Oostenrijk O, Oostenrijk. Zelden zal een organiserend land in zo een naargeestige stemming de eindronde tegemoet hebben gezien. Leven in de harten van de Zwitserse buren vooral zelfvertrouwen, ambitie en enthousiasme, bij de Oostenrijkers heersen angst, zelfmedelijden en mismoedigheid. De nationale trots is namelijk van een dermate laag niveau dat de kans op falen welhaast honderd procent is. Grote nederlagen liggen op de loer. Een landelijk dagblad pleitte zelfs zonder blozen voor terugtrekking van het team. Armetierigheid in de Alpen. En toch is er ergens nog dat schemerige visioen van een mundus inversus. Een wereld waarin reputaties sneuvelen, een vaderlandse bodem wonderen doet en anonieme ploeteraars uitgroeien tot onvervaarde reuzendoders. In een land dat beheerst wordt door horrorverhalen over een ultieme slechterik en slachtoffers in donkere kelders, vinden superhelden in de regel emplooi.
Kroatië De naam Eduardo da Silva klinkt niet erg Kroatisch. Hij doet eerder denken aan een swingende sambavoetballer op de stranden van Rio de Janeiro dan aan een blokkige broodvoetballer in de betonnen wijken van Zagreb. Eduardo is een hybride. Hij vertrok op 17-jarige leeftijd naar de Kroatische hoofdstad, trotseerde de vrieskou en dwong behalve een contract ook een paspoort af. Vorig jaar betekende een transfer naar het glamoureuze Arsenal een internationaal podium voor Braziliaans-Kroatische virtuositeit. In dienst van Kroatië legde hij Engeland op de pijnbank: Kroatië naar de Alpen, Engeland bleef op het eiland. Het Kroatische volk visualiseerde reeds een eindronde waarin de roodwitgeblokten onder aanvoering van Eduardo de harten van de liefhebbers zouden veroveren. Noodlot besliste anders. Eduardo werd slachtoffer van een oudengelse houthakker en brak zijn scheenbeen op gruwelijke wijze. Deze zomer staan dan ook op het wedstrijdformulier traditionele namen als Klasnic, Olic en Kovac.
Duitsland 'WM 2006' zou de definitieve acceptatie van de Duitsers door de rest moeten initiëren. Een maand lang ontving het Duitse volk ongeëvenaard gastvrij de voetbalwereld. Sportieve concurrentie is echter een hardnekkig fenomeen. Een wereldtitel naderde, maar Italië sloeg de Duitse droom aan diggelen. De wereld haalde opgelucht adem. Twee jaar later is de kwaliteitsarmoede zichtbaar. Nietszeggende namen als Fritz, Westermann en Rolfes dragen de rugnummers 4, 5 en 6. En toch is die Mannschaft volgens de bookmakers dé topfavoriet voor de eindoverwinning. De meest scherpe definitie van 'voetbal' luidt immers: een spel van twee keer vijfenveertig minuten en aan het eind winnen de Duitsers. De loting plaatste Duitsland alvast in de makkelijkste poule. De concurrentie knarste de tanden. Beruchte kutjanussen als Matthaüs, Effenberg en Jeremies zijn er niet meer bij. De huidige spelers hebben zowaar menselijke gezichten, de afzichtelijke tronie van Schweinsteiger (what's in a name) daargelaten. Noem het rivaliteit, noem het een minderwaardigheidscomplex. Van geen land wint men echter liever dan van recordhouder Duitsland.
Polen Door helden als Dick Advocaat en Guus Hiddink is de Nederlandse voetbaltrainer een succesvol exportproduct. Ook Leo Beenhakker draagt zijn steentje bij aan de hausse. Twee jaar terug leidde hij de nobele wilden van het exotische Trinidad en Tobago naar de wereldkampioenschappen. Nu heeft hij de Polen naar hun eerste EK-eindronde geloodst. Toplanden als Portugal en Servië moesten buigen voor de Poolse furie. En in poule B is Don Leo allesbehalve kansloos. De Duitsers zijn log, de Kroaten onthoofd, de Oostenrijkers machteloos. Polen heeft zich in een relatieve luwte kunnen voorbereiden en kent geen vedetten. Een hecht collectief is het geheim. In een tijd waarin Polen massaal naar Nederland gaan, bewandelde Beenhakker de omgekeerde weg. En een salto maken vanaf een bierkratje kan hij dan wel niet; stunten behoort zeker tot de mogelijkheden.
