Ivo Victoria - Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt)

Ivo Victoria - Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt), Anthos, 2009, 196 blz.

'Het heeft er alle schijn van dat het leven één lange, slecht vertelde mop is waarvan de clou hemeltergend lang uitblijft. Niet om de spanning erin te houden, maar omdat er geen clou is, omdat het gewoon een manier is om het interessant te maken'. Vul voor 'het leven' de titel van deze roman in en je hebt zo'n beetje de perfecte typering van dit werk.

Hoofdpersonage en verteller Ivo Victoria vertelt aan het begin van het verhaal aan zijn vriendje Dries dat hij de Ronde van Frankrijk heeft gewonnen. Even verderop springt het verhaal naar het vertelheden en is Ivo ruim twintig jaar later onderweg naar Dries om hem iets op te biechten. Wat dat is, blijkt al uit de titel. Die biecht is de clou die steeds weer uitgesteld wordt door middel van lange flashbacks. Kenmerk van een clou is dat je als lezer in spanning wordt gehouden over de ontknoping. De ontknoping is hier echter al in de titel gegeven, waardoor het verzwijgen van wat Ivo van plan is op te biechten een nogal nutteloos romantechnisch foefje is geworden.

Op de titel valt sowieso het een en ander aan te merken. Natuurlijk is er de curieuze lengte. Eerder in 2009 was er al Tom Naegels met Beleg, of hoe mijn lief mij bedroog met een Masaï, en hoe dat ons huwelijk in gevaar bracht en nu gaat Victoria daar nog eens overheen. Storender vind ik echter dat 'min-twaalfjarigen'. In sporten bestaan er leeftijdscategorieën als -23, -19 en -12, maar als je dat voluit gaat schrijven, dan wordt het zoiets als 'onder 23' of 'onder de 19'. 'Min-twaalf' is een negatief getal, min-twaalfjarigen zijn dan zaadjes die over een jaar of twaalf samensmelten met een eicel, of zoiets. Enfin.

HindRvFvmtw(edhms) moet het dus niet van de titel of een spannende plot hebben, wat overigens ook niet de bedoeling lijkt te zijn geweest. De nadruk ligt op de 'bespiegeling'. Ivo peinst heel wat af over 'de loop des levens en de geringe invloed die we daar op hebben'. Zo nu en dan levert dat aardig proza op, maar vaker blijft het bij oppervlakkige, gewild grappige formuleringen, een parade van matig geslaagde aforismen. Dat begint al op de eerste bladzijde: 'De voetstappen van mijn vader op de trap zijn de bezorgers van een dag die ik niet heb besteld. Het leven is een doorlopend abonnement op allerlei dingen die moeten. Je krijgt het, als een verjaardagscadeau dat niet op je verlanglijst stond, geschonken door mensen die zo nodig origineel wilden zijn. En nu zit je eraan vast.'

Zulke quasi-humoristische frasen ondergraven de op zich loodzware thematiek - hoe je er als dertiger onherroepelijk achterkomt dat je leven onherstelbaar de verkeerde kant op gaat. Op de achterflap wordt daar dan het label 'wrangkomisch' aan gehangen, maar dat lijkt me een contradictie, een geforceerde variant op 'tragikomisch'. Eerder ging al Joost Vandecasteeles Hoe de wereld perfect functioneert zonder mij ten onder aan de botsing tussen lichtheid en zwaarte. Ik vermoed dat hier de invloed van Dimitri Verhulst aan het werk is. Die slaagde er met De helaasheid der dingen in humor en tragiek te verenigen met de Vlaamse familietraditie. Dat is helaas niet alle Vlamingen gegeven.

*****