Top 600: (12) Limp Bizkit - Down Another Day

Beluister het lied. (Deze keer geen Final Fantasy, maar Resident Evil).

Soms kun je je door een tegengestelde mening te hebben zo afwijkend van de massa voelen dat je je afvraagt of je wel normaal bent. Toen Limp Bizkit rondom de millenniumwisseling erg populair was, was ik vooral anti-Bizkit. Vooral dat vervelende zangertje met zijn krakkemikkige rapteksten en die enge gitarist maakten me afkerig van de Amerikaanse band. Terwijl de albums Significant Other en Chocolate Starfish &c. positief gewaardeerd werden door zowel pers als publiek. Op dat eerste album stonden nog wel een paar mooie liedjes, maar vooral het tweede vond ik verschrikkelijk.

Toen in 2003 dan ook Results May Vary verscheen, was ik niet van plan het album aan te schaffen. Dit voornemen sloeg echter 180 graden om toen ik bij een vriend enkele liedjes van het album beluisterde. De gitarist was ingeruild voor een ander en de zanger bleek nu ook echt te kunnen zíngen i.p.v. alleen te rappen. Toen de eerste single als clip uitgebracht werd, was ik overtuigd: dit album is fundamenteel anders dan de voorgaande twee. Ik schafte de cd aan, ergens aan het begin van de winter. Wat meteen opviel was het solide aantal van 16 tracks en 2 verborgen bonustracks, een ongekende luxe in deze tijden van cd's met 10 of hoogstens 12 liedjes. De eerste luisterbeurten maakten nog niet veel bij me los, maar na een tijdje brak alles los.

Die winter heb ik bijna elke avond/nacht deze cd in mijn discman gehad. Het was een moeilijke periode - de precieze reden(en) weet ik niet meer, maar ik herinner me die periode als somber en ongemakkelijk. Results May Vary bood blijkbaar troost en kwam op het juiste moment. Hoewel niet alle liedjes even goed waren - de cover van The Who's 'Behind Blue Eyes' was nogal belabberd - was het overgrote deel van de cd van hoge kwaliteit. Zelfs de aanwezige raps waren ingetogen en betekenisdragend. Een ander positief punt was de werkelijk sublieme technische kwaliteit van de plaat. Kristalhelder geluid, uitmuntende timing, echt perfect.

Maar nu terugkomend op de eerste zin van dit stukje. Toen ik het internet afstruinde naar informatie bleek dat het album absoluut neergesabeld was door de pers. De verwijdering van de commerciële richting beviel de critici niet goed en de meer persoonlijke thematiek van het album werd dan ook afgekraakt. De schuld werd nota bene vooral in de schoenen van de nieuwe gitarist geschoven! Terwijl die voor mij nu juist een belangrijk aandeel had in de kwaliteit van dit album. Nu, vier jaar later, vind ik sommige liedjes inderdaad niet zo goed meer als ik ze toen vond, maar wat als een paal boven water blijft staan is dat ik dit album een meesterwerkje vind. De persoonlijke context speelt daarbij ongetwijfeld een rol, maar het album verdient op zichzelf al een groot compliment.

Op nummer 12 in de top 600 'Down Another Day', een van de meer rustige liedjes op het album dat ook exemplarisch is voor de donkere thematiek. Vooral de constante vergelijking van de natuur en de gevoelens van de 'ik' is erg mooi uitgewerkt.

(Edit 5 juli: zoals gebruikelijk nog een stukje tekst):

Oh, the winter i adore
Summer's gone forever more
Some day she'll come back to me
Seasons change to set me free