni, 84.Bruseghin, 85.Corioni, 86.Napolitano, 87.Righi, 88.Valjavec, 89.Vila
Prognose: Italiaanse ploeg, dus de Tour heeft geen prioriteit. Gaat vooral voor sprintzeges met twee topsprinters Bennati en Napolitano. Valjavec heeft de Giro gemist en gaat daarom hoog eindigen in het klassement. Bruseghin en Vila hebben de Giro wel in de benen en dat wordt fataal.
Gerolsteiner: 91.Schumacher, 92.Förster, 93.Fothen, 94.Haussler, 95.Kohl, 96.Krauss, 97.Scholz, 98.Wegmann, 99.Wrolich
Prognose: sterk, evenwichtig team. Förster, Haussler en Wrolich kunnen sprinten. Fothen gaat top-tien rijden, terwijl ook de jonge Kohl in de gaten moet worden gehouden. Schumacher wint een rit, maar het klassement is nog te hoog gegrepen.
Crédit Agricole: 101.Hushovd, 102.Bonnet, 103.Bocharov, 104.Charteau, 105.Dean, 106.Fofonov, 107.Halgand, 108.Hinault, 109.Le Mevel
Prognose: tegenvallende line-up. Team lijkt alles op de groene trui voor Hushovd te gooien. Alleen Le Mevel kan misschien mee in de bergen. Verder veel aanvallen te verwachten met namen als Halgand, Fofonov en Hinault.
Discovery Channel: 111.Leipheimer, 112.Contador, 113.Gusev, 114.Hincapie, 115.Noval. 116.Martínez, 117.Paulinho, 118.Popovich, 119.Vaitkus
Prognose: tsja. Wie neemt de scepter van Armstrong over? Popovich faalde vorig jaar, Hincapie lijkt over zijn top heen. Leipheimer mag het dit jaar proberen, maar blijft toch een eeuwige net-niet-renner. Let daarom vooral op Contador en Goesev: die gaan hoge ogen gooien. Voor Vaitkus had Devolder mee mogen doen, dan was het team echt top geweest. Maar ja.
Bouygues Telecom: 121.Fedrigo, 122.Clement, 123.Florencio, 124.Geslin, 125.Lefèvre, 126.Pineau, 127.Sprick, 128.Tschopp, 129.Voeckler
Prognose: Stef Clement mag meedoen! Hopelijk kan hij in de tijdritten iets laten zien, verder vooral veel leren. Team bestaat uit redelijke klimmers (Fedrigo, Lefèvre, Pineau, Sprick, Tschopp), uitkomend ergens tussen 30 en 50 in de eindrangschikking . Geen top dus en ze zullen het daarom van aanvallen moeten hebben.
Agritubel: 131.Mercado, 132.Bichot, 133.Dueñas, 134.Feillu, 135. Gonzalo, 136.Hervé, 137.N.Jalabert, 138.Salmon, 139.Vogondy
Prognose: wildcard-team. Hebben nog niet eens zo'n slecht team. Met Mercado, Salmon en Vogondy goede klimmers in huis. Zal vooral veel gaan aanvallen voor de media-aandacht. Let in de bergen op Dueñas.
Cofidis: 141.Syl.Chavanel, 142.Augé, 143.Lequatre, 144.Moreni, 145.Nuyens, 146.Parra, 147.Scheirlinckx, 148.Verbrugghe, 149.Wiggins
Prognose: zeer matig team. Gaan met Wiggins vol voor de proloogzege en de eerste gele trui. Chavanel is eeuwig talent en zal die status niet ontgroeien. Verder ook nog drie vlees-noch-vis-Belgen en een halve sprinter (Moreni).
Liquigas: 151.Pozzato, 152.Albasini, 153.Beltrán, 154.Carlström, 155.Fischer, 156.Koechynski, 157.Quinziato, 158.Wegelius, 159.Willems
Prognose: zie Lampre. Tour heeft geen prioriteit. Waar Lampre Valjavec als troef heeft, is dat Beltrán bij Liquigas. Wegelius moet hem ondersteunen. De Belg Willems heeft talent, ook Pozzato kan een etappe winnen.
Française des Jeux: 161.Casar, 162.Séb.Chavanel, 163.Delage, 164.Di Gregorio, 165.Gilbert, 166.Jégou, 167.Ladagnous, 168.Lövkvist, 169.Vaugrenard
Prognose: Matig team. Casar kan top-20 rijden. Di Gregorio is een talent, maar debuteert pas. Lövkvist lijkt al eeuwig mee te doen, maar is nog steeds erg jong en breekt misschien dit jaar door. Gilbert is overschat.
Quick-Step: 171.Boonen, 172.Barredo, 173.De Jongh, 174.Gárate, 175.Rosseler, 176.Steegmans, 177.Tankink, 178.Tosatto, 179.Vasseur
Prognose: Alles op Boonen. Tankink, De Jongh, Steegmans, Tossato... allemaal rijden ze slechts in dienst van Boonen. Gárate is de eenzame klimmer, misschien kan de oude Vasseur het ook nog.
Milram: 181.Zabel, 182.Cortinovis, 183.R.Grabsch, 184.Grivko, 185.Knees, 186.Lancaster, 187.Ongarato, 188.Poitschke, 189.Sieberg
Prognose: Ontmand team na de schorsing van Petacchi. De oude Zabel krijgt nu alle druk op de schouders. Lancaster kan verrassen bij de proloog. Grivko, de vervanger van Petacchi, is de beste klimmer en een talentje. Onbegrijpelijk dat hij aanvankelijk slechts reserve was.
Astana: 191.Vinokoerov, 192.Colom, 193.Iglinski, 194.Ivanov, 195.Kasjechkin, 196.Klöden, 197.Navarro, 198.Rast, 199.Savoldelli
Prognose: het absolute topteam. Kan alleen aan onderlinge concurrentie kapot gaan. Herbergt op Ivanov en Rast na alleen maar topklimmers. Vinokoerov kan ondermaats presteren door de dopingverdenking. Klöden is in topvorm.
Saunier Duval: 201.Millar, 202.Camaño, 203.Cañada, 204.Cobo, 205.De La Fuente, 206.Lobato, 207.Mayo, 208.Rinero, 209.Ventoso
Prognose: team van net-niet-renners. Millar en Cañada komen er nooit. Mayo is het voor altijd kwijt en Rinero is een eendagsvlieg gebleken. De La Fuente is de enige frisse, dartele renner, die bovendien voor de bolletjestrui gaat.
Barloworld: 211.Jefimkin, 212.Cárdenas, 213.Cheula, 214.Degano, 215.Thomas, 216.Hunter, 217.Borghini, 218.Sivtsov, 219.Soler.
Prognose: tweede wildcard, opvallende keuze want niet-Frans. Heeft met Jefimkin en de geslepen Cárdenas twee gevaarlijke klanten in huis. De rest speelt geen rol van betekenis.
Concluderend wordt dit de top-10:
1.Andreas Klöden
2.Cadel Evans
3.Aleksandr Vinokourov
4.Carlos Sastre
5.Christophe Moreau
6.Alejandro Valverde
7.Andrei Kasjechkin
8.Denis Menchov
9.Tadej Valjavec
10.Markus Fothen (of Schleck of Karpets of Contador...)
Groene trui: McEwen
Bolletjestrui: toch maar Rasmussen
Nederlanders: Boogerd wint nog een etappe, geen klassement. Dekker een top-10 in een tijdrit
Verrassingen: Moises Dueñas, Bernhard Kohl, John Gadret, Igor Antón, Vladimir Gusev
Tegenvallers: T-Mobile, Levi Leipheimer, Oscar Freire, Oscar Pereiro, David Zabriskie
Vive le Tour!
donderdag 5 juli 2007
Gedichten
4 haiku'sDe haiku is een traditioneel Japans gedicht. Het bestaat uit zeventien lettergrepen en moet in één ademtocht gelezen worden. De zeventien lettergrepen zijn verdeeld in drie regels: 5 - 7 - 5. De thematiek is altijd een natuurfenomeen. Het voorbeeld dat altijd aangehaald wordt is een haiku van de Japanse dichter Matsuo Basho:
furu ike ya
kawazu tobikomu
mizu no oto
(o, oude vijver
een kikker springt er in;
geluid van water)
Hieronder vier haiku's van mijn hand. Ze zijn gebaseerd op de vier seizoenen. Dit is overigens ook een veelgebruikt onderwerp in de traditionele Japanse haiku-poëzie, al heeft men het daar over vijf seizoenen: nieuwjaar telt ook als een seizoen.
I
een oranje zon
het gras is nog niet wakker;
koeien eten dauw
II
de gouden regen
bloeit slechts enkele dagen;
geeft dan de moed op
III
lucht neemt schutkleur aan:
kraakhelder blauw vervelt tot
camouflerend grijs
IV
Ik proef verse kou
en ervaar een vlaag geluk:
vriend winter nadert
woensdag 4 juli 2007
Top 600: (12) Limp Bizkit - Down Another Day
Beluister het lied. (Deze keer geen Final Fantasy, maar Resident Evil).Soms kun je je door een tegengestelde mening te hebben zo afwijkend van de massa voelen dat je je afvraagt of je wel normaal bent. Toen Limp Bizkit rondom de millenniumwisseling erg populair was, was ik vooral anti-Bizkit. Vooral dat vervelende zangertje met zijn krakkemikkige rapteksten en die enge gitarist maakten me afkerig van de Amerikaanse band. Terwijl de albums Significant Other en Chocolate Starfish &c. positief gewaardeerd werden door zowel pers als publiek. Op dat eerste album stonden nog wel een paar mooie liedjes, maar vooral het tweede vond ik verschrikkelijk.
Toen in 2003 dan ook Results May Vary verscheen, was ik niet van plan het album aan te schaffen. Dit voornemen sloeg echter 180 graden om toen ik bij een vriend enkele liedjes van het album beluisterde. De gitarist was ingeruild voor een ander en de zanger bleek nu ook echt te kunnen zíngen i.p.v. alleen te rappen. Toen de eerste single als clip uitgebracht werd, was ik overtuigd: dit album is fundamenteel anders dan de voorgaande twee. Ik schafte de cd aan, ergens aan het begin van de winter. Wat meteen opviel was het solide aantal van 16 tracks en 2 verborgen bonustracks, een ongekende luxe in deze tijden van cd's met 10 of hoogstens 12 liedjes. De eerste luisterbeurten maakten nog niet veel bij me los, maar na een tijdje brak alles los.
Die winter heb ik bijna elke avond/nacht deze cd in mijn discman gehad. Het was een moeilijke periode - de precieze reden(en) weet ik niet meer, maar ik herinner me die periode als somber en ongemakkelijk. Results May Vary bood blijkbaar troost en kwam op het juiste moment. Hoewel niet alle liedjes even goed waren - de cover van The Who's 'Behind Blue Eyes' was nogal belabberd - was het overgrote deel van de cd van hoge kwaliteit. Zelfs de aanwezige raps waren ingetogen en betekenisdragend. Een ander positief punt was de werkelijk sublieme technische kwaliteit van de plaat. Kristalhelder geluid, uitmuntende timing, echt perfect.
Maar nu terugkomend op de eerste zin van dit stukje. Toen ik het internet afstruinde naar informatie bleek dat het album absoluut neergesabeld was door de pers. De verwijdering van de commerciële richting beviel de critici niet goed en de meer persoonlijke thematiek van het album werd dan ook afgekraakt. De schuld werd nota bene vooral in de schoenen van de nieuwe gitarist geschoven! Terwijl die voor mij nu juist een belangrijk aandeel had in de kwaliteit van dit album. Nu, vier jaar later, vind ik sommige liedjes inderdaad niet zo goed meer als ik ze toen vond, maar wat als een paal boven water blijft staan is dat ik dit album een meesterwerkje vind. De persoonlijke context speelt daarbij ongetwijfeld een rol, maar het album verdient op zichzelf al een groot compliment.
Op nummer 12 in de top 600 'Down Another Day', een van de meer rustige liedjes op het album dat ook exemplarisch is voor de donkere thematiek. Vooral de constante vergelijking van de natuur en de gevoelens van de 'ik' is erg mooi uitgewerkt.
(Edit 5 juli: zoals gebruikelijk nog een stukje tekst):
Oh, the winter i adore
Summer's gone forever more
Some day she'll come back to me
Seasons change to set me free
maandag 2 juli 2007
Hattrick: jaarverslag seizoen 21
In een uitverkocht Osse Kuipje versloeg FC TOP Oss gisteravond kampioen Spartak Smirnov met 2-1. Hierdoor loopt Spartak directe promotie mis en eindigt TOP op de derde plaats.Nu volgt het jaarverslag van de BVO "FC TOP Oss" zoals gepresenteerd op de algemene ledenvergadering hedenavond.
Jaarverslag FC TOP Oss Seizoen 21
Competitie en Bekertoernooien
De eindstand in League VI.400:
1. Spartak Smirnov 14-34
2. Freegoal 14-27
3. FC TOP Oss 14-26
4. Perfect Circle 14-23
5. FC Baloverhetdak 14-19
6. FC Goofy 14-15
7. The Temed's 14-14
8. FC Timmie 14-6
TOP begon dramatisch aan het seizoen met 4 punten uit 6 wedstrijden. Degradatie leek een reëel spookbeeld te worden, maar ineens sloeg alles om. Van de resterende 8 wedstrijden werden er maarliefst 7 gewonnen en 1 gelijkgespeeld. Hoogtepunten waren de thuisoverwinningen tegen Spartak (2-1), Freegoal (3-0), Perfect Circle (1-0) en Baloverhetdak (4-3). De derde plaats voldoet aan de doelstelling en bovendien hebben we drie punten meer dan vorig seizoen. Op competitiegebied zijn we dan ook tevreden.
In de KNVB-beker was - bijna traditioneel - de tweede ronde het eindstation. In de strijd om de Brabant Cup werd ondermaats gepresteerd met een derde plaats in de poule en vroegtijdige uitschakeling in de knock-outfase.
Selectiebeleid
De omschakeling in training van scoren naar verdedigen is positief verlopen. De verdedigers hebben zichtbare progressie geboekt en dat heeft zich geopenbaard in de wedstrijdratings en de individuele beoordelingen. De jonge verdedigers hebben zich grotendeels goed ontwikkeld. Gertjan Eskens en Gerardo Napolitano houden zich moeiteloos staande in het eerste team naast Matthaus Ausfelder en ook Kristijan Skubic en Zeng Caiyang zijn rijp voor de basiself. Alleen de Zweden Jonas Broer en Jerry Jacobsson hebben door blessures niet aan de verwachtingen kunnen voldoen. Zij krijgen volgend seizoen niettemin een herkansing.
De nieuwe keeper Fausto Polizzi is een topaankoop gebleken. Menigmaal hield hij TOP op de been. De aanvallers Marcos Costa en Ronald van Bon voldeden dit seizoen aan de eis meer doelpunten te maken, resp. 5 en 7, al blijft Costa's score aan de (te) lage kant. Positief is de scoringsdrift en de werklust van reservespits Jerôme van der Smissen, die als beloning mocht debuteren in het eerste elftal.
Het middenveld heeft een flinke kwaliteitsinjectie gekregen met het aantrekken van Jaap van Ewijk, de grote ster die terug wilde naar Nederland. Van Ewijk blunderde een aantal malen, maar tilde het team ook zichtbaar naar een hoger niveau. Imko Koks en Joaquin Cenador trokken zich aan hem op. De oudgedienden Leon Thomas en Pe Rijnen stonden er als het nodig was. De vleugelspelers Moni van Schuppen en Harald Eriksen waren degelijk, maar moeten dwingender aanwezig zijn op het veld. Positieve vermelding verdient good old Bouke Huttner. De speler die er al vanaf het prille begin bij is vocht zich terug in de basis en betaalde het vertrouwen terug met een hattrick.
Financieel beleid
Economisch hebben we een slecht jaar gedraaid. Jaap van Ewijk werd weliswaar voor relatief weinig geld gekocht (€ 1.300.000), maar de duurste aankoop ooit betekende toch een flinke keldering van het eigen vermogen. Volgens de begroting moest door kaartverkoop minstens break-even gedraaid worden, maar door het slechte weer en de abominabele prestaties aan het begin van het seizoen werden enkele tonnen misgelopen, waardoor we zo nu en dan in de rode cijfers belandden. Bovendien verdwenen door de start van de nieuwe jeugdopleiding de incidentele inkomsten uit transfers van jeugdspelers.
Jeugdopleiding
Dit seizoen is FC TOP Oss van start gegaan met een eigen jeugdopleiding. Jong FC TOP Oss bleek over enkele talanten te beschikken en promoveerde door tweede te worden in de Brabantse Hoofdklasse A naar de Brabantse Eredivisie. Vooral keeper Mischa Laarmans heeft een grote toekomst voor de boeg.
Volgend seizoen
Door de financiële resultaten zijn enkele veranderingen noodzakelijk voor volgend seizoen. Besloten is Marcos Costa te verkopen. De Spanjaard drukt zwaar op de begroting en heeft in de afgelopen seizoenen te weinig gescoord. Bovendien missen we hem door zijn temperament regelmatig als hij weer eens geschorst is na een rode kaart of een aantal gele kaarten. Beoogd wordt een Nederlandse spits van vergelijkbaar niveau aan te trekken. Het management sluit niet uit dat nog een of twee spelers weg mogen, al dan niet gedurende het seizoen. Coach Freddy Roelens mag nog een jaar blijven.
Het wederom slecht aanvangen van het seizoen heeft ons genoopt een andere strategie toe te passen. Waar normaal voorafgaand aan het nieuwe seizoen op conditie werd getraind, met als gevolg een fikse vormdaling, is nu aan het eind van het seizoen reeds op conditie getraind. We hopen zo in betere vorm aan het seizoen te beginnen en niet weer na enkele wedstrijden achter de feiten aan te lopen. We zijn dan ook ambitieus en willen zo lang mogelijk meedoen om de titel.
Dankzeggingen
Tot slot willen spelers, staf en medewerkers van FC TOP Oss bij monde van Algemeen Manager M. van Zoggel alle supporters, sponsors en belangstellenden bedanken voor de steun het afgelopen seizoen.
Bijzondere dank gaat uit naar de negen bevriende teams die TOP supporteren en de actievelingen van de Brabant Federatie die ook dit seizoen weer uitblonken in gezelligheid, wijsheid, hulpvaardigheid en geestdrift.
Speciale felicitaties gaan naar FC Reloaded, waar TOP een innige vriendschapsband mee heeft en dat dit seizoen glansrijk kampioen werd.
zondag 1 juli 2007
EP(P)O
De Tour de France nadert met rasse schreden en dat betekent dat ook bij mij de spanning een hoogtepunt nadert. De dopingperikelen zijn weer niet van de lucht met de vele bekentenissen van de laatste tijd, de ophef om de antidopingverklaring die de renners van de ASO moeten tekenen en de namennoemerij door Jörg Jaksche die we morgen in Der Spiegel kunnen lezen. Daarnaast werden vandaag overal de nationale kampioenschappen gereden. Doping en NK's, twee mooie aanleidingen om een stukje te schrijven.
Allereerst het NK van vandaag. Gelukkig werd er weer in en om Maastricht gereden, zodat de sprinters bij voorbaat kansloos waren en de echte elite om de eer zou gaan strijden. Het werd uiteindelijk een mooie wedstrijd met de sympathieke Koos Moerenhout als winnaar. Een kampioen waar ik mee kan leven. Koos is al jaren een goede prof en na de teloorgang van Phonak, vind ik het dan ook mooi hem in Rabobank-shirt als Nederlands kampioen te mogen eren. Helaas gaat Koos niet mee naar de Tour, de leiding geeft de voorkeur aan Bram de Groot. Een keuze waar ik niet achter sta, maar wie weet kan De Groot mij verrassen in een overgangsetappe. Boogerd was weer meesterlijk in zijn laatste NK met als slagroom op de taart een adellijk gebaar door de 3e plaats aan good old Maarten den Bakker te gunnen. Boogerd, 'een hele grote', zoals Smeets terecht opmerkte.
Wat verder opviel vandaag, was het goede rijden van de jonge Martijn Maaskant. Pas 23 jaar, nog deel uitmakend van het Rabo Continental Team, maar vandaag al bij de besten fietsend. Maaskant kan een grote worden, maar helaas heeft hij de kolder in de kop gekregen en weigert hij te tekenen voor het 'grote' Rabobank-team. Maaskant is de zoveelste exponent van de opleidingsploeg van Rabobank. Dat project begint zichtbaar zijn vruchten af te werpen en we mogen dan ook een flinke lading talenten verwelkomen de komende jaren.
Allereerst is daar natuurlijk de eerste lichting die inmiddels enkele jaren als prof actief is. De namen zijn Thomas Dekker, Theo Eltink, Pieter Weening, Joost Posthuma, Koen de Kort en - als buitenbeentje - de laatbloeier Laurens ten Dam. Weening won al een Touretappe en Dekker heeft al meerdere malen gewonnen. Dit seizoen is hij, nog altijd pas 22 jaar, bijzonder goed op dreef met de eindzege in de bergachtige Ronde van Romandië en een formidabele winst in een bergrit in de Ronde van Zwitserland. Dekker maakt dit jaar zijn debuut in de Tour en ik ben benieuwd of hij al wat kan laten zien, bijvoorbeeld in een tijdrit. De tweede lichting begint zoetjes aan door te breken met namen als Stef Clement, Niki Terpstra, Tom Stamsnijder, Mathieu Heijboer, Sébastian Langeveld, Robert Gesink en Marc de Maar. De eerste vier hebben al onderdak gevonden in buitenlandse topploegen en de laatste drie debuteren dit seizoen bij de Rabobankprofs. Vooral Gesink is een groeibriljant die eerder dit jaar - pas 20 jaar oud(!) - al 13e werd in de Ronde van Romandië. Alsof het nog niet genoeg is, staat ook een derde lichting te trappelen om door te breken. Exponenten zijn behalve de eerder genoemde Maaskant ook Kai Reus, Rick Flens, Tom Leezer en Lars Boom.
De bovengenoemde namen hebben een uitstekend toekomstperspectief, ware het niet dat de dopingshow roet in het eten kan gooien. Vooral dit seizoen lijkt de jacht geopend te zijn en komt de ene na de andere renner naar buiten met een bekentenis. Hoewel de zuivering alleen maar gunstig lijkt te zijn voor o.a. Rabobank - Rabobank is immers tot op heden een van de weinige ploegen die nog 100% schoon is gebleven - kunnen individuele misstappen van renners de naam van de ploeg beschadigen. Denk aan Lotz, die op eigen houtje aan de EPO ging, of misschien Dekker, die nu de samenwerking met een omstreden arts opzegt. Ik vraag me af of toppers überhaupt zonder middelen kunnen. Drie weken lang in moordend tempo over de hoogste cols fietsen is toch niet te doen op water, brood en spaghetti?
De nationale kampioenschappen en de kwestie van doping brengen mij naar een mooie afsluiter van deze topic. Vandaag werd Stijn Devolder (foto boven) Belgisch Kampioen. Devolder is een uitzonderlijk talent, kan zowel in tijdritten als in bergritten met de besten mee en ontpopt zich als een echte ronderenner. Geen wonder dan ook dat Devolder voor de Tour geselecteerd is door zijn ploeg Discovery Channel. Maar... Devolder wil niet! Hij maakt 'liever volgend jaar zijn debuut.' Onbegrijpelijk. Elke renner hoopt ooit aan de Tour mee te mogen doen, want dat is het hoogst bereikbare. Mijn goede vriend Theo Eltink was ontroostbaar toen het laatste overgebleven ticket niet naar hem maar naar Grischa Niermann ging en zo'n eppo als Devolder wimpelt achteloos deelname af, ook na verwoede pogingen van de ploeg hem alsnog over te halen. Mijns inziens is hier maar een verklaring voor: Stijn is bang geworden. Elke renner moet een verklaring tekenen dat hij dopingvrij is om deel te mogen nemen aan de Tour en wordt bovendien uitgebreid gecontroleerd. Ik denk dat Stijn de bui voelt hangen en de vluchtroute neemt. Het blijft natuurlijk een gissing, maar door een Tourdeelname af te wijzen wordt Devolder automatisch een verdachte.
Allereerst het NK van vandaag. Gelukkig werd er weer in en om Maastricht gereden, zodat de sprinters bij voorbaat kansloos waren en de echte elite om de eer zou gaan strijden. Het werd uiteindelijk een mooie wedstrijd met de sympathieke Koos Moerenhout als winnaar. Een kampioen waar ik mee kan leven. Koos is al jaren een goede prof en na de teloorgang van Phonak, vind ik het dan ook mooi hem in Rabobank-shirt als Nederlands kampioen te mogen eren. Helaas gaat Koos niet mee naar de Tour, de leiding geeft de voorkeur aan Bram de Groot. Een keuze waar ik niet achter sta, maar wie weet kan De Groot mij verrassen in een overgangsetappe. Boogerd was weer meesterlijk in zijn laatste NK met als slagroom op de taart een adellijk gebaar door de 3e plaats aan good old Maarten den Bakker te gunnen. Boogerd, 'een hele grote', zoals Smeets terecht opmerkte.
Wat verder opviel vandaag, was het goede rijden van de jonge Martijn Maaskant. Pas 23 jaar, nog deel uitmakend van het Rabo Continental Team, maar vandaag al bij de besten fietsend. Maaskant kan een grote worden, maar helaas heeft hij de kolder in de kop gekregen en weigert hij te tekenen voor het 'grote' Rabobank-team. Maaskant is de zoveelste exponent van de opleidingsploeg van Rabobank. Dat project begint zichtbaar zijn vruchten af te werpen en we mogen dan ook een flinke lading talenten verwelkomen de komende jaren.
Allereerst is daar natuurlijk de eerste lichting die inmiddels enkele jaren als prof actief is. De namen zijn Thomas Dekker, Theo Eltink, Pieter Weening, Joost Posthuma, Koen de Kort en - als buitenbeentje - de laatbloeier Laurens ten Dam. Weening won al een Touretappe en Dekker heeft al meerdere malen gewonnen. Dit seizoen is hij, nog altijd pas 22 jaar, bijzonder goed op dreef met de eindzege in de bergachtige Ronde van Romandië en een formidabele winst in een bergrit in de Ronde van Zwitserland. Dekker maakt dit jaar zijn debuut in de Tour en ik ben benieuwd of hij al wat kan laten zien, bijvoorbeeld in een tijdrit. De tweede lichting begint zoetjes aan door te breken met namen als Stef Clement, Niki Terpstra, Tom Stamsnijder, Mathieu Heijboer, Sébastian Langeveld, Robert Gesink en Marc de Maar. De eerste vier hebben al onderdak gevonden in buitenlandse topploegen en de laatste drie debuteren dit seizoen bij de Rabobankprofs. Vooral Gesink is een groeibriljant die eerder dit jaar - pas 20 jaar oud(!) - al 13e werd in de Ronde van Romandië. Alsof het nog niet genoeg is, staat ook een derde lichting te trappelen om door te breken. Exponenten zijn behalve de eerder genoemde Maaskant ook Kai Reus, Rick Flens, Tom Leezer en Lars Boom.
De bovengenoemde namen hebben een uitstekend toekomstperspectief, ware het niet dat de dopingshow roet in het eten kan gooien. Vooral dit seizoen lijkt de jacht geopend te zijn en komt de ene na de andere renner naar buiten met een bekentenis. Hoewel de zuivering alleen maar gunstig lijkt te zijn voor o.a. Rabobank - Rabobank is immers tot op heden een van de weinige ploegen die nog 100% schoon is gebleven - kunnen individuele misstappen van renners de naam van de ploeg beschadigen. Denk aan Lotz, die op eigen houtje aan de EPO ging, of misschien Dekker, die nu de samenwerking met een omstreden arts opzegt. Ik vraag me af of toppers überhaupt zonder middelen kunnen. Drie weken lang in moordend tempo over de hoogste cols fietsen is toch niet te doen op water, brood en spaghetti?
De nationale kampioenschappen en de kwestie van doping brengen mij naar een mooie afsluiter van deze topic. Vandaag werd Stijn Devolder (foto boven) Belgisch Kampioen. Devolder is een uitzonderlijk talent, kan zowel in tijdritten als in bergritten met de besten mee en ontpopt zich als een echte ronderenner. Geen wonder dan ook dat Devolder voor de Tour geselecteerd is door zijn ploeg Discovery Channel. Maar... Devolder wil niet! Hij maakt 'liever volgend jaar zijn debuut.' Onbegrijpelijk. Elke renner hoopt ooit aan de Tour mee te mogen doen, want dat is het hoogst bereikbare. Mijn goede vriend Theo Eltink was ontroostbaar toen het laatste overgebleven ticket niet naar hem maar naar Grischa Niermann ging en zo'n eppo als Devolder wimpelt achteloos deelname af, ook na verwoede pogingen van de ploeg hem alsnog over te halen. Mijns inziens is hier maar een verklaring voor: Stijn is bang geworden. Elke renner moet een verklaring tekenen dat hij dopingvrij is om deel te mogen nemen aan de Tour en wordt bovendien uitgebreid gecontroleerd. Ik denk dat Stijn de bui voelt hangen en de vluchtroute neemt. Het blijft natuurlijk een gissing, maar door een Tourdeelname af te wijzen wordt Devolder automatisch een verdachte.
Abonneren op:
Posts (Atom)