Op numero 24 in de top 600 een van de mooiste liedjes van de beste band van het moment: Keane met de albumtrack We Might As Well Be Strangers.
Keane bestaat uit zanger Tom Chaplin, drummer Richard Hughes en pianist Tim Rice-Oxley. Een gitarist ontbreekt dus en dat is meteen wat de band onderscheidt van de steeds verder uitdijende massa rockbands. Waarom Keane mij zo bij de lurven grijpt is moeilijk uit te leggen. Ik vermoed dat het de combinatie is van de mooie ingetogen zang van Chaplin en het minimale, treffende spel van Hughes en Rice-Oxley. De thematiek is in een woord te vatten: emotie. Eenzaamheid, liefdesverdriet, melancholie, alles met een emotionele connotatie wordt door de Engelse band op magistrale wijze omgezet in ontroerende liedjes die je kippenvel bezorgen. Dit is het geval bij meer dan de helft van de liedjes op de eersteling Hopes and Fears en bij alle liedjes op de recente tweede CD Under the Iron Sea. Dit album kwam net iets te laat in mijn collectie om het volledig recht te kunnen doen in de Top 600, maar het bevat ware parels als 'A Bad Dream', 'Hamburg Song' en 'Try Again'.
We Might As Well Be Strangers is dus nog van de eerste CD. Het lied kenmerkt zich door een mooie opbouw waarbij de drums en piano een steeds grotere rol gaan spelen gedurende het lied. Het gaat over een ikfiguur die merkt dat hij en zijn geliefde uit elkaar gegroeid zijn en langzamerhand vreemdelingen voor elkaar aan het worden zijn.
I don't know your face, no more
Keane bestaat uit zanger Tom Chaplin, drummer Richard Hughes en pianist Tim Rice-Oxley. Een gitarist ontbreekt dus en dat is meteen wat de band onderscheidt van de steeds verder uitdijende massa rockbands. Waarom Keane mij zo bij de lurven grijpt is moeilijk uit te leggen. Ik vermoed dat het de combinatie is van de mooie ingetogen zang van Chaplin en het minimale, treffende spel van Hughes en Rice-Oxley. De thematiek is in een woord te vatten: emotie. Eenzaamheid, liefdesverdriet, melancholie, alles met een emotionele connotatie wordt door de Engelse band op magistrale wijze omgezet in ontroerende liedjes die je kippenvel bezorgen. Dit is het geval bij meer dan de helft van de liedjes op de eersteling Hopes and Fears en bij alle liedjes op de recente tweede CD Under the Iron Sea. Dit album kwam net iets te laat in mijn collectie om het volledig recht te kunnen doen in de Top 600, maar het bevat ware parels als 'A Bad Dream', 'Hamburg Song' en 'Try Again'.
We Might As Well Be Strangers is dus nog van de eerste CD. Het lied kenmerkt zich door een mooie opbouw waarbij de drums en piano een steeds grotere rol gaan spelen gedurende het lied. Het gaat over een ikfiguur die merkt dat hij en zijn geliefde uit elkaar gegroeid zijn en langzamerhand vreemdelingen voor elkaar aan het worden zijn.
I don't know your face, no more
Or feel the touch, that I adore
I don't know your face, no more
It's just the place, I'm looking for
Geen opmerkingen:
Een reactie posten