[N64]: Wave Race 64

Vorig jaar besprak ik a.d.h.v. de top 25 van een zelfgemaakte lijst de muziek uit mijn jeugd. Dit jaar een tweede serie in de categorie 'wenken voor een toekomstige biograaf' met als onderwerp de Nintendo 64-games. Met welke spellen bracht ik menige regenachtige middag (maar ook als de zon scheen) op mijn kamertje door? Geen toplijst deze keer, maar in chronologische volgorde en in interviewvorm. In aflevering 4: Wave Race 64.

'Wave Race 64'. In ieder geval een aantrekkelijke cover!
Inderdaad. En precies zoals de voorkant van het doosje doet vermoeden was het daadwerkelijke spel: stoer, mooi, heerlijk.
En jet-ski's als onderwerp.
Kawasaki's. De Japanse firma sponsorde het spel en daarom mocht je als speler de woeste baren trotseren op een viertal Kawasaki's.
Vier maar?
Ja, maar gek genoeg maakte dat helemaal niet uit. Om maar meteen mijn kaarten op tafel te leggen: Wave Race was en is een fantastisch, onderhoudend spel. De game werd meteen in de begindagen van de Nintendo 64 gelanceerd, vergaarde door zijn originaliteit, schoonheid en speelbaarheid meteen veel krediet onder de spelers, en groeide vrij vlug uit tot een klassieker.
Vertel eens iets meer over de vier jet-ski's.
De vier jet-ski's - of beter: de vier rijders - zijn legendarisch geworden. De namen Ryota Hayami, Ayumi Stewart, Miles Jeter en Dave Mariner zitten in het collectieve geheugen van elke Nintendospeler. De ene was snel, maar niet zo wendbaar (Mariner), de andere kon weer als de beste tussen de boeien door slalommen (Jeter), je kent dat wel.
Wat maakte het spel zo speelbaar?
Racen voelde heerlijk. Het ingebouwde golven-genereer-systeem functioneerde perfect. In elke race had je te kampen met onvoorspelbare golven die je nu eens alle kanten op deden stuiteren, dan weer een mooie sprong lieten maken. Zo lag in het 'Marine Fortress'-level vlak na start-finish een soort van stenen pier. Je moest daar omheen racen, maar als je geluk had kon je via een golf óver het obstakel springen. Als dat lukte, gaf dat een geweldig gevoel.
Kende het spel meer van zulke gouden momenten?
O, zeker. De baan 'Drake Lake' was in de eerste ronde gehuld in dichte mist. Je kon het water en de boeien nauwelijks zien. Vanaf de tweede ronde klaarde het weer echter op en na verloop van tijd kwam er een schitterend heldere waterspiegel tevoorschijn. Eenden scheerden over het water dat door rietlanden stroomde. Alleen Maarten 't Hart in zijn bootje ontbrak nog, maar dat is weer een ander verhaal. Andere mooie momenten waren te vinden in 'Southern Island', een baan die met vloed begon en met eb eindigde. Je tactiek werd daardoor danig op de proef gesteld. Bovendien verscheen er vanaf ronde 2 een indrukwekkende orka aan de rand van de baan.
Je noemde eerder 'schoonheid' als kenmerkend voor Wace Race 64. Kun je dat toelichten?
De graphics waren zeer mooi. Je moet bedenken dat Wave Race een van de eerste N64-spellen was. We kwamen net uit het 2d-tijdperk en dan kreeg je ineens zulke prachtige zeeën, havens, meren en zonsondergangen voorgeschoteld. Het spel zette een standaard neer voor hoe in grafisch opzicht optimaal de mogelijkheden van de N64 te benutten. Zelfs als je achteraf het gehele spellenaanbod overziet, houdt Wave Race zich moeiteloos staande.
Viel er ook nog wat te stunten met die jet-ski's?
Uiteraard. Naast de aparte Stunt Mode kende elke baan wel een paar schansen waarop je naar hartelust met je machine halsbrekende toeren uit kon halen. Favoriet was de 'barrel roll', een soort van zijwaartse salto.
Maar het racen stond voorop.
Zeker weten. In drie rondes moest je zo snel mogelijk de finish bereiken, daarbij links langs de gele en rechts langs de rode boeien racend. Zes à tien banen moesten bedwongen worden, afhankelijk van de moeilijkheidsgraad.
Nog minpunten?
Het aantal opties is misschien wat aan de lage kant. De kampioenschappen heb je zo doorlopen en de banen zijn vrij kort. Maar dat is vooral een kritiekpunt vanuit het heden. Toentertijd was het een vrij groot racespel. Een ander kritiekpunt is de typisch Amerikaanse commentator, type Bob Saget. Zijn overdreven uitgeschreeuwde teksten (ONE CHANCE LEFT!!!; YOU'VE LEFT EVERYBODY BEHIND YOU!!!) werkten soms aardig op mijn zenuwen.
Concluderend ben je eigenlijk louter positief over Wace Race.
Dat klopt. Het spel is gewoon zo'n typische feel-good-game uit de beginjaren. Als je het aanzette, klonk een zomers muziekje, meeuwen vlogen door het scherm, het lichtblauwe water kabbelde... Op en top sfeervol.