[Euro 2008] Eindafrekening

De eindafrekening.

Beste elf van het toernooi:
Edwin van der Sar (NED)
Sabri Sentürk (TUR)--- Sergio Ramos (SPA)--- Giorgio Chiellini (ITA) --- Yuri Zhirkov (RUS)
Xavi Hernandez (SPA)--- Konstantin Zyrianov (RUS)--- Marcos Senna (SPA)--- Bastian Schweinsteiger (DUI)
Fernando Torres (SPA)--- Andrei Arshavin (RUS)
(Reservebank: Casillas (SPA) Pranjic (KRO) Pepe (POR) Sneijder (NED) Ballack (DUI) Kranjcar (KRO) Villa (SPA))
Coach: Luis Aragonés (SPA)
Scheidsrechter: Peter Fröjdfeldt (ZWE)

Slechtste elf van het toernooi:
Petr Cech (TSJ)
Lilian Thuram (FRA)--- Per Mertesacker (DUI)--- Olof Mellberg (ZWE)--- Marcell Jansen (DUI)
Sydney Govou (FRA)--- Giorgios Karagounis (GRI)--- Cristiano Ronaldo (POR)
Roland Linz (OOS)--- Mario Gomez (DUI)--- Antonio Cassano (ITA)

Toegift. Maffia-elftal (een elftal vol beesten, duivels en bruten)
Rüstü (TUR)
Servet (TUR) Bouhlarouz (NED) Senderos (ZWI) Pogatetz (OOS)
Gattuso (ITA) Schweinsteiger (DUI) Mehmet Aurelio (TUR) Krzynowek (POL)
Charisteas (GRI) Pavlyuchenko (RUS)
Coaches: Slaven Bilic en Fatih Terim

[Euro 2008] Resumé

En weer een toernooi voorbij. Spanje won door een 1-0 overwinning op Duitsland de beker. In het kader van een terugblik hieronder een persoonlijk rangschikking van de deelnemende teams. Niet alleen het aantal punten is bepalend, ook de algemene indruk die een land maakte speelt een rol.

16.FrankrijkEén punt, één doelpunt, zes tegen, rode kaart. Frankrijk stelde zwaar teleur. Het verouderde team legde alleen tegen Oranje een half uur goed voetbal op de mat. Domenech daalde verder in achting bij alles en iedereen. Van alle favorieten was Frankrijk met afstand de grootste mislukking.
Opvallendste speler: Claude Makelélé. Oude kwal had weer een aantal smerige, geniepige overtredingen in petto.

15.GriekenlandDe regerend kampioen was het enige land dat op 0 punten bleef staan. Griekenland was dan ook een kwelling. Niet vanwege het niveau. Dat de Grieken er na een ronde uit zouden vliegen, was ingecalculeerd. De manier waarop was echter beschamend. Geen inzet, geen passie, geen beleving. Diep triest.
Opvallendste speler: Angelos Charisteas. Enige Griek die zich enigszins aan de malaise onttrok. Bijvoorbeeld met een gele kaart na 20 seconden spelen. Koning.

14.ZwitserlandNa Frankrijk misschien wel de grootste tegenvaller. De combinatie van thuisvoordeel en jeugdig talent had de halve finale moeten opleveren. Maar de Zwitsers waren meelijwekkend machteloos. Het verfrissende, frivole combinatievoetbal van 2006 was nu ingeruild voor slordig hotseknots. Dat de oude Yakin alle doelpunten scoorde zegt genoeg.
Opvallendste speler: Tranquillo Barnetta. In 2006 een van de revelaties van het toernooi. Nu hopeloos onzichtbaar.

13.PolenLeo Beenhakker kreeg de Polen niet aan het voetballen. Hij foeterde na de wedstrijd tegen Oostenrijk (1-1) op de scheidsrechter, maar Polen had in de eerste helft al met 3-0 achter moeten staan. Zelfs van het B-elftal van Kroatië werd verloren. 'Sterspeler' Krzynowek liet alle ballen van zijn voet stuiteren. Keeper Artur Boruc was met afstand en met enkele magnifieke reddingen de beste Pool.
Opvallendste speler: Jacek Krzynowek. Liep overzelfverzekerd en heel breed over het veld in plaats van zijn afzichtelijke tronie te verbergen voor de camera's.

12.Italië
Ook de regerend wereldkampioen stelde teleur. Donadoni oogde onzeker en had zijn basiself eigenlijk nog niet klaar. En bovendien: waar was Inzaghi? Iaquinta? Del Piero, Cassano, Quagliarella, ze voldeden allen niet als spits. Allen Di Natale maakte indruk, maar hij werd gek genoeg geslachtofferd. Dieptepunt was verder de blunder van Zambrotta tegen Roemenië.
Opvallendste speler: Luca Toni. Uitstekende spits kampte dit toernooi met doelpuntendroogte. Typerend waren de drie gemiste dotten van kansen tegen Frankrijk.

11.Roemenië
Niet verliezen van Frankrijk en Italië had eigenlijk een hogere plaats moeten opleveren, maar de wanprestatie tegen Oranje maakte alles kapot. Daar stond geen team dat de kwartfinale wilde bereiken. Behoudend, loom, inspiratieloos. Indrukwekkend waren wel de tranen van Adrian Mutu na zijn gemiste strafschop tegen de Italianen. Voetballend viel hij erg tegen overigens.
Opvallendste speler: Razvan Rat. Energieke linksback met aanvallende intenties. Vooral in de eerste twee wedstrijden onderscheidde hij zich.

10.Portugal
Vooraf favoriet voor de titel, na twee wedstrijden topfavoriet. Daarna zakte alles echter als een kaartenhuis in elkaar met als dieptepunt de wanprestatie tegen de allesbehalve sterke Duitsers. De verdediging met als kroonjuweel Pepe gaf de doelpunten als cadeautjes weg en verrassingen als Moutinho en Bosingwa verbleekten en verdwenen stilletjes van het toneel.
Opvallendste speler: Cristiano Ronaldo. Superster kon het geen moment laten zien. Oogde moe en wanhopig.
9.Zweden
De Scandinavische vertegenwoordiging was dicht bij de kwartfinale, maar dat was onverdiend geweest. Het hele team was opgehangen aan de geblesseerde Ibrahimovic. Dat veteraan Larsson nog de gevaarlijkste speler was, mag een waarschuwing zijn voor Zweden. De verdedigers waren zeer matig, al hadden ze tegen Spanje ook gewoon pech.
Opvallendste speler: Niclas Alexandersson. Speelde tegen Griekenland zijn 109e en laatste interland, maar was mij onbekend. Dat is pas een stille kracht.

8.Oostenrijk
Maar één puntje en maar één doelpunt en toch op de achtste plaats. Oostenrijk veroverde mijn sympathie. Vooraf gedoemd om dik het schip in te gaan ontpopten de Oostenrijkers zich als hartstochtelijke krijgers. Er werd redelijk verdedigd en mooie kansen gecreëerd. Helaas konden de spitsen Linz en Hornik er geen hout van, anders had er nog wel meer ingezeten.
Opvallendste speler: Andreas Ivanschitz. Geslepen technicus met een verfijnde pass in het linkerbeen.

7.TurkijeSlaven Bilic omschreef het kernachtig: hij had de drie poulewedstrijden van de Turken bekeken en wist nog steeds niet hoe ze nu eigenlijk speelden. Inderdaad, Turkije deed maar wat. Met opportunisme en een overdosis geluk bereikten de Turken de halve finale. Tot dat moment hadden ze maar 9(!) minuten op voorsprong gestaan. Pas tegen Duitsland was het spel beter maar werd men pardoes geveld door eigen wapen.
Opvallendste speler: Servet. Vervaarlijke reus met snelheidsprobleem. Maakte de meeste overtredingen dan ook puur uit traagheid en lompheid.
6.Tsjechië
De Tsjechen waren de Zwitsers met gemak de baas, imponeerden tegen Portugal en hadden de Turken aangelijnd. Een blunder van Cech en een knotsgek slot deden het heldere uitzicht op de kwartfinale echter plosklaps verdwijnen. Niettemin lieten de Tsjechen een betere indruk achter dan vooraf voor mogelijk gehouden werd.
Opvallendste speler: Marek Matejovsky. Jonge middenvelder die zich een waardige vervanger van Rosicky toonde.

5.Nederland
Een formidabele groepsfase werd simpelweg tenietgedaan door een wanprestatie in de kwartfinale. Het sprankelende veldspel en de stortvloed aan goals bleken niets waard. Stiekem was de hele wereld voor Oranje geworden, inclusief de normaal toch zo gereserveerde Zwitsers.
Opvallendste speler: Khalid Bouhlarouz. Beleefde een emotionele achtbaan met achtereenvolgens hoop, teleurstelling, vreugde, zelfverzekerdheid, trots, intens verdriet en weerom teleurstelling.

4.Duitsland
Duitsland bereikte weliswaar weer de finale, maar imponeerde geen moment. De pijnlijk zwakke Groep B werd uiteraard overleefd, zij het met een dikverdiende nederlaag tegen Kroatië. Duitsland dankt de finaleplaats vooral aan het middenveld, waar Schweinsteiger, Ballack en Hitzlsperger de touwtjes in handen hadden. De verdediging inclusief keeper Lehmann was echter onbetrouwbaar en ook aanvallend hield het niet over.
Opvallendste speler: Bastian Schweinsteiger. Antichrist die zich gedurende het toernooi ontplooide tot een topspeler.
3.Kroatië
Als één land het verdiende de halve finale te bereiken, dan was het wel Kroatië. Onder leiding van geweldenaar Slaven Bilic werden Duitsland en Polen met overmacht verslagen. Ook tegen Turkije was Kroatië de betere ploeg. Het ontbrak slechts aan de nodige dosis geluk. De 1-0 leek de bevrijding te zijn, totdat Turkije alsnog langszij kwam en de Kroaten mentaal gebroken afdropen.
Opvallendste speler: Luka Modric. De nieuwe Cruijff volgens de kenners, zowel qua postuur, kwaliteiten en rugnummer. Kwam nog veel tekort, maar de klasse lichtte zo nu en dan op.
2.Rusland
De eerste wedstrijd was een drama, maar daarna begon het te lopen. In drie geweldige wedstrijden tegen achtereenvolgens Griekenland, Zweden en Nederland heersten de Russen op alle fronten. De jonge honden van voornamelijk FC Zenit overklasten hun tegenstanders zowel technisch als tactisch. Tegen Spanje was het ineens weer drie keer niks. Raar...
Opvallendste speler: Andrei Arshavin. Speelde tegen Spanje ongehoord dramatisch, maar had daarvoor aan twee wedstrijden genoeg om zijn brille tentoon te spreiden en daarmee zijn belofte in te lossen.

1.Spanje
Met Spanje zou het nooit wat worden, maar de stokoude Luis Aragonés wist de zo verschillende Spanjaarden eindelijk tot een hecht team te smeden. Spanje speelde zonder echte uitblinker, zonder patron, maar zette een geweldige teamprestatie neer. Tegen Zweden was het krap, tegen de Italianen viel het dubbeltje naar de juiste kant. Daarna viel alles op zijn plaats en stoomde Spanje door naar de eindzege.
Opvallendste speler: Fernando Torres. Stond qua doelpunten in de schaduw van Villa, maar overtrof hem op basis van inzicht, dreiging en beweeglijkheid.

Tourselectie Rabobank

De sportliefhebber komt deze zomer niets te kort. Met het EK Voetbal, de Tour de France en de Olympische Spelen is er geen moment rust. Over een week gaat de Tour weer van start. Rabobank heeft inmiddels de negen renners bekendgemaakt.

Denis Menchov
De zwijgzame Rus heeft tot nu toe beter gepresteerd in de Vuelta dan in de Tour. Daarom is dit keer gekozen voor een andere voorbereiding: de Giro i.p.v. de Dauphiné. Hopelijk verschijnt hij nu in topconditie aan de start. Bovendien is hij door het wegvallen van Rasmussen en Boogerd nu de absolute kopman. Dat kan een voordeel zijn - de rest rijdt in zijn dienst - maar ook een nadeel als daarmee de druk te hoog wordt.

Laurens ten Dam
Vorig jaar brak Ten Dam, rijdend voor UniBet plotseling door als klimmer. Ik schreef toen dat Breukink maar eens met hem moest gaan praten. Dat is gebeurd en Ten Dam rijdt dit jaar voor Rabobank. Vorige week reed hij formidabel in Zwitserland met als beloning de tiende plaats in de eindstand. Ten Dam debuteert in de Tour en het is dan ook afwachten hoe hij zich zal houden. Met het wegvallen van Boogerd en ook Thomas Dekker is de laatbloeier wel ineens de enig overgebleven Nederlandse klimmer.

Juan Antonio Flecha
Flecha is de enige Spanjaard die graag in het voorjaar over kasseien rijdt. Bovendien is hij met zijn aanvalslust ook een vaste waarde voor de Tour. Flecha zit altijd wel een keer mee met een ontsnapping. Hopelijk zal hij ook in dienst rijden van Freire om diens sprint voor te bereiden. Dat doet hij dan ongetwijfeld zonder morren.

Oscar Freire
Freire blijft altijd een enigszins wispelturige renner. In de sprint kan hij iedereen verslaan, maar het lukt hem niet vaak genoeg zich goed te positioneren in de laatste kilometer. Freire is wel de best klimmende sprinter. Veel concurrenten zullen de laatste week niet halen en dat vergroot voor hem de kans op een zege in de laatste etappe.

Sebastian Langeveld
Jonge renner met veel talent. Het is mij echter nog niet duidelijk hoe hij zich in de bergen houdt. In de Ronde van Vlaanderen reed hij erg sterk. Waarschijnlijk gaat hij dan ook vooral mee om te aanvallen en om ervaring op te doen.

Koos Moerenhout
Ervaren renner die Menchov in de bergen zo lang mogelijk zal moeten bijstaan. Toen hij nog voor Phonak reed, bleek hij ineens zelf ook erg goed te kunnen klimmen, nadien is dat er niet meer uitgekomen. Wie weet hervindt hij dit jaar weer zijn klimmerscapaciteiten.

Joost Posthuma
Posthuma kende een goed voorjaar en lijkt in topvorm te zijn. Tijdrijden is zijn specialiteit, maar ook in het middengebergte kan hij steeds beter mee. Hij moet vooral proberen in bergetappes vroeg in de aanval te gaan. Als het peloton de vluchters de ruimte geeft, kan hij het lang volhouden.

Bram Tankink
De kwieke Tankink moest jarenlang beulswerk verrichten voor Tom Boonen. Vorig jaar bleek hij ineens ook goed te kunnen klimmen. Hij had dus meer in zijn mars dan alleen knecht spelen en Rabobank haalde hem binnen. Het gevaar is dat hij nu voor Freire moet gaan doen wat hij voor Boonen deed. Hopelijk wordt dat overgelaten aan Flecha en mag Tankink zijn eigen gang gaan.

Pieter Weening
Door een blessure heeft Weening weinig gereden in het voorjaar. Een Tourselectie zat er dan ook niet in. Door het wegvallen van Dekker is hij toch de negende renner geworden. In de Dauphiné liet hij zien dat hij terug was. Weening stond stil in zijn ontwikkeling, maar mag nu geheel fris aan de Tour beginnen. Hopelijk laat hij zijn klimtalent weer eens zien, al blijft het twijfelachtig of hij zijn belofte ooit zal inlossen.

De ploeg
Zonder Rasmussen is Menchov de enig overgebleven klimmer. Thomas Dekker was eigenlijk nummer twee, maar door een diepe vormcrisis (de tweede in drie jaar) blijft hij thuis, en dat is maar goed ook. Hopelijk kan Laurens ten Dam zijn goede vorm van de laatste weken vasthouden. Het team lijkt echter te zwak om Menchov aan de eindzege te helpen. Zes Nederlanders is wel veel, voorheen waren het er altijd vier of vijf. Tankink, Moerenhout, Posthuma, Weening... het zijn allemaal redelijke klimmers die Menchov een tijdje moeten kunnen ondersteunen, maar zij zullen er toch snel afwaaien als de favorieten tempo gaan maken. Het eindklassement lijkt dan ook te hoog gegrepen, een dagzege is het voornaamste doel.

Over de dood

De mens onderscheidt zich van andere levende wezens door zijn besef van eigen sterfelijkheid. Een kind is niet geen kind meer als het geslachtsrijp wordt, maar als het zijn eigen sterfelijkheid inziet. Iedereen herinnert zich dat moment, vaak innerlijk geformuleerd als: als ik dood ben is er nooit meer iets! Het spookbeeld van de eeuwige nacht. In het leven gaat elk einde vergezeld va een begin. De dood is het eindigste einde.

Wat betekent de dood voor de zin van het leven? Op die vraag zijn twee antwoorden mogelijk en daarmee twee levenshoudingen. Primo, de dood maakt het leven volslagen zinloos. Alles is ijdel, geploeter, gepriegel in de marge, want aan het eind wacht de dood die niemand overslaat. De dood werkt verlammend, maakt lethargisch, want uiteindelijk wacht het eeuwige niet-zijn. Secundo, de dood maakt het leven zinvol. In een zeker besef van eindigheid is het besef ingebed dat de tijd op aarde de enige tijd is die beschikbaar is om te existeren. De dood is als een opjagende schaduw die maant tot actie, tot handelen. De tijd van leven is kort en moet zo wel mogelijk besteed worden.

Leven naar het eerste antwoord kan leiden tot depressiviteit, angst en uiteindelijk zelfs zelfmoord. Paradoxaliteit ten top: men is zo bang voor de dood dat men zelfmoord pleegt om niet meer bang voor de dood te hoeven zijn. Maar er is ook een mooiere levenshouding mogelijk die toch aansluit bij het eerste antwoord. Ik verwijs naar de kort geleden op 94-jarige leeftijd gestorven Frans-Egyptische schrijver Albert Cossery. Hij hekelde alle vormen van ambitie en activiteit en daarmee iedereen die het leven te serieus nam. En dat deed nagenoeg iedereen, volgens hem. Cossery zocht de zin in de luiheid en het nietsdoen. De dood kan elk moment toeslaan en intelligent is dan ook hij die zich zonder noemenswaardige inspanning en slechts in dagelijkse rituelen volhardend door het leven beweegt.

Het tweede antwoord wortelt zelfs in drie uiteenlopende mentaliteiten. Stoïci plaatsen de dood buiten het leven en vinden daarin zin. Epicurus, de grootste stoïcijn, heeft het het kernachtigst het geformuleerd: 'De dood gaat ons niet aan. Zolang we er zijn, is de dood er niet, en wanneer de dood er is, zijn wij er niet meer.' Vitalisten halen hun kracht en levenslust uit de onvermijdelijke dood. Jan Wolkers is een inspirerend voorbeeld van zo iemand. Na zijn dood bekende een van zijn zonen van zijn vader te hebben geleerd dat het goed is dat de dood er is. Wanneer je onsterfelijk zou zijn, zou je nooit iets ondernemen omdat er toch tijd genoeg is. Eindigheid impliceert activiteit. De derde mogelijkheid schurkt dicht tegen de vitalistische variant aan maar haalt de zin van het leven juist uit de belofte van de dood. Actief existeren is wenselijk en zinvol, maar schiet uiteindelijk ook op zichzelf tekort om de zinloosheid lang genoeg te ontkennen. Drs. P. is daarom blij dat de dood er is. Als hij het eeuwige leven zou hebben, zou het op den duur 'verrekte vervelend' worden.

Wat is nu het juiste antwoord? Beide antwoorden zijn volledig juist. Alles is altijd wel en niet het geval, zo ook inzake de eventuele zin van het leven in het licht van de dood. Schopenhauer - toch ook niet een rasoptimist - heeft de waarheid in pacht: 'Wanneer we ons de dood levendig voorstellen zijn er ogenblikken dat hij in een zo schrikwekkende gedaante verschijnt dat wij niet begrijpen hoe men met een dergelijk vooruitzicht een rustige minuut kan hebben en dat niet iedereen zijn leven doorbrengt met geweeklaag over de onontkoombaarheid van de dood. Op andere momenten denken we met stille vreugde, ja zelfs met hartstochtelijk verlangen aan de dood.'

'Beide keren hebben we gelijk. In de eerste stemming zijn we volkomen vervuld van het tijdelijke bewustzijn, zijn we niets dan een verschijnsel in de tijd en als zodanig komt de dood ons als vernietiging voor en als het terecht door ons gevreesde grootste kwaad. In de andere stemming is het betere bewustzijn levendig en het verheugt zich terecht op de verbreking van de geheimzinnige band waardoor het met het empirisch bewustzijn, tot de identiteit van Een Ik is verbonden.'

[Euro 2008] Naar huis

Daar sta je dan met negen punten uit drie wedstrijden, negen doelpunten voor en loftuitingen van de gehele wereld. Een schamele vertoning in de kwartfinale en Transavia kan een extra vlucht inlassen. Oranje was geen schim van het flitsende team dat in de poulefase gehakt maakte van Italië, Frankrijk en Roemenië. Alle kritiekpunten die voorafgaand aan het toernooi nog rondzongen en in de eerste drie wedstrijden verborgen bleven, kwamen nu pijnlijk bloot te liggen. Van Nistelrooy stond geïsoleerd, de vleugelspelers werden overlopen, de backs werden vastgezet, de middenvelders kwamen telkens een stap te laat en de centrale verdedigers konden het niveau niet aan. Alleen Edwin van der Sar onttrok zich aan de malaise.

Toen ik overdag mijn voorspelling van 2-1 voor Rusland beargumenteerde met het gegeven dat 'iedereen veel te optimistisch' was, was ik stiekem zelf ook optimistisch. Ik zong weliswaar niet mee met het koor van juichtonen, het zou lastiger worden dan men dacht, maar Oranje ging toch zeker wel winnen, zij het met moeite? Na pakweg een half uur konden de te gast zijnde Bob en ondergetekende echter maar één conclusie trekken: de halve finale halen zou een heel moeilijk verhaal worden. Rusland domineerde, Nederland wist geen fatsoenlijke aanval op te zetten, laat staan uitgespeelde kansen te creëren. De weinige kansjes kwamen voort uit dode spelmomenten. De 0-1 leek de genadeklap. We kapten meer biertjes weg uit frustratie. De 1-1 kwam even onverwachts als gewenst. We kapten nog een biertje weg, nu uit vreugde. We hoopten op een 'Turkse avond', d.w.z. de late gelijkmaker moest de tegenstander mentaal breken. Niets was minder waar. De Russen overklasten Oranje in de extra tijd op alle fronten. De laatste minuten na de 1-3 hebben we niet meer gezien.

Hebben de internationals ons dan zand in de ogen gestrooid in de poulefase? Italië's Donadoni 'vergat' weliswaar in de openingswedstrijd Grosso, Chiellini en De Rossi op te stellen, maar Oranje speelde toch gewoon fantastisch? Tegen de Fransen ontsnapte Oranje bij enkele hachelijke momenten, maar 4-1 is toch gewoon een overtuigende oorwassing van de Fransen? En zelfs met een B-team werd Roemenië kinderlijk eenvoudig aan de kant gezet. Alles klopte, toch? Waarom ging nu dan ineens alles mis? Laat ik een verklaring opperen: hoogmoed. Onbewuste hoogmoed welteverstaan. De euforische flow. De spelers verkeerden in een voortdurende roes, daarin gesterkt door de ongekende gekte in Zwitserland en de ophemeling van pers en publiek. Rusland zou slechts een formaliteit zijn voor de halve finale tegen Spanje of wederom Italië. Dan zou het er echt om gaan. Je zag het aan de spelers, vooral aan Sneijder en Van der Vaart. Ze begrepen er niks van, raakten gefrustreerd, gingen lopen zeuren. De euforische injectie bleek een slopende drug te zijn.

Na vanavond is ook Italië uitgeschakeld en rest er nog slechts één kandidaat voor de titel om aan te moedigen: Spanje. Allemaal juichen voor ouwe dokus Luis Aragones, topscorer van de Primera División, zo hoorde ik gister. Waarschijnlijk van het seizoen 1924-1925.

[Euro 2008] Twee gitzwarte avonden

Gisteren en vandaag werden de eerste twee kwartfinales van Euro 2008 gespeeld. Een sfeerverslag vanuit de huiskamer:

Donderdag 19/6: Portugal - Duitsland 2-3

Schweinsteiger 0-1

BRAAAAAAAAAAAAAAAK

Ballack 1-3

BLÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈGH

Vrijdag 20/6 Kroatië - Turkije 1-1 n.v.; strafschoppen: 1-3

Kroatië is de sterkere tegen Turkije maar weet de kansen niet te benutten. In de 119e minuut kopt Klasnic dan toch de 1-0 binnen; eindelijk de terechte treffer! Kroatië door!

Maar neen, Turkije scoort alsnog (NEEEEEEEE) en wint vanzelfsprekend de penaltyreeks van de gebroken Kroaten. Sluit de ramen, ga niet meer de weg op... Wederom een trieste kwartfinale. Laten we hopen dat deze trend zich niet doorzet.

Gedicht

Boulevard Salou

er wordt nooit afgesproken -
de bankjes op de boulevard
zijn van hen, daar komen zij samen,
ouden van dagen, elke avond weer; zon
werpt hun schaduwen in de branding

zij zijn nog maar met zijn vieren,
tellen weer een dode, hun vriend
ze vertellen hem, en zijn verhaal,
maar berustend; op hoge leeftijd
is de dood al een verslagen vijand

voor hen langs flitst de wulpsheid
zij zijn de vloekende ouderdom
tussen bronstig bruisende jeugdigheid
het onbeweeglijke middelpunt
van een altijd draaiende cirkel

ze eten pinda's, keuvelen wat, halen
herinneringen op: van toen, toen
zij aardige jongens waren uit dat rustige
stadje aan zee; ze spreken kort, mijmeren
lang over hun eeuwige vandagen

luisteren of met het ruisen van de zee
de dood al hoorbaar is - maar neen

dan schuifelen zij weer huiswaarts
er is geen nieuwe afspraak gemaakt

[Euro 2008] Oranje in topvorm

Exact zoals ik vooraf hoopte gaan Nederland en Italië door naar de kwartfinales van Euro 2008 en is Frankrijk roemloos ten onder gegaan. Vanavond stond in Groep C naast Nederland-Roemenië ook Frankrijk-Italië op het programma. Een echte kraker, een herhaling van de finale van het wereldkampioenschap. Omdat ik in de kroeg hoogstwaarschijnlijk niet de macht over de afstandsbediening zou krijgen, besloot ik thuis te kijken. Ik wilde vooral Frankrijk-Italië kijken en af en toe overschakelen naar Nederland-Roemenië, maar in de praktijk bleef ik continu afwisselen. De beenbreuk van Ribéry zag ik live, net als de 0-1 van Pirlo. Vervolgens zat ik twee keer net verkeerd: eerst scoorde Huntelaar toen ik naar de andere wedstrijd keek, even later scoorde De Rossi toen ik weer bij Oranje zat. De mooie goal van Van Persie zag ik wel weer live.

Ook Nederland-Italië heb ik thuis gekeken. Wegens mijn supporterschap voor beide teams leek het me beter neutraal op de bank te gaan zitten. Ik hoopte op een gelijkspel. Bij de 1-0 van Van Nistelrooy riep ik verontwaardigd om buitenspel. De 2-0 van Sneijder was een perfect uitgespeelde counter. En bij de 3-0 van Van Bronckhorst stak ik zelfs een vuist in de lucht. Oranje verraste, alles liep ineens gesmeerd, een zeer terechte overwinning.

Nederland-Frankrijk keek ik in de kroeg. Het was de perfecte wedstrijd om in zo'n gelegenheid te bekijken. 't Pumpke had de zaakjes perfect voor elkaar. Twee schermen, beeld vanuit een beamer, wedstrijdcommentaar goed hoorbaar, de juiste sfeerverhogende muziek vooraf, feestmuziek bij de doelpunten, en zelfs confettikanonnen aan het plafond. Het was er bomvol en het uitbundig springen bij de Nederlandse goals gaf een heerlijk gevoel. Bij elke goal steeg de sfeer en op een gegeven moment zweefde het gezang door de kroeg. Schitterend. Minpunt waren de obers die hardnekkig lege glazen bleven verzamelen. Kijk gewoon naar de wedstrijd en ga niet door een toch al overvolle ruimte lopen beuken, denk ik dan, maar ja, het zal wel plichtsbesef zijn.

En zo zijn 'we' na 3 wedstrijden glorieus poulewinnaar met negen uit drie, negen goals voor en maar één tegen. Ik zeg weer 'we' en dat is lang geleden. Ook ik behoorde immers tot de vele landgenoten die zich van Oranje hadden afgekeerd. De prestaties in 2006 waren niet eens zo slecht, op de wanvertoning tegen Portugal na, maar het was vooral de houding van Van Basten die me tegen de borst stuitte. Hij beschouwde het WK als voorbereiding op het EK 2008. Een onvergeeflijke mentaliteit. Alsof je Champions League speelt ter voorbereiding op de UEFA Cup. Alsof je de Tour de France rijdt als training voor de Ster Elektrotoer. Ook de moeizame omgang met Van Nistelrooy en Van Bommel was bij vlagen stuitend.

De kwalificatiereeks verliep zeer moeizaam en ook de voorbereiding op het EK legde veel zwakke plekken in het team bloot. Nu valt dan ineens alles op zijn plaats. Demy de Zeeuw speelt de gehele voorbereiding, maar Nigel de Jong blijkt pardoes de beste man op zijn positie. Khalid Bouhlarouz valt als laatste speler af, mag toch mee omdat Babel zich blesseert, en groeit uit tot onpasseerbare rots in de branding. Dirk Kuijt was in Oranje altijd een schim van de clubspeler Kuijt maar speelt tot nu toe een foutloos toernooi. Binnen het hele team heeft ineens die chemische reactie plaatsgevonden die van instabiel materiaal een tegelijkertijd hechte en beweeglijke substantie heeft gemaakt. Wie weet wat er nog meer in het vat zit. In 2000 ging alles net zo flitsend: negen uit drie in de poule, een verpletterende kwartfinale. In de halve finale implodeerde de boel toen op nog steeds onverklaarbare wijze. Tijd om nu die schande uit te wissen.

[Euro 2008] Brazilië op het EK

In de analyse van Groep B bracht ik de 'Kroatische' spits Eduardo naar voren. Door een lelijke beenbreuk kan hij niet deelnemen aan Euro 2008. Verschillende landgenoten van Eduardo geven echter wel acte de présence in Oostenrijk en Zwitserland. Het is schrikbarend om te zien hoeveel Brazilianen of andere 'buitenlanders' in de nationale teams terechtkomen. Het clubvoetbal wordt al overspoeld door buitenlandse spelers die de supporters doen vervreemden van hun eigen club, de doorstroming van de jeugd ernstig blokkeren en bovendien door gebrek aan loyaliteit bij de eerste de beste aangeboden zak geld alweer vertrekken. Het landenvoetbal was het laatste bastion waar deze tendens geen vat op kreeg, en uiteraard niet zonder reden, toch? In de nationale teams komen immers voetballers uit voor hun eigen land. Duitsland-Nederland met elf Duitsers tegen elf Nederlanders, dat is de charme van het landenvoetbal.

Euro 2008 laat zien dat ten langen leste dan ook het landenvoetbal besmet is geraakt. Voor bijna elk land komt wel een 'omgebouwde' speler uit, dat wil zeggen een speler die in principe weinig kans maakt voor zijn eigen land geselecteerd te worden en daarom speciaal een paspoort krijgt om voor het nationale team van het land waarin hij voetbalt uit te komen. Brazilianen spannen wat dat betreft de kroon. In het Portugese team blinkt Pepe uit in de verdediging. De Braziliaan met de kolderieke kop is sinds augustus 2007 een Portugees. Marco Aurélio Brito dos Prazeres speelt op het EK onder de naam Mehmet Aurelio voor het Turkse team. Sinds 2006 is hij een Turk. Het Spaanse middenveld wordt aangevoerd door Marcos Senna, pas sinds 2006 een Spanjaard. Leo Beenhakker maakt met graagte gebruik van de behendige Roger Guerreiro. De Poolse staat gaf hem op 18 april jl.(!) een Pools paspoort.

Ook in Nederland ging het gerucht dat een Braziliaan ons kwam 'versterken'. Mooiprater Heurelho Gomes wilde wel voor Nederland gaan keepen. Sinds zijn aanmatigende gedrag bij PSV is het echter plotseling opvallend stil rondom deze transfer. Nog voor Gomes speelde in Nederland al een zaak rondom een speler die Nederlander wilde worden. Gelukkig was Rita Verdonk toen minister en stelde zij de eis dat Salomon Kalou eerst Nederlands moest leren voor hij een paspoort kreeg. Kalou zag dat niet zo zitten en besloot gewoon voor Ivoorkust te blijven spelen, zoals het hoort.

Buiten beschouwing moeten uiteraard de vele Turkse spelers worden gelaten. Vooral voor Oostenrijk en Zwitserland spelen vele Turken. Zij zijn echter in de regel daar geboren of op zeer jonge leeftijd naar de Alpen verhuisd. Omdat ze tussen de bergen opgegroeid zijn is het niet minder dan logisch dat zij niet voor Turkije uitkomen. In Nederland kennen we die situatie overigens al in het geval van Surinaamse of Antilliaanse spelers als Kluivert, Seedorf, Davids en momenteel Engelaar en Melchiot, die in bijna alles Nederlander zijn. Ook Marokkaanse spelers zullen steeds vaker doorbreken, nu al waar te nemen bij bijvoorbeeld spelers als Bouhlarouz en Afellay.

Eén opvallende speler dient nog genoemd te worden. Aan de zijde van Mehmet Aurelio strijdt Kazim Kazim, zoon van een Turkse moeder, op het Turkse middenveld. In het dagelijkse leven kent men hem als Colin Richards...

[Euro 2008] Acht momenten

Na de wedstrijden van vandaag zit de eerste wedstrijdronde erop. De algemene indruk van het toernooi tot op heden is: het houdt niet over. Het spelniveau is ondermaats en ook qua attractiviteit en passie komt het toernooi nog niet goed uit de verf. Hieronder een overzicht van de eerste acht wedstrijden in acht opvallende momenten.

1.Van Bronckhorsts rush
Hét moment van Nederland-Italië. Giovanni van Bronckhorst haalt een bal van de lijn en begint meteen in de ruimte op links te sprinten. Hij ontvangt de bal in de diepte van Van der Vaart, steekt het hele veld over en geeft een afgemeten crosspass op Kuijt. De Katwijker kopt in één keer terug op Sneijder, die met een subtiele voetbeweging Buffon verschalkt: 2-0, overwinning binnen. De perfecte counter: snelheid, precisie, effectiviteit.
2.De tranen van Frei
De openingswedstrijd Zwitserland-Tsjechië doet zeer aan de ogen. De Zwitsers zijn onmachtig, de Tsjechen onhandig. De meeste pijn wordt echter niet aan de toeschouwer of tv-kijker toegebracht, maar aan Alexander Frei. De Zwitserse spits raakt bij een ogenschijnlijk onschuldige schermutseling met Grygera zwaar geblesseerd aan de knie. Een EK-droom in eigen land valt in duigen. De arme Frei laat zijn tranen de vrije loop. Kippenvel.
3.Hartstocht in Wenen
Als Pieter Vink na drie minuten spelen bij Oostenrijk-Kroatië de Kroaten een strafschop toekent, die vervolgens benut wordt door De Cruijff van de Balkan Luka Modric, maken Oostenrijk en de rest van Europa zich op voor een monsterscore. Niets is minder waar. De Kroaten zakken in en de Oostenrijkers trekken met hart en ziel ten strijde. Speltechnisch is het bij vlagen belabberd - passes over twee meter komen niet aan - maar wat een inzet, wat een passie. De gelijkmaker blijft uit, maar de harten zijn veroverd.
4.Anonieme topscoorder
Guss Hiddinks Rusland gold vooraf als outsider voor de titel. In de eerste wedstrijd presenteren de Russen zich echter als veredelde amateurs. Geen fatsoenlijke combinatie komt op gang, verdedigend is het een gatenkaas. Spanje wint simpel met 4-1. Dankzij Hiddinks verdedigers is de nietszeggende grijze muis David Villa nu ineens de grootste kanshebber om topscoorder van Euro 2008 te worden. Wat een deceptie.
5.Aurelio's doodschop
Portugal-Turkije was vooraf een mooi affiche vanwege de belofte van een pittige, vurige wedstrijd. Twee befaamde schopploegen in de clinch. Helaas blijken ze teleurstellend aardig voor elkaar. Portugal domineert met frisse spelers als Bosingwa en Moutinho. Vlak voor het eind is daar dan toch de lochte doodschop. Even daarvoor geeft Servet al een voorproefje - zijn schop is echter eerder lompheid dan kwade wil. Aurelio zaagt Simão even later op kniehoogte doormidden.
6.Slome Grieken
Griekenland is in de Alpen om de Europese titel waardig te verdedigen. Dat doel komt tegen Zweden echter in het geheel niet tot uitdrukking. De Grieken ogen sloom, inspiratieloos, inzetloos. Dieptepunt is het een volle minuut lang overspelen van de bal door de drie centrale verdedigers. Een hels fluitconcert stijgt op. Enige hoogtepunt zit vloekend en tierend op de bank: Koning Otto met zijn blauwe joggingbroek en enorme Membership Card.
7.De rug van Don Leo
Polen kan tegen aartsvijand Duitsland geen vuist maken. Spelmaker Krzynowek loopt over het veld alsof hij hét mannetje is, maar slaagt er niet eens in fatsoenlijk een bal aan te nemen. Een andere Pool, Lukas Podolski, scoort de 2-0 op typsich Duitse wijze: met een overdosis geluk belandt de bal voor zijn linker. Don Leo Beenhakker staat dan al met zijn rug naar het veld. Volgens de commentator om te overleggen met de bank, hopelijk ook om zijn afkeer te laten blijken.
8.Applaus van Domenech
In een werkelijke slaapverwekkende vertoning houdt Roemenië Frankrijk op 0-0. De Franse arrogantie Raymond Domenech applaudiseert na het laatste fluitsignaal. Want de verdediging heeft niets weggegeven. Met twee ultradefensieve ploegen valt er ook niets weg te geven. Makelélé gaat weer eens op een tegenstander staan; hij lost zijn belofte dus in. Vrijdag is het tijd voor de genadeklap...

[Euro 2008] Groep D

Met het EK in het vizier vliegen de prognoses ons om de oren. Zoggel waagt zich niet aan een voorspelling, maar kan het niet laten te analyseren. In de luttele uren die ons nog scheiden van Euro 2008: vrijmoedige overpeinzingen bij de deelnemende landen. Vandaag: Groep D.
Rusland Dat alle Chinezen op elkaar lijken is een cliché. Een cliché is echter een pejoratieve term voor een absolute waarheid. Dat alle Russen op elkaar lijken, hoor je niet zo vaak. En toch herken je een Rus direct. Blokkig hoofd, brede kaaklijn, donkere oogopslag. Guus Hiddink mag dit keer de Russen een onvergetelijke eindronde bezorgen. Boer Guus slaagt er steeds weer in op het juiste moment op de juiste plaats te zijn. In '98 met een zeer sterk Oranje op een machtig mooi WK, in '02 met Korea als gastland, in '06 met het stormachtig in opkomst zijnde Australië, en nu in '08 met een ijzersterk Rusland. Hiddink doet het met louter Russische Russen, d.w.z. Russen die in de Russische liga spelen. Het halve keurkorps van Dick Advocaats succesvolle Zenit Sint-Petersburg vormt de spil van het elftal. Bovendien is de Russische competitie net pas weer begonnen, terwijl de spelers van de traditionele toplanden een loodzwaar seizoen in de benen hebben. Alleen de blessure van Pogrebnijak en de schorsing van Arsjavin doen zeer. De robuuste Russen kunnen niettemin weleens gaan verrassen. Na Hi-Dung Gu nu ook Hiddinktsjev?

Zweden Zweden is het sc Heerenveen van het landenvoetbal: niemand heeft er een hekel aan, het wekt sympathie op, maar de echte top is onbereikbaar. Scandinavische schoonheid zal vooral op de tribunes te zien zijn - mooi blond is Zweeds blond -, op het veld razen de ellebogende Ibrahimovic en zijn blonde landgenoten rond. Let daarbij ook op Daniel Majstorovic, ex-Twente en bewezen bruut. Zlatan en Daniel: de ellebogentweeling. Henrik 'Henke' Larsson mag ook nog komen opdraven. Nee, om de Zweden zullen de tegenstanders geen peentjes zweten. De tv-kijker hoopt op veel 'sfeer'beelden van de toeschouwers.

Spanje Spanje is elk toernooi weer topfavoriet en maakt er elk toernooi weer een faliekante mislukking van. Wie Fabregas en Fernando Torres in zijn team heeft, is per definitie topfavoriet en daarom zingt het ook nu weer rond: Spanje gaat het nu eindelijk waar maken. Maar weer geldt: de señores puffen en kreunen. Een Primera Division in de benen, doodop is wat ze zijn. De wil is er wel, maar de verzuring slaat nu al in de kuiten en dijen. De 103-jarige bondscoach lijkt ook al niet de aanjager te zijn die de Spaanse furie kan ontketenen. Wordt het ooit nog wat met Spanje?

Griekenland Vier jaar geleden werd Griekenland Europees kampioen. Hoe het zo ver kwam, zal wel altijd een mysterie blijven. Guppenoog Angelos 'Harry' Charisteas heerste in de zestien als een onaantastbare koning. Meest opvallende verschijning was echter doelman Antonios Nikopolidis. Louter grijze haren op de schedel, de kijker speurde onwillekeurig naar een rollator langs het doel. Niko Polidis bleek echter een onpasseerbare poortwachter. Anno 2008 staat hij er weer met rugnummer 1. Ook de gottliche Otto Rehhagel is nog steeds bondscoach. Men ziet de precaire situatie: Eén keer een wonder verrichten is een wonder. Twee keer een wonder verrichten is een illusie.

De literaire beterweter #11

Deze Literaire Beterweter heeft even op zich laten wachten omdat ik naast de reguliere romans vooral boeken las die niet in aanmerking komen voor deze rubriek. Heden heb ik dan eindelijk zes romans afgerond.

P.F. Thomése - Vladiwostok! In #8 schreef ik dat M.Februari terecht genomineerd was voor de Libris. Thomése verdient ook een nominatie. Zijn Vladiwostok! verraste mij zeer. Toon is alles en Thomése heeft in deze 'actuele' roman vanaf zin 1 de juiste, wervelende toon te pakken. Naar eigen zeggen is Vladiwostok! een roman over de nieuwe politiek. Dat valt reuze mee; het is vooral een roman over de nieuwe mens, de mens in het media- en communicatietijdperk. Spindoctor Fons Nieuwenhuijs heeft de opdracht Hans Portielje - overigens 'gewoon' lid van een traditionele partij - 'neer te zetten' in de politiek. Beiden falen omdat ze meer bezig zijn met rondneuken of de puinhopen van het verleden op te ruimen. De oprispende gedachten van de twee hoofdpersonages staan in cursief, een machtig procédé dat wat mij betreft veel vaker toegepast mag worden in de romankunst. Thomése schetst met veel zwier en vertelplezier het wereldje. Het is heerlijk om je als lezer te laten mee voeren in zijn snel stromende, meanderende taalrivier. De laatste twee bladzijden wringen evenwel. Dan wordt de 290 pagina's lang als meedogenloze manipuleerder neergezette Fons ineens een weke, tere ziel wanneer hij en zijn vrouw het buitenechtelijke kind van Fons 'adopteren' en hij het kind als zijn redding ziet. Gezien Thoméses biografie begrijpelijk, qua verhaal vrij ongeloofwaardig. Dat neemt niet weg dat Thomése met Vladiwostok! een zeer onderhoudende, bij vlagen hilarische eigentijdse roman heeft afgeleverd. [*****]
Fragment: Portielje dacht: ik zou nu snel even moeten kunnen neuken. Klaarkomen, totaal ontspannen. Het lullige was dat hij het meeste zin had in dat behulpzame meisje van zo-even, ware het niet dat die natuurlijk door Robbert zelf was gereserveerd. Altijd hetzelfde gekloot. Hij had Babs, maar Babs wilde op dit moment 'als mens' gezien worden en dat was wel het laatste waar hij behoefte aan had. Omenselijkheid graag. Anonimiteit. Hier met die billen. Hatsee! En dan gewoon weer door of er niks aan de hand was.

Martin Walser - Tod eines Kritikers In Tod eines Kritikers wordt de literatuurcriticus André Ehrl-König vermist en voor vermoord gehouden. De vermeende moordenaar is schrijver Hans Lach, wiens laatste boek door Ehrl-König in diens literaire tv-programma met de grond gelijk is gemaakt. In Ehrl-König is in alle opzichten de Duitse gezaghebbende criticus Marcel Reich-Ranicki te herkennen, in het programma Reich-Ranicki's befaamde show Das literarische Quartett. In Duitsland ontstond een rel. Walser zou karaktermoord plegen op Reich-Ranicki en zich daarbij bovendien bedienen van - daar gaan we weer - antisemitische typeringen. Na lezing van de roman kan ik concluderen dat de zaak enorm opgeblazen is. Nog even afgezien van het fictionaliteitsgegeven, is de typering van Ehrl-König (merk de opzichtige verwijzing op naar Goethe's wrede elfenkoning) een vermakelijke satire op de dominantie van Reich-Ranicki en diens strategische macht door middel van het medium televisie. De aantijgingen aan Walsers adres getuigen weer eens van een onbeholpen en misplaatst moralisme, zoals eerder geconstateerd in de affaire-Sloterdijk. Goede lezers hadden kunnen constateren dat Walser in een vieve stijl schijnbaar verborgen mechanismen en literair-kritische strategieën blootlegt. En dat Ehrl-König aan het eind van de roman gewoon weer levend en wel opduikt. [****]
Fragment: Sobald der Überraschungsgast mit deutlichen Geste von Ehrl-König begrüßt ist und sich gesetzt hat, sagt Ehrl-König offenbar jedesmal: Spät komm ich, doch ich komme. Das ist das Signal für die Leute im weiten Halbkreis: alle klatschen begeistert. Er lächelt genießerisch. Dan kommt der erste Satz. Den Eröffnungssatz kannte ich, als Bernt Streiff ihn mir vortrug, längst auswendig. Warum soll Hans Lach, solange er eine Verleger hat, der schlechte Bücher gut verkaufen kann, gute Bücher schreiben? Und sein im weiten Halbkreis vor ihm, fast um ihn herum und ein wenig unter ihm sitzendes Publikum lachte.

Marja Brouwers - Casino Ik ben een liefhebber van essayistische passages, mits deze op een zinvolle, functionele manier verweven zijn met het lopende verhaal. Het zijn zulke essayistische uitweidingen die ik bewonder bij Mulisch, Hermans, Februari. Marja Brouwers last in Casino een beschouwing in van ruim dertig pagina's die voor mij op geen enkele manier zinvol of anderszins functioneel met het tot dan toe vertelde kan worden verbonden. Dat is jammer, de essays hebben op zich een interessante inhoud en diepgang, al voldoen ze zeker niet in het overtuigend uiteenzetten van ideeën en maatschappijkritische visie. De plot dan. Die komt helaas nooit tot leven. De personages blijven wildvreemden, willen maar geen geloofwaardige figuren worden. Ze voeren dialogen zonder iets te zeggen, verrichten handelingen zonder iets te doen. Als totaalroman over de jaren negentig voldoet dit boek dan ook niet. Daarvoor is de afwisseling van plot en essay te onnatuurlijk, te ad hoc. [*]
Fragment: 'À la guerre comme à la guerre! Rink stapte achter de palm vandaan en marcheerde naar de brug. Moura en metgezel verlieten de brug en kwamen zijn kant op. Half struikelend op een paar niet op 's mans tempo berekende schoentjes probeerde ze hem bij te houden. Ze was bang. Rink bleef midden op hun pad staan, zodat ze niet gemakkelijk langs hem heen zouden kunnen lopen. Rink! daar kun je niet omheen! herinnerde hij zich de verkiezingsslogan waarmee ze hem op school tot praeses van de gymnasiastenbond hadden gekozen.

J.D. Salinger - The Catcher in the Rye Salingers meesterwerk wordt wel vergeleken met De avonden. Ik vond het laatste-dagen-van-het-jaar-thema bij Salinger echter minder goed uit de verf komen dan bij Reve. Bovendien is Frits van Egters een intrigerender figuur dan zijn evenknie Holden Caulfield. Dat neemt niet weg dat The Catcher in the Rye nog steeds zeer leesbaar, hilarisch en zo nu en dan een tikkeltje ontroerend is. [***]

Piet Meeuse - Het lied van de ezelin Meeuse schreef een bijzonder veelzijdige verhalenbundel waarin grote historische en filosofische thema's op humoristische wijze zijn verpakt. Soms dreigt de humor over te slaan in meligheid - bijvoorbeeld in het verhaal over meester Bong, vaker is de ironisch-beschouwende vertelstem een begeesterde gids. Hoogtepunt is het verhaal waarin dit procédé wordt toegepast, maar waar Meeuse nog een extra dimensie aan toevoegt door er nog een hogere verhaallaag overheen te schuiven. [****]

I.S. Toergenjev - Eerste liefde Het sterkste aspect van Toergenjevs korte roman annex novelle is de inlevende beschrijving van het verscheurde gevoelsleven van de jonge protagonist die zijn liefde voor een oudere jongedame gesmoord ziet worden omdat zij voor een ander kiest. Volgens Margriet de Moor blijft 'tot ver over de helft' ongewis wie deze concurrent is. Dat is - helaas - niet waar. Veel eerder wordt al duidelijk dat het om de vader van de jongen gaat. [**]

[Euro 2008] Groep C

Met het EK in het vizier vliegen de prognoses ons om de oren. Zoggel waagt zich niet aan een voorspelling, maar kan het niet laten te analyseren. In de halve week die ons nog scheidt van Euro 2008: vrijmoedige overpeinzingen bij de deelnemende landen. Vandaag: Groep C.

Italië Nederland is mijn vaderland, Italië is mijn voetballand. Van kinds af aan heb ik een zwak gehad voor het Italiaanse nationale elftal. Het azuurblauwe, strak om de geprononceerde torso gespannen shirt veroorzaakt esthetisch genot. De spelers zijn mannetjes, zongebruinde Zuid-Europese macho's. De haartjes zitten perfect in de gel, de borst prijkt fier vooruit, de blik in de ogen straalt meedogenloos zelfvertrouwen uit. Twee jaar geleden supporterde ik hartstochtelijk de Squadra Azzurra, nog een tikje meer na oranje's uitschakeling. Ik genoot van het keiharde beest Marco Materazzi. Van de fluwelen technicus Andrea Pirlo. Van de gouden linkervoet van Fabio Grosso. Eén man sprong er letterlijk en figuurlijk bovenuit: ik zag de goddelijke Fabio Cannavaro en was geen atheïst meer. Cannavaro promoveerde verdedigen tot de hoogste kunst. Bovendien: zelden had hij een overtreding nodig. Alles geschiedde met klasse, op techniek, met vernuft. Vorige week scheurde Cannavaro een spiertje; hij is er niet bij in Oostenrijk/Zwitserland. Mijn hart bloedt.

Roemenië Vier jaar geleden piekte het Griekse clubvoetbal. Ongekend succes deed de Grieken naar de zesde plaats op de UEFA Coëfficiëntenranglijst stijgen. Het nationale elftal piekte mee en Griekenland veroverde tegen alle voetbalwetten in de titel. Vier jaar later: vul Roemenië in voor Griekenland en je hebt de situatie van nu. Op de vleugels van Steaua Boekarest werd de hemel bestormd, en met succes. Het nationale elftal vloog mee en was o.a. Oranje de baas. Miraculeus optimisme in het miserabele Oostblok. De namen van de spelers zijn anonieme, slechts Adrian Mutu draagt het predikaat ster. Maar het team is stug en stug spul scheurt lastig. De Roemenen hebben niets te verliezen in een poule met Nederland, Italië en Frankrijk. Voor één keer laten ze weer een ijzeren gordijn neer en denken stilletjes: laat de Westerse wonderboys het maar aan flarden schieten.

Frankrijk Wanneer sneuvelen de Fransen? Steeds worden ze dan eindelijk doodverklaard en begraven, steeds staan ze weer op en strijden alsnog mee om de prijzen. Maar deze keer moet het gebeuren. De tijd is rijp voor de ontmanteling der arrogantie. Laat Zinedine Zidane's bokkige kopstoot het laatste wapenfeit zijn geweest. Vervang de Marseillaise door een requiem. Kijk een tijdje naar het spel van Claude Makelélé en voel de haat tegen zijn smerige streken opborrelen. Kijk een tijdje naar de pedante Raymond Domenech en hoop dat San Marco hem pootje lapt. Kijk een tijdje naar de overschatte Nicolas Anelka en probeer je lach in te houden. De gouden haantjes kraaien niet meer zo hard als voorheen. Laat een ferme kopbal van Luca Toni en een droge poeier van Ruud van Nistelrooy de guillotines zijn die de Franse koppen doen rollen. Ze zullen nog een tijdje door rennen, maar vallen dan eindelijk neer.

Nederland Acht jaar geleden werden 'we' het net niet. Waterloo heette voor even 'Strafschopgebied'. Centraal in de verdediging stonden Jaap Stam en Frank de Boer. Heimwee slaat toe in mijn buik. Stam-De Boer, wat kan je gebeuren. Nu staat daar het duo Heitinga-Mathijsen. Toni trappelt, Benzema popelt, Mutu gniffelt. De verwachtingen zijn nog nooit zo laag geweest, de oranjekoorts is niet uitgebroken. We weten echter van '74 en '88 wat dat kan betekenen qua succes. De bondscoach is de succesvolste van na de oorlog. Zijn opdracht is duidelijk: falen is geen optie. De repetities zijn achter de rug, de acteurs staan op hun plaats, de show gaat beginnen. Drie opvoeringen, drie keer kwart voor negen, drie keer een uitverkocht Stade de Suisse. Na de rode regen tegen de Portugezen in 2006 is het voor Oranje nu eindelijk tijd het stoplicht op groen te zetten.

I wish the world was flat like the old days

Vijf liedjes die mij in positieve zin zijn opgevallen uit weer een nieuwe lijst met recente albums en losse tracks die mijn broer mij liet luisteren:

1.Socratic - Boy In A Magazine (Spread the Rumors - 2008) Bekijk de clip
Socratic maakte twee hardere albums voor ze met Spread the Rumors een wat rustigere richting insloegen. Boy In A Magazine is een aanstekelijk, ietwat poppy liedje. De zang is erg subtiel, vooral aan het begin van het nummer. De muzikale opbouw is even standaard als kloppend en draagt bij aan het feel good-karakter van de hele compositie. Boy In A Magazine is geen diepgaand lied met verrassende effecten. Het is een catchy nummer dat niet gauw verveelt en soms doet terugdenken aan Blink 182.

I'll clap my hands
Then pour in some sorrow
I stole some things from you
I could have easily borrowed

2.Arcade Fire - Intervention (Neon Bible - 2007) Beluister het lied
Het Canadese Arcade Fire verraste mij enorm. Eerst met het opzwepende 'Keep The Car Running' en later met Intervention. De liedjes kenmerken zich door een magnifieke opbouw. Steeds als je denkt dat er geen instrumenten meer bij kunnen, komt men met weer nieuwe op de proppen. Tot een volledig orkest op volle kracht meedoet. De teksten zijn erg dubbelzinnig. Bijbelse thema's vormen de hoofdmoot, maar je weet als luisteraar nooit of je nu met gelovigen of juist met anti-religieuzen te maken hebt. In Intervention wemelt het van de Bijbelse uitdrukkingen (The useless seed is sown; Who's gonna throw the very first stone?), maar lijkt het refrein een bepaalde - politieke - richting (anti-Bush) aan te geven: Working for the church while my family dies. Dit loopt over van pretenties en megalomanie, maar o wat klinkt het heerlijk.

I can taste your fear
It's going to lift you up and take you out of here
And the bone shall never heal
I care not if you kneel

3.Yellowcard - Sure Thing Falling (Lights and Sounds - 2006) Beluister het lied
Sinds het uitstekende Ocean Avenue uit 2003 heb ik Yellowcard niet meer zo nadrukkelijk gevolgd. Erg jammer eigenlijk, aangezien de Californiërs nog steeds energieke, perfect in elkaar stekende rockliedjes maken. Lights and Sounds kent weinig zwakke momenten. De chemie is een sterk punt op dit album: de verschillende instrumenten en de vocale gedeelten zijn zeer goed op elkaar afgestemd. Het intro van Sure Thing Falling is bijvoorbeeld erg overdonderend. Ook in de bridges blinkt Yellowcard uit. In het bijzonder de tempoversnellingen en verstillingen geven een lied vaak iets extra's. Positief ten opzichte van Ocean Avenue is dat de teksten op Lights and Sounds in de regel donkerder zijn. Vrolijkheid is ver te zoeken, bijv. in 'Grey': Grey skies / clouding up the things we used to see with wide eyes / Maybe everything was meant to be this way.

I've been up late writing books
All about heroes and crooks
One of them saves you from this
The other one steals you and then
Sure things fall
And all sure things fall

4.Postal Service - The District Sleeps Alone Tonight (Give Up - 2003) Beluister het lied
The Postal Service is een zijproject van Death Cab For Cutie's Ben Gibbard. Vooral - uiteraard - op tekstueel gebied is de inbreng van Gibbard merkbaar. De teksten zijn bij vlagen weer van een erg hoog niveau, en mooi gezongen bovendien. Muzikaal wordt er meer met bliepjes gewerkt. The Postal Service is daarmee wat experimenteler dan DCFC. The District Sleeps Alone Tonight is qua tekst waarschijnlijk het hoogtepunt. Gibbards melodramatische stem komt hier perfect tot wasdom in het oproepen van een sfeer van vervreemding en isolement in een appartementencomplex waarin de ikfiguur op bezoek is.

I'll wear my badge
A vinyl sticker with big block letters
Adherent to my chest
That tells your new friends I am a visitor here
I am not permanent
[...]
You seem so out of context in this gaudy apartment complex
A stranger with your door key explaining that I am just visiting

5.Death Cab For Cutie - The New Year (Transatlanticism - 2003) Beluister het lied
Ik gaf mijn broer vorige maand voor zijn verjaardag het nieuwe album Narrow Stairs (2008). Zelf ben ik nog historisch aan het bijluisteren. Transatlanticism is een wat ontoegankelijker, donkerder album dan de opvolger Plans. De titeltrack is in al zijn somberheid en dramatiek een juweeltje. Opener The New Year is snel op te pakken. De periodiek uitbarstende drums en gitaren geven mooi het knallen van vuurwerk weer. De tekst gaat over het bekende gevoel van 'een nieuw jaar, dezelfde stemming': So this is the new year / And I don't feel any different. Het subtiele gitaarloopje dat na een tijdje te beluisteren valt, klinkt erg goed en vindt zijn tekstuele voortzetting in de bridge. Die vormt het hoogtepunt van dit lied, met o.a. de volgende schitterende regels:

So everybody put your best suit or dress on
Let's make believe that we are wealthy for just this once
Lighting firecrackers off on the front lawn
As thirty dialogues bleed into one
I wish the world was flat like the old days
Then I could travel just by folding a map