Gedicht

Despertar

woelig water duistre tijden
iets groots niet te vermijden
trompetten tetter en
bazuingeschal

een globe verlicht als een blauwe maan de kamer

vallen o zo diep zo zacht
klanken golven op een
branding
kokkels peppels meeuwen scheren

een witte uil heeft op een lantaarnpaal postgevat

rennen achtervolgen zonder moe
het huis bekend de tronies vreemd
daar klinkt in de verte reeds
het einde
de globe dooft de uil vliegt weg
de kamer tolt de geest keert terug

de dag is aan het beginnen

Top 600: (22) Blink 182 - What went wrong?

Beluister het lied

Door met de ultieme jeugdlijst. Op 22 een lied van de band met de meeste noteringen in de top-600: Blink 182. Dit is logisch, omdat ik van de band uit San Diego de meeste CD's heb. Dit lied is afkomstig van de voorlaatste CD, Take off your pants and jackets, naar mijn bescheiden mening de minste van alle CD's. Dit lied is geen officiële albumtrack, maar een van de twee bonussongs op het album. De CD is namelijk in drie versies uitgebracht met op iedere versie twee bonustracks: een zgn. jokesong en een serieus nummer.

'What went wrong' is het serieuze lied van de twee. Het lied wordt gezongen door Tom en wordt begeleid op een akoestische gitaar. De tekst gaat over een 'ik' die gekweld wordt door liefdesverdriet en zich afvraagt waar het fout is gegaan. Zijn leven is naar de haaien en hij kan zijn mooie herinneringen niet loslaten. Het prachtigste gedeelte van het lied is op tweederde als een begeleidende melodie op de panfluit inzet. Dit bezorgt mij nog elke keer kippenvel.

I'm sick of always hearing

Sappy love songs on the radio

This place is fucking cursed in its plague

And I can never escape when my heart it explodes

Top 600: (23) Good Charlotte - SOS

Beluister het lied

Soms komt het voor dat een in enkele opzichten belabberde band een goede CD aflevert. Dit is het geval bij de band van de gebroeders Madden: Good Charlotte. Hun eerste CD 'The Young & Hopeless' was nog een simpel album zonder veel diepgang. Simpele deuntjes, nog simpelere teksten. Het verwachtingspatroon voor het tweede album was dan ook niet erg hoog. Des te opmerkelijker is het dan ook dat dit tweede album mij positief verraste. De plaat kreeg de titel The Chronicles of Life and Death mee.

Eerst moet ik opmerken dat op muzikaal gebied weinig verbetering te bespeuren is. Nog steeds weinig originele deuntjes, die bovendien slecht opgenomen zijn zodat het lijkt of je naar een drumcomputer luistert. Het verrassende zit hem echter in de teksten. Waren die bij de eerste CD nog nietszeggend, nu zijn ze veel volwassener en serieuzer. Existentiële vragen die twintigers plagen worden in mooie zinnen verpakt. Het haast onmerkbare verglijden van de tijd wordt prachtig compact verwoord: 'Years go by, and then they're wasted'. Ook de verborgen, akoestische, track 'Wounded' is een tekstueel hoogstandje. SOS staat ook in de top-25 vanwege de tekst. Het lied is één grote uitbarsting van angst en twijfel in een situatie van eenzaamheid. De dood ligt op de loer en het vergeefse hunkeren naar een helpende hand drijft de 'ik' tot waanzin.

I'm lost here, I can't make it on my own

I don't wanna die alone

I'm so scared, drowning now, reaching out

Holding on to everything I love

Crying out, dying now, need some help

Q is bad for you

Een radiozender die tegenwoordig erg goed beluisterd wordt, is Q Music. Ze proberen een imago neer te zetten van een fris en nieuw geluid op de radio. 's Zaterdags op mijn werk staat de hele dag Q Music aan en ik kan dan ook stilaan een oordeel geven over deze zender.

Mijn oordeel luidt: bagger! De hele dag naar Q Music luisteren is een ware hel. Wat eerst opvalt is de muziekkeuze. Vooral simpele popdeuntjes, 'gemaakte' artiesten en een variatie van lekmevessie. Als er eens iets oudere muziek gedraaid wordt, is het overwegend 'vrolijke' troep uit de jaren-80. Het ergste wordt echter na pakweg een uur duidelijk. Q Music heeft namelijk een beperkte playlist. Een zéér beperkte playlist welteverstaan. In de 8 uren die ik werk worden bepaalde liedjes gerust vijf keer gedraaid. Je gaat bijna denken dat ze tien liedjes hebben geprogrammeerd, de repeatfunctie hebben aangezet, en vervolgens naar de kroeg zijn gegaan. Inmiddels heb ik een grondige hekel aan 'America' van Razorlight en 'Chasing Cars' van Snow Patrol. Dat is een hele prestatie, omdat het goede nummers zijn. Maar als je ze maanden aan een stuk vijf keer per dag langs hoort komen is de lol er snel vanaf.

Ik weet nu wat Q Music betekent: Qut Muziek!

Het Beste Boek

Afgelopen zondag werd op de NPS tijdens de 'Avond van het boek' de uitslag bekend gemaakt van de verkiezing van het beste Nederlandstalige boek allertijden. Na een voorselectie (longlist) van 250 romans bleven er na de eerste stemronde 10 werken over (shortlist). In vergelijking met 'The Big Read' van de BBC was het persentage stemmers laag, de media-aandacht was wél hoog te noemen (met o.m. de bekendmaking van de winnaar op pagina 101 van teletekst - een goede graadmeter voor belangrijkheid, dunkt me!). Hieronder de uiteindelijke uitslag:

1.Harry Mulisch - De ontdekking van de hemel
2.Kader Abdolah - Het huis van de moskee
3.Multatuli - Max Havelaar
4.Bernlef - Hersenschimmen
5.W.F.Hermans - De donkere kamer van Damokles
6.W.F.Hermans - Nooit meer slapen
7.J.J.Voskuil - Het bureau
8.Nescio - De uitvreter/Dichtertje/Titaantjes
9.Gerard Reve - De avonden
10.Thomas Rosenboom - Publieke werken

Mulisch dus op 1. Een terechte winnaar naar mijn mening. De grootste schrijver met het boek dat de ultieme synthese van zijn gehele oeuvre vormt op nummer 1. Mulisch, je haat hem of je bewondert hem. Voor mij geldt het tweede. Geen grijze muis, geen wereldvreemde zonderling, maar een persoonlijkheid. Het is een vent voor mijn particulier gevoel. Erudiet, eigenwijs, zelfverheerlijkend. Prachtig toch? Ook Hermans was een vent en had wat dat betreft mogen winnen, maar het feit dat hij met 2 boeken meedong naar de titel heeft hem meer kwaad dan goed gedaan, denk ik.

Het meest opvallende aan de lijst is natuurlijk de nr.2: Het huis van de moskee. Een boek uit 2006 notabene. Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat dit zo hoog is geëindigd? Een antwoord is gelukkig snel te geven. Bij de stemrondes werd namelijk ook de stemverdeling man/vrouw bijgehouden. Als ik de resultaten rangschik van meeste stemmen van vrouwen naar meeste stemmen van mannen, geeft dat een interessant beeld te zien:

Schrijver en boek -- (%vrouw) -- (% man)
Bernlef - Hersenschimmen -- (76%) -- (24%)
K.Abdolah - Het huis van de moskee -- (74%) -- (26%)
J.Voskuil - Het bureau -- (52%) -- (48%)
Th.Rosenboom - Publieke werken -- (52%) -- (48%)

H.Mulisch - De ontdekking van de hemel -- (49%) -- (51%)
WF.Hermans - Nooit meer slapen -- (41%) -- (59%)
Multatuli - Max Havelaar -- (36%) -- (64%)
G.Reve - De Avonden -- (35%) -- (65%)
WF.Hermans - De donkere kamer... -- (35%) -- (65%)
Nescio - De uitvreter/Dichtertje/Titaantjes -- (30%) -- (70%)

Het is geen toeval dat de 4 minst literaire van de 10 romans overwegend door vrouwen gekozen zijn en de 6 klassiekers vooral door mannen. Het zijn dezelfde vrouwen die Abdolah het afgelopen jaar zo hoog in de bestesellerslijsten hebben gebracht die hem nu de 2e positie in de allertijdenlijst hebben bezorgd. Hier is een opvallende parallel te zien met de laatste editie van de Top 2000, waar het misselijkmakende, gehoorkwellende en depressieveroorzakende 'rood' van Marco B. op nummer 17 binnenkwam in de lijst. Ook hier was driekwart van de stemmers vrouw. Na de top 2000 is nu dus ook de het-beste-boek-verkiezing slachtoffer van de feministische tsoenami. Nu wil ik Abdolah niet meteen vergelijken met Borsato. Zijn roman kan best uitgroeien tot een vaste waarde in de Nederlandse literatuurgeschiedenis, maar daar is afstand voor nodig, afstand in jaren welteverstaan. En al is zo'n lijst een momentopname, feit blijft dat de Nederlandse vrouw hem tot de vice-kampioen van de vaderlandse literatuureredivisie heeft gemaakt.

Toch wil ik niet alle vrouwen over één kam scheren. Het is vermoedelijk voornamelijk een bepaalde groep vrouwen die de terreur heeft veroorzaakt. Het is het soort vrouwen dat zich in leesclubjes organiseert. De leden zijn tussen de 30 en 45, getrouwd, huisvrouw en na de koters aan de schoolpoort te hebben gedumpt en de vaatwasser aan te hebben gezet installeren zij zich op de bank met de nieuwste Kluun of Heleen van Royen. Nog een geluk dat er wijze heren (en vrouwen?) waren die een longlist hebben samengesteld, anders hadden deze twee kanonnen ongetwijfeld mogen strijden om de prijs. Kluun schrijft namelijk over ziekte en dood (echt gebeurd, ook dat nog!) en daar kicken de vrouwen blijkbaar op. Het verklaart ook het succes van ziekenhuisprogramma's op tv en ook de stemverdeling in casu Hersenschimmen (die arme Maarten wordt dement, wat levensecht beschreven!).

Ik heb niks tegen vrouwen. Ik vind het zelfs ergens wel jammer dat er geen vrouw in de top 10 staat. Niet omdat dat moet voor de emancipatie en blablabla (net als die beroerde tendens in de politiek: een vrouw als minister omdát ze een vrouw is. Dat is de omgekeerde wereld. Het is geen streven naar gelijkheid, maar doorschieten naar juist de tegenoverliggende ongelijkheid - nu met de vrouw als de meerdere, omdat zij maatschappelijke rechten ontleent puur en alleen aan het feit dat ze een vrouw ís), maar omdat er een goede kandidaat is: Hella S. Haasse. 88 jaren oud en een eerbiedwaardig oeuvre. Als de vrouwtjes nu eens meer Haasse hadden gelezen en vervolgens op haar hadden gestemd dan hadden we twee vliegen in een klap: een vrouw in de top 10 - feministen tevreden, en minder Kluun en Heleen over de toonbank - en daar wordt iedereen beter van.

Top 600: (24) Keane - We Might As Well Be Strangers

Beluister het lied

Op numero 24 in de top 600 een van de mooiste liedjes van de beste band van het moment: Keane met de albumtrack We Might As Well Be Strangers.

Keane bestaat uit zanger Tom Chaplin, drummer Richard Hughes en pianist Tim Rice-Oxley. Een gitarist ontbreekt dus en dat is meteen wat de band onderscheidt van de steeds verder uitdijende massa rockbands. Waarom Keane mij zo bij de lurven grijpt is moeilijk uit te leggen. Ik vermoed dat het de combinatie is van de mooie ingetogen zang van Chaplin en het minimale, treffende spel van Hughes en Rice-Oxley. De thematiek is in een woord te vatten: emotie. Eenzaamheid, liefdesverdriet, melancholie, alles met een emotionele connotatie wordt door de Engelse band op magistrale wijze omgezet in ontroerende liedjes die je kippenvel bezorgen. Dit is het geval bij meer dan de helft van de liedjes op de eersteling Hopes and Fears en bij alle liedjes op de recente tweede CD Under the Iron Sea. Dit album kwam net iets te laat in mijn collectie om het volledig recht te kunnen doen in de Top 600, maar het bevat ware parels als 'A Bad Dream', 'Hamburg Song' en 'Try Again'.

We Might As Well Be Strangers is dus nog van de eerste CD. Het lied kenmerkt zich door een mooie opbouw waarbij de drums en piano een steeds grotere rol gaan spelen gedurende het lied. Het gaat over een ikfiguur die merkt dat hij en zijn geliefde uit elkaar gegroeid zijn en langzamerhand vreemdelingen voor elkaar aan het worden zijn.

I don't know your face, no more

Or feel the touch, that I adore

I don't know your face, no more

It's just the place, I'm looking for

Hattrick: seizoen 20

Gisteren eindigde het 20e Hattrickseizoen voor de FC TOP Oss met een keurige 2-0 overwinning op FC Baloverhetdak, waardoor we als 4e zijn geëindigd in de VI.400.

Waar gaat dit over? Over de online voetbalmanagergame 'Hattrick' (zie de links). Het is een schitterend spel waarbij je de eigenaar van een virtuele club bent en alles tot in details kunt regelen. Opstelling, tactiek, transfers, medewerkers, stadion, alles is in jouw handen. Nog leuker is het feit dat je 'supporter' kunt worden: door een kleine jaarlijkse contributie te betalen wordt het mogelijk een logo te ontwerpen (op de afbeelding het logo van FC TOP Oss), persberichten te schrijven en talloze statistieken bij te houden. Ook opent de wereld van de community zich voor de supporter. Je kunt lid worden van federaties en zo op de forums met gelijkgestemden ouwehoeren over van alles en nog wat.

FC TOP Oss bestaat inmiddels zes seizoenen en is kampioen geworden in de negende en achtste divisie, als vice-kampioen van de zevende divisie gepromoveerd, na degradatie uit de zesde divisie in de zevende divisie door kampioen te worden opnieuw gepromoveerd en ontwikkelt zich nu tot een stabiele zesdeklasser. Spelers als Bouke Huttner, Leon Thomas, Pe Rijnen en Imko Koks groeien uit tot clubiconen die aan de zijde van absolute buitenlandse sterren als Marcos Costa, Joaquin Cenador en Matthäus Ausfelder de eer van FC TOP Oss en manager Zoggel verdedigen. De eindstand van seizoen 20 in de zesde divisie 400:

1.Freegoal 14-32

2.FC Baloverhetdak 14-30

3.Spartak Smirnov 14-23

4.FC TOP Oss 14-23

5.The Temed's 14-19

6.Perfect Circle 14-16

7.FK Red Star 14-15

8.Lekkerkerk 14-6

Op deze plaats zal ik vanaf heden de ontwikkelingen binnen de altijd bruisende FC TOP Oss bespreken. Forza FC TOP Oss!!

Top 600: (25) Stone Sour - Bother

Bekijk de clip

Op nummer 25 in 'Mijn ultieme lijst' vinden we Stone Sour met Bother.

Dit is 1 van de slechts 2 liedjes in de top-25 die geen albumtrack zijn, maar zich apart in mijn collectie bevinden.

Stone Sour verraste mij met Bother. De band stond bekend om ruige metal (de zanger is tevens de zanger van Slipknot), maar in deze gevoelige plaat laat zanger Corey Taylor horen dat hij meer kan dan alleen schreeuwen, namelijk ook mooi zingen. Bother is een lied met een treurige melodie en dito tekst. De bijbehorende clip is meesterlijk. In de clip is Taylor te zien tegenover zijn steeds ouder wordende dubbelganger. De vergankelijkheid is schitterend verbeeld in deze man die steeds meer aftakelt, uiteindelijk in hoge ouderdom op de grond valt en tot stof vergaat, slechts zijn ringen achterlatend. Deze worden door Taylor opgepakt die ze vervolgens om zijn eigen vingers schuift.

You don't need to bother

I don't need to be

I'll keep slipping farther

But once I hold on

I'll never live down my deceit

Gedicht

Lijflied van een hypochonder
Naar Jacques Brel

Wanneer mijn linkervoet weer klopt en tintelt
en brandt van felle strijd
Wanneer mijn linkeronderbeen een steek zendt
als horzels gek van nijd
Wanneer mijn linkerbovenbeen wee aanvoelt
is dit een vaststaand feit:
Dan kraakt mijn lijf mijn kranke lijf

Wanneer mijn linkerbal weer klotst en knobbelt
en langt naar vredigheid
Wanneer mijn linkerleider gezwind dik wordt
geen curiositeit
Wanneer mijn buik zijn stuip stompt met regelmaat
raak ik mijn zinnen kwijt:
Dan scheurt mijn lijf mijn kranke lijf

Wanneer mijn nek en spieren trekken kraken
lijk wind de toppen splijt
Wanneer mijn smalle borstkas krampt en krom ligt
als nooit verwerkte spijt
Wanneer mijn hart het kloppen uit de pas loopt
gekomen is mijn tijd:
Dan sterft mijn lijf mijn kranke lijf

21 jaren

Vandaag de respectabele leeftijd van 21 jaar bereikt... Tempus fugit.
Afgelopen zaterdag al gevierd met een geslaagd feestje in huiselijke kring. De verworvenheden:
Wielrentricot Rabobank, wielerhelm Rabobank, CD blink-182, Stefan Hertmans: 'Naar Merelbeke', kriek en €'s.
Op naar de 22!

Lijstjes

Ik ben eern fervent liefhebber van lijstjes. Op muziekgebied kom ik wat dat betreft niets tekort. Naast mijn eigen top 600 zijn er natuurlijk ook de vele officiële lijsten, met als belangrijkste vertegenwoordiger vanzelfsprekend de Radio 2 top 2000. Vrijdag 9 maart vindt op radio 5 de uitzendig van een in mijn opinie geheel nieuwe lijst plaats: de top 100 van de jaren 50. De keuzelijst laat zien dat de echte popmuziek een aanvang nam in de jaren 60 met The Beatles, Roy Orbison en The Stones. Deze keuzelijst wordt namelijk bevolkt door enerzijds Nederlandstalige tranentrekkers en anderzijds voorlopers van de angelsaksische popmuziek zoals Elvis Presley en Buddy Holly. Mijn voorkeur ligt hier duidelijk bij de tweede categorie. Artiesten als Ernie Ford, Conway Twitty en natuurlijk Nat 'King' Cole zijn m.i. grote muzikanten. Ik ben echter bang dat de Nederlandstalige liedjes hoog gaan eindigen en dat zou, muziekhistorisch, erg jammer zijn. Ik heb in ieder geval mijn steentje bijgedragen met de volgende persoonlijke top 10 van de jaren 50:

1) 'Tennessee' Ernie Ford - Sixteen Tons
2) Conway Twitty - It's only make believe
3) Nat 'King' Cole - Unforgettable
4) The Platters - Smoke gets in your eyes
5) Don Gibson - Oh lonesome me
6) Elvis Presley - Don't be cruel
7) Buddy Holly - Peggy Sue
8) Johnny Cash - I walk the Line
9) Everly Brothers - Bye bye Love
10) Marty Robbins - El Paso

De Top 600

Toen in december vorig jaar de Radio 2 top 2000 in volle gang was, was ik zaterdags aan het werk op het tuincentrum. Ik probeerde een collega/vriend ervan te overtuigen dat deze 'ouwelullenmuziek' onovertroffen was. Mijn pogingen waren vruchteloos wat dat betreft, maar op een andere manier juist enorm vruchtbaar. De collega/vriend, Jerry is zijn naam, verzuchtte namelijk: 'waarom is er geen lijst met alleen maar muziek die ik mooi vind.' We keken elkaar aan en dachten allebei hetzelfde: die lijst kunnen we zelf maken.

Beiden zijn we opgegroeid met een bepaalde soort muziek. Rock is de overkoepelende term. blink-182 en Linkin Park zijn de voornaamste vertegenwoordigers. Het begon ergens in '98 met Papa Roach en eindigt voorlopig in '06 met Keane. We besloten daarom ieder voor zich een ultieme overzichtslijst te produceren van de muziek uit onze jeugd.

In mijn lijst moesten in ieder geval alle liedjes komen van de albums in mijn bezit, zowel de artiestenalbums als compilaties. Deze berg songs werd aangevuld met losse muziek op de pc en het resultaat was een mooi aantal van 600 nummers. Na een aantal dagen hard werken was de 'Mijn ultieme lijst' top 600 een feit. De lijst geeft een heerlijk overzicht van de muziek uit mijn jeugdjaren en is een mix van melancholie en pure klasse. Ik ben er dan ook erg trots op.

De komende tijd zal ik de bovenste 25 liedjes hier een voor een bespreken, van 25 tot 1. Ik zal aangeven waarom deze liedjes zo hoog staan en van elk liedje zal ik de mooiste regels vermelden.

Het geniale typetje Ali G

Op zaterdag- en zondagavond te zien op The Box: 'Ali G'. De Britse komiek Sacha Baron Cohen heeft de laatste jaren faam verworven met zijn parodiërende typetjes.

De witte neger Ali G maakt de hiphopcultuur enigszins belachelijk door zich als een domme, seksistische 'man from the hood' voor te doen tegenover serieuze gasten als politici en wetenschappers. Vooral in zijn taalgebruik blinkt Ali G uit. De constante verwisseling van 'does' en 'do', 'are' en 'is' en de overdadige straattaal leggen de clichés van de hiphop op knappe wijze bloot. Naast Ali G zijn er nog Borat, een journalist uit Kazachstan die de Amerikaanse cultuur onderzoekt en vergelijkt met die van zijn vaderland, en Bruno, een Oostenrijkse homo die de verdraagzaamheid van de Amerikanen onder de loep neemt.

Inmiddels zijn er ook twee films verschenen, een met Ali G en een met Borat in de hoofdrol. Deze films zijn zeer geschikt voor een wie in een melige bui is en/of eens flink wil lachen om de hilarische persiflage van gangmembers door Ali G of de capriolen van de onderontwikkelde Borat. Het ware genie van Baron Cohen ligt echter in de televisieserie. Het is bewonderenswaardig hoe hij (al improviserend!) keer op keer erin slaagt de Amerikanen tot wanhoop te drijven én, nog belangrijker, de hypocrisie van de mensen genadeloos bloot te leggen. Ali G verschilt hierin mijns inziens van Borat en Bruno. Wat Ali belachelijk maakt is namelijk niet zozeer de geïnterviewde, maar zichzelf, de hiphopper. Door zijn taalgebruik en opzettelijke domheid benadrukt hij de kloof in cultuur tussen de 'gewone' Amerikaan en de hiphopper. Borat en Bruno daarentegen, spelen vooral in op de hypocrisie van de Amerikaan zelf (al moet gezegd worden dat zij zeker het stereotiepe van de eigen figuur niet schuwen).

Drie voorbeelden. 1.Het taalgebruik van Ali G wordt door sommige gasten niet geaccepteerd en als een van hen kwaad wordt reageert hij standaard met de prachtige zinsnede 'is it coz' I is black?'. De gast in woede en vooral verwarring achterlatend... 2. Als Bruno de 'spring break' in Amerika verslaat en enkele jongeren ertoe overhaalt hun achterste te tonen meldt hij terloops dat de opname voor 'Austrian Gay Television' is. Dan blijken de jongens ineens niet meer zo enthousiast. 'What? Gay TV? F*ck off!!'... 3.In een interview met wijnproevers door Borat wordt de wijn aangeleverd door een zwarte. Borat tegen de twee experts: 'He is your slave?' De proevers geduldig uitleggend dat de slavernij afgeschaft is, besluitend met 'which is good.... for them.' Nu komt het genie van Baron Cohen op zijn best naar voren: 'Yes.. for them, but not for you.' Iets wat de Amerikanen grif toegeven...

Gedicht

De expeditie

In tijden van troost en onschuld

...Wij doorkruisten de akker

Van lach en liefelijkheid
...Die niet bezaaid was maar met ijs

Van tien en eenheid in tienen
...Een vrieswind, ons avontuur
Van immer cyclische tijd
...Onze eeuwige winterreis

Een nieuwe weblog en een nieuw begin

Welkom op mijn weblog. In dit hoekje van het digitale universum genaamd 'Internet' zal ik vanaf vandaag mijn nest bouwen. Mijn belevenissen komen aan bod. Ook mijn hobby's en interesses zullen hier onderwerp zijn. Daarnaast wil ik hier vooral ideeën uitbroeden. Literatuur, filosofie, maatschappij... slechts drie eieren die dit nest bevat. Commentaren, gedichten, verslagen, hersenspinsels en andere takjes zullen de bouwstof vormen van mijn weblog.
Het is tijd om de binnenwereld naar buiten te keren en een afdruk van mezelf op het internet achter te laten. Tijd om mezelf te denken, tijd om mezelf te schrijven. IMAGO ANIMI SERMO EST