[N64]: V-Rally 99

Vorig jaar besprak ik a.d.h.v. de top 25 van een zelfgemaakte lijst de muziek uit mijn jeugd. Dit jaar een tweede serie in de categorie 'wenken voor een toekomstige biograaf' met als onderwerp de Nintendo 64-games. Met welke spellen bracht ik menige regenachtige middag (maar ook als de zon scheen) op mijn kamertje door? Geen toplijst deze keer, maar in chronologische volgorde en in interviewvorm. In aflevering 5: V-Rally 99.

Bij het inlezen voor dit interview stuitte ik op een exemplaar van N64 Magazine waarin het spel dat vandaag aan de orde is - V-Rally 99 - in de Directory flink geprezen werd. Het tijdschrift deelde een 'Star Game badge' uit en beoordeelde de game met een 90%-score. W hebben dus te maken met een meer dan puike game?
Volgens N64 Magazine wel, ja. Toen ik V-Rally 99 voor een zacht prijsje aantrof in de winkel besloot ik op gezag van het tijdschrift het spel aan te schaffen. N64 Magazine had ik heel hoog zitten, het was een schitterend blad met prachtige rubrieken en enorme, over vele pagina's uitgesmeerde reviews. Ik ging dan ook met hoge verwachtingen aan de slag.
Maar?
Ik kwam bedrogen uit. V-Rally 99 bleek een niet zo bijster interessante, zeer matige game te zijn. Later ontdekte ik dat N64 Magazine pas in het Nederlands was verschenen toen V-Rally 99 al lang verschenen was. De beoordeling is dan ook gebaseerd op de review in de Engelse versie van het blad en blijkbaar klakkeloos vertaald.
Wat viel er dan zo tegen aan de game?
In de Directory wordt het spel omschreven als 'een "arcade" racer voor de N64 die het op kan nemen met de beste PlayStation racers. Snel, woest en moeilijk. Fantastisch.' Snel is relatief: op het dashboard, ja. In-game leek het echter nergens op. Moeilijk klopt zeker. Het is geen sinecure om de auto in bedwang te houden. Daarin schuilde een positief aspect: je moest flink je best doen om een acceptabel resultaat neer te zetten en na verloop van tijd lukte dat ook steeds beter.
Het racen was dus het probleem niet?
Toch wel. Je kon dan zelf wel je vaardigheden verbeteren, het spel, of beter: de omgeving werkte niet mee. Zo leek alles buiten de grenzen van de baan wel van gewapend beton. En belandde je enigszins in de berm en stond daar een piepklein paaltje, dan stuiterde je terug (achteruit) de baan op, alsof je zojuist een flipperkast was binnengereden. Ook je navigator was vaker misleidend dan behulpzaam. Soms schreeuwde hij 'hard right' en bereidde je je voor op een scherpe bocht naar rechts. Die bleef echter achterwege, of het moest die nauwelijks merkbare flauwe knik naar rechts zijn geweest. Een andere keer tipte hij 'easy right' en bleef je vol gas geven, je voorbereidend op een snelle bocht. Vervolgens bleek het echter om een scherpe draai te gaan en tolde je weer eens in de rondte.
Geen denderende gameplay dus. Wat vond je van de graphics and de sounds?
Abominabel. De graphics waren korrelig, flets, lelijk. N64 onwaardig. De achtergronden waren helemaal een ramp: een bruine brij waarin niets te onderscheiden viel. Over de muziek is weinig te vertellen: die was er eigenlijk niet. Af en toe viel er een klank waar te nemen. Bij nader inzien had ik in de gedichtencyclus over minimalistische muziek ook best de compositie V-Rally 99 als inspiratiebron kunnen gebruiken.
Speel je V-Rally 99 nog wel eens?
Zelden tot nooit. De game mist simpelweg de aantrekkingskracht. Een willekeurig exemplaar van N64 Magazine sla ik trouwens nog wel regelmatig open.