Vorige week belandde Peter R. de Vries in een Australische politiecel. De bekroonde misdaadverslaggever zat weer eens achter een louche verdachte aan en weigerde na de confrontatie het erf van de man in kwestie te verlaten, waarop de inderhaast opgetrommelde politie De Vries in de boeien sloeg.
Het was al een tijdje geleden dat we De Vries zagen opduiken in de nieuwsberichten naar aanleiding van een misdaadreportage. De laatste maanden is hij immers louter in beeld geweest als bestrijder van de PVV. Peter R. de Vries heeft zich ontwikkeld tot dé hopman van het anti-Wilderskamp. Te vuur en te zwaard trekt hij ten strijde tegen de Vrijheidspartij van de blonde Venlonaar. Wat drijft hem?
Laat ik vooropstellen dat ik niets heb tegen het feit dát De Vries zich zo fel uitspreekt tegen de PVV. De hele Wildersbestrijding is in zes jaar niet verder gekomen dan onbenulligheden, krampachtig gemoraliseer en bangmakerij pareren met bangmakerij. Zoals meester Hiddema heeft opgemerkt: eerst heeft men getracht Wilders weg te zetten als een randdebiel en toen dat niet lukte is men overgeschakeld op het wegzetten van zijn kiezers en sympathisanten als randdebielen. Tuurlijk zitten er randdebielen onder het PVV-electoraat, maar die vormen de schreeuwende minderheid - zoals ook lang niet alle GroenLinksers wereldvreemde stenengooiers zijn.
Het heeft de laatste jaren juist ontbroken aan ‘grote namen’ uit de politiek en de opiniewereld die de PVV inhoudelijk voldoende tegenwicht konden bieden. Dat De Vries een poging waagt moet daarom alleen maar toegejuicht worden. Maar waarom heeft juist Peter R. de Vries zich geroepen gevoeld die ondankbare taak op zich te nemen? Waarom De Vries? Pourquoi Peter?
Het grappige is dat de gevestigde orde in opinieland zich geen raad lijkt te weten met deze Peter R., die ze toch vooral kenden als een narcistische, op kijkcijfers geilende blaaskaak. Peter R. de Vries, dat was iets voor het SBS-publiek, dezelfde mensen die in de kudde van Wilders meehobbelen. Peter R. de Vries, daar bleef je als deugend mens verre van. Alleen Bas Heijne sprak in zijn column van ‘de frisse moed’ van Peter R. de Vries, maar verder is het opvallend stil sinds de Emmy-winnaar zijn nieuwe roeping heeft gevonden. In het hoofd van Freek J.G. de Jonge moet de mist nog dikker zijn geworden door deze metamorfose. Die weerzinwekkende man die over lijken gaat is nu opeens een bondgenoot in de bestrijding van het ultieme kwaad?
Een beetje verwarrend is het ook wel. Die man die nu zo tekeergaat tegen de populistische uitwassen van Wilders is dezelfde man die zijn eigen politieke carrière vroegtijdig ten grave droeg toen bleek dat zijn pas opgerichte partij volgens de eerste opiniepeiling op slechts vijf in plaats van de gehoopte twintig zetels kon rekenen. Over populisme gesproken.
Is het dan toch weer die verdomde ijdelheid? Die vermaledijde pronkzucht die opgesloten zit in de Amerikaans aandoende initiaal en die ervoor zorgt dat hij schaamteloos zulke lachwekkende shots laat maken én uitzenden? Ik kom graag met mijn hoofd op tv, hét onderwerp in de tafelgesprekken is de PVV, als ik me in harde bewoordingen uitspreek tegen deze partij mag ik ook meedoen. Werkt het echt zo bij De Vries? Ik hoop van harte van niet, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat eigenliefde zijn belangrijkste brandstof is.
Pijnlijk voorbeeld was de confrontatie met Hero Brinkman in De Wereld Draait Door. De Vries had met zijn verbale overwicht brandhout kunnen maken van zijn opponent, maar hij miste voor open doel en liet Brinkman wegkomen met een gelijkspel. De Vries concentreerde zich op het uitbenen van het woord ‘kopvoddentaks’ in plaats van de inhoud en achtergrond ervan te fileren. Dat woord is een typisch voorbeeld van de koddige neologismen uit de hoed van Martin Bosma die de aandacht even wegnemen van de achterliggende politieke visie. Dat het hele idee van een hoofddoekbelasting nu juist zo ridicuul is, blijft dan al gauw onuitgesproken. ‘Moest het nou zo nodig kopvoddentaks worden? Was hoofddoekjesbelasting niet voldoende?’ oreerde De Vries. Alsof het dan ineens niet meer zo erg is. Als je genoegen neemt met het maskerende synoniem ben je inhoudelijk nog niks opgeschoten en ik heb het idee dat het daar nou juist om draait.
Je hoort tegenwoordig veel mensen beweren dat Wilders het allemaal wel wat onbehouwen en onnodig hard brengt, maar dat hij inhoudelijk toch wel gelijk heeft, terwijl vaker het omgekeerde het geval is. De presentatie, de aankleding is vermakelijk, maar politiek snijdt het allemaal weinig hout. Met een heffing op de hoofddoek los je de overlast en criminaliteit van jonge Marokkanen niet op. Met een welgemikt knieschot overigens ook niet. Althans niet structureel zal ik maar zeggen.
Daar zal De Vries het ongetwijfeld mee eens zijn. Laat hem dat nou ook eens uitspreken. Het charisma heeft hij, nu de woorden en de dodelijke argumenten nog. Maar eerst maar eens op vrije voeten zien te geraken, Peter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten