Gedicht

Boulevard Salou

er wordt nooit afgesproken -
de bankjes op de boulevard
zijn van hen, daar komen zij samen,
ouden van dagen, elke avond weer; zon
werpt hun schaduwen in de branding

zij zijn nog maar met zijn vieren,
tellen weer een dode, hun vriend
ze vertellen hem, en zijn verhaal,
maar berustend; op hoge leeftijd
is de dood al een verslagen vijand

voor hen langs flitst de wulpsheid
zij zijn de vloekende ouderdom
tussen bronstig bruisende jeugdigheid
het onbeweeglijke middelpunt
van een altijd draaiende cirkel

ze eten pinda's, keuvelen wat, halen
herinneringen op: van toen, toen
zij aardige jongens waren uit dat rustige
stadje aan zee; ze spreken kort, mijmeren
lang over hun eeuwige vandagen

luisteren of met het ruisen van de zee
de dood al hoorbaar is - maar neen

dan schuifelen zij weer huiswaarts
er is geen nieuwe afspraak gemaakt