CD-recensie: How to Save a Life

Zoals gisteren aangekondigd is hier dan de recensie van de tweede cd die ik onlangs gekocht heb.

How to save a life

Algemeen: The Fray is nieuw op het muziekfront. De band brak dit jaar wereldwijd door, mede door het veelvuldige gebruik van hun liedjes in de populaire tv-serie Grey's anatomy. Ik heb deze serie nooit gezien en ken The Fray dan ook slechts van radio en tv. In Amerika brak het kwartet door met de hit 'How to save a life', in Nederland met 'Over my head'. Deze twee nummers brachten mij ertoe het album maar eens aan te schaffen. Een nieuwe band in het muziekrekje kan immers nooit kwaad m.b.t. de frisse blik op de muziek.

Inhoud: De plaat opent met 1.She is. Een pakkend ritme, up-tempo, gecombineerd met een tekst over een liefde die op springen staat. Of over een onbereikbare geliefde? Beide interpretaties zijn mogelijk en dat is een pluspunt. Dan komt 2.Over my head (Cable car), de bekende single. Het is en blijft een mooi nummer. Het eerste stuk, vanaf de eerste tonen tot het refrein, is waarlijk magistraal opgebouwd, zowel tekstueel als muzikaal. Thematisch verwoordt het haast perfect de existentiële twijfel die optreedt bij het opgroeien en de verwijdering van jeugdvrienden - zoals ik eerder al constateerde in Keane's 'Everybody's changing'. 3.How to save a life is inmiddels de 2e single in Nederland en is eveneens meesterlijk. De opbouw is vergelijkbaar met 'Over my head'. In drie delen wordt naar een climax toegewerkt: eerst een zacht, monotoon 'gebrom' van zanger Isaac Slade, dan een melodieuzer zang en tot slot het emotionele refrein. Knappe compositie, kippenvel. 4.All at once lijkt veelbelovend te zijn bij de eerste tonen, maar blijft een beperkt lied. De tekst bestaat voornamelijk uit platitudes (There are certain people / you just keep coming back to; sometimes the hardest thing en the right thing are the same) en bovendien duurt het nummer te lang. Dit is tevens het belangrijkste manco in 5.Fall away. Na het laatste refrein en de afbouw van de muziek lijkt de stilte het einde van het lied te beduiden, maar dan komt het refrein nog drie of viermaal voorbij. Dat is teveel van het goede, het is het onnodig rekken van een lied. Gelukkig komt het positieve gevoel weer helemaal terug bij 6.Heaven Forbid. Dit sluit zowel thematisch als muzikaal aan bij liedje 3. Een sombere melodie en dito tekst. (Twenty years/ it's breaking you down/ now that you understand/ there's no one around.) Daarnaast wordt de eentonigheid vermeden door de muzikale explosie in de laatste minuut waarbij alle instrumenten op volle kracht meedoen. Kortom, geweldig nummer, mag van mij de derde single worden. 7.Look after you is daar geen geschikte kandidaat voor. Het lied is... duf. Dat is de beste omschrijving. Duf en clichématig. (oh, oh,oh Oh, oh, oh, be my baby / oh, oh, oh, and I'll look after you). 8.Hundred is dan bedoeld als de ballad van de plaat. Veel stiltes en een grote klaagzang. De ingrediënten zijn aanwezig, maar helaas komt het nummer nooit echt uit de verf. De ambitie van 9.Vienna lijkt kleiner en dat doet het lied recht. Gewoon een goed in elkaar zittend liedje, weinig op aan te merken. Maar ook niet zo heel bijzonder. 10.Dead wrong ontsnapt enigszins aan het clichématige door expliciet te reflecteren op het universele thema van het liefdesverdriet. Oké, het is het meest gebruikte onderwerp, maar de individuele beleving maakt het steeds weer tot iets nieuws. (Mine is not a new story / But it is for me.) De laatste twee nummers, 11.Little house en 12.Trust me hadden gerust achterwege gelaten kunnen worden. Ik kan me dan ook niet aan de indruk onttrekken dat ze louter als opvulling dienen. Tien nummers is immers aan de kleine kant. Ze voegen in ieder geval niets toe en dat doet de cd toch een beetje teleurstellend eindigen.

Conclusie: een debuut-cd is altijd moeilijk te verwerken. Een band is dan vaak nog op zoek naar een eigen geluid en dat gebeurt met vallen en opstaan. Bovendien waren de verwachtingen door de supersingles 'Over my head' en 'How to save a life' enorm hooggespannen. Het album kan deze verwachtingen niet inlossen. De twee singles steken er ruim bovenuit - alleen 'Heaven forbid' kan zich misschien op gelijke hoogte plaatsen. Verder bestaat de cd uit enkele redelijke nummers en enkele ronduit oninteressante nummers. Een tegenvaller dus, op dat gebied. Ik klaag echter niet - zoals zovelen wel doen - over de monotone stem van zanger Isaac Slade. Die stem geeft de band een eigen geluid en went vrij snel. De twee singles tonen in ieder geval aan dat The Fray heel wat in zijn mars heeft. Nu maar hopen dat de band de tijd en de mogelijkheid krijgt zich verder te ontwikkelen.

Beoordeling: 7.0