CD-recensie: Minutes to Midnight

Onlangs heb ik twee cd's aangeschaft. Hoewel de tijd en de belangstelling me steeds meer ontbreken om nieuw werk te kopen vond ik het verschijnen van twee albums een mooie reden om weer eens muziek in te slaan. Daarom ben ik nu enige weken in het bezit van de nieuwe Linkin Park, Minutes to Midnight en het debuutalbum van The Fray, How to save a Life. Na talrijke luisterbeurten acht ik de tijd rijp om een oordeel te vellen. Vandaag Linkin Park, morgen The Fray.

Minutes to Midnight

Algemeen: Het heeft lang geduurd voor Linkin Park met een nieuw album op de markt kwam. Na het succes van Hybrid Theory en de geslaagde opvolger Meteora bleef het lang stil. Natuurlijk kwam de gebruikelijke mix-cd uit, deze keer met Jay-Z, maar dat beschouwde ik als een oninteressante uitmelkerij. Toen Mike Shinoda solo ging met zijn project Fort Minor leek het zelfs of de band uit elkaar was. Toch is hier nu Minutes to Midnight, het derde 'echte' album. Wat meteen opvalt is dat de vormgeving prachtig is. Zowel op de voor- als op de achterkant staan de bandleden aan een uitgestrekt water, zo gefotografeerd dat alleen de silhouetten zichtbaar zijn, dit alles in zwart-wit. De inleidende tekst in het begeleidende boekje belooft veel: 'It is safe to say [...] that this will prove to be a different kind of album for us. [...] our other albums took three to six months to finish, this one took over 14; lyrics are usually written in about a month, this time we spent over six; we usually write an average of 40 song ideas to finish an album, this one generated well over 100.' Verder wordt gemeld dat de band op zoek is gegaan naar een nieuwer geluid, een evolutie. Minder mainstream-metal en meer kwaliteit. Dat moet mensen afschrikken, maar de ware liefhebber zal de ontwikkeling en verandering waarderen. Is LP geslaagd?

Inhoud: Het album opent met 1.Wake, een kort instrumentaal intro, inmiddels traditie bij LP. Wat meteen opvalt is dat het geluid helder klinkt, vooral met koptelefoon op. Het eerste echte nummer is 2.Given Up. Dit kan gekarakteriseerd worden als sterk aansluitend bij het eerdere werk. Een soepel ritme, harde gitaardeunen en een krachtige zangstem van Chester. Niks nieuws onder de zon dus. 3.Leave Out All The Rest drukt je dan met de neus op de feiten. Hier is de nieuwe Linkin Park. Rustig tempo, bijna ballad-achtig en Chester met een zuivere, melodieuze zang. We wisten al dat hij ook echt mooi kon zingen (uit bijv. het I've put my trust-stuk in 'In The End') en hier komt dat tot ontplooiing. En ik moet zeggen: ik ben onder de indruk. Kijken of dit aanhoudt. Lied 4.Bleed It Out wijkt dan toch weer enigszins af. Mike Shinoda komt tevoorschijn met een snelle, aanstekelijk-enthousiaste rap. Chester springt in met krachtige refreinen. Het is even wennen, maar dit nummer gaf me na een paar keer luisteren toch wel een flinke stoot positieve energie. 5.Shadow Of The Day sluit weer aan bij liedje 3. Dit nummer balanceert echter op de grens van mooi-rustig en soft-zeurderig en - eerlijk is eerlijk - neigt meer naar het tweede. Het begin is wel heel mooi en ingetogen, maar helaas verzandt het al snel in een mierzoete ballad. Dan breekt de energie weer door met 6.What I've Done, de eerste single. Een goede keuze, omdat in dit nummer de overgang tussen de oude en de nieuwe LP het treffendst tot uitdrukking komt. Het lied heeft nog veel van de oude 'nu-metal', maar gaat in opbouw en tekst toch een stap verder. Hierna mag Shinoda weer opdraven. Dit keer met 7.Hands Held High, zijn persoonlijke anti-Bush song. Na Pink dus ook LP aan de politiek. Helaas is Shinoda's 'Welterusten mijnheer de president' nogal saai en slaapverwekkend en niet krachtig genoeg om echt een statement te maken. 8.No More Sorrow schudt je dan weer wakker. Verreweg het hardste nummer op het album. Snoeiharde gitaren, dat is de beste samenvatting. Erg goed. In de laatste vier nummers komt dan de definitieve transformatie van LP aan de orde. 9.Valentine's Day is ondanks de misleidende titel verre van zoetsappig. Een heerlijk ritme, sterke, introspectieve teksten (I used to be my own protection, but not now) en dan ineens de verrassende entree van de gitaren en de wanhoopssnik van Chester in een perfecte synthese met elkaar. Mijn favoriete song. 10.In Between en 11.In Pieces vallen dan weer tegen. Even ingetogen als Valentine's Day, maar te eenvormig en te rustig voortkabbelend om iets te betekenen. Zo lijkt de cd een beetje als een nachtkaars uit te gaan, maar gelukkig is daar dan nog 12.The Little Things Give You Away. Bijna twee keer zo lang als enig ander nummer op het album zorgt het voor een waardig besluit. Het intro is net Radiohead. De tekst is heerlijk mysterieus (All that you ever wanted was someone to truly look up to you. And six feet under water, I do) en hetzelfde geldt voor de melodie. Ook het instrumentale einde (dat weer terugverwijst naar liedje 1) typeert deze sfeer.

Conclusie: Linkin Park toont moed door af te stappen van het puberale imago en een nieuwe stap in zijn muziek te zetten. Hoewel dit niet altijd even goed uitpakt bevat dit album enkele zeer bijzondere liedjes die aantonen dat er veel potentie schuilt in het zestal. Vooral de zang van Chester leent zich uitstekend voor de rustige nummers die dit album toch onderscheiden van de vorige twee. Er is nog wel wat werk te verzetten, maar dit album is een ferme stap in de goede richting.

Beoordeling: 7,8