De literaire beterweter #2

Het is weer tijd om tien boeken door de molen te halen. Zie hier deel 1, ook voor een toelichting op het toekennen van de sterren.

Stefan Hertmans - Naar Merelbeke Waarschijnlijk te veel goeds over gehoord en daarom een tegenvaller. Het begin is heel goed, met het aparte jongetje dat schijnbaar na een droom zijn rechterbeen geamputeerd ziet, maar dit fantastische element wordt niet ten volle benut. Ook nonkel Doresta, de vermeende lolbroek, komt niet echt uit de verf. [**]

Erwin Mortier - Sluitertijd Derde roman van Mortier. Deze drie vormen een soort van impliciete trilogie, zoals Arjan Peters terecht constateert. Sluitertijd evenaart Marcel en is beter dan Mijn tweede huid. Mortier is de meester van de suggestie en de melancholie. Bovendien stilistisch werkelijk verbluffend. En in tegenstelling tot het boek hierboven is de oomfiguur, Oom Werner, hier wél ontzettend grappig en sympathiek getekend. [*****]

Marcellus Emants - Een nagelaten bekentenis De negatieve toon van naturalistisch werk spreekt me altijd wel aan. Ook hier is de levensangst van de hoofdpersoon mooi uitgewerkt. Misschien is deze roman echter toch iets te lang. Het wordt namelijk op den duur wel erg uitleggerig en vertragend. Dan blijf ik Frans Coenen toch met afstand de beste naturalist vinden. [***]

Herman Brusselmans - Nog drie keer slapen en ik word wakker Vervolg op het meesterlijke De man die werk vond. Louis Tinner is weer enorm goed op dreef en scheldt de mensen wederom de huid vol. Naar eigen zeggen is hij zijn angst kwijt, maar het mooie is dat deze angst en de eenzaamheid op elke bladzijde voelbaar zijn. Kritiekpunten: de 'mompelmonologen' zijn soms te langdradig en het gegeven dat Tinner erg in de smaak valt bij jonge meisjes is ongeloofwaardig. [****]

Bart Koubaa - Vuur Vlot verteld verhaal over een familie zigeuners. De opa van de ik-figuur is prominent aanwezig en stiekem de echte hoofdpersoon. (Wat hebben Vlamingen trouwens met opa's en ooms? In bijna elke roman speelt zo'n figuur een opvallende rol). Deze opa wekt sympathie en een glimlach op bij de lezer. De idealistische tekening van de zigeuners in het algemeen staat echter te ver van me af om me voldoende te boeien. [***]

Michel Houellebecq - Elementaire deeltjes Dé Franse schrijver van het moment. Toch vond ik zijn vertelstijl tegenvallen, soms ronduit slecht. Houterig en chaotisch. (Of zou dit aan de vertaling liggen?) Maar dan de inhoud. Werkelijk verbluffend. Alleen de epiloog al. Schetst een beklemmend en gitzwart beeld van de maatschappij sinds de democratisering in de jaren 60 en op de koop toe nog een toekomstvisie waarin na de 'derde metafysische revolutie' de mensheid zichzelf door kloning een pijnloos - maar ook grotendeels emotieloos - leven schenkt. Als een goed boek een boek is dat je aan het denken zet, dan is dit een goed boek. Joeg bovendien klassiek links in Frankrijk de gordijnen in en dat is altijd goed. [****]

Arnon Grunberg - Fantoompijn Ook een soort deel drie van een onofficiële trilogie. En wederom was deel twee (Figuranten) het slechtste. Ik merk dat ik bijna bij elke trilogie deel twee het minst interessant vind. Zou dit een wet zijn? Anyway, Fantoompijn ontsnapt door de spanningsboog aan het Grunberg-manco dat het verhaal op den duur saai wordt. Je weet aan het begin dat de hoofdpersoon úit het slop zal raken en succesvol zal worden en daar lees je naar toe. De stijl van Grunberg is daarnaast natuurlijk enig in zijn soort. [****]

Peter Verhelst - Memoires van een luipaard Saai. Wil heel ingenieus en diepzinnig overkomen, maar slaagt er niet in de twijfelachtige regionen der gekunsteldheid te ontstijgen. Met je vinger een portret tekenen op je dij? Ik vroeg me constant af wat ik hier nou mee aanmoest en het antwoord kwam nooit. Voordeel is dat het na 100 bladzijden afgelopen is. [*]

Toon Tellegen - Brieven aan niemand anders Mooi dierenverhaal voor de jeugd. De dieren schrijven brieven naar elkaar en stellen onbewust fundamentele vragen naar het wezen van de taal. Op een gegeven moment krijgen ze een brief waarop slechts 'Beste iedereen,' staat: 'Zouden wij iedereen zijn? Als wij niet iedereen waren wie was dan wel iedereen? En was iedereen eigenlijk wel best? Zou er niet ergens één iemand zijn die niet best was? Maar dan was iedereen niet meer iedereen.' [***]

Koen Peeters - Mijnheer Sjamaan Begint leuk met een beschrijving van een veldonderzoek, maar verzandt al gauw in oeverloos gezever over sjamanisme, new age en ander gezweef. Ook de tenenkrommende briefwisseling tussen Polly en haar ex-man halen het verhaal onderuit. Staat bovendien vol fouten door de gewilde hipdoenerij. De evolutie van Pikachu is Raichu. En ik ken geen Robinson Island. Wel Expeditie Robinson of Temptation Island. [*]