Quiz

1. Waar staat de afkorting CDA voor?
a) Chaotisch Democratisch Appel
b) Crisis Dankzij v. Agt
c) Crazy Doekle Actionhero
d) Christelijk-Democratisch Afhaken

2. Wat betekent het oude Antwerpse spreekwoord 'Klink trekken'?
a) Zijn woord terugnemen
b) Zich niet houden aan wat men eerst beloofd heeft
c) Onaangenaam verrast worden
d) a, b en c

3. Wat ziet partijvoorzitter Henk Bleker vanavond?
a) Nog bleker
b) Het niet meer zitten
c) Sterretjes
d) Zijn bed niet

4. Wie volgt Maxime Verhagen op?a) Jan Kees de J.
b) Piet Hein D.
c) Ernst Hirsch B.
d) Maxime gaat nergens heen

5. Wat vindt Wilders?
a) Schande!
b) Dhimmi's!
c) Zeurpieten!
d) Total Freaks!

6. Wie kan het CDA nog redden?
a) Balkenende
b) Piet de Jong (95)
c) God
d) Crazy Doekle Actionhero

7. Is dit gedoe goed voor het land?
a) Geen mening
b) Wel mening, nl.:

Zeven dagen lang (28)

22 t/m 28 augustus

ZONDAG Zomergasten
Paul Verhoeven geeft het begrip 'bovenste knoopje los' een geheel nieuwe lading. Brr.

MAANDAG Geluk I
'Geluk is iets dat je je herinnert.' (Marcel Möring - Het grote verlangen, p. 211)

DINSDAG TrotsDe enige TON-wethouder van Nederland is al opgestapt, meldt Teletekst. Paul Walgering noemt zijn fractie in Den Helder 'een ballenzooi'.
Kijk, dat is duidelijke taal naar de burger toe.

WOENSDAG Geluk II
Ik val in een aflevering van Toen was geluk heel gewoon waarin het over D'66 gaat. Ik dacht dat die serie zich in de jaren vijftig afspeelde. De aflevering gaat bovendien over D'66 en de verkiezingen van 1972...
Altijd gedacht dat geluk toen al niet meer gewoon was.

DONDERDAG Duh
Kop op voorpagina Metro: 'Criminelen trekken wapen sneller'.
Logisch, zij hebben ervaring. Brave burgers hebben meer tijd nodig hun wapen tevoorschijn te halen.

VRIJDAG Piet zegt nee
Vraag ik me hier af of er nog CDA'ers onder de 65 te vinden zijn die tegen de kabinetsformatie zijn, komt Vrij Nederland doodleuk met de 95-jarige oud-premier Piet de Jong op de proppen.

ZATERDAG Deuntjes
Liedjes die maar niet uit mijn hoofd willen: 'Bromance' van Tim Berg en 'The Dress Looks Nice on You' van Sufjan Stevens.

Ivo Victoria - Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt)

Ivo Victoria - Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt), Anthos, 2009, 196 blz.

'Het heeft er alle schijn van dat het leven één lange, slecht vertelde mop is waarvan de clou hemeltergend lang uitblijft. Niet om de spanning erin te houden, maar omdat er geen clou is, omdat het gewoon een manier is om het interessant te maken'. Vul voor 'het leven' de titel van deze roman in en je hebt zo'n beetje de perfecte typering van dit werk.

Hoofdpersonage en verteller Ivo Victoria vertelt aan het begin van het verhaal aan zijn vriendje Dries dat hij de Ronde van Frankrijk heeft gewonnen. Even verderop springt het verhaal naar het vertelheden en is Ivo ruim twintig jaar later onderweg naar Dries om hem iets op te biechten. Wat dat is, blijkt al uit de titel. Die biecht is de clou die steeds weer uitgesteld wordt door middel van lange flashbacks. Kenmerk van een clou is dat je als lezer in spanning wordt gehouden over de ontknoping. De ontknoping is hier echter al in de titel gegeven, waardoor het verzwijgen van wat Ivo van plan is op te biechten een nogal nutteloos romantechnisch foefje is geworden.

Op de titel valt sowieso het een en ander aan te merken. Natuurlijk is er de curieuze lengte. Eerder in 2009 was er al Tom Naegels met Beleg, of hoe mijn lief mij bedroog met een Masaï, en hoe dat ons huwelijk in gevaar bracht en nu gaat Victoria daar nog eens overheen. Storender vind ik echter dat 'min-twaalfjarigen'. In sporten bestaan er leeftijdscategorieën als -23, -19 en -12, maar als je dat voluit gaat schrijven, dan wordt het zoiets als 'onder 23' of 'onder de 19'. 'Min-twaalf' is een negatief getal, min-twaalfjarigen zijn dan zaadjes die over een jaar of twaalf samensmelten met een eicel, of zoiets. Enfin.

HindRvFvmtw(edhms) moet het dus niet van de titel of een spannende plot hebben, wat overigens ook niet de bedoeling lijkt te zijn geweest. De nadruk ligt op de 'bespiegeling'. Ivo peinst heel wat af over 'de loop des levens en de geringe invloed die we daar op hebben'. Zo nu en dan levert dat aardig proza op, maar vaker blijft het bij oppervlakkige, gewild grappige formuleringen, een parade van matig geslaagde aforismen. Dat begint al op de eerste bladzijde: 'De voetstappen van mijn vader op de trap zijn de bezorgers van een dag die ik niet heb besteld. Het leven is een doorlopend abonnement op allerlei dingen die moeten. Je krijgt het, als een verjaardagscadeau dat niet op je verlanglijst stond, geschonken door mensen die zo nodig origineel wilden zijn. En nu zit je eraan vast.'

Zulke quasi-humoristische frasen ondergraven de op zich loodzware thematiek - hoe je er als dertiger onherroepelijk achterkomt dat je leven onherstelbaar de verkeerde kant op gaat. Op de achterflap wordt daar dan het label 'wrangkomisch' aan gehangen, maar dat lijkt me een contradictie, een geforceerde variant op 'tragikomisch'. Eerder ging al Joost Vandecasteeles Hoe de wereld perfect functioneert zonder mij ten onder aan de botsing tussen lichtheid en zwaarte. Ik vermoed dat hier de invloed van Dimitri Verhulst aan het werk is. Die slaagde er met De helaasheid der dingen in humor en tragiek te verenigen met de Vlaamse familietraditie. Dat is helaas niet alle Vlamingen gegeven.

*****

Wat beweegt Peter R. de Vries?

Vorige week belandde Peter R. de Vries in een Australische politiecel. De bekroonde misdaadverslaggever zat weer eens achter een louche verdachte aan en weigerde na de confrontatie het erf van de man in kwestie te verlaten, waarop de inderhaast opgetrommelde politie De Vries in de boeien sloeg.
Het was al een tijdje geleden dat we De Vries zagen opduiken in de nieuwsberichten naar aanleiding van een misdaadreportage. De laatste maanden is hij immers louter in beeld geweest als bestrijder van de PVV. Peter R. de Vries heeft zich ontwikkeld tot dé hopman van het anti-Wilderskamp. Te vuur en te zwaard trekt hij ten strijde tegen de Vrijheidspartij van de blonde Venlonaar. Wat drijft hem?

Laat ik vooropstellen dat ik niets heb tegen het feit dát De Vries zich zo fel uitspreekt tegen de PVV. De hele Wildersbestrijding is in zes jaar niet verder gekomen dan onbenulligheden, krampachtig gemoraliseer en bangmakerij pareren met bangmakerij. Zoals meester Hiddema heeft opgemerkt: eerst heeft men getracht Wilders weg te zetten als een randdebiel en toen dat niet lukte is men overgeschakeld op het wegzetten van zijn kiezers en sympathisanten als randdebielen. Tuurlijk zitten er randdebielen onder het PVV-electoraat, maar die vormen de schreeuwende minderheid - zoals ook lang niet alle GroenLinksers wereldvreemde stenengooiers zijn.
Het heeft de laatste jaren juist ontbroken aan ‘grote namen’ uit de politiek en de opiniewereld die de PVV inhoudelijk voldoende tegenwicht konden bieden. Dat De Vries een poging waagt moet daarom alleen maar toegejuicht worden. Maar waarom heeft juist Peter R. de Vries zich geroepen gevoeld die ondankbare taak op zich te nemen? Waarom De Vries? Pourquoi Peter?

Het grappige is dat de gevestigde orde in opinieland zich geen raad lijkt te weten met deze Peter R., die ze toch vooral kenden als een narcistische, op kijkcijfers geilende blaaskaak. Peter R. de Vries, dat was iets voor het SBS-publiek, dezelfde mensen die in de kudde van Wilders meehobbelen. Peter R. de Vries, daar bleef je als deugend mens verre van. Alleen Bas Heijne sprak in zijn column van ‘de frisse moed’ van Peter R. de Vries, maar verder is het opvallend stil sinds de Emmy-winnaar zijn nieuwe roeping heeft gevonden. In het hoofd van Freek J.G. de Jonge moet de mist nog dikker zijn geworden door deze metamorfose. Die weerzinwekkende man die over lijken gaat is nu opeens een bondgenoot in de bestrijding van het ultieme kwaad?
Een beetje verwarrend is het ook wel. Die man die nu zo tekeergaat tegen de populistische uitwassen van Wilders is dezelfde man die zijn eigen politieke carrière vroegtijdig ten grave droeg toen bleek dat zijn pas opgerichte partij volgens de eerste opiniepeiling op slechts vijf in plaats van de gehoopte twintig zetels kon rekenen. Over populisme gesproken.

Is het dan toch weer die verdomde ijdelheid? Die vermaledijde pronkzucht die opgesloten zit in de Amerikaans aandoende initiaal en die ervoor zorgt dat hij schaamteloos zulke lachwekkende shots laat maken én uitzenden? Ik kom graag met mijn hoofd op tv, hét onderwerp in de tafelgesprekken is de PVV, als ik me in harde bewoordingen uitspreek tegen deze partij mag ik ook meedoen. Werkt het echt zo bij De Vries? Ik hoop van harte van niet, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat eigenliefde zijn belangrijkste brandstof is.
Pijnlijk voorbeeld was de confrontatie met Hero Brinkman in De Wereld Draait Door. De Vries had met zijn verbale overwicht brandhout kunnen maken van zijn opponent, maar hij miste voor open doel en liet Brinkman wegkomen met een gelijkspel. De Vries concentreerde zich op het uitbenen van het woord ‘kopvoddentaks’ in plaats van de inhoud en achtergrond ervan te fileren. Dat woord is een typisch voorbeeld van de koddige neologismen uit de hoed van Martin Bosma die de aandacht even wegnemen van de achterliggende politieke visie. Dat het hele idee van een hoofddoekbelasting nu juist zo ridicuul is, blijft dan al gauw onuitgesproken. ‘Moest het nou zo nodig kopvoddentaks worden? Was hoofddoekjesbelasting niet voldoende?’ oreerde De Vries. Alsof het dan ineens niet meer zo erg is. Als je genoegen neemt met het maskerende synoniem ben je inhoudelijk nog niks opgeschoten en ik heb het idee dat het daar nou juist om draait.

Je hoort tegenwoordig veel mensen beweren dat Wilders het allemaal wel wat onbehouwen en onnodig hard brengt, maar dat hij inhoudelijk toch wel gelijk heeft, terwijl vaker het omgekeerde het geval is. De presentatie, de aankleding is vermakelijk, maar politiek snijdt het allemaal weinig hout. Met een heffing op de hoofddoek los je de overlast en criminaliteit van jonge Marokkanen niet op. Met een welgemikt knieschot overigens ook niet. Althans niet structureel zal ik maar zeggen.
Daar zal De Vries het ongetwijfeld mee eens zijn. Laat hem dat nou ook eens uitspreken. Het charisma heeft hij, nu de woorden en de dodelijke argumenten nog. Maar eerst maar eens op vrije voeten zien te geraken, Peter.

Zeven dagen lang (27)

15 t/m 21 augustus

ZONDAG Zomergasten
Zomergast Annet Malherbe vertelt ergens aan het begin van de uitzending vrolijk hoe ze vroeger als klein meisje op een boerderij in Brabant mee mocht helpen kippen te slachten.
Dan zit je de resterende twee uur toch te wachten op het moment dat een schuimbekkende Vegan Streaker de uitzending binnendringt.

MAANDAG Vitesse
Vitesse komt in handen van de vermogende Georgiër Merab Jordania, die alle aandelen van de huidige eigenaar Maasbert Schouten overkoopt. De heren van Voetbal International slaan zich op de dijen door het kolderieke gedrag van Schouten (Derksen: 'dat Jiskefet-mannetje met zijn fascistoïde kapsel'), maar ze vergeten de draak te steken met zijn voornaam. Maasbert, hoe kom je erop. Wat hebben zijn ouders gedacht? Reinbert bestaat al, 'Rein' klinkt als 'Rijn', welke rivieren hebben we nog meer? 'Waalbert?' Neeee. 'Maasbert'? Jaaa!!

DINSDAG Nu ik toch bezig benErgernis: mensen die Sebastiaan heten en door anderen en door zichzelf Sebas worden genoemd.

WOENSDAG Georgisch luchtfietsen
'Give me two days,' zei Merab Jordania maandag. Twee dagen zijn verstreken en nog geen aankoop te bespeuren.

DONDERDAG Coryfeeën
Aantjes, Van Agt, Weisglas, Hillen, Voorhoeve, Winsemius. Zijn er ook nog CDA'ers of VVD'ers onder de 65 te vinden die tegen de huidige formatieonderhandelingen zijn?

VRIJDAG Amateurs
Vanavond de opening van de nieuwe Topklasse: FC Oss - De Treffers, 3-3. De supporters van De Treffers moesten nog wennen aan hun nieuwe status. Het fenomeen 'uitvak' kennen ze blijkbaar niet, want massaal namen ze plaats op de B-tribune van Oss. Ook op de Osse C-tribune was het drukker dan in de laatste jaren het geval was. Dat heeft dan ook een bijzondere reden: in de topklasse zijn alle stadionverboden komen te vervallen...

ZATERDAG Zo gaat het
En weer een week voorbij.

Hoe werkt nieuws?

"Een vrouw heeft in New York haar creditcard aan een zwerver uitgeleend. De man vroeg om wat geld, maar de vrouw had geen kleingeld op zak. Omstanders waarschuwden de vrouw dat ze kon fluiten naar haar kaart, maar de zwerver bracht de creditcard keurig terug. Hij had voor 25 dollar zeep, sigaretten en deodorant gekocht."

Zomaar een bericht vorige week op NOS Teletekst, op pagina 137, de pagina met kort nieuws uit het buitenland, te onbeduidend of klein om een hele pagina aan te wijden. Dit nieuwtje is dermate curieus dat het ook ergens op de pagina's 402 t/m 409, de sectie 'raar', had kunnen staan. Het gaat mij hier echter niet om de inhoud maar om de communicatie, niet om het wat maar om het hoe.

Hoe is deze gebeurtenis NOS-nieuws geworden? Ik kan me voorstellen dat de betreffende gebeurtenis daadwerkelijk in New York heeft plaatsgevonden. Het is Amerika, het is New York, daar gebeuren gekke dingen. En Amerikaanse zakenvrouwen zijn tot alles in staat, blijkbaar ook tot het uitlenen van hun creditcard aan een hoestende dakloze. Maar ook New Yorkse zwervers leven blijkbaar de New York way of life. Eindelijk wat dollars hebben en er dan mee naar het Kruidvat gaan. Nota bene zeep en deo. De wattenstaafjes ontbreken er nog maar aan.

Maar toen het was gebeurd, wat er gebeurde er toen? Enig gegoogel (dit is wat anders dan gegoochel, al heeft het er soms wel wat van weg) wijst uit dat de New York Post de primeur had, althans de papieren primeur. Maar hoe zijn de journalisten van de NYP op het spoor van dit voorval gekomen? Heeft de zwerver zijn verhaal voor nog eens 25 dollar verkocht aan de krant? Heeft de vrouw, uit pure opluchting, haar goede daad de wereld in geschreeuwd? Hebben de 'omstanders' meteen het journaal gebeld? Of hebben de genoemde personen - met uitzondering van de zwerver - stante pede hun Hyves-profiel, Facebook-account, dan wel Twitter-pagina geüpdatet en heeft de krant het daar opgepikt?

De New York Post bericht echter heel melodramatisch van een emotionele reünie van de vrouw en de zwerver de dag na het wonder. Zij, Merrie Harris, 45, en hij, Jay Valentine, 32, vallen elkaar om de hals. Ze vertrouwde hem als vanzelfsprekend, want moeten we alleen mensen vertrouwen die we kennen? Enzovoort. Valentine was vroeger actief in de vastgoedwereld maar verloor er zijn baan. Foto erbij van Valentine met zijn boodschappentasje en flesje zeep. De New York Post is dan ook een tabloid, door tycoon Rupert Murdoch omgevormd van noodlijdend links-liberale krant tot goed verkopende populistisch-conservatieve tabloid.

Hoe komen de Nederlandse media vervolgens op dit bericht? Via het ANP? Reuters? Of rechtstreeks van de site van de NYP? Er moet toch een persdienst zijn die een selectie maakt uit het overweldigende aanbod heel, half en non-nieuws. Op de een of andere manier glipt dit bericht dus door de mazen van de zeef en belandt het uiteindelijk zelfs in het walhalla van het geschreven nieuws, NOS Teletekst. Uitgekleed en wel, tot de kern teruggebracht. De namen van de hoofdpersonen zijn weggelaten, het arbeidsverleden van Valentine, de reünie uiteraard.

Maar ook het boodschappenlijstje is incompleet: de zwerver had ook nog een flesje water gekocht, de big spender.

Zeven dagen lang (26)

8 t/m 14 augustus

ZONDAG Zomergasten
Ik vind die Jelle Brandt Corstius een sympathieke, bescheiden kerel.
Nooit gedacht dat ik ooit die kwalificaties aan de naam Brandt Corstius zou verbinden.

MAANDAG Beste typering van partijdige media ooit
Een heetgebakerde Napolitaan in Holland Sportzomer over de rivaliteit tussen Noord- en Zuid-Italië: 'Als Maradona in een bar was en hij moest pissen, dan schreven de kranten uit het Noorden dat hij moest schijten.'

DINSDAG Nee u dan
In de internationale trein doet de conducteur zijn praatje ook in het Engels.
Sjofele man, ongevraagd tegen medepassagiers: 'Altijd lachen als de conducteurs Engels proberen te praten!'
Even later, dezelfde man schudt de slapende passagier tegenover hem wakker: 'We not go further than Roosendaal.'

WOENSDAG Pff
Slechtste slogan ooit: 'Een 2 uur durend or-TAS-me!' (Voor Crazy Shopping the Musical)

DONDERDAG Da's waar ook
Vandaag kom ik er opeens achter dat die dude die in de best wel grappige sitcom Becker de rol van dokter John Becker speelt, dezelfde dude is die barman Sam Malone speelde in Cheers.

VRIJDAG Jupiler League van start
BV Veendam moest vanavond de spelersbus van FC Groningen lenen om bij Telstar te komen. De eigen spelersbus is zeker verkocht??

ZATERDAG Dichtregels van de week
waardoor lijkt mijn vandaag zo kort
dat morgen er gisteren van wordt? (Leo Vroman)

VI Seizoengids of ELF Voetbalgids?

Kort voor aanvang van het nieuwe voetbalseizoen ploft traditioneel de Seizoengids van Voetbal International op de mat. Een kloek boekwerk met de broodnodige info voor de liefhebber. Voor het tweede jaar op rij heeft de Seizoengids nu concurrentie gekregen van de Voetbalgids van het maandblad ELF. Een vergelijking op zeven punten.

Kwantiteit
De VI Seizoengids is met 396 bladzijden dit jaar dikker dan ooit. De ELF Voetbalgids is met 212 pagina's bescheidener van omvang. Hoewel de Seizoengids dus al bijna twee keer zo dik is als de Voetbalgids, krijgen de diverse clubs er ook nog eens drie keer zoveel pagina's: negen pagina's info per eredivisieclub en acht voor elke eerstedivisionist; in de Voetbalgids krijgen alle 36 clubs drie pagina's toebedeeld.
Beide gidsen geven aandacht aan de nieuwe topklassen, één pagina per club. De Voetbalgids gunt daarnaast ook de vrouweneredivisie enkele pagina's.
Het verschil wordt gemaakt door de paginagrote advertenties: 35 pagina's in de Seizoengids (nog geen tien procent) tegen 41 in de Voetbalgids (zo'n twintig procent). Goed nieuws voor ELF, want meer inkomsten. Voor deze vergelijking is het echter ongunstig.
VI Seizoengids - ELF Voetbalgids 1-0

Prognostiek
De gidsen moeten de voetbalvolger binnen leiden in het nieuwe seizoen. Daar hoort zeker ook een voorbeschouwing bij.
De VI Seizoengids doet dat traditioneel door prominenten uit de voetbaljournalistiek de eindstand van de eredivisie te laten voorspellen. Leuk, maar de kenners blinken niet uit in durf, waardoor de diverse eindstanden maar weinig van elkaar verschillen. In de ELF Voetbalgids dit jaar geen volledige eindstanden meer. De reden is dat de transfermarkt nog lang open is, het aantal spelers dat nog van club wisselt legio is en voorspellen dus zinlozer dan ooit is. Daar valt veel voor te zeggen. Als substituut laat de Voetbalgids van elke club een prominente oud-speler de bovenste en de onderste drie voorspellen, plus de positie van de 'eigen' club. Ook komen ze allen kort aan het woord. Dit procédé wordt óók toegepast bij de Jupiler League, terwijl de Seizoengids nul komma nul prognostiek op deze competitie loslaat. Exemplarisch voor de marginale aandacht van VI voor de eerste divisie én voor de attitude van ELF, dat juist veel aandacht besteedt aan de Jupiler League en haar clubs.
De Voetbalgids wint het op dit onderdeel ook van de Seizoengids door voor elke club naast de inleidende, vooruitblikkende tekst ook enkele plus- en minpunten op te sommen, gebaseerd op financiën, sfeer, transfers, technische staf, potentie, etc. In de Seizoengids barsten de clubpagina's van de statistieken en historische info, maar elke beschouwende tekst ontbreekt.
VI Seizoengids - ELF Voetbalgids 1-1

Spelersstatistieken en -info
Met meer dan het dubbele aantal pagina's heeft de VI Seizoengids veel meer ruimte voor statistische informatie. Toch is er op dit gebied niet zo heel veel verschil tussen beide gidsen. In de ELF Voetbalgids is de info simpelweg wat meer op elkaar gepropt - de statistieken staan in lijstjes i.p.v. in tabellen en diagrammen - en worden alle marges benut. Zo biedt de Seizoengids paginagrote teamfoto's terwijl ze in de Voetbalgids een halve pagina groot zijn. Wel geeft de Seizoengids meer informatie per speler. In de befaamde spelerspaspoorten - die overigens de hoofdverantwoordelijken zijn voor de dikte van de gids - is alles over elke speler te vinden. Handig is ook dat de Seizoengids niet alleen aangeeft welke spelers nieuw zijn en welke vertrokken, zoals in de Voetbalgids, maar dat de gids ook vermeldt wat hun vorige respectievelijk nieuwe club was of is. Tot slot is ook de vermoedelijke basiself een positief element.
VI Seizoengids - ELF Voetbalgids 2-1

Clubstatistieken en -info
Logischerwijs verstrekt de VI Seizoengids ook op clubgebied meer informatie dan de ELF Voetbalgids. Hier dreigt dat echter een averechts effect te hebben. Je verzuipt namelijk nogal in de cijfers en namen. Alle trainers ooit, records, GPS-coördinaten van het stadion... het zal wel. Ook de extreem gedetailleerde tabel met de statistieken van het vorige seizoen komt me wat overbodig voor. Het gaat hier om de gids voor 2010-2011, niet om een terugblik. De Voetbalgids blikt terug met korte lijstjes in de marge, wat beter te verhapstukken is.
VI Seizoengids - ELF Voetbalgids 2-2

Overige cijfers en info
Op dit punt scoort de VI Seizoengids weer een puntje. Beide gidsen hebben tussen al het clubgeweld enkele pagina's gereserveerd voor aanvullende informatie: scheidsrechters, programma Europees voetbal, programma interlandvoetbal. De Seizoengids gaat hierin echter net iets verder dan de ELF Voetbalgids: de indelingen van de hoofdklassen en het jeugdvoetbal, een media-overzicht van wat op welke zender te zien is en de eeuwige ranglijst van de eredivisie. Een marginaal verschil, een minieme overwinning voor de Seizoengids.
VI Seizoengids - ELF Voetbalgids 3-2

Teksten
Er staan duizelingwekkende aantallen feiten en cijfers in beide gidsen, maar ook reguliere tekst is belangrijk. Ik noemde al de interessante plus- en minpunten en inleidende tekstjes per club in de ELF Voetbalgids. Daarnaast worden hier ook per club de trainer, de sterspeler, het talent en de goaltjesdief uitgelicht. De VI Seizoengids blijft achter met een kort biografietje van de trainer en tekstjes over de clubhistorie en de all time topscorer. Die laatste twee zaken veranderen echter bijna nooit en de tekstjes zijn dus ook elk jaar praktisch gelijk. Nieuw in de Seizoengids is wel de vooruitblik van de 'clubwatchers', korte bespiegelingen van de vier vaste medewerkers van VI die zich elk mogen focusen op één van de Grote Vier (Twente, Ajax, PSV, Feyenoord). De Voetbalgids haakt dan weer handig in op de Oranje-zomer met behalve een WK-fotocollage ook een boeiende beschouwing over de toekomst van Oranje.
VI Seizoengids - ELF Voetbalgids 3-3

Uiterlijk
Het oog wil ook wat en de VI Seizoengids komt de lezer tegemoet door per club een afbeelding van het thuis- en uitshirt af te drukken. Ook een foto van het stadion ontbreekt niet, daar waar de ELF Voetbalgids het met een satellietfoto doet. In de laatste staan dan wel weer enkele actiefoto's per club.
De Seizoengids gaat een beetje gebukt onder de ruimte en visuele hoogstandjes. Zo is per club een staafdiagram afgedrukt met de toeschouwersaantallen van de laatste twintig seizoenen. Op de y-as geldt het hoogste aantal als bovengrens, en dat is de 50 000 van Ajax. Verreweg de meeste andere clubs komen echter nog niet in de verste verte in de buurt van dat aantal, waardoor de meeste diagrammen te grote, voor 90% lege blokken zijn. De Voetbalgids benut de ruimte veel functioneler en is veel handzamer. De portretfoto's van de sterspeelsters uit de vrouweneredivisie zijn bovendien een gouden greep.
Eindstand: VI Seizoengids - ELF Voetbalgids 3-4

De VI Seizoengids is tweemaal zo dik als de ELF Voetbalgids, maar kwantiteit zegt niet alles. Less is more in dit geval. De compactere, directere Voetbalgids wint het door zijn combinatie van bescheidenheid, kernachtigheid en prognostiek nipt van de Seizoengids, die meer een naslagwerk is geworden dan een gids.
Ter verdediging van de Seizoengids moet wel opgemerkt worden dat ik die gids al jaren ken terwijl de Voetbalgids relatief nieuw voor me is en er dus een element van sleur versus iets nieuws meegespeeld kan hebben in de beoordeling. Iemand die beide gidsen niet kent zou er eens naar moeten kijken.

Tony van der Meulen deugt

Wie staat nog ergens voor, wie heeft er een moraal?
Wie heeft er, net als ik, nog een ideaal?
Wie blijft altijd verliefd op zijn eigen vrouw?
Wie blijft na zoveel jaren al zijn vrienden trouw?
Bij mij kun je terecht, mijn deur staat altijd open.
Al is het middernacht, die wijnfles die gaat open.
Behalve voor mijn beste vriend Ali, Marokkaan,
voor hem heb ik altijd een potje thee klaar staan.
[...] Ik deug, ik deug, ik deug aan alle kanten,
ik vind altijd het goede en ik lees de juiste kranten.(Vliegende Panters - 'Deuglied', Ebbinge, Vrijdag & De Bekker, 2009)

In zijn column in het Brabants Dagblad van afgelopen zaterdag vond Tony van der Meulen het weer eens tijd te benadrukken dat hij een deugdzaam mens is. In de column, die in de wij-vorm is geschreven, schetste hij zijn reactie op de mededeling in het journaal dat een minderheidskabinet van VVD en CDA met gedoogsteun van de PVV eraan zat te komen. Dat moment zal voor altijd in zijn geheugen gegrift staan. Hij beschrijft het op de klassieke wijze van 'ik weet nog precies waar ik was toen ik hoorde dat Kennedy vermoord was'.

Van der Meulen zat heerlijk te tafelen met vrienden toen de onheilstijding hem bereikte: 'Het was aangenaam en redelijk zorgeloos zoals mensen zich dat wel vaker herinneren van de uren vlak voor er iets onvoorstelbaars gebeurt.' Onvoorstelbaar inderdaad voor Van der Meulen. Hij schermt zich dan ook zorgvuldig af van afwijkende meningen. 'Wij zijn thuis niet kinderachtig als het om andere opvattingen of liefhebberijen gaat,' oreert tolerante Tony. 'Wij verkeren op goede voet met hondenbezitters, vegetariërs, homo's, techneuten, nudisten, jazzliefhebbers en zelfs een voormalige communist.' De tolerantie bij Tony thuis is echter wel selectief: 'Maar bij ons komen geen Wilders-aanhangers over de vloer en gelukkig ook niet het halfzachte, wankelmoedige tussensoort dat zegt "dat hij ergens wel een punt heeft".'

Met zulke teksten laat Van der Meulen onbedoeld maar feilloos zien waarom zoveel mensen in de armen van Wilders zijn gedreven. Die stuitende hooghartigheid, dat neerkijken op andersdenkenden, het is om moedeloos van te worden. Bij hem komen ze niet binnen, de Wilders-sympathisanten, hij sluit ze uit van koffievisite. 'Een verstandige mevrouw, die zo bij ons op de koffie mag komen, wees in de NRC op een opmerkelijk falen in het lange termijngeheugen van bekende CDA'ers en ook VVD-ers.' Die zouden tien jaar geleden op alarmtoon gewaarschuwd hebben voor het gevaar Jörg Haider, wiens ideeën verbleken bij die van Wilders nu. Dat Van der Meulens middellange termijngeheugen zelf ook niet goed meer functioneert, werd vandaag benadrukt door David Pinto, die als hoogleraar en directeur van het Intercultureel Instituut Amsterdam toch ook een verstandige - en bovendien ter zake kundige - meneer mag worden genoemd. In een opinieartikel, nota bene in het Brabants Dagblad, haalt Pinto keihard uit naar de arrogantie van links.

'Als je nog geen hekel had aan links zou je dat nu wel krijgen bij de perikelen rondom de kabinetsformatie,' zo opent Pinto. Hij spreekt zijn ergernis uit over de hypocriete verontwaardiging van de linkse partijen, die de huidige politieke koers volledig aan zichzelf te wijten hebben. Een allesbehalve overtuigende campagne, een tegenvallende verkiezingsuitslag, grote strategische blunders in het formatieproces. Links stapelde fout op fout en huilt nu krokodillentranen. 'Links heeft niets van de periode en de inbreng van Pim Fortuyn geleerd', eindigt Pinto pessimistisch. 'Pim is dood en links dacht dat daarmee zijn gedachtegoed is begraven. Helaas. Wilders nu en een ander na hem zullen de arrogantie van de macht van links blijven bestraffen. Het is niet meer te stoppen.'

Het gestuntel van vooral Cohen en Pechtold is inderdaad stuitend. Cohen die dacht weleens eventjes te kunnen bepalen wie er samen met de PvdA mochten regeren, alsof niet Rutte maar hij de grootste was geworden. De enige serieuze optie zonder de PVV consequent afwijzen en dan de informateur de schuld geven als die gok een averechts effect blijkt te hebben. Ook Pechtold richtte in het kamerdebat van woensdag uit arren moede zijn giftige pijlen maar op die arme Lubbers. De informateur zou zich niet aan zijn opdracht hebben gehouden de mogelijkheden voor een meerderheidskabinet te onderzoeken. GeenStijl liet echter de maandag ervoor al zien dat dat pertintente onzin is. In de opdracht wordt Lubbers opgedragen de Koningin te informeren 'over de mogelijkheden die thans reëel aanwezig zijn voor de vorming van een kabinet dat mag rekenen op een vruchtbare samenwerking met de Staten-Generaal [...]'. Nergens iets over een meerderheidskabinet. En dan tijdens het debat toch gewoon stug vol blijven houden dat de informateur fout zit. En dat moeten dan de oppositieleiders worden voor de komende jaren. Ik houd mijn hart vast. Zij zijn het die de weg voor Wilders plaveien en zijn bedje spreien.

Het is een hard gelag dat na zes jaar Wilders er nog steeds geen passend antwoord is geformuleerd op de hardnekkige problematiek die hij op de agenda heeft gezet. Men blijft maar vingertjes opheffen en Wilders' drieste formuleringen corrigeren in plaats van inhoudelijk de vloer aan te vegen met de PVV-leider. De enige die goed op weg was heeft zichzelf van zijn taak ontheven. Pinto heeft nog een cynisch bedankje over voor Wouter Bos: 'Hij heeft Amsterdam verlost van een slappe burgemeester die een hoofdstad achter heeft gelaten waar joden en homo's geterroriseerd worden door zijn goede bescherming van en goede zorg voor zijn geliefde Marokkaanse jongeren.' Dixit de baas van het in de hoofdstad gevestigde instituut dat gespecialiseerd is in diversiteit en interculturele communicatie. Die kan Cohen in zijn zak steken.

Zo stevenen we af op een slagvaardig kabinet - CDA en VVD kunnen het traditioneel prima met elkaar vinden - dat echter wel steeds de oren moet laten hangen naar Wilders, een ongeleid projectiel. De eerste rel is al geboren. Wilders zal zich op 11 september in New York uitspreken tegen de bouw van een moskee op Ground Zero. De aversie die de nabestaanden tegen de moskee koesteren is wel begrijpelijk. Wij laten nog steeds geen Duitse ambassadeur toe bij de dodenherdenking op 4 mei. Het is de hoogste tijd dat dat eindelijk wel gebeurt, maar bij ons is het dan ook al 65 jaar geleden. Nine eleven is nog geen tien jaar oud. Vervelend is wel dat de nabestaanden hun stem nauwelijks kunnen laten horen omdat ze overstemd worden door de schreeuwlelijks van neoconservatief Amerika, de Bill O'Reilleys en anti-Obama-facties.

Wilders wordt in één adem genoemd met iemand als Sarah Palin. Daar valt wat voor te zeggen. Probleem is alleen dat deugdzame types als Van der Meulen elke Wilders-stemmer - en en passant ook iedereen die maar een greintje begrip toont voor de achtergronden en oorzaken van de populariteit van Wilders - afserveren en wegzetten als laffe, labiele blindgangers. Daarnaast is er hier ook geen Nederlandse Obama waar de kiezers hun hoop op kunnen vestigen. Pretendenten Cohen en Pechtold verliezen zich in achterhoedegevechten en gejammer in plaats van met een alternatief groot verhaal te komen waar kiezers in kunnen geloven. Journalisten als Van der Meulen en politici als Cohen en Pechtold zijn de levende voorbeelden van de ontmythologisering van journalistiek en politiek. Beiden hebben hun gezag gestaag zien afkalven, zonder een passend antwoord klaar te hebben. Gevestigde politiek en oude journalistiek hebben beiden niet goed in de gaten wat er leeft, borrelt en gist. En Wilders is de lachende derde.

Zeven dagen lang (25)

1 augustus t/m 7 augustus

ZONDAG 't Hart
Zomergast Maarten 't Hart over falende Nederlandse rechters: 'dat gebefte geboefte'. Mooi.

MAANDAG Knus
'Jaar in jaar uit bleef alles even knus in de Ned. Letteren. Leo Vroman met zijn Tineke, Gerard Kornelis met z'n Teigetje', zo schreef Willem Frederik Hermans in 1971 in een 'dinky toy' (nu in de Volledige Werken, deel 11).
In Nop Maas deel 2 staat te lezen dat Reve tegen die tijd zijn verliefdheid voor Teigetje al kwijt was. Leo Vroman daarentegen is anno 2010 nog altijd even vol van liefde voor zijn Tineke, zo blijkt uit de prachtige documentaire Profiel Leo en Tineke Vroman.

DINSDAG Zwakste schakel
Job Cohen in de Volkskrant: 'Ik heb nooit gezegd dat de PvdA een middenkabinet (met VVD, PvdA en CDA) op voorhand zou blokkeren. Ik zei wel dat ik er niets in zag en ik vind het nog steeds een slechte oplossing. Maar de informateur heeft mij er nooit naar gevraagd.'
Tuurlijk Job. Als ik uitentreuren blijf rondbazuinen dat ik geen soep lust, komt de oberkelner mij ook niet vrolijk vragen of ik misschien een kopje soep lust.

WOENSDAG Gratis en voor niks
Wat bruikbare citaten voor de Vereniging Frisdrank Water Sappen:
- Bier smaakt 'als water, waarin een homp oud brood drie dagen heeft liggen te weken'. (Hermans - Herinneringen van een engelbewaarder)
- Thee smaakt 'naar water waar sokken in waren geweekt'. (Blondeau - Donderhart)

DONDERDAG VI Seizoengids op de mat
Een nieuwe speler van AZ heet Hobie Verhulst.
Verhulst is van 1993, zijn ouders moeten toentertijd in de ban van Baywatch geweest zijn.

VRIJDAG Hardrijder
Waarschuwing op elektronisch verkeersbord tijdens het wielrennen:
32 km/h
U rijdt te snel!

ZATERDAG OpklaringEen nieuwe weervrouw bij de NOS, Willemijn Hoebert. Aan haar tekst mag nog wel wat geschaafd worden: 'Vanavond gaan het regenen. Dat is niet zo mooi, want dan word je nat.' Geen speld tussen te krijgen - en goed voorspeld -, maar toch.

Hoe is het in Zwitserland?

Het is alweer bijna twee jaar geleden dat ik iets schreef over die megalomane deeltjesversneller in de Zwitserse grond. De wereld is niet vergaan, we zijn niet verzwolgen door een zwart gat, de onheilsprofeten zijn het zwijgen opgelegd. Wat is er intussen bereikt?

Na de voortvarende start op 10 september 2008 ging het al snel mis. Enkele storingen en lekken zorgden voor veel vertraging. Pas in november 2009, ruim een jaar later dus, kon de LHC weer opgestart worden. Het eerste succes werd eerder dit jaar geboekt. Op 30 maart slaagden de wetenschappers er dan eindelijk in de eerste twee protonenbundels op elkaar te laten botsen. Deze gebeurtenis was het officiële startpunt van het onderzoeksprogramma. Bij het CERN sprak men zelfs enigszins overmoedig van een nieuw tijdperk in de natuurkunde.

Natuurkundigen hopen in Zwitserland het zogenaamde Higgsdeeltje te vinden. De natuurkundige Peter Higgs bedacht dat iets massa krijgt door een onzichtbaar veld in het universum, het Higgs-veld. De massa van iets zou dan bepaald worden door de mate van 'interactie' met dit veld (hoe precies weet ik ook niet). Deze theorie zou kunnen verklaren waarom hele kleine deeltjes die geen massa lijken te hebben toch de bouwstenen van een atoom, dat wel massa heeft, kunnen zijn: die deeltjes zouden via interactie met het Higgs-veld massa kunnen 'simuleren', of zoiets. Ook een veld is echter opgebouwd uit deeltjes, uit 'bosonen'. Zo bestaat het elektromagnetische veld uit bosonen die 'fotonen' of lichtdeeltjes genoemd worden. Om het bestaan van een Higgs-veld te bevestigen, moet dus ook voor dit veld het boson ontdekt worden, het zogenaamde Higgs-boson.

Men hoopt dus dat dit deeltje kan verklaren waar massa vandaan komt. De ontdekking van dit deeltje zou de ontbrekende schakel in een theorie van Adbus Salam, Weinberg en Glashow zijn. Die ontdekten in 1969 dat elektromagnetische kracht en de zwakke kernkracht eigenlijk dezelfde kracht zijn, de elektrozwakke kracht. De deeltjes die de zwakke kernkracht overbrengen zijn echter heel zwaar en bevinden zich altijd rondom een atoomkern, terwijl de lichtdeeltjes die de elektromagnetische kracht overbrengen massaloos zijn en zich vrij door het heelal kunnen bewegen. De wetenschappers willen weten waarom die deeltjes van de zwakke kernkracht nu zo zwaar zijn. Ze veronderstellen dat in het Higgs-boson deeltjes zo dicht op elkaar zitten dat relatief zware deeltjes er niet doorheen kunnen, dus niet door het Higgs-veld kunnen. Omdat het Higgs-veld in elke uithoek van het heelal 'zit', zouden die deeltjes dus nooit ver van hun atoomkern kunnen komen. Door ze nu met extreem hoge snelheid op elkaar te laten botsen, hoopt men dat er Higgs-deeltjes 'wegschieten' die met de LHC gedetecteerd kunnen worden.

Met berekeningen was al vastgesteld dat het Higgsdeeltje een energiewaarde van niet meer dan 185 GeV (gigaelektronvolt) kan hebben. In experimenten die de voorbije maanden zijn uitgevoerd, werd het deeltje alvast niet gevonden tussen 158 en 175 GeV. Door de ondergrens steeds meer te verhogen hoopt men uiteindelijk op het deeltje te stuiten (of het moet net nog ergens tussen die 175 en 185 zitten). De ondergrens is inmiddels verhoogd tot 114 GeV.

De ontdekking van het Higgs-deeltje moet de weg vrijmaken voor andere ontdekkingen. Kunnen de extra dimensies die de snaartheorie veronderstelt, empirisch aangetoond worden? Kan ook de sterke kernkracht in overeenstemming worden gebracht met de elektromagnetische en de zwakke kernkracht - die dan dus al verenigd zouden zijn in de elektrozwakke kracht? Zo moet een 'Theory of Everything' steeds dichterbij komen. Overigens stelde Weinberg al in 1973 een alternatief model voor dat het zonder een Higgs-boson af kan. Maar als in Zwitserland dat Higgs-deeltje niet gevonden wordt, dan vallen de natuurkundigen ongetwijfeld even in een zwart gat.

Lezen, lezen, lezen #19

Nop Maas - Gerard Reve. Kroniek van een schuldig leven 2: de 'rampjaren' 1962-1975 (2010), 856 blz.
In het tweede deel van zijn mammoetbiografie van Gerard Kornelis van het Reve laat Nop Maas zien hoe Reve degenereert tot een labiele alcoholist die zich met vanalles bezighoudt behalve met schrijven. Het zijn de roerige jaren zestig en Reve draagt zijn steentje bij aan de grote maatschappelijke veranderingen. Het is zelfs enigszins paradoxaal te noemen dat iemand die nog lid was van zoiets oubolligs als de Stichting Jeugdsentiment de Jaren Vijftig in de jaren zestig tegelijkertijd een van de grote inititiators van de progressieve hervormingen was. Ontroerend is hoe Reve als een ware zielenherder wanhopige brieven van jonge homoseksuelen beantwoordt. Maas blijft nog meer op de achtergrond dan in het eerste deel al het geval was. De verbindende zinnetjes tussen de lange briefcitaten zijn nog schaarser geworden. De hele briefwisseling met de akelige zusjes Meyer is zowat integraal opgenomen. En als Maas dan eens uit de coulissen treedt om zijn mening te ventileren, dan schiet hij ook meteen uit zijn slof, zoals bij de beschuldiging van Mulisch dat Reve een racist en een antisemiet zou zijn. Het is een precaire kwestie. Zelfs in privécorrespondentie en huiselijke situaties slaat Reve racistische taal uit. Maar iemand die van zijn hele leven een toneelstuk maakte, onttrekt zich aan elke psychologische duiding.

Bart Slijper - Van alle dingen los. Het leven van J.C. Bloem (2007), 390 blz.
Gerard Reve was bij tijd en wijlen een onuitstaanbare drinkebroer, maar Jacques Bloem kon er ook wat van. Bloem kan met recht een antipathiek sujet genoemd worden. Alcoholisme, ledigheid, schulden en foute opvattingen kenmerken het leven van de grote dichter. Zijn biografie is een aaneenschakeling van getob, gedoe en gezeur. Opgegroeid in een beschermd gezin zal Bloem zijn hele leven een afkeer van werk en inspanning in het algemeen blijven houden. In elke baantje weet hij zich door zijn sikkeneurige attitude binnen de kortste keren onmogelijk te maken en toch vindt hij steeds weer iets nieuws. Hij koopt boeken op de pof zonder ooit veel schulden af te lossen en slaagt er toch in zo'n tienduizend boeken bij elkaar te kopen. Hij is al heel jong een onooglijk gedrochtje en slaat toch de veel jongere en aantrekkelijke Clara Eggink aan de haak. Slijper vertelt het allemaal op een lichte toon waaruit onverminderd een grote verwondering spreekt over de daden - beter: het gebrek aan daadkracht - van deze man. De afstand die zo blijft bestaan tussen de biograaf en zijn object zorgt voor een verrukkelijke biografie. Bloem was in feite een hol en totaal oninteressant persoon. Het is de verdienste van Slijper dat zijn levensbeschrijving toch zeer de moeite waard is.

René Veenman - De klassieke traditie in de Lage Landen (2009), 400 blz.
Het is tegenwoordig bijna niet meer voor te stellen hoe groot eeuwenlang de invloed van de klassieken is geweest op de cultuur. De klassieke bronnen hebben steeds weer nieuwe generaties schrijvers geïnspireerd tot navolgingen en adaptaties. In De klassieke traditie in de Lage Landen heeft René Veenman geprobeerd de receptiegeschiedenis van de klassieken in de Lage Landen in 400 pagina's samen te vatten. Het grote voordeel van zo'n opzet is dat alles er wel zo'n beetje in staat. Alle periodes komen aan bod, tradities en trends worden aangestipt, een grote hoeveelheid schrijvers en dichters passeert de revue. Van abt Gregorius, die in 722 en 737 twee kisten boeken van zijn reis naar Rome mee naar Utrecht nam, tot Jeroen Brouwers, die in 2007 in zijn roman Datumloze dagen de Oidipous-mythe als intertekst gebruikt. Daarmee is impliciet ook een kritiekpunt aangeroerd: Veenman stort zo'n overvloed aan namen over de lezer uit dat de lezen van kaft tot kaft niet altijd even prettig is. Zijn duizelingwekkende feitenkennis botst nu en dan met de heldere schrijfstijl die Veenman onmiskenbaar bezit. Als handig naslagwerk of om soms een stukje in te lezen voldoet dit boek zonder meer.
(Naschrift: Googelend naar info stuitte ik op het vreselijke bericht dat Veenman (47) in de nacht van 22 op 23 maart jl. aan een acute hartstilstand is overleden.)