25 t/m 31 augustus
ZONDAG Werkloos
In de Spaanse competitie wordt er ook nog om 23 uur afgetrapt. Dan ben je als supporter dus op zijn vroegst om 1 uur, half 2 een keer thuis... Aan de andere kant: in Spanje hoeft bijna niemand nog op maandagochtend vroeg op.
MAANDAG Inzicht
Het woord 'neologisme' moet ook ooit een neologisme zijn geweest.
DINSDAG Kwiek
In een van de eerste berichten ooit op dit blog feliciteerde ik acteur Jerry Stiller met zijn 80ste verjaardag. Stiller, 'Arthur' in The King of Queens, is inmiddels 86 en nog steeds sterk gaand. The Huffington Post heeft hem dan ook opgenomen in zijn '12 Celebrities Still Going Strong in Their 80s'. Daar staan sowieso wel een paar eindbazen tussen, dus absoluut de moeite van het bekijken waard.
WOENSDAG Prioriteit
Het kabinet wil onder meer gaan bezuinigen op toeslagen. Dat moet 1 miljard opleveren. Het nieuwe stelsel zou bovendien minder fraudegevoelig zijn.
Is die honderd miljoen aan toeslagenfraude al teruggehaald uit Bulgarije? Dan zijn we alvast voor tien procent op weg...
DONDERDAG 1 en 1
De betrokkenen zullen het verband ontkennen, maar het kan geen toeval zijn dat Myrte Hilkens, het PvdA-Kamerlid dat prostitutie wilde aanpakken, opstapt in de week dat de krantenkolommen worden gedomineerd door Sylvie en Sabia.
VRIJDAG Kopiist
Mulisch waarschuwde sinds het midden van de vorige eeuw voor de technificatie van de mens door de vermenselijking van de techniek. Jaar na jaar is zijn gelijk sindsdien bewezen. Nu hebben zelfs de kopieerapparaten een eigen willetje gekregen, zie het schokkende bericht van Per Boot.
ZATERDAG Weg met die 'weg-met-ons-mentaliteit'! (II)
Op 9 september verschijnt het nieuwe boek van Thierry Baudet, Oikofobie.
Uit een interview in HP/De Tijd van februari 2013: 'Onze politieke elites lijden aan oikofobie, het tegenovergestelde van xenofobie: een ziekelijke afkeer van de eigen cultuur. Die verdunnen ze door massa-immigratie, door zelfbestuur over te hevelen naar Brussel, door afschuwelijke gebouwen neer te zetten, door rare, onbegrijpelijke kunst en atonale muziek, door de kerken te beschimpen, onze hele traditie te grabbel te gooien.'
zaterdag 31 augustus 2013
woensdag 28 augustus 2013
Solidair met eigenbelang
I
Over een mogelijke interventie in Syrië lopen de meningen sterk uiteen. Er zijn grofweg vier standpunten te onderscheiden:
1) Uit eigenbelang moeten we niet ingrijpen in Syrië
2) Uit eigenbelang moeten we ingrijpen in Syrië
3) Uit solidariteit moeten we ingrijpen in Syrië
4) Uit solidariteit moeten we niet ingrijpen in Syrië
Standpunt 1) is het 'hek-eromheen-standpunt': geen zinloze missie waar miljarden mee gemoeid zijn die we niet hebben; bewapening van rebellen kan zich tegen ons keren; symbolisch hek eromheen en laat ze het daar in die immer brandende brandhaard zelf uitzoeken.
Standpunt 2) bepleit een interventie uit strategisch oogpunt: bescherming van de eigen nationale en internationale veiligheid is niet gebaat bij escalatie Midden-Oosten; waarborgt instandhouding van de status van beschermer van mensenrechten; niet ingrijpen betekent gezichtsverlies.
Standpunt 3) stelt het criterium van burgerbescherming en solidariteit met de machtelozen voorop. Daders van een laffe gifgasaanval mogen daar niet mee wegkomen.
Standpunt 4) tot slot stelt ook burgerbescherming voorop, maar meent dat een interventie burgers juist in gevaar brengt: bombardementen zullen vele burgerslachtoffers maken of zelfs nieuw gif doen vrijkomen (aldus generaal-majoor b.d. Van Kappen); 'solidariteit' werkt dan averechts.
Aanhangers van standpunt 2) verwijzen vaak naar standpunt 3) om hun mening te verkopen; aanhangers van standpunt 1) echter niet naar 4), terwijl 1) en 4) wel complementair zijn.
De grootste misvatting is dat de arme burgers die lijden onder Assad automatisch bij de tegenpartij, de rebellen, horen. Burgers zijn burgers, per definitie non-combattanten, die zijn echt niet beter af bij een machtsovername van rebellen. De lessen van Egypte: een dictator afzetten levert misschien een kortstondige vlaag van euforie en optimisme op, maar wat erop volgt is de orkaan van geweld.
II
Syrië leidt intussen mooi de aandacht af van onze eigen uitzichtloze crisis. Gisteren bereikten Rutte en zijn trawanten een akkoord over nog eens zes miljard aan lastenverzwaringen, ook wel eufemistisch 'bezuinigingen' genoemd.
Wel moeten wij ons spaargeld gaan uitgeven, is de insteek van die andere unhappy single, Samsom. Toch verwarrend, want vertelde de wijze Wijffels ons onlangs niet dat we minstens 40 duizend euro eigen spaargeld moeten inbrengen in de aankoop van een huis? Zoveel geld heeft al geen enkele twintiger die geen hockeyvader heeft of Ben Woldring is, en als je een poging wilt wagen zoveel op te sparen wordt het je wel onmogelijk gemaakt door de oplopende lastendruk.
Bezuinigen moet van Brussel, zeggen ze. Dat het uit verplichte solidariteit met de Grieken is, zeggen ze er liever niet bij. Solidariteit die ook weer eigenbelang is, want als de zone uiteenvalt is hebben we hier in mum van tijd Midden-Oosten-taferelen, waarschuwen de angstprofeten.
Hoeveel zijn we al kwijt aan die solidariteit? Op rijksoverheid.nl wordt het de burger uitgelegd. De cursor over de oranje bolletjes halen leert dat het Nederlandse aandeel in het eerste leningenpakket 3,2 miljard is, in de eerste IMF-lening 0,6 miljard (3% van 20,1), in het EFSF fonds uit het tweede leningenpakket 14,6 miljard en in de tweede IMF-lening 0,9 miljard (3% van 28), bij elkaar opgeteld 19,3 miljard euro.
Tel daarbij op enige miljarden voor Portugal en Ierland, plus nog wat aan Cyprus en Spanje. Nee, hoor je dan, het meeste van dat geld hebben we niet echt gegeven, we staan er alleen garant voor. Maar als je geld achter moet houden kun je het niet intussen ergens anders aan uitgeven.
Een van de voorwaarden voor het immense steunpakket aan het noodlijdende Griekenland was een verbetering van het innen van belastingen. Dat is van een grenzeloze naïviteit.
Nederlanders waren deze zomer op vakantie in Griekenland. Ze vroegen de plaatselijke bevolking naar de crisis in het land.
'Crisis?' reageerden de Grieken, 'hier is het geen crisis, bij júllie is het crisis, jullie betalen miljarden aan ons. Wij gaan gewoon verder met wat we altijd doen: we geven een beetje op aan de belasting en de rest verdelen we onderling.'
Als in een corrupt systeem het ene deel van de mensen te lijden heeft onder de corruptie van het andere deel, dan kun je met de juiste financiële prikkels dat systeem zich van binnenuit laten hervormen.
Maar als in een corrupt systeem iedereen profiteert van die corruptie, dan is het een illusie dat daardoor het systeem verandert. Iedereen heeft dan immers baat bij de instandhouding van het systeem en niemand heeft belang bij een hervorming ervan.
Alleen in een volmaakt corrupt systeem is iedereen solidair met elkaars eigenbelang.
Over een mogelijke interventie in Syrië lopen de meningen sterk uiteen. Er zijn grofweg vier standpunten te onderscheiden:
1) Uit eigenbelang moeten we niet ingrijpen in Syrië
2) Uit eigenbelang moeten we ingrijpen in Syrië
3) Uit solidariteit moeten we ingrijpen in Syrië
4) Uit solidariteit moeten we niet ingrijpen in Syrië
Standpunt 1) is het 'hek-eromheen-standpunt': geen zinloze missie waar miljarden mee gemoeid zijn die we niet hebben; bewapening van rebellen kan zich tegen ons keren; symbolisch hek eromheen en laat ze het daar in die immer brandende brandhaard zelf uitzoeken.
Standpunt 2) bepleit een interventie uit strategisch oogpunt: bescherming van de eigen nationale en internationale veiligheid is niet gebaat bij escalatie Midden-Oosten; waarborgt instandhouding van de status van beschermer van mensenrechten; niet ingrijpen betekent gezichtsverlies.
Standpunt 3) stelt het criterium van burgerbescherming en solidariteit met de machtelozen voorop. Daders van een laffe gifgasaanval mogen daar niet mee wegkomen.
Standpunt 4) tot slot stelt ook burgerbescherming voorop, maar meent dat een interventie burgers juist in gevaar brengt: bombardementen zullen vele burgerslachtoffers maken of zelfs nieuw gif doen vrijkomen (aldus generaal-majoor b.d. Van Kappen); 'solidariteit' werkt dan averechts.
Aanhangers van standpunt 2) verwijzen vaak naar standpunt 3) om hun mening te verkopen; aanhangers van standpunt 1) echter niet naar 4), terwijl 1) en 4) wel complementair zijn.
De grootste misvatting is dat de arme burgers die lijden onder Assad automatisch bij de tegenpartij, de rebellen, horen. Burgers zijn burgers, per definitie non-combattanten, die zijn echt niet beter af bij een machtsovername van rebellen. De lessen van Egypte: een dictator afzetten levert misschien een kortstondige vlaag van euforie en optimisme op, maar wat erop volgt is de orkaan van geweld.
II
Syrië leidt intussen mooi de aandacht af van onze eigen uitzichtloze crisis. Gisteren bereikten Rutte en zijn trawanten een akkoord over nog eens zes miljard aan lastenverzwaringen, ook wel eufemistisch 'bezuinigingen' genoemd.
Wel moeten wij ons spaargeld gaan uitgeven, is de insteek van die andere unhappy single, Samsom. Toch verwarrend, want vertelde de wijze Wijffels ons onlangs niet dat we minstens 40 duizend euro eigen spaargeld moeten inbrengen in de aankoop van een huis? Zoveel geld heeft al geen enkele twintiger die geen hockeyvader heeft of Ben Woldring is, en als je een poging wilt wagen zoveel op te sparen wordt het je wel onmogelijk gemaakt door de oplopende lastendruk.
Bezuinigen moet van Brussel, zeggen ze. Dat het uit verplichte solidariteit met de Grieken is, zeggen ze er liever niet bij. Solidariteit die ook weer eigenbelang is, want als de zone uiteenvalt is hebben we hier in mum van tijd Midden-Oosten-taferelen, waarschuwen de angstprofeten.
Hoeveel zijn we al kwijt aan die solidariteit? Op rijksoverheid.nl wordt het de burger uitgelegd. De cursor over de oranje bolletjes halen leert dat het Nederlandse aandeel in het eerste leningenpakket 3,2 miljard is, in de eerste IMF-lening 0,6 miljard (3% van 20,1), in het EFSF fonds uit het tweede leningenpakket 14,6 miljard en in de tweede IMF-lening 0,9 miljard (3% van 28), bij elkaar opgeteld 19,3 miljard euro.
Tel daarbij op enige miljarden voor Portugal en Ierland, plus nog wat aan Cyprus en Spanje. Nee, hoor je dan, het meeste van dat geld hebben we niet echt gegeven, we staan er alleen garant voor. Maar als je geld achter moet houden kun je het niet intussen ergens anders aan uitgeven.
Een van de voorwaarden voor het immense steunpakket aan het noodlijdende Griekenland was een verbetering van het innen van belastingen. Dat is van een grenzeloze naïviteit.
Nederlanders waren deze zomer op vakantie in Griekenland. Ze vroegen de plaatselijke bevolking naar de crisis in het land.
'Crisis?' reageerden de Grieken, 'hier is het geen crisis, bij júllie is het crisis, jullie betalen miljarden aan ons. Wij gaan gewoon verder met wat we altijd doen: we geven een beetje op aan de belasting en de rest verdelen we onderling.'
Als in een corrupt systeem het ene deel van de mensen te lijden heeft onder de corruptie van het andere deel, dan kun je met de juiste financiële prikkels dat systeem zich van binnenuit laten hervormen.
Maar als in een corrupt systeem iedereen profiteert van die corruptie, dan is het een illusie dat daardoor het systeem verandert. Iedereen heeft dan immers baat bij de instandhouding van het systeem en niemand heeft belang bij een hervorming ervan.
Alleen in een volmaakt corrupt systeem is iedereen solidair met elkaars eigenbelang.
zaterdag 24 augustus 2013
Zeven dagen lang (176)
18 t/m 24 augustus
ZONDAG Ajax-Feyenoord
Naast de kwalitatieve armoede van beide teams was de voornaamste oorzaak van een tegenvallende Klassieker het schandalig erbarmelijke veld.
Als de weersomstandigheden een veld gedurende een wedstrijd onbespeelbaar maken, dan kan een scheidsrechter die wedstrijd staken. Waarom alleen door weersomstandigheden? De zon scheen, maar dit veld bleek evengoed onbespeelbaar.
MAANDAG JL (I)
Johan Cruijff noemt de nieuwe opzet van de Jupiler League een groot succes. In zijn column in De Telegraaf schrijft hij - of beter: schrijft die ouwe indiaan die zijn ghostwriter is: 'Vooraf keek bijna iedereen positief tegen de deelname van Jong Ajax, Jong PSV en Jong FC Twente aan. Ook ik was voorstander en na drie competitieronden ben ik dat helemaal.'
Hoe diep kun je je kop in het zand gestoken hebben. Vooraf keek bijna NIEMAND positief tegen de deelname van de beloftenelftallen aan, alleen de zelfgenoegzame representanten van de zogenaamde topclubs, die er geen been in zien een hele competitie kapot te maken om de eigen talenten te laten rijpen.
Zie ook deze uitstekende column over deze kwestie.
DINSDAG Probeer maar eens níet cynisch te worden
Lowlands 2013: in totaal 111 aanhoudingen op drie dagen tijd. Dat is zo'n beetje het totale aantal aanhoudingen in een heel seizoen eredivisie.
Volgend jaar verplichte buscombi naar Biddinghuizen dan maar?
Nee, natuurlijk niet, want voetbal is voor vervaarlijke barbaren en naar Lowlands gaan alleen vredelievende wereldverbeteraars...
WOENSDAG JL (II)
Marco Boogers, td van FC Dordrecht, ontpopt zich meer en meer als de Robin Hood die zich dapper blijft verzetten tegen de verderfelijke invloed van het grote geld. In de VI: 'Kijk, de mensen van de KNVB zijn bestuurders. Geen ondernemers. Ik kan nog best begrijpen dat ze de beloftenteams van Ajax, PSV en FC Twente erbij zetten, maar ga dan niet in zo'n immens stadion voetballen waar vijfhonderd man op afkomt! Doe dat in een kleiner stadion. Met een vaste selectie van achttien spelers, niet elke week een ander elftal. Zo beledig je tegenstanders en hun supporters.'
Beter kan ik het niet verwoorden.
Na MVV boycot ook de fanatieke aanhang van De Graafschap hun thuismatch tegen een beloftenteam, onder meer vanwege het idiote tijdstip van zaterdagmiddag half vijf. Lees hier hun verklaring, inclusief schokkende foto's.
DONDERDAG Syriësly?
Mijn gasrekening is veel hoger dan verwacht. Ik vermoed dat ik word afgetapt door Adolf Assad. Die smeerlap.
VRIJDAG Niet allemaal
Vorig jaar mei werd ik bijna van de sokken gefietst door een stomdronken Pool.
Ze zijn niet allemaal zo: vandaag gaat een Poolse automobilist vol in de ankers om mij over te laten steken, terwijl hij zelf gewoon voorrang heeft.
Mocht niet onvermeld blijven.
ZATERDAG 18de en laatste
Er is maar één redmiddel om hier uit te komen: Lee Towers, 'You'll Never Walk Alone', vlak voor de aftrap morgen.
ZONDAG Ajax-Feyenoord
Naast de kwalitatieve armoede van beide teams was de voornaamste oorzaak van een tegenvallende Klassieker het schandalig erbarmelijke veld.
Als de weersomstandigheden een veld gedurende een wedstrijd onbespeelbaar maken, dan kan een scheidsrechter die wedstrijd staken. Waarom alleen door weersomstandigheden? De zon scheen, maar dit veld bleek evengoed onbespeelbaar.
MAANDAG JL (I)
Johan Cruijff noemt de nieuwe opzet van de Jupiler League een groot succes. In zijn column in De Telegraaf schrijft hij - of beter: schrijft die ouwe indiaan die zijn ghostwriter is: 'Vooraf keek bijna iedereen positief tegen de deelname van Jong Ajax, Jong PSV en Jong FC Twente aan. Ook ik was voorstander en na drie competitieronden ben ik dat helemaal.'
Hoe diep kun je je kop in het zand gestoken hebben. Vooraf keek bijna NIEMAND positief tegen de deelname van de beloftenelftallen aan, alleen de zelfgenoegzame representanten van de zogenaamde topclubs, die er geen been in zien een hele competitie kapot te maken om de eigen talenten te laten rijpen.
Zie ook deze uitstekende column over deze kwestie.
DINSDAG Probeer maar eens níet cynisch te worden
Lowlands 2013: in totaal 111 aanhoudingen op drie dagen tijd. Dat is zo'n beetje het totale aantal aanhoudingen in een heel seizoen eredivisie.
Volgend jaar verplichte buscombi naar Biddinghuizen dan maar?
Nee, natuurlijk niet, want voetbal is voor vervaarlijke barbaren en naar Lowlands gaan alleen vredelievende wereldverbeteraars...
WOENSDAG JL (II)
Marco Boogers, td van FC Dordrecht, ontpopt zich meer en meer als de Robin Hood die zich dapper blijft verzetten tegen de verderfelijke invloed van het grote geld. In de VI: 'Kijk, de mensen van de KNVB zijn bestuurders. Geen ondernemers. Ik kan nog best begrijpen dat ze de beloftenteams van Ajax, PSV en FC Twente erbij zetten, maar ga dan niet in zo'n immens stadion voetballen waar vijfhonderd man op afkomt! Doe dat in een kleiner stadion. Met een vaste selectie van achttien spelers, niet elke week een ander elftal. Zo beledig je tegenstanders en hun supporters.'
Beter kan ik het niet verwoorden.
Na MVV boycot ook de fanatieke aanhang van De Graafschap hun thuismatch tegen een beloftenteam, onder meer vanwege het idiote tijdstip van zaterdagmiddag half vijf. Lees hier hun verklaring, inclusief schokkende foto's.
DONDERDAG Syriësly?
Mijn gasrekening is veel hoger dan verwacht. Ik vermoed dat ik word afgetapt door Adolf Assad. Die smeerlap.
VRIJDAG Niet allemaal
Vorig jaar mei werd ik bijna van de sokken gefietst door een stomdronken Pool.
Ze zijn niet allemaal zo: vandaag gaat een Poolse automobilist vol in de ankers om mij over te laten steken, terwijl hij zelf gewoon voorrang heeft.
Mocht niet onvermeld blijven.
ZATERDAG 18de en laatste
Er is maar één redmiddel om hier uit te komen: Lee Towers, 'You'll Never Walk Alone', vlak voor de aftrap morgen.
zaterdag 17 augustus 2013
Zeven dagen lang (175)
11 t/m 17 augustus
ZONDAG Feyenoord (I)
Ben ik een bevoorrecht mens met twee nederlagen van Ajax in één weekend (TOP Oss-Ajax 2-0; AZ-Ajax 3-2), gebeurt het net in het weekend dat Feyenoord zich blameert...
MAANDAG Feyenoord (II)
En ja, ik kop 'm zelf wel even in: volgend jaar na Ajax, PSV en FC Twente ook Feyenoord in de Jupiler League. Niet de beloften, maar het eerste elftal.
DINSDAG Spanje (I)
Zomervakantie, dat betekent lastige toeristen in de internationale trein. Vandaag twee Spaanse wichten die op een kaartje reizen dat alleen gisteren geldig was. Maar van de prins geen kwaad weten natuurlijk. Eerst is de verkoopster van de kaartjes de schuldige, dan is de conducteur de boeman en uiteindelijk heeft 'this country' het gedaan.
'This country? The reason you are on this train, still being able to go on holiday, is that this country and my country pay a shitload of money to your country to save the troubled banks.' Dat moet je dan eigenlijk roepen. Maar je doet het niet.
WOENSDAG Spanje (II)
En diezelfde banken die door Europa overeind worden gehouden lenen dat geld doodleuk weer uit aan Real Madrid (schuld: 125 miljoen euro) om de modale linkshalf Gareth Bale voor een krankzinnig bedrag van 120 miljoen euro los te weken van Tottenham Hotspur. Ik vind eigenlijk dat iedereen die dit seizoen op tv een wedstrijd van deze volstrekt immorele club kijkt zich medeschuldig maakt aan deze verderfelijke praktijken.
DONDERDAG Onwelkome gast
Ook lullig, breekt Mark Rutte speciaal zijn vakantie af voor Friso, mag ie niet eens op de begrafenis komen.
VRIJDAG K&vdB
Volgens Thijs Niemantsverdriet - verdrietige achternaam - is de politieke zomer nog nooit zo rustig geweest als dit jaar.
Het gaat dan ook heel goed met het land en er is geen enkele reden om extra politieke inspanningen te leveren.
ZATERDAG Trapje na
Nemanja Vidic (Manchester United) zegt bij Football Focus dat Chelsea en Manchester City wat hem betreft de grootste concurrenten voor de landstitel zijn omdat ze een nieuwe manager hebben, 'and it's always positive to change your manager'.
En dat zegt een speler van een club die net 26 seizoenen dezelfde manager heeft gehad...
ZONDAG Feyenoord (I)
Ben ik een bevoorrecht mens met twee nederlagen van Ajax in één weekend (TOP Oss-Ajax 2-0; AZ-Ajax 3-2), gebeurt het net in het weekend dat Feyenoord zich blameert...
MAANDAG Feyenoord (II)
En ja, ik kop 'm zelf wel even in: volgend jaar na Ajax, PSV en FC Twente ook Feyenoord in de Jupiler League. Niet de beloften, maar het eerste elftal.
DINSDAG Spanje (I)
Zomervakantie, dat betekent lastige toeristen in de internationale trein. Vandaag twee Spaanse wichten die op een kaartje reizen dat alleen gisteren geldig was. Maar van de prins geen kwaad weten natuurlijk. Eerst is de verkoopster van de kaartjes de schuldige, dan is de conducteur de boeman en uiteindelijk heeft 'this country' het gedaan.
'This country? The reason you are on this train, still being able to go on holiday, is that this country and my country pay a shitload of money to your country to save the troubled banks.' Dat moet je dan eigenlijk roepen. Maar je doet het niet.
WOENSDAG Spanje (II)
En diezelfde banken die door Europa overeind worden gehouden lenen dat geld doodleuk weer uit aan Real Madrid (schuld: 125 miljoen euro) om de modale linkshalf Gareth Bale voor een krankzinnig bedrag van 120 miljoen euro los te weken van Tottenham Hotspur. Ik vind eigenlijk dat iedereen die dit seizoen op tv een wedstrijd van deze volstrekt immorele club kijkt zich medeschuldig maakt aan deze verderfelijke praktijken.
DONDERDAG Onwelkome gast
Ook lullig, breekt Mark Rutte speciaal zijn vakantie af voor Friso, mag ie niet eens op de begrafenis komen.
VRIJDAG K&vdB
Volgens Thijs Niemantsverdriet - verdrietige achternaam - is de politieke zomer nog nooit zo rustig geweest als dit jaar.
Het gaat dan ook heel goed met het land en er is geen enkele reden om extra politieke inspanningen te leveren.
ZATERDAG Trapje na
Nemanja Vidic (Manchester United) zegt bij Football Focus dat Chelsea en Manchester City wat hem betreft de grootste concurrenten voor de landstitel zijn omdat ze een nieuwe manager hebben, 'and it's always positive to change your manager'.
En dat zegt een speler van een club die net 26 seizoenen dezelfde manager heeft gehad...
vrijdag 16 augustus 2013
[Edinburgh 2013] Dag 4: Een buitje (slot)
De laatste dag alweer. Bij het wakker worden horen we aan het geluid dat de passerende auto's maken dat het regent. Niet getreurd, eerst maar eens uitgebreid ontbijten. We zijn wat laat en ik vrees even dat fuckin' stairs alles al heeft opgegeten, maar dat is niet het geval. Hij ligt vast nog te ronken. Of hij is al begonnen aan de klim naar Arthur's Seat. Terug op de kamer zien we door het raam dat het nog steeds regent. We moeten voor elf uur uit de kamer zijn en nemen de tijd.
Uitchecken gebeurt niet bij de tandenfee van het inchecken. Het is vandaag zondag, ze zal wel een vrije dag hebben. Een oudere man, haar echtgenoot waarschijnlijk, neemt de honneurs waar. Hij heeft een prachtige hese stem en werpt het pinapparaat aan een uitgebreide en zorgvuldige inspectie alvorens ons in de gelegenheid te stellen met de pas te betalen. Eindbaas.
In de gestaag neerdalende regen kuieren we naar het station. De trein naar Londen gaat om 18 uur. We overwegen nog even onze tickets om te zetten naar een vroegere trein en dan in Londen nog wat te ondernemen, maar omdat dat met e-tickets niet kan en omdat we de koffers in een bewaakt depot kunnen stallen besluiten we toch gewoon de hele dag in Edinburgh te blijven.
We gaan naar Princes Street, de brede weg met aan de ene zijde de lager gelegen Gardens en aan de andere kant grote warenhuizen en snuisterijwinkeltjes. De straat is deels afgesloten voor autoverkeer omdat er een trambaan wordt aangelegd. Daar vertelde James ook nog over: de aanleg van een tramnetwerk is een groot fiasco. De gloednieuwe tramstellen staan al jarenlang in de remise te wachten omdat de aanleg van de infrastructuur keer op keer met tegenslag te kampen heeft. Nu moeten bijvoorbeeld straten verstevigd worden omdat ze niet berekend blijken op een trambaan. Het is een beetje het Fyra-debacle op zijn Edinburghs.
In een gigantisch warenhuis slenteren we van zaal naar zaal. Het is er niet druk, er zijn sowieso maar weinig mensen de hort op vanwege het weer. Op de herenkledingafdeling zien we een bijzondere trui, die ons bekend voorkomt. Het is dezelfde als de trui die een van de Mutineers gisteravond aan had! En meteen zien we een rij lager ook de bloes hangen die hij eronder droeg. Ha! We overwegen nog even beide kledingstukken aan te schaffen zodat we over dertig jaar een gigantische som geld kunnen vragen voor een origineel gedragen outfit van een van de leden van de tegen die tijd wereldberoemde band.
Weer buiten is het alleen maar harder gaan regenen. Koppigheid kent geen tijd, maar de combinatie van een egaal loodgrijze lucht en het vooruitzicht van nog minstens vijf uur stadswandelen doen me overstag gaan en een parapluutje aanschaffen. In een souvenirwinkeltje vis ik er eentje met Schotse ruitjesmotief uit de mand. 6,99 kost het ding, maar aan de kassa blijkt de prijs verhoogd naar 9,99. Die slinkse Schotten gooien blijkbaar meteen de prijs omhoog als dat zo uitkomt!
Waterstones is de volgende halte. In deze boekhandel speur ik meteen de sectie Sport af naar boeken over de vroegste geschiedenis van het Britse voetbal, maar daarvoor moet men denkelijk toch in gespecialiseerde winkels of antiquariaten zijn. Wel koop ik een bloemlezing Engelse short stories en broer de loodzware uitpakdoos Building Stories van Chris Ware. Ook de platenzaak wordt niet overgeslagen. Ze draaien er onder meer Bloc Party en Audioslave, dus het is er goed toeven. Bovendien blijken ze zowaar cd's van de magistrale instrumentale band Explosions in the Sky in het assortiment te hebben, dus wat wil een mens nog meer.
Lunchen, dat ook. Ook in Ryan's Bar is het goed toeven. Ik zou zelf niet een twee drie 'kebab' hebben besteld, maar gelukkig kan broer me vertellen dat kebab hier niet groezelig gebakken vlees in een kruimelig pitabroodje is maar een vriendelijk spiesje met malse stukken zalm, tonijn en koolvis. De regen blijft intussen maar vallen.
We bezoeken nog een antiquariaat. Het ruikt er muf, de doorgangen zijn veel te nauw en de boeken gaan tot buiten gezichtsafstand op overhellende rekken de hoogte in - precies zoals het hoort dus. Helaas denken de instanties daar anders over, want verspreid door de winkel hangen A4'tjes met wanhoopsklachten van de eigenaar over de Health & Safety-maffia, klachten die ik als volger van de lagere Engelse voetbaldivisies ook vaak tegenkom - die lui terroriseren blijkbaar alles wat oud en mooi is. Ook hangt er ergens de mededeling 'Due to constant government harassment, this shop can be closed any day from now without prior notice.' Sneu.
In de National Library of Scotland bezoeken we de tentoonstelling 'Picturing Africa. Illustrating Livingstone's Travels'. Over de negentiende-eeuwse ontdekkingsreizen van Sir David Livingstone in donker Afrika, met bijzondere aandacht voor de grafische, visuele kant van zijn manuscripten. Uit de schetsen, foto's en aantekeningen ontstonden iconische afbeeldingen die in kranten, magazines en boeken werden afgedrukt en door anderen werden bewerkt, zodat 'the picture of Africa which Livingstone and his companions created has endured to this day.' Die compagnons waren nodig ook, want zelf kon Livingstone absoluut niet tekenen, 'crude at best' heet het eufemistisch.
Na nog een kopje koffie zit het er dan echt op en keren we terug naar Waverley. Door de regen wederom, dit buitje duurt nu al minstens een half etmaal. De trein vertrekt op het voorgeschreven uur. We zijn Edinburgh nog niet uit of het klaart op. Nou ja. Zou het echt alleen maar boven Edinburgh regenen? Het zou best kunnen. De regenwolken drijven vanaf zee het land in en stuiten dan op dat gebergte, zodat de buien boven de stad blijven hangen. Dit lijkt me niet eens zo onaannemelijk.
Dit keer zitten we tegen de rijrichting in, met tegenover ons een Aziatisch stelletje. Chinezen kan ik na vier dagen niet meer zien, maar deze zien er anders uit, het zijn eerder Maleisiërs, of Hong Kongers (of is het Hongers Kong?). Afijn, ze zijn heel aardig, ook met beenruimte gunnen, en hebben een enorme trits treinkaartjes, per deel van het traject de goedkoopste variant of zo. Ze worden wel geteisterd door een simpele ziel die steeds door de trein banjert, bij de eerste passage euforisch uitroept: 'That's a load of tickets!' en bij elke volgende passage 'Tickets, please!' schreeuwt.
We staan een halfuur stil door een technisch probleem. Ze hebben daar wel de best denkbare locatie voor uitgekozen. Links zien we een glooiende weide met die kenmerkende stenen muurtjes en grazende schapen daartussen, rechts de grillige kustlijn met een flonkerende zeespiegel. Ook stoppen we iets vaker onderweg dan op de heenreis, zodat we pas tegen middernacht in Londen arriveren. Natuurlijk ligt de metrolijn die we moeten hebben plat - dat flikken ze vaker in het weekend -, zodat we een taxi moeten nemen, terwijl er net een gigantische hoosbui op Londen neerstort. De chauffeur vraagt of we de regen uit Schotland hebben meegebracht. Het blijkt hier de hele week snikheet te zijn geweest, dus de bui is wel welkom.
Zo eindigt een geslaagd séjour in Schotland zoals het begon: met buiige regen. Daartussenin hebben we alles gehad: mist, wolken, zon, motregen. En vooral veel plezier.
Uitchecken gebeurt niet bij de tandenfee van het inchecken. Het is vandaag zondag, ze zal wel een vrije dag hebben. Een oudere man, haar echtgenoot waarschijnlijk, neemt de honneurs waar. Hij heeft een prachtige hese stem en werpt het pinapparaat aan een uitgebreide en zorgvuldige inspectie alvorens ons in de gelegenheid te stellen met de pas te betalen. Eindbaas.
In de gestaag neerdalende regen kuieren we naar het station. De trein naar Londen gaat om 18 uur. We overwegen nog even onze tickets om te zetten naar een vroegere trein en dan in Londen nog wat te ondernemen, maar omdat dat met e-tickets niet kan en omdat we de koffers in een bewaakt depot kunnen stallen besluiten we toch gewoon de hele dag in Edinburgh te blijven.
In een gigantisch warenhuis slenteren we van zaal naar zaal. Het is er niet druk, er zijn sowieso maar weinig mensen de hort op vanwege het weer. Op de herenkledingafdeling zien we een bijzondere trui, die ons bekend voorkomt. Het is dezelfde als de trui die een van de Mutineers gisteravond aan had! En meteen zien we een rij lager ook de bloes hangen die hij eronder droeg. Ha! We overwegen nog even beide kledingstukken aan te schaffen zodat we over dertig jaar een gigantische som geld kunnen vragen voor een origineel gedragen outfit van een van de leden van de tegen die tijd wereldberoemde band.
Weer buiten is het alleen maar harder gaan regenen. Koppigheid kent geen tijd, maar de combinatie van een egaal loodgrijze lucht en het vooruitzicht van nog minstens vijf uur stadswandelen doen me overstag gaan en een parapluutje aanschaffen. In een souvenirwinkeltje vis ik er eentje met Schotse ruitjesmotief uit de mand. 6,99 kost het ding, maar aan de kassa blijkt de prijs verhoogd naar 9,99. Die slinkse Schotten gooien blijkbaar meteen de prijs omhoog als dat zo uitkomt!
Waterstones is de volgende halte. In deze boekhandel speur ik meteen de sectie Sport af naar boeken over de vroegste geschiedenis van het Britse voetbal, maar daarvoor moet men denkelijk toch in gespecialiseerde winkels of antiquariaten zijn. Wel koop ik een bloemlezing Engelse short stories en broer de loodzware uitpakdoos Building Stories van Chris Ware. Ook de platenzaak wordt niet overgeslagen. Ze draaien er onder meer Bloc Party en Audioslave, dus het is er goed toeven. Bovendien blijken ze zowaar cd's van de magistrale instrumentale band Explosions in the Sky in het assortiment te hebben, dus wat wil een mens nog meer.
Lunchen, dat ook. Ook in Ryan's Bar is het goed toeven. Ik zou zelf niet een twee drie 'kebab' hebben besteld, maar gelukkig kan broer me vertellen dat kebab hier niet groezelig gebakken vlees in een kruimelig pitabroodje is maar een vriendelijk spiesje met malse stukken zalm, tonijn en koolvis. De regen blijft intussen maar vallen.
In de National Library of Scotland bezoeken we de tentoonstelling 'Picturing Africa. Illustrating Livingstone's Travels'. Over de negentiende-eeuwse ontdekkingsreizen van Sir David Livingstone in donker Afrika, met bijzondere aandacht voor de grafische, visuele kant van zijn manuscripten. Uit de schetsen, foto's en aantekeningen ontstonden iconische afbeeldingen die in kranten, magazines en boeken werden afgedrukt en door anderen werden bewerkt, zodat 'the picture of Africa which Livingstone and his companions created has endured to this day.' Die compagnons waren nodig ook, want zelf kon Livingstone absoluut niet tekenen, 'crude at best' heet het eufemistisch.
Na nog een kopje koffie zit het er dan echt op en keren we terug naar Waverley. Door de regen wederom, dit buitje duurt nu al minstens een half etmaal. De trein vertrekt op het voorgeschreven uur. We zijn Edinburgh nog niet uit of het klaart op. Nou ja. Zou het echt alleen maar boven Edinburgh regenen? Het zou best kunnen. De regenwolken drijven vanaf zee het land in en stuiten dan op dat gebergte, zodat de buien boven de stad blijven hangen. Dit lijkt me niet eens zo onaannemelijk.
Dit keer zitten we tegen de rijrichting in, met tegenover ons een Aziatisch stelletje. Chinezen kan ik na vier dagen niet meer zien, maar deze zien er anders uit, het zijn eerder Maleisiërs, of Hong Kongers (of is het Hongers Kong?). Afijn, ze zijn heel aardig, ook met beenruimte gunnen, en hebben een enorme trits treinkaartjes, per deel van het traject de goedkoopste variant of zo. Ze worden wel geteisterd door een simpele ziel die steeds door de trein banjert, bij de eerste passage euforisch uitroept: 'That's a load of tickets!' en bij elke volgende passage 'Tickets, please!' schreeuwt.
We staan een halfuur stil door een technisch probleem. Ze hebben daar wel de best denkbare locatie voor uitgekozen. Links zien we een glooiende weide met die kenmerkende stenen muurtjes en grazende schapen daartussen, rechts de grillige kustlijn met een flonkerende zeespiegel. Ook stoppen we iets vaker onderweg dan op de heenreis, zodat we pas tegen middernacht in Londen arriveren. Natuurlijk ligt de metrolijn die we moeten hebben plat - dat flikken ze vaker in het weekend -, zodat we een taxi moeten nemen, terwijl er net een gigantische hoosbui op Londen neerstort. De chauffeur vraagt of we de regen uit Schotland hebben meegebracht. Het blijkt hier de hele week snikheet te zijn geweest, dus de bui is wel welkom.
Zo eindigt een geslaagd séjour in Schotland zoals het begon: met buiige regen. Daartussenin hebben we alles gehad: mist, wolken, zon, motregen. En vooral veel plezier.
dinsdag 13 augustus 2013
Mark Rutte als taxichauffeur
De Noorse premier Jens Stoltenberg ging in juni van dit jaar undercover als taxichauffeur in Oslo. Uniform aan, zonnebril op, en karren maar. 'Ik vind het belangrijk om te horen wat mensen echt denken,' verklaarde Stoltenberg tegenover de BBC, 'en als er één plek is waar mensen zeggen hoe ze over zaken denken, is het in een taxi.'
Dat ligt in Nederland toch anders. Als er één plek waar je zeker niet moet zeggen wat je echt denkt, waar je je onderbuik zeker niet moet laten spreken, dan is het wel een hoofdstedelijke taxi. Daar is een verkeerde blik al genoeg om een ram voor je harses te krijgen. Daar stap je alleen in als je toerist bent of levensmoe.
Stoltenberg ging natuurlijk niet zomaar precies in juni van dit jaar in een taxi zitten. In september zijn er immers verkiezingen in Noorwegen. Politici maken wel vaker rare sprongen als de stembusgang naderbij komt. Het supportersforum van de club waar ik seizoenkaarthouder ben kreeg ooit, kort voor de gemeenteraadsverkiezingen, onaangekondigd bezoek van Lilian Marijnissen.
Dochterlief, SP-raadslid, wilde graag onze noden en wensen weten. Met groetjes en zo. Ik zal geen reacties citeren, maar ze rechtvaardigden in ieder geval één conclusie: als er één plek is waar supporters echt zeggen hoe ze over Lilian Marijnissen denken, dan is het het supportersforum.
Is het misschien ook een goed idee voor Mark Rutte, undercover gaan als taxichauffeur? Hij is zijn stokoude Saab gewend, dus grote kans dat hij de taxi net als Stoltenberg een keer laat afslaan. Een belangrijk verschil is dat Stoltenberg populair is bij de Noren, terwijl geen Nederlander Rutte nog pruimt. Ik weet niet of Mark Rutte wel wil horen hoe de mensen echt over Mark Rutte denken.
Dat heeft natuurlijk alles met de economische crisis te maken. Metro had eerder dit jaar een reportage over naar Noorwegen emigrerende Nederlanders, een ware trend. Hier loopt de werkloosheid almaar op en wordt de situatie steeds uitzichtlozer, daar is de werkgelegenheid zo groot dat men moeite heeft vacatures in te vullen. Noorwegen zit dan ook niet in de EU. De Nederlander als economische vluchteling in Noorwegen.
Intussen nadert Prinsjesdag met nieuwe onheilstijdingen. Er moet nóg meer bezuinigd worden, niet de verplichte 6 miljard extra van onze Finse gouverneur Olli Rehn maar zelfs 8 miljard extra. En tegelijk komt er een investeringsprogramma, want het volk moet wel gestimuleerd worden om meer uit te geven.
Marc Chavannes, de bedachtzaamste onzer columnisten, had het vorige maand al kernachtig verwoord: 'Méér bezuinigen en méér uitgeven, het is allebei geprobeerd, meestal tegelijk. Koopt u toch terwijl wij uw zekerheden snoeien.' We moeten optimistisch zijn, maar dat komt neer op dom gehouden worden. En dat kan niet in een mediacratie, waar de burger van alles onmiddellijk op de hoogte is.
Griekenland heeft toch meer geld nodig, meldde Der Spiegel deze week. Je verwacht het niet. Angela Merkel zou dit al langer weten maar het geheim hebben willen houden. Want er komen verkiezingen aan en de kiezer moet wel optimistisch blijven. Je verwacht het niet. 'Een optimist is een slecht geïnformeerde pessimist', wist Theo Maassen al in 2002 - en Merkel is zuiver in zijn leer.
'Oplossingen zijn het probleem niet', nog zo'n meesterlijk Maassen-aforisme. Chavannes: 'De Haagse politiek werkt altijd met Oplossingen. Oplossen is wervender dan analyseren van problemen. Haast is een van de universele nadelen van democratische politiek – er is altijd een herverkiezing aan de horizon. De factor tijd is een chronisch onderschatte factor. Hervormen duurt langer dan een politicus meegaat.'
Het is zelfs nog erger. Morgen komt het CPB met nieuwe cijfers over de economische vooruitzichten voor 2014. Die cijfers hebben één manco: de extra bezuinigingen van 6 miljard zijn er nog niet in verwerkt. De extra bezuinigingen die dus al niet meer actueel zijn, want dat worden er 8 miljard. Het CPB loopt twee ronden achter. De factor tijd is een over de kop geslagen factor.
Chavannes vraagt zich af: 'Is de implosie van het kabinet-Rutte II te voorkomen? Alleen als betrokkenen ophouden te doen alsof.' Vanmiddag onthulde een Noorse krant dat sommige van Stoltenbergs passagiers geld is toegestoken om mee te doen, zogenaamd spontaan. Misschien moeten we maar hopen dat Rutte-II niet valt, want als dat gebeurt komen er nieuwe verkiezingen. En met een herverkiezing aan de horizon doet de politicus klaarblijkelijk het meest alsof en is hij het minst te vertrouwen.
Dat ligt in Nederland toch anders. Als er één plek waar je zeker niet moet zeggen wat je echt denkt, waar je je onderbuik zeker niet moet laten spreken, dan is het wel een hoofdstedelijke taxi. Daar is een verkeerde blik al genoeg om een ram voor je harses te krijgen. Daar stap je alleen in als je toerist bent of levensmoe.
Stoltenberg ging natuurlijk niet zomaar precies in juni van dit jaar in een taxi zitten. In september zijn er immers verkiezingen in Noorwegen. Politici maken wel vaker rare sprongen als de stembusgang naderbij komt. Het supportersforum van de club waar ik seizoenkaarthouder ben kreeg ooit, kort voor de gemeenteraadsverkiezingen, onaangekondigd bezoek van Lilian Marijnissen.
Dochterlief, SP-raadslid, wilde graag onze noden en wensen weten. Met groetjes en zo. Ik zal geen reacties citeren, maar ze rechtvaardigden in ieder geval één conclusie: als er één plek is waar supporters echt zeggen hoe ze over Lilian Marijnissen denken, dan is het het supportersforum.
Is het misschien ook een goed idee voor Mark Rutte, undercover gaan als taxichauffeur? Hij is zijn stokoude Saab gewend, dus grote kans dat hij de taxi net als Stoltenberg een keer laat afslaan. Een belangrijk verschil is dat Stoltenberg populair is bij de Noren, terwijl geen Nederlander Rutte nog pruimt. Ik weet niet of Mark Rutte wel wil horen hoe de mensen echt over Mark Rutte denken.
Dat heeft natuurlijk alles met de economische crisis te maken. Metro had eerder dit jaar een reportage over naar Noorwegen emigrerende Nederlanders, een ware trend. Hier loopt de werkloosheid almaar op en wordt de situatie steeds uitzichtlozer, daar is de werkgelegenheid zo groot dat men moeite heeft vacatures in te vullen. Noorwegen zit dan ook niet in de EU. De Nederlander als economische vluchteling in Noorwegen.
Intussen nadert Prinsjesdag met nieuwe onheilstijdingen. Er moet nóg meer bezuinigd worden, niet de verplichte 6 miljard extra van onze Finse gouverneur Olli Rehn maar zelfs 8 miljard extra. En tegelijk komt er een investeringsprogramma, want het volk moet wel gestimuleerd worden om meer uit te geven.
Marc Chavannes, de bedachtzaamste onzer columnisten, had het vorige maand al kernachtig verwoord: 'Méér bezuinigen en méér uitgeven, het is allebei geprobeerd, meestal tegelijk. Koopt u toch terwijl wij uw zekerheden snoeien.' We moeten optimistisch zijn, maar dat komt neer op dom gehouden worden. En dat kan niet in een mediacratie, waar de burger van alles onmiddellijk op de hoogte is.
Griekenland heeft toch meer geld nodig, meldde Der Spiegel deze week. Je verwacht het niet. Angela Merkel zou dit al langer weten maar het geheim hebben willen houden. Want er komen verkiezingen aan en de kiezer moet wel optimistisch blijven. Je verwacht het niet. 'Een optimist is een slecht geïnformeerde pessimist', wist Theo Maassen al in 2002 - en Merkel is zuiver in zijn leer.
'Oplossingen zijn het probleem niet', nog zo'n meesterlijk Maassen-aforisme. Chavannes: 'De Haagse politiek werkt altijd met Oplossingen. Oplossen is wervender dan analyseren van problemen. Haast is een van de universele nadelen van democratische politiek – er is altijd een herverkiezing aan de horizon. De factor tijd is een chronisch onderschatte factor. Hervormen duurt langer dan een politicus meegaat.'
Het is zelfs nog erger. Morgen komt het CPB met nieuwe cijfers over de economische vooruitzichten voor 2014. Die cijfers hebben één manco: de extra bezuinigingen van 6 miljard zijn er nog niet in verwerkt. De extra bezuinigingen die dus al niet meer actueel zijn, want dat worden er 8 miljard. Het CPB loopt twee ronden achter. De factor tijd is een over de kop geslagen factor.
Chavannes vraagt zich af: 'Is de implosie van het kabinet-Rutte II te voorkomen? Alleen als betrokkenen ophouden te doen alsof.' Vanmiddag onthulde een Noorse krant dat sommige van Stoltenbergs passagiers geld is toegestoken om mee te doen, zogenaamd spontaan. Misschien moeten we maar hopen dat Rutte-II niet valt, want als dat gebeurt komen er nieuwe verkiezingen. En met een herverkiezing aan de horizon doet de politicus klaarblijkelijk het meest alsof en is hij het minst te vertrouwen.
zondag 11 augustus 2013
[Edinburgh 2013] Dag 3: De wandeling
We verblijven deze week in een bed & breakfast, maar omdat we gisteren voor dag en dauw vertrokken hebben we nog geen breakfast gezien. Vandaag is het dan zover. Aanvankelijk schrik ik even van het aanbod: roerei, worstjes, bacon... kortom een Engels ontbijt. Nu eet ik graag en veel, maar niet 's morgens. Mijn broer is er inmiddels aan gewend, maar ik vrees dat mijn lichaam dit voedsel zal afstoten. Gelukkig vind ik op een apart tafeltje een afgedekte schaal waar wat croissants, broodjes en scone's onder liggen - alsof het illegale waar betreft. Ook krijgen we nog een rekje met toast voorgezet, dus alle gevaar is afgewend.
Een stevig ontbijt is aangewezen, want vandaag gaan we kilometers maken. We willen vandaag Arthur's Seat, de berg die we de eerste dag in de mist al deels hebben verkend, helemaal tot de top beklimmen, vervolgens het natuurgebied doorkruisen en dan helemaal doorlopen tot aan zee. Eerste probleem: de zon schijnt, de lucht is strakblauw en het is warm. Daarvoor ben ik niet naar Schotland gekomen. Grijs moet het zijn, nevelig, mistig.
Tweede probleem: pijn aan me poten. De Tandeloze Tijd van A.F.Th. van der Heijden gaat over een Brabantse jongen die in Nijmegen gaat studeren en is dus op mijn lijf geschreven (hij eindigt als junk in Amsterdam, dus ik kom daar zo min mogelijk), maar ook zijn steeds weer uitgestelde titel Moeilijke voeten is op mij toegesneden, want er zijn maar weinig schoenen die mijn voeten ongeschonden laten. Voor deze vakantie heb ik speciaal wandelschoenen gekocht; na twee dagen heb ik zowaar geen blaren of andere open wonden, maar nu zenden mijn kleine tenen helse pijnen uit. De enige remedie is gewoon doorlopen, dan worden ze na een halfuur vanzelf gevoelloos en met die verdoving is het te doen.
Nadat we de verkeersweg weer zonder kleerscheuren zijn overgestoken gaan we dit keer niet rechtsaf maar linksaf. Waar we op hopen komt uit: ook hier is er een alternatief pad omhoog. Dit pad is nog steiler, alleen met handen en voeten is het klimmen te doen. Regelmatig pauzeren we, om uit te rusten maar vooral om ons aan het uitzicht te laven: hoe hoger we komen, hoe weidser het panorama wordt. Links ligt het centrum, recht voor ons het Palace of Holyroodhouse - de officiële Schotse residentie van de Britse vorstin -, rechts de oostelijke wijken van Edinburgh en daarachter de zee. Deze piek is nog niet de echte Arthur's Seat, die ligt in het midden van het gebied, we hebben nu de Salisbury Crags bedwongen, de 'long escarpment facing the city' - de steile helling naar de stad gericht.
Athur's Seat zelf wordt omschreven als 'very steep and rocky'. Het is inderdaad een pittige klim, geen lange klim omdat je in korte tijd veel hoogtemeters overwint. Het laatste deel bestaat volledig uit kaal, puntig vulkanisch gesteente. Er zijn meer wandelaars op de top, maar die biedt dan ook een uitzicht van 360 graden over de stad. We hebben zo mooi de gelegenheid de route naar zee uit te stippelen. We moeten nog een lager gelegen heuvel over, dan via een stadswijk naar een park en daarachter ligt de zee. De heuvel wordt eenvoudig bedwongen, maar de afdaling is lastiger: het paadje loopt door doornig struikgewas. Halverwege stuiten we zelfs op de smeulende resten van een bosbrand. Het struikgewas is verkoold en je kunt de hitte nog steeds voelen. Gelukkig kunnen we er wel langs en even later staan we tussen de typisch Britse rijtjeshuizen.
De wijk die we moeten doorkruisen is behoorlijk troosteloos en grauw, echt zo'n lelijke volkswijk waar je niet dood gevonden wilt worden - levend ook niet trouwens. Het is nog een flinke wandeling, vanaf de berg gezien leek het veel korter. Ook kunnen we eerst het park niet vinden waar we uit moeten komen en als we er dan eindelijk zijn blijkt het een golfbaan. Maar niet getreurd, de zeemeeuwen zitten hier al op de lantaarnpalen, de zilte wind prikkelt de neus, de zee is bereikt. Dat wil zeggen: de zee zelf en nog niet het strand en de boulevard, daarvoor moeten we nog eens een halfuur lopen over een vervallen promenade met verweerd asfalt waar louche autohandels en ongure kantoorpandjes op uitkomen, maar na twee kilometer bereiken we onze bestemming: Portobello beach.
De industrie maakt plaats voor vele terrasjes, restaurants en winkeltjes. Het is druk op de boulevard. Ook het zandstrand ligt vol mensen. De Schotten willen duidelijk maximaal profiteren van die drie dagen zon per jaar. We komen op krachten met een lunch in een sfeervol restaurantje met uitzicht over boulevard en strand. Als we weer buiten komen is het weer aan het omslaan: de zon heeft plaatsgemaakt voor dreigende wolken. We gaan in één rechte weg terug naar Edinburgh-centrum, met als einddoel de botanische tuin. Eerst lopen we nog kilometers langs een drukke weg met smerige fabrieken vol lekkende afvoerpijpen en roestig ijzerwerk, maar nadat we ergens zomaar door een poortje zijn gegaan lopen we opeens door een prachtig park, met rustige wandellanen en een traag stromend riviertje. Het is de 'Water of Leith Walkway', een wandelroute van in totaal 35 kilometer langs de rivier de Leith die dwars door Edinburgh stroomt.
Eenmaal in de botanische tuin rusten we eerst uit in het gras en daarna nog een keer met koffie op een terras. Daar zien we ook de eerste Nederlanders deze vakantie. Er zullen er vast veel meer in Edinburgh zijn, maar we hadden er nog geen gehoord. Deze meneer is wel meteen een typische: gaat hij daar met zijn armen over elkaar en hand onder de kin heel moeilijk naar de planten staan kijken die naast het koffiehuisje in de grond staan. Terwijl dat stukje niks met de botanische tuin te maken heeft, het is gewoon een border met wat goedkope struiken uit het dichtstbijzijnde tuincentrum.
Na nog een blik geworpen te hebben op de specimina van exotische planten die binnen in potten worden bewaard, trekken we ons in gang voor het laatste deel van de etappe, de wandeling bed & breakfastwaarts. Net voor we er zijn maken we ons vrolijk over een super dikke kerel in een afzichtelijk sportshirt die ons tegemoet waggelt. Hij gaat echter ook de b&b binnen. Van dichtbij zien we dat het een Iron Maiden-football shirt is. Classic. Hij laat ons voorgaan onder het herhaald mompelen van 'Fucking stairs...'. Ook wij vliegen evenwel de trap niet op, want we hebben vandaag toch zo'n 25 à 30 kilometer in de benen, schat ik, waarvan een flink deel allesbehalve vlak. Behalve afstervende kleine tenen krijg ik in deze schoenen ook zweetvoeten, dus het woord 'putlucht' valt nogal eens als ik ze op de kamer eindelijk uittrek.
De Grassmarket is een laaggelegen pleintje in het stadscentrum, gelegen in de schaduw van het kasteel. Dit historische plein is tegenwoordig het uitgaansgebied en omdat het de laatste avond is willen we hier eens een kijkje gaan nemen. Eerst gaan we eten in een restaurantje in Victoria Street, de extreem steile straat die vanaf Castlehill in één bocht richting Grassmarket duikt. Het is behoorlijk warm binnen, maar met oude landkaarten, kussens en boekenkasten is het wel een sfeervol etablissement. De serveerster-eigenaresse zegt steeds 'Thank you' als ze iets neerzet in plaats van alsjeblieft, maar eigenlijk kent het Engels ook helemaal geen alsjeblieft. 'Here you are' hoor je praktisch nooit.
The Fiddlers Arms is de eerste pub die we betreden. Meteen slaat ons een enorme zure zweetlucht in het gezicht. Ik kijk instinctief naar beneden, maar ik heb toch echt gedoucht en schone sokken en nette schoenen aangetrokken. Als we doorlopen naar een hoek van de bar blijkt dat de meur geen kroeglucht is maar veroorzaakt werd door één persoon: een oudere kerel in spijkerpak en met lang haar, echt zo'n oude rocker uit de sixties die altijd in die tijd is blijven hangen. Terwijl we onze eerste slok whisky nemen, zien we dat hij aan een tafeltje gaat zitten bij een groepje jongeren, van wie er enkele ons bekend voorkomen: het zijn Craig Lithgow en zijn Mutineers! Lithgow staat er strak op: bruin leren jasje, glimmende Elvis-kuif en een smile van oor tot oor. Hij is duidelijk een lokale beroemdheid, want steeds komen er mensen een praatje met hem maken en van iedereen krijgt hij drinken, zodat hij op een gegeven moment met een halveliter, een pul en een fles bier voor zijn neus zit. Hij glundert onophoudelijk.
De sfeer is hier erg goed, maar we willen toch nog even verder kijken. Bovendien hebben we van twee meisjes een bandje gekregen voor gratis toegang tot The Three Sisters. Dit blijkt een soort buitenbar te zijn, en net als de echte Drie Gezusters is het ook hier een verzamelplaats van agressief kijkende marginalen. We maken dan ook snel rechtsomkeert, terug naar de Grassmarket waar we de White Hart Inn binnengaan. Het is er niet zo druk en al snel wordt duidelijk waarom: een luimige kerel zet het 'Oh, Michael van Gerwen! Oh, Michael van Gerwen!' in en luttele seconden later staat de vrouwelijke portier voor zijn neus. Deze kenau sommeert de zanger meteen mee naar buiten te gaan. En iemand die netjes naar de reden vraagt mag ook meteen inrukken.
Een vijftiger vertrouwt ons toe dat dit typisch is voor Edinburgh. Hij is zelf van Manchester, daar gaan ze tot vroege ochtend los. Hij is hier met een groepje mannen op vrijgezellenfeest. De rest van de club komt al gauw om ons heen staan. Het zijn prachtkerels, vooral de kleine kale met puntoren. Dat wij Nederlanders zijn maakt veel reacties los. 'How come you Dutch have never been world champions?' vraagt de kleine, een zestiger, schat ik. Ik stamel wat over de theorie dat we als het erop aankomt altijd voor mooi voetbal kiezen in plaats van resultaat, maar blijkbaar is dat niet het juiste antwoord want hij stelt de vraag gewoon nog een keer. Een van zijn jonge gezellen redt me: 'I know why. One name: Johnny Heitinga!' Hij is een Everton fan, dus hij kan het weten. Zijn maatje is voor Liverpool en die willen Christian Eriksen aantrekken. 'Is he any good?' vraagt hij. 'Well, we're Feyenoord fans, so we think all Ajax players are shit.' Dit vinden ze leuk. Ze vragen nog of wij hier wel kunnen overleven: 'All those hills... Holland is flat as hell!' Dat vinden wij weer leuk. De mannen trekken verder naar de volgende kroeg.
Wij drinken nog een whisky en gaan dan ons bed opzoeken. Wij zijn inderdaad niks gewend in ons vlakke landje en we moeten aan het eind van deze vermoeiende maar geslaagde dag nog één keer drie kilometer lopen. Heuvelafwaarts, gelukkig.
Een stevig ontbijt is aangewezen, want vandaag gaan we kilometers maken. We willen vandaag Arthur's Seat, de berg die we de eerste dag in de mist al deels hebben verkend, helemaal tot de top beklimmen, vervolgens het natuurgebied doorkruisen en dan helemaal doorlopen tot aan zee. Eerste probleem: de zon schijnt, de lucht is strakblauw en het is warm. Daarvoor ben ik niet naar Schotland gekomen. Grijs moet het zijn, nevelig, mistig.
Tweede probleem: pijn aan me poten. De Tandeloze Tijd van A.F.Th. van der Heijden gaat over een Brabantse jongen die in Nijmegen gaat studeren en is dus op mijn lijf geschreven (hij eindigt als junk in Amsterdam, dus ik kom daar zo min mogelijk), maar ook zijn steeds weer uitgestelde titel Moeilijke voeten is op mij toegesneden, want er zijn maar weinig schoenen die mijn voeten ongeschonden laten. Voor deze vakantie heb ik speciaal wandelschoenen gekocht; na twee dagen heb ik zowaar geen blaren of andere open wonden, maar nu zenden mijn kleine tenen helse pijnen uit. De enige remedie is gewoon doorlopen, dan worden ze na een halfuur vanzelf gevoelloos en met die verdoving is het te doen.
 |
| Arthur's Seat. Puntjes op de top: mensen die er al zijn |
Athur's Seat zelf wordt omschreven als 'very steep and rocky'. Het is inderdaad een pittige klim, geen lange klim omdat je in korte tijd veel hoogtemeters overwint. Het laatste deel bestaat volledig uit kaal, puntig vulkanisch gesteente. Er zijn meer wandelaars op de top, maar die biedt dan ook een uitzicht van 360 graden over de stad. We hebben zo mooi de gelegenheid de route naar zee uit te stippelen. We moeten nog een lager gelegen heuvel over, dan via een stadswijk naar een park en daarachter ligt de zee. De heuvel wordt eenvoudig bedwongen, maar de afdaling is lastiger: het paadje loopt door doornig struikgewas. Halverwege stuiten we zelfs op de smeulende resten van een bosbrand. Het struikgewas is verkoold en je kunt de hitte nog steeds voelen. Gelukkig kunnen we er wel langs en even later staan we tussen de typisch Britse rijtjeshuizen.
 |
| Voor: verkoolde struik. Achter: Edinburgh-oost |
De industrie maakt plaats voor vele terrasjes, restaurants en winkeltjes. Het is druk op de boulevard. Ook het zandstrand ligt vol mensen. De Schotten willen duidelijk maximaal profiteren van die drie dagen zon per jaar. We komen op krachten met een lunch in een sfeervol restaurantje met uitzicht over boulevard en strand. Als we weer buiten komen is het weer aan het omslaan: de zon heeft plaatsgemaakt voor dreigende wolken. We gaan in één rechte weg terug naar Edinburgh-centrum, met als einddoel de botanische tuin. Eerst lopen we nog kilometers langs een drukke weg met smerige fabrieken vol lekkende afvoerpijpen en roestig ijzerwerk, maar nadat we ergens zomaar door een poortje zijn gegaan lopen we opeens door een prachtig park, met rustige wandellanen en een traag stromend riviertje. Het is de 'Water of Leith Walkway', een wandelroute van in totaal 35 kilometer langs de rivier de Leith die dwars door Edinburgh stroomt.
 |
| Schotse herder wijst ons de weg naar de kust |
Na nog een blik geworpen te hebben op de specimina van exotische planten die binnen in potten worden bewaard, trekken we ons in gang voor het laatste deel van de etappe, de wandeling bed & breakfastwaarts. Net voor we er zijn maken we ons vrolijk over een super dikke kerel in een afzichtelijk sportshirt die ons tegemoet waggelt. Hij gaat echter ook de b&b binnen. Van dichtbij zien we dat het een Iron Maiden-football shirt is. Classic. Hij laat ons voorgaan onder het herhaald mompelen van 'Fucking stairs...'. Ook wij vliegen evenwel de trap niet op, want we hebben vandaag toch zo'n 25 à 30 kilometer in de benen, schat ik, waarvan een flink deel allesbehalve vlak. Behalve afstervende kleine tenen krijg ik in deze schoenen ook zweetvoeten, dus het woord 'putlucht' valt nogal eens als ik ze op de kamer eindelijk uittrek.
De Grassmarket is een laaggelegen pleintje in het stadscentrum, gelegen in de schaduw van het kasteel. Dit historische plein is tegenwoordig het uitgaansgebied en omdat het de laatste avond is willen we hier eens een kijkje gaan nemen. Eerst gaan we eten in een restaurantje in Victoria Street, de extreem steile straat die vanaf Castlehill in één bocht richting Grassmarket duikt. Het is behoorlijk warm binnen, maar met oude landkaarten, kussens en boekenkasten is het wel een sfeervol etablissement. De serveerster-eigenaresse zegt steeds 'Thank you' als ze iets neerzet in plaats van alsjeblieft, maar eigenlijk kent het Engels ook helemaal geen alsjeblieft. 'Here you are' hoor je praktisch nooit.
The Fiddlers Arms is de eerste pub die we betreden. Meteen slaat ons een enorme zure zweetlucht in het gezicht. Ik kijk instinctief naar beneden, maar ik heb toch echt gedoucht en schone sokken en nette schoenen aangetrokken. Als we doorlopen naar een hoek van de bar blijkt dat de meur geen kroeglucht is maar veroorzaakt werd door één persoon: een oudere kerel in spijkerpak en met lang haar, echt zo'n oude rocker uit de sixties die altijd in die tijd is blijven hangen. Terwijl we onze eerste slok whisky nemen, zien we dat hij aan een tafeltje gaat zitten bij een groepje jongeren, van wie er enkele ons bekend voorkomen: het zijn Craig Lithgow en zijn Mutineers! Lithgow staat er strak op: bruin leren jasje, glimmende Elvis-kuif en een smile van oor tot oor. Hij is duidelijk een lokale beroemdheid, want steeds komen er mensen een praatje met hem maken en van iedereen krijgt hij drinken, zodat hij op een gegeven moment met een halveliter, een pul en een fles bier voor zijn neus zit. Hij glundert onophoudelijk.
De sfeer is hier erg goed, maar we willen toch nog even verder kijken. Bovendien hebben we van twee meisjes een bandje gekregen voor gratis toegang tot The Three Sisters. Dit blijkt een soort buitenbar te zijn, en net als de echte Drie Gezusters is het ook hier een verzamelplaats van agressief kijkende marginalen. We maken dan ook snel rechtsomkeert, terug naar de Grassmarket waar we de White Hart Inn binnengaan. Het is er niet zo druk en al snel wordt duidelijk waarom: een luimige kerel zet het 'Oh, Michael van Gerwen! Oh, Michael van Gerwen!' in en luttele seconden later staat de vrouwelijke portier voor zijn neus. Deze kenau sommeert de zanger meteen mee naar buiten te gaan. En iemand die netjes naar de reden vraagt mag ook meteen inrukken.
Een vijftiger vertrouwt ons toe dat dit typisch is voor Edinburgh. Hij is zelf van Manchester, daar gaan ze tot vroege ochtend los. Hij is hier met een groepje mannen op vrijgezellenfeest. De rest van de club komt al gauw om ons heen staan. Het zijn prachtkerels, vooral de kleine kale met puntoren. Dat wij Nederlanders zijn maakt veel reacties los. 'How come you Dutch have never been world champions?' vraagt de kleine, een zestiger, schat ik. Ik stamel wat over de theorie dat we als het erop aankomt altijd voor mooi voetbal kiezen in plaats van resultaat, maar blijkbaar is dat niet het juiste antwoord want hij stelt de vraag gewoon nog een keer. Een van zijn jonge gezellen redt me: 'I know why. One name: Johnny Heitinga!' Hij is een Everton fan, dus hij kan het weten. Zijn maatje is voor Liverpool en die willen Christian Eriksen aantrekken. 'Is he any good?' vraagt hij. 'Well, we're Feyenoord fans, so we think all Ajax players are shit.' Dit vinden ze leuk. Ze vragen nog of wij hier wel kunnen overleven: 'All those hills... Holland is flat as hell!' Dat vinden wij weer leuk. De mannen trekken verder naar de volgende kroeg.
Wij drinken nog een whisky en gaan dan ons bed opzoeken. Wij zijn inderdaad niks gewend in ons vlakke landje en we moeten aan het eind van deze vermoeiende maar geslaagde dag nog één keer drie kilometer lopen. Heuvelafwaarts, gelukkig.
zaterdag 10 augustus 2013
Zeven dagen lang (174)
4 t/m 10 augustus
ZONDAG AMF! (I)
In Engeland viert de FA dat de Football League 125 jaar bestaat. Op 8 september 1888 ging het eerste seizoen van start.
Hoewel de officiële telling anders is, stamt ook het eerste landskampioenschap voetbal in Nederland uit 1888.
In Nederland nemen dit seizoen voor het eerst beloftenteams deel aan de competitie, een schandelijke knieval van de KNVB voor de zogenaamde topclubs en de zakelijke belangen van een bejaarde zakkenvuller met het ethisch besef van een pinda.
In Engeland wordt uitgebreid stilgestaan bij het 125-jarig bestaan van de league, onder meer met dit prachtige filmpje, door het seizoen af te laten trappen door de twee oudste nog actieve profclubs (Sheffield United-Notts County) en door founding members die nu bij elkaar in de competitie zitten in de openingsronde tegen elkaar te laten beginnen (Derby County-Blackburn Rovers; Preston North End-Wolverhampton Wanderers).
MAANDAG Terreur (I)
De terreurdreiging is het hoogst sinds de aanslagen van 11 september. In juni zeurde Maarten van Rossem nog dat Obama niet zo moest zeuren over kernwapens en beter de strijd tegen terreur kon beëindigen. Misschien heeft die terreurdreiging weer zo hoog kunnen worden omdat misantrope zeveraars als Maarten van Rossem mensen in slaap sussen.
DINSDAG Terreur (II)
Ook de internationale trein naar België zou een potentieel doelwit zijn. Ik ben vandaag met die trein naar Brussel op en neer geweest, maar ik kan u geruststellen: ik ben niet opgeblazen - wat het feit dat u dit leest eigenlijk al bewijst. Ik had zelf wel last van een opgeblazen gevoel, dat dan weer wel.
WOENSDAG AMF! (II)
RBC, dat na het faillissement een doorstart maakte als amateurclub in de vijfde klasse, zal vanaf volgende week weer in het eigen stadion spelen. In 2020 weer in de eerste divisie!
DONDERDAG Wat je zegt...
Ton Elias ontmoet een groepje natuuractivisten: 'Wat een zware delegatie!'
VRIJDAG KPN
Willem Vermeend zegt in EenVandaag dat de privatisering van overheidsdiensten in de jaren negentig toch niet zo'n goed idee was. Vermeend was als staatssecretaris in de kabinetten-Kok mede-verantwoordelijk voor de privatisering van onder meer de KPN: 'Als ik terug kijk zeg ik: dit hadden we anders moeten doen. Daar ben ik heel eerlijk in. De privatisering had niet op deze manier gemoeten. Je ziet wat er van komt.'
Vermeend doet het voorkomen of hij heel moedig is - 'daar ben ik heel eerlijk in' -, maar hij is tien jaar te laat. In 2002 was er al een visionair die op zijn schreden terugkeerde en aan de bel trok: 'Ik was een hartelijk voorstander van de privatisering van de PTT en de omvorming daarvan tot KPN en ten slotte tot de beursgang van dit bedrijf. Maar ook daar kunnen we van leren. Achteraf gezien hadden we wel het bedrijf moeten privatiseren en naar de beurs laten gaan, maar hadden we dit niet moeten doen met al het onroerende goed en het vaste net en die mooie telefooncentrales. Dat alles hadden we gewoon als staat aan KPN moeten leasen. [...] Valt in de leaseconstructie KPN om, dan hebben we tenminste alle niet roerende goederen, de telefooncentrales en het vaste net nog. Als dat echter nu gebeurt, zijn niet alleen de aandeelhouders alles kwijt, maar ook de staat en ja, die is van ons allemaal.' (De puinhopen van acht jaar paars, p. 125)
Nu KPN overgenomen dreigt te worden door Carlos Slim, vreest Vermeend precies dat de staat cruciale overheidsdiensten uit handen geeft: 'Zoals Defensie, diensten over veiligheid. Kan je die diensten wel waarborgen als een buitenlandse partij de meerderheid heeft? Het is straks één meneer die bepaalt wat er met KPN gebeurt.'
ZATERDAG AMF (III)
MVV-Jong FC Twente wordt tijdelijk gestaakt omdat Maastrichtse supporters die de wedstrijd boycotten buiten het stadion vuurwerkbommetjes gooien uit protest tegen de invloed van FOX.
Beelden van het incident zijn te zien op... Foxsports.nl. Eerlijke journalistiek van een bedrijf dat weigert negatieve berichtgeving te censureren of arrogant misbruik van een protestactie om meer pageviews te genereren?
ZONDAG AMF! (I)
In Engeland viert de FA dat de Football League 125 jaar bestaat. Op 8 september 1888 ging het eerste seizoen van start.
Hoewel de officiële telling anders is, stamt ook het eerste landskampioenschap voetbal in Nederland uit 1888.
In Nederland nemen dit seizoen voor het eerst beloftenteams deel aan de competitie, een schandelijke knieval van de KNVB voor de zogenaamde topclubs en de zakelijke belangen van een bejaarde zakkenvuller met het ethisch besef van een pinda.
In Engeland wordt uitgebreid stilgestaan bij het 125-jarig bestaan van de league, onder meer met dit prachtige filmpje, door het seizoen af te laten trappen door de twee oudste nog actieve profclubs (Sheffield United-Notts County) en door founding members die nu bij elkaar in de competitie zitten in de openingsronde tegen elkaar te laten beginnen (Derby County-Blackburn Rovers; Preston North End-Wolverhampton Wanderers).
MAANDAG Terreur (I)
De terreurdreiging is het hoogst sinds de aanslagen van 11 september. In juni zeurde Maarten van Rossem nog dat Obama niet zo moest zeuren over kernwapens en beter de strijd tegen terreur kon beëindigen. Misschien heeft die terreurdreiging weer zo hoog kunnen worden omdat misantrope zeveraars als Maarten van Rossem mensen in slaap sussen.
DINSDAG Terreur (II)
Ook de internationale trein naar België zou een potentieel doelwit zijn. Ik ben vandaag met die trein naar Brussel op en neer geweest, maar ik kan u geruststellen: ik ben niet opgeblazen - wat het feit dat u dit leest eigenlijk al bewijst. Ik had zelf wel last van een opgeblazen gevoel, dat dan weer wel.
WOENSDAG AMF! (II)
RBC, dat na het faillissement een doorstart maakte als amateurclub in de vijfde klasse, zal vanaf volgende week weer in het eigen stadion spelen. In 2020 weer in de eerste divisie!
DONDERDAG Wat je zegt...
Ton Elias ontmoet een groepje natuuractivisten: 'Wat een zware delegatie!'
VRIJDAG KPN
Willem Vermeend zegt in EenVandaag dat de privatisering van overheidsdiensten in de jaren negentig toch niet zo'n goed idee was. Vermeend was als staatssecretaris in de kabinetten-Kok mede-verantwoordelijk voor de privatisering van onder meer de KPN: 'Als ik terug kijk zeg ik: dit hadden we anders moeten doen. Daar ben ik heel eerlijk in. De privatisering had niet op deze manier gemoeten. Je ziet wat er van komt.'
Vermeend doet het voorkomen of hij heel moedig is - 'daar ben ik heel eerlijk in' -, maar hij is tien jaar te laat. In 2002 was er al een visionair die op zijn schreden terugkeerde en aan de bel trok: 'Ik was een hartelijk voorstander van de privatisering van de PTT en de omvorming daarvan tot KPN en ten slotte tot de beursgang van dit bedrijf. Maar ook daar kunnen we van leren. Achteraf gezien hadden we wel het bedrijf moeten privatiseren en naar de beurs laten gaan, maar hadden we dit niet moeten doen met al het onroerende goed en het vaste net en die mooie telefooncentrales. Dat alles hadden we gewoon als staat aan KPN moeten leasen. [...] Valt in de leaseconstructie KPN om, dan hebben we tenminste alle niet roerende goederen, de telefooncentrales en het vaste net nog. Als dat echter nu gebeurt, zijn niet alleen de aandeelhouders alles kwijt, maar ook de staat en ja, die is van ons allemaal.' (De puinhopen van acht jaar paars, p. 125)
Nu KPN overgenomen dreigt te worden door Carlos Slim, vreest Vermeend precies dat de staat cruciale overheidsdiensten uit handen geeft: 'Zoals Defensie, diensten over veiligheid. Kan je die diensten wel waarborgen als een buitenlandse partij de meerderheid heeft? Het is straks één meneer die bepaalt wat er met KPN gebeurt.'
ZATERDAG AMF (III)
MVV-Jong FC Twente wordt tijdelijk gestaakt omdat Maastrichtse supporters die de wedstrijd boycotten buiten het stadion vuurwerkbommetjes gooien uit protest tegen de invloed van FOX.
Beelden van het incident zijn te zien op... Foxsports.nl. Eerlijke journalistiek van een bedrijf dat weigert negatieve berichtgeving te censureren of arrogant misbruik van een protestactie om meer pageviews te genereren?
zondag 4 augustus 2013
[Edinburgh 2013] Dag 2: Highland Tour
Wederom gaat de wekker op een onchristelijke tijd. We zijn naar Edinburgh gegaan met open vizier, maar vandaag hebben we wel al vooraf ingevuld: we zullen een tocht door de Highlands gaan maken. Edinburgh is mooi, maar het mooiste deel van Schotland is naar verluidt toch de Schotse hooglanden. We hebben een tour besproken die in één dag een zo groot mogelijk gebied bestrijkt, een rondreis in één dag. En dan moet je vroeg op weg.
Het is stralend weer vanochtend: strakblauwe lucht en het zonnetje schijnt. Mooi op tijd arriveren we bij het verzamelpunt, waar we ons bij de onvermijdelijke dame-met-het-klembord melden. We blijken onder de naam 'Van Zogglo' te zijn geboekstaafd en worden doorverwezen naar chauffeur James. Deze twee turven hoge Schot - de traditionele kilt draagt hij om de lendenen - is lyrisch over ons: 'That's a brilliant name!' We moeten hem teleurstellen: 'Actually, it's misspelled.'
Het busje heeft 16 zitplaatsen. Het reisgezelschap is gemêleerd: er is een Schots stelletje, een Amerikaanse oma met haar kleinzoon, een singuliere Zuid-Amerikaan en - big surprise - een hele club Chinezen. We gaan op weg en onmiddellijk grijpt James de microfoon. Hij is de taak van reisleider waardig, want hij vertelt honderduit. Zelf is hij van Glasgow, maar hij is ook kenner van Edinburgh - en van geschiedenis, cultuur en topografie van heel Schotland. Hij barst meteen los over de standbeelden die we passeren en in mum van tijd weten we alles over David Hume, het empirisme en de bestrijding van Descartes' cogito ergo sum.
We gaan noordwaarts en steken al gauw de Firth of Forth over, het 'estuarium' van de rivier de Forth. Rechts ligt de indrukwekkende Forth Bridge, een negentiende-eeuwse spoorbrug en de inspiratie voor de Golden Gate in San Francisco. Ook passeren we de stad Perth, waar ik aan de rechterzijde tussen de bomen door een stadion ontwaar. Dat moet McDiarmid Park van St. Johnstone zijn!
Verder gaat het noordwaarts. Overal langs de snelwegen staan mobiele signaleringsborden met de mededeling: 'Heavy rains forecasted', maar het zal op een incidenteel buitje na de hele dag warm en droog blijven. De eerste stop is het dorpje Pitlochry, waar we even twintig minuten de benen kunnen strekken maar waar verder niet zo veel te zien is. Er schijnt wel een zalmladder te zijn, bij de dam. Die bereiken we pas als het alweer bijna tijd is om te vertrekken. We speuren naar de vis, maar tevergeefs. Nu moeten we ons haasten. Ik denk een shortcut te zien, maar ineens staan we op het perron van het plaatselijke stationnetje, zodat we terug moeten en meer kostbare tijd verspillen. Zeven minuten te laat bereiken we het busje. Iedereen zit al keurig op zijn plek.
Het is moeilijk de ogen open te houden, een gevolg van het vroege opstaan, het monotone ronken van het busje en de enorme hitte binnenin. Ik knikkebol weg in een sluimer, en ben daarin niet de enige. Eindelijk vraagt James of hij de airco aan moet doen, wat meteen geestdriftig bevestigend wordt beantwoord. Zo ben ik net op tijd weer bij de les als de naam Deacon Brodie valt, die we nog kennen van de Tavern gisteravond. William Brodie leidde een dubbelleven, vertelt James. Overdag een brave koopman, 's nachts een schuinsmarcheerder. Robert Louis Stevenson baseerde zijn Dr. Jekyll en Mr. Hyde op deze Edinburgher. Brodie was ook de uitvinder van de galg, en helaas voor hem tevens het eerste slachtoffer ervan.
We doorkruisen Inverness, de hoofdstad van de Hooglanden, en bereiken Loch Ness. Loch is Gaelic voor Lake, het meer is zo'n 40 kilometer lang. Vanwege de populaire volksmythe van het monster verwachtte ik een flink vercommercialiseerde toeristische industrie aan te treffen, maar er is alleen een kleine parkeerplaats en een armetierig restaurantje, waar we nog geluk hebben dat we er net tussen twaalf en één zijn, want dan zijn er hotdogs. Het belendende winkeltje puilt overigens wel uit van de Nessie-prullaria. We worden aangesproken door een groepje Engelse bejaarden, die vrienden zeggen te hebben in Nederland. Ze noemen echter een plaatsnaam waar we nog nooit van hebben gehoord. 'Are you really from Holland?' vraagt de lolbroek van het gezelschap, maar we kunnen beter vraag of hij wel écht vrienden heeft in Nederland.
We hebben tickets voor een boottocht over het meer, maar die valt wat tegen. De schipper vaart een stukje het meer op, naar het midden toe, terwijl het moois juist aan de oevers te zien moet zijn. Bovendien verliezen we veel tijd omdat we halverwege moeten aanmeren om bij Urquhart Castle een groep Franse kinderen van boord te laten. Deze groep heeft alles wat Fransen zo tot het object onzer haat maakt. De koters zijn van het kinderkoor van de Parijse opera, zo staat te lezen op de elitair verantwoorde donkerblauwe Gaastra-achtige zeiljassen die de sjemmers zonder uitzondering dragen. Ook hebben ze allemaal een ecologisch verantwoorde papieren zak met hun déjeuner. De dirigent van het geheel moet zich tot overmaat van ramp ook nog even manifesteren - om te laten zien dat hij de kinderen van de boot af kan dirigeren natuurlijk. Waar is Nessie als je hem nodig hebt.
Intussen krijgen we via een informatiesysteem allerlei info over geschiedenis en inhoud van het meer te horen, bijvoorbeeld de visstand en het verhaal van John Cobb, die in 1953 het wereldsnelheidsrecord op water aan het verbreken was toen een golf hem uit zijn speedboot slingerde: op slag dood. Tussendoor klinkt nogal nationalistische Schotse muziek uit de speakers: 'I take the high road! You take the low road! And I get to Scotland for you!'
Terug bij het busje kunnen we het reisgezelschap beter bestuderen. Vele Chinezen blijken bij nader toezien alleen categorisch Chinees. Eén groepje bijvoorbeeld stoot klanken uit die niet echt Chinees klinken. Het lijken eerder Turkmenen, of Oezbeken, uit die regio. James heeft zijn busje achteruit ingeparkeerd, vrij strak tussen twee andere voertuigen in. We staan aan de voorkant, hij doet steeds de deur een stukje dicht zodat iemand er langs kan, waarna de deur weer opengaat en diegene in kan stappen. Zo moeten we een voor een naar binnen, maar het Oezbeekse gezinshoofd heeft een beter idee. 'James! James!' roept hij, wild gebarend. James moet eerst een stukje naar voren rijden, zodat de deur helemaal open kan. Dat doet James, maar nu springt de Oezbeek bijna in blinde paniek voor de bus. Omdat hij denkt dat James maar meteen zal doorrijden en ons achterlaat of zo? Rare jongens, die Oezbeken.
Ik moet hier ook even bekennen dat ik een compleet verkeerd beeld had van de Schotse hooglanden. Hooglanden = heuvels, dacht ik, maar het is hier flink bergachtig, met een paar immense toppen. Skiën in Schotland, dat leek me zoiets als strandvakantie in Zwitserland, maar je blijkt hier waarlijk op wintersport te kunnen. De volgende stopplaats is dan ook een fotogenieke picknickplaats langs de weg. Hier klinkt ook doedelzakmuziek. Twee jongens, ik schat ze 16 en 12, spelen om de beurt een set, inclusief marcheerbewegingen. Ze spelen de overbekende bagpipe-klassiekers, waaronder ook 'Wij houden van Oranje'. Dat is logischer dan het wellicht klinkt: A. Hazes zong zijn voetballied namelijk op de traditionele Schotse hymne 'Auld Lang Syne'.
De hoogste berg van Schotland is de Ben Nevis, die we links door het raampje kunnen bekijken als we door Fort William rijden. De top van de Ben ligt in nevelen gehuld. James ratelt intussen maar door. Na een uur begon hij al schor te worden, maar hij heeft een tweede setje stembanden gevonden. Hij zegt opgeleid te zijn als bioloog, met als specialisme bomen, maar het zou me ook niet verbazen als hij buiten het hoogseizoen gewoon hoogleraar in de Schotse geschiedenis is aan de Universiteit van Glasgow. Hij leert ons alles over Mary Queen of Scots, William of Orange, the Jacobite uprisings. En over de Scottish pine tree, die rood kleurt van de stress en een bedreigde soort is, dus hij weet inderdaad ook veel van geboomte. Halte vier is de Commando Memorial, een oorlogsmonument voor de Britse commando's die in WO II hebben gevochten en in deze onherbergzame gebieden hun training volgden.
Na zo de hele Great Glen zuidwestwaarts te hebben gevolgd, gaan we zuidoostwaarts terug richting Edinburgh. Een wegrestaurant wordt aangedaan voor een korte sanitaire stop. We maken een praatje met James en vragen of hij voor Celtic of Rangers is, maar hij spaart de kool en de geit: 'Celtic Rangers.' Denkt hij dat wij voor een van de twee zijn en bij een verkeerd antwoord meteen sektarisch gaan doen, of zo? Gelukkig blijkt hij gewoon niets om voetbal te geven. Toen wij vanochtend zeven minuten te laat waren schaamde ik me diep, maar we worden deze dag ruimschoots in de schaduw gesteld door drie Chineesjes, die bij elke stop consequent te laat terugkeren, bijvoorbeeld omdat ze steeds wegrennen als ze bijna bij het busje zijn, omdat ze nog ergens een foto denken te moeten maken, of om iemand anders te vragen er een van hen te maken. Je moet terug in China natuurlijk wel kunnen bewijzen dat je in Schotland op een dertien-in-een-dozijn parkeerplaats van een wegrestaurant hebt gestaan...
James vertelt nog een mooie anekdote over de twee volkshelden van Schotland: William Wallace en Rob Roy. Wallace was een beer van een vent, terwijl Roy - die eigenlijk Rob McGregor heette, 'Roy' betekent 'rooie' - een klein opneukertje was. In de respectieve verfilmingen Braveheart en Rob Roy (beide 1995) wordt Wallace echter vertolkt door Mel Gibson, de Amerikaanse dwerg, en Roy door Liam Neeson, de boomlanger ler. De films werden tegelijkertijd opgenomen en de casts zaten in hetzelfde hotel. 'Apparently, it didn't occur to them to simply swap rooms', verzucht James. Stal en weide van Hamish the Highlander vormen de laatste stop. Hamish is een Schotse hooglander van 20,5 jaar oud, die bekendheid geniet vanwege zijn enorme omvang. Zijn hoorns zijn zo lang geworden dat hij zich bijna vastpint in de grond als hij wil grazen.
Om kwart voor negen zijn we terug in het centrum van Edinburgh. Bijna dertien uur zijn we dus onderweg geweest, en dat bovendien op één tank. We danken James hartelijk voor zijn hoorcollege van een half etmaal; ik geef het je te doen. Tijd voor pizza bij Prezzo. Dat valt een beetje tegen omdat er iets misgaat met onze bestelling, die de kok om een of andere reden niet bereikt. Ik verdenk de ober, die ik tien minuten nadat hij onze bestelling heeft opgenomen opeens in zijn burgerkloffie zie staan. Mensen die ruim na ons binnenkomen hebben hun buikjes al rond gegeten en wij zitten nog steeds te wachten. Als pizza's dan eindelijk worden geserveerd eten we ze niet met de handen, niet met mes en vork, maar met pizzasnijder en vork, wat ook wel een keer leuk is.
Bijna elf uur is het inmiddels en we maken nog een korte wandeling alvorens het B&B op te zoeken. Twee muzikanten trekken onze aandacht. Dat wil zeggen: als ze we gepasseerd zijn blijft het liedje dat ze speelden doorspelen in onze hoofden. Na een rondje langs de andere kant van het kasteel en de over de begraafplaats van de St. Cuthbert Church (Kutbert, dat is nog eens een naam; we hebben Albert en Egbert en Gijsbert en Norbert en Wilbert, maar waarom heet niemand Kutbert?) - na dat rondje gaan we nog een keertje luisteren. 'Craig Lithgow and the Mutineers / Facebook, Soundcloud' staat er op het kartonnetje. Een jongen met een gitaar en een met zo'n drumbox. Het lijken backpackers die onderweg een paar ponden willen verdienen met muziek maken, maar ze zijn meer dan dat, veel meer, zo zullen we morgen ontdekken.
Het is stralend weer vanochtend: strakblauwe lucht en het zonnetje schijnt. Mooi op tijd arriveren we bij het verzamelpunt, waar we ons bij de onvermijdelijke dame-met-het-klembord melden. We blijken onder de naam 'Van Zogglo' te zijn geboekstaafd en worden doorverwezen naar chauffeur James. Deze twee turven hoge Schot - de traditionele kilt draagt hij om de lendenen - is lyrisch over ons: 'That's a brilliant name!' We moeten hem teleurstellen: 'Actually, it's misspelled.'
Het busje heeft 16 zitplaatsen. Het reisgezelschap is gemêleerd: er is een Schots stelletje, een Amerikaanse oma met haar kleinzoon, een singuliere Zuid-Amerikaan en - big surprise - een hele club Chinezen. We gaan op weg en onmiddellijk grijpt James de microfoon. Hij is de taak van reisleider waardig, want hij vertelt honderduit. Zelf is hij van Glasgow, maar hij is ook kenner van Edinburgh - en van geschiedenis, cultuur en topografie van heel Schotland. Hij barst meteen los over de standbeelden die we passeren en in mum van tijd weten we alles over David Hume, het empirisme en de bestrijding van Descartes' cogito ergo sum.
 |
| Achter: de Forth Bridge; voor: slecht asfalt |
Verder gaat het noordwaarts. Overal langs de snelwegen staan mobiele signaleringsborden met de mededeling: 'Heavy rains forecasted', maar het zal op een incidenteel buitje na de hele dag warm en droog blijven. De eerste stop is het dorpje Pitlochry, waar we even twintig minuten de benen kunnen strekken maar waar verder niet zo veel te zien is. Er schijnt wel een zalmladder te zijn, bij de dam. Die bereiken we pas als het alweer bijna tijd is om te vertrekken. We speuren naar de vis, maar tevergeefs. Nu moeten we ons haasten. Ik denk een shortcut te zien, maar ineens staan we op het perron van het plaatselijke stationnetje, zodat we terug moeten en meer kostbare tijd verspillen. Zeven minuten te laat bereiken we het busje. Iedereen zit al keurig op zijn plek.
Het is moeilijk de ogen open te houden, een gevolg van het vroege opstaan, het monotone ronken van het busje en de enorme hitte binnenin. Ik knikkebol weg in een sluimer, en ben daarin niet de enige. Eindelijk vraagt James of hij de airco aan moet doen, wat meteen geestdriftig bevestigend wordt beantwoord. Zo ben ik net op tijd weer bij de les als de naam Deacon Brodie valt, die we nog kennen van de Tavern gisteravond. William Brodie leidde een dubbelleven, vertelt James. Overdag een brave koopman, 's nachts een schuinsmarcheerder. Robert Louis Stevenson baseerde zijn Dr. Jekyll en Mr. Hyde op deze Edinburgher. Brodie was ook de uitvinder van de galg, en helaas voor hem tevens het eerste slachtoffer ervan.
We doorkruisen Inverness, de hoofdstad van de Hooglanden, en bereiken Loch Ness. Loch is Gaelic voor Lake, het meer is zo'n 40 kilometer lang. Vanwege de populaire volksmythe van het monster verwachtte ik een flink vercommercialiseerde toeristische industrie aan te treffen, maar er is alleen een kleine parkeerplaats en een armetierig restaurantje, waar we nog geluk hebben dat we er net tussen twaalf en één zijn, want dan zijn er hotdogs. Het belendende winkeltje puilt overigens wel uit van de Nessie-prullaria. We worden aangesproken door een groepje Engelse bejaarden, die vrienden zeggen te hebben in Nederland. Ze noemen echter een plaatsnaam waar we nog nooit van hebben gehoord. 'Are you really from Holland?' vraagt de lolbroek van het gezelschap, maar we kunnen beter vraag of hij wel écht vrienden heeft in Nederland.
We hebben tickets voor een boottocht over het meer, maar die valt wat tegen. De schipper vaart een stukje het meer op, naar het midden toe, terwijl het moois juist aan de oevers te zien moet zijn. Bovendien verliezen we veel tijd omdat we halverwege moeten aanmeren om bij Urquhart Castle een groep Franse kinderen van boord te laten. Deze groep heeft alles wat Fransen zo tot het object onzer haat maakt. De koters zijn van het kinderkoor van de Parijse opera, zo staat te lezen op de elitair verantwoorde donkerblauwe Gaastra-achtige zeiljassen die de sjemmers zonder uitzondering dragen. Ook hebben ze allemaal een ecologisch verantwoorde papieren zak met hun déjeuner. De dirigent van het geheel moet zich tot overmaat van ramp ook nog even manifesteren - om te laten zien dat hij de kinderen van de boot af kan dirigeren natuurlijk. Waar is Nessie als je hem nodig hebt.
Intussen krijgen we via een informatiesysteem allerlei info over geschiedenis en inhoud van het meer te horen, bijvoorbeeld de visstand en het verhaal van John Cobb, die in 1953 het wereldsnelheidsrecord op water aan het verbreken was toen een golf hem uit zijn speedboot slingerde: op slag dood. Tussendoor klinkt nogal nationalistische Schotse muziek uit de speakers: 'I take the high road! You take the low road! And I get to Scotland for you!'
Terug bij het busje kunnen we het reisgezelschap beter bestuderen. Vele Chinezen blijken bij nader toezien alleen categorisch Chinees. Eén groepje bijvoorbeeld stoot klanken uit die niet echt Chinees klinken. Het lijken eerder Turkmenen, of Oezbeken, uit die regio. James heeft zijn busje achteruit ingeparkeerd, vrij strak tussen twee andere voertuigen in. We staan aan de voorkant, hij doet steeds de deur een stukje dicht zodat iemand er langs kan, waarna de deur weer opengaat en diegene in kan stappen. Zo moeten we een voor een naar binnen, maar het Oezbeekse gezinshoofd heeft een beter idee. 'James! James!' roept hij, wild gebarend. James moet eerst een stukje naar voren rijden, zodat de deur helemaal open kan. Dat doet James, maar nu springt de Oezbeek bijna in blinde paniek voor de bus. Omdat hij denkt dat James maar meteen zal doorrijden en ons achterlaat of zo? Rare jongens, die Oezbeken.
 |
| James kijkt hoe iedereen naar de bergen kijkt |
De hoogste berg van Schotland is de Ben Nevis, die we links door het raampje kunnen bekijken als we door Fort William rijden. De top van de Ben ligt in nevelen gehuld. James ratelt intussen maar door. Na een uur begon hij al schor te worden, maar hij heeft een tweede setje stembanden gevonden. Hij zegt opgeleid te zijn als bioloog, met als specialisme bomen, maar het zou me ook niet verbazen als hij buiten het hoogseizoen gewoon hoogleraar in de Schotse geschiedenis is aan de Universiteit van Glasgow. Hij leert ons alles over Mary Queen of Scots, William of Orange, the Jacobite uprisings. En over de Scottish pine tree, die rood kleurt van de stress en een bedreigde soort is, dus hij weet inderdaad ook veel van geboomte. Halte vier is de Commando Memorial, een oorlogsmonument voor de Britse commando's die in WO II hebben gevochten en in deze onherbergzame gebieden hun training volgden.
Na zo de hele Great Glen zuidwestwaarts te hebben gevolgd, gaan we zuidoostwaarts terug richting Edinburgh. Een wegrestaurant wordt aangedaan voor een korte sanitaire stop. We maken een praatje met James en vragen of hij voor Celtic of Rangers is, maar hij spaart de kool en de geit: 'Celtic Rangers.' Denkt hij dat wij voor een van de twee zijn en bij een verkeerd antwoord meteen sektarisch gaan doen, of zo? Gelukkig blijkt hij gewoon niets om voetbal te geven. Toen wij vanochtend zeven minuten te laat waren schaamde ik me diep, maar we worden deze dag ruimschoots in de schaduw gesteld door drie Chineesjes, die bij elke stop consequent te laat terugkeren, bijvoorbeeld omdat ze steeds wegrennen als ze bijna bij het busje zijn, omdat ze nog ergens een foto denken te moeten maken, of om iemand anders te vragen er een van hen te maken. Je moet terug in China natuurlijk wel kunnen bewijzen dat je in Schotland op een dertien-in-een-dozijn parkeerplaats van een wegrestaurant hebt gestaan...
James vertelt nog een mooie anekdote over de twee volkshelden van Schotland: William Wallace en Rob Roy. Wallace was een beer van een vent, terwijl Roy - die eigenlijk Rob McGregor heette, 'Roy' betekent 'rooie' - een klein opneukertje was. In de respectieve verfilmingen Braveheart en Rob Roy (beide 1995) wordt Wallace echter vertolkt door Mel Gibson, de Amerikaanse dwerg, en Roy door Liam Neeson, de boomlanger ler. De films werden tegelijkertijd opgenomen en de casts zaten in hetzelfde hotel. 'Apparently, it didn't occur to them to simply swap rooms', verzucht James. Stal en weide van Hamish the Highlander vormen de laatste stop. Hamish is een Schotse hooglander van 20,5 jaar oud, die bekendheid geniet vanwege zijn enorme omvang. Zijn hoorns zijn zo lang geworden dat hij zich bijna vastpint in de grond als hij wil grazen.
Om kwart voor negen zijn we terug in het centrum van Edinburgh. Bijna dertien uur zijn we dus onderweg geweest, en dat bovendien op één tank. We danken James hartelijk voor zijn hoorcollege van een half etmaal; ik geef het je te doen. Tijd voor pizza bij Prezzo. Dat valt een beetje tegen omdat er iets misgaat met onze bestelling, die de kok om een of andere reden niet bereikt. Ik verdenk de ober, die ik tien minuten nadat hij onze bestelling heeft opgenomen opeens in zijn burgerkloffie zie staan. Mensen die ruim na ons binnenkomen hebben hun buikjes al rond gegeten en wij zitten nog steeds te wachten. Als pizza's dan eindelijk worden geserveerd eten we ze niet met de handen, niet met mes en vork, maar met pizzasnijder en vork, wat ook wel een keer leuk is.
Bijna elf uur is het inmiddels en we maken nog een korte wandeling alvorens het B&B op te zoeken. Twee muzikanten trekken onze aandacht. Dat wil zeggen: als ze we gepasseerd zijn blijft het liedje dat ze speelden doorspelen in onze hoofden. Na een rondje langs de andere kant van het kasteel en de over de begraafplaats van de St. Cuthbert Church (Kutbert, dat is nog eens een naam; we hebben Albert en Egbert en Gijsbert en Norbert en Wilbert, maar waarom heet niemand Kutbert?) - na dat rondje gaan we nog een keertje luisteren. 'Craig Lithgow and the Mutineers / Facebook, Soundcloud' staat er op het kartonnetje. Een jongen met een gitaar en een met zo'n drumbox. Het lijken backpackers die onderweg een paar ponden willen verdienen met muziek maken, maar ze zijn meer dan dat, veel meer, zo zullen we morgen ontdekken.
zaterdag 3 augustus 2013
Zeven dagen lang (173)
28 juli t/m 3 augustus
ZONDAG Thirty years of hurt, never stopped me dreaming
Michel van Egmonds onvergetelijke omschrijving van wat het is Feyenoordsupporter te zijn, is na vele kilometers wandelen in te krappe schoenen meer dan ooit op mij van toepassing:
'Feyenoord is dus eigenlijk als een strak aangebonden ski-schoen: je kunt het knellende gevoel alleen de hele dag verdragen in de wetenschap dat het straks extra lekker voelt wanneer hij weer uit mag.' ('Altijd op zoek naar de verloren tijd', Het beste uit 15 jaar Hard gras, 2010, p. 90)
MAANDAG Sullekes
Vaste ergernis bij Ryanair-reizen: de 'priority'-pipo's. Wat denken die lui? 'Het mag vooral niks kosten en we reizen dan wel super oncomfortabel, maar we mogen lekker wel als eerste instappen!'?
Vandaag beleef ik niettemin een geluksmomentje: terwijl ze buiten voor de vliegtuigtrap staan te wachten tot ze het toestel in mogen krijgen ze een gigantische hoosbui over zich heen; als ik als een van de laatsten door de gate ga is het droog.
DINSDAG Held
De paus doet baanbrekende uitspraken over homo's, maar Trouw vindt toch nog reden om te klagen: 'Paus Franciscus had ook vrouwenstandpunt andere kleur kunnen geven.' Het is ook nooit goed. Tel je zegeningen, geef die moedige man alle steun, hij kan het ook niet allemaal in één keer.
WOENSDAG Boek dicht
Het pensioenfonds ABP kondigde een tijdje terug een pensioenkorting af vanwege een kritieke dekkingsgraad. Een sufkop daar bleek spaargeld te hebben belegd in aandelen Facebook. Toen die kelderden was het geld weg.
Nieuwsbericht vandaag: Facebook voor het eerst sinds de beursgang boven de introductieprijs. Mooi, dan kan die pensioenkorting weer teruggedraaid worden. Toch? ABP?
DONDERDAG Klaar mee
Verrek! Nelson Mandela! Waar is die gebleven? Wekenlang raakten de doodbidders van de media niet uitgepraat over het aanstaande overlijden van de Madiba, maar hij ging niet, werd 95, en nu is het al twee weken doodstil. Ik voorspel dat over 20 jaar opeens iemand uitroept: Shit! Mandela! Helemaal vergeten! En dan blijkt ie alweer jaren dood te zijn zonder dat iemand het heeft gemerkt.
VRIJDAG Weg met weg met ons
Knevel & Van de Brink geldt als de komkommertijdeditie van Pauw & Witteman, als de slome talkshow voor de lome zomeravond, maar er zijn deze week al meer fundamentele zaken ter sprake gekomen en urgentere televisie-uren gemaakt dan in een heel jaar Pauw & Witteman, met als hoogtepunt natuurlijk het historische optreden van Ebru Umar vanavond. We zijn weer bijna waar we moeten zijn. En nu doorpakken.
ZATERDAG Fietsen
Nog een geluksmomentje: precies op tijd zap ik naar Eurosport en zie ik Pieter Weening de Ronde van Polen winnen. Formidabele prestatie!
ZONDAG Thirty years of hurt, never stopped me dreaming
Michel van Egmonds onvergetelijke omschrijving van wat het is Feyenoordsupporter te zijn, is na vele kilometers wandelen in te krappe schoenen meer dan ooit op mij van toepassing:
'Feyenoord is dus eigenlijk als een strak aangebonden ski-schoen: je kunt het knellende gevoel alleen de hele dag verdragen in de wetenschap dat het straks extra lekker voelt wanneer hij weer uit mag.' ('Altijd op zoek naar de verloren tijd', Het beste uit 15 jaar Hard gras, 2010, p. 90)
MAANDAG Sullekes
Vaste ergernis bij Ryanair-reizen: de 'priority'-pipo's. Wat denken die lui? 'Het mag vooral niks kosten en we reizen dan wel super oncomfortabel, maar we mogen lekker wel als eerste instappen!'?
Vandaag beleef ik niettemin een geluksmomentje: terwijl ze buiten voor de vliegtuigtrap staan te wachten tot ze het toestel in mogen krijgen ze een gigantische hoosbui over zich heen; als ik als een van de laatsten door de gate ga is het droog.
DINSDAG Held
De paus doet baanbrekende uitspraken over homo's, maar Trouw vindt toch nog reden om te klagen: 'Paus Franciscus had ook vrouwenstandpunt andere kleur kunnen geven.' Het is ook nooit goed. Tel je zegeningen, geef die moedige man alle steun, hij kan het ook niet allemaal in één keer.
WOENSDAG Boek dicht
Het pensioenfonds ABP kondigde een tijdje terug een pensioenkorting af vanwege een kritieke dekkingsgraad. Een sufkop daar bleek spaargeld te hebben belegd in aandelen Facebook. Toen die kelderden was het geld weg.
Nieuwsbericht vandaag: Facebook voor het eerst sinds de beursgang boven de introductieprijs. Mooi, dan kan die pensioenkorting weer teruggedraaid worden. Toch? ABP?
DONDERDAG Klaar mee
Verrek! Nelson Mandela! Waar is die gebleven? Wekenlang raakten de doodbidders van de media niet uitgepraat over het aanstaande overlijden van de Madiba, maar hij ging niet, werd 95, en nu is het al twee weken doodstil. Ik voorspel dat over 20 jaar opeens iemand uitroept: Shit! Mandela! Helemaal vergeten! En dan blijkt ie alweer jaren dood te zijn zonder dat iemand het heeft gemerkt.
VRIJDAG Weg met weg met ons
Knevel & Van de Brink geldt als de komkommertijdeditie van Pauw & Witteman, als de slome talkshow voor de lome zomeravond, maar er zijn deze week al meer fundamentele zaken ter sprake gekomen en urgentere televisie-uren gemaakt dan in een heel jaar Pauw & Witteman, met als hoogtepunt natuurlijk het historische optreden van Ebru Umar vanavond. We zijn weer bijna waar we moeten zijn. En nu doorpakken.
ZATERDAG Fietsen
Nog een geluksmomentje: precies op tijd zap ik naar Eurosport en zie ik Pieter Weening de Ronde van Polen winnen. Formidabele prestatie!
Abonneren op:
Posts (Atom)