[Edinburgh 2013] Dag 4: Een buitje (slot)

De laatste dag alweer. Bij het wakker worden horen we aan het geluid dat de passerende auto's maken dat het regent. Niet getreurd, eerst maar eens uitgebreid ontbijten. We zijn wat laat en ik vrees even dat fuckin' stairs alles al heeft opgegeten, maar dat is niet het geval. Hij ligt vast nog te ronken. Of hij is al begonnen aan de klim naar Arthur's Seat. Terug op de kamer zien we door het raam dat het nog steeds regent. We moeten voor elf uur uit de kamer zijn en nemen de tijd.

Uitchecken gebeurt niet bij de tandenfee van het inchecken. Het is vandaag zondag, ze zal wel een vrije dag hebben. Een oudere man, haar echtgenoot waarschijnlijk, neemt de honneurs waar. Hij heeft een prachtige hese stem en werpt het pinapparaat aan een uitgebreide en zorgvuldige inspectie alvorens ons in de gelegenheid te stellen met de pas te betalen. Eindbaas.

In de gestaag neerdalende regen kuieren we naar het station. De trein naar Londen gaat om 18 uur. We overwegen nog even onze tickets om te zetten naar een vroegere trein en dan in Londen nog wat te ondernemen, maar omdat dat met e-tickets niet kan en omdat we de koffers in een bewaakt depot kunnen stallen besluiten we toch gewoon de hele dag in Edinburgh te blijven.

We gaan naar Princes Street, de brede weg met aan de ene zijde de lager gelegen Gardens en aan de andere kant grote warenhuizen en snuisterijwinkeltjes. De straat is deels afgesloten voor autoverkeer omdat er een trambaan wordt aangelegd. Daar vertelde James ook nog over: de aanleg van een tramnetwerk is een groot fiasco. De gloednieuwe tramstellen staan al jarenlang in de remise te wachten omdat de aanleg van de infrastructuur keer op keer met tegenslag te kampen heeft. Nu moeten bijvoorbeeld straten verstevigd worden omdat ze niet berekend blijken op een trambaan. Het is een beetje het Fyra-debacle op zijn Edinburghs.

In een gigantisch warenhuis slenteren we van zaal naar zaal. Het is er niet druk, er zijn sowieso maar weinig mensen de hort op vanwege het weer. Op de herenkledingafdeling zien we een bijzondere trui, die ons bekend voorkomt. Het is dezelfde als de trui die een van de Mutineers gisteravond aan had! En meteen zien we een rij lager ook de bloes hangen die hij eronder droeg. Ha! We overwegen nog even beide kledingstukken aan te schaffen zodat we over dertig jaar een gigantische som geld kunnen vragen voor een origineel gedragen outfit van een van de leden van de tegen die tijd wereldberoemde band.

Weer buiten is het alleen maar harder gaan regenen. Koppigheid kent geen tijd, maar de combinatie van een egaal loodgrijze lucht en het vooruitzicht van nog minstens vijf uur stadswandelen doen me overstag gaan en een parapluutje aanschaffen. In een souvenirwinkeltje vis ik er eentje met Schotse ruitjesmotief uit de mand. 6,99 kost het ding, maar aan de kassa blijkt de prijs verhoogd naar 9,99. Die slinkse Schotten gooien blijkbaar meteen de prijs omhoog als dat zo uitkomt!

Waterstones is de volgende halte. In deze boekhandel speur ik meteen de sectie Sport af naar boeken over de vroegste geschiedenis van het Britse voetbal, maar daarvoor moet men denkelijk toch in gespecialiseerde winkels of antiquariaten zijn. Wel koop ik een bloemlezing Engelse short stories en broer de loodzware uitpakdoos Building Stories van Chris Ware. Ook de platenzaak wordt niet overgeslagen. Ze draaien er onder meer Bloc Party en Audioslave, dus het is er goed toeven. Bovendien blijken ze zowaar cd's van de magistrale instrumentale band Explosions in the Sky in het assortiment te hebben, dus wat wil een mens nog meer.

Lunchen, dat ook. Ook in Ryan's Bar is het goed toeven. Ik zou zelf niet een twee drie 'kebab' hebben besteld, maar gelukkig kan broer me vertellen dat kebab hier niet groezelig gebakken vlees in een kruimelig pitabroodje is maar een vriendelijk spiesje met malse stukken zalm, tonijn en koolvis. De regen blijft intussen maar vallen.

We bezoeken nog een antiquariaat. Het ruikt er muf, de doorgangen zijn veel te nauw en de boeken gaan tot buiten gezichtsafstand op overhellende rekken de hoogte in - precies zoals het hoort dus. Helaas denken de instanties daar anders over, want verspreid door de winkel hangen A4'tjes met wanhoopsklachten van de eigenaar over de Health & Safety-maffia, klachten die ik als volger van de lagere Engelse voetbaldivisies ook vaak tegenkom - die lui terroriseren blijkbaar alles wat oud en mooi is. Ook hangt er ergens de mededeling 'Due to constant government harassment, this shop can be closed any day from now without prior notice.' Sneu.

In de National Library of Scotland bezoeken we de tentoonstelling 'Picturing Africa. Illustrating Livingstone's Travels'. Over de negentiende-eeuwse ontdekkingsreizen van Sir David Livingstone in donker Afrika, met bijzondere aandacht voor de grafische, visuele kant van zijn manuscripten. Uit de schetsen, foto's en aantekeningen ontstonden iconische afbeeldingen die in kranten, magazines en boeken werden afgedrukt en door anderen werden bewerkt, zodat 'the picture of Africa which Livingstone and his companions created has endured to this day.' Die compagnons waren nodig ook, want zelf kon Livingstone absoluut niet tekenen, 'crude at best' heet het eufemistisch.

Na nog een kopje koffie zit het er dan echt op en keren we terug naar Waverley. Door de regen wederom, dit buitje duurt nu al minstens een half etmaal. De trein vertrekt op het voorgeschreven uur. We zijn Edinburgh nog niet uit of het klaart op. Nou ja. Zou het echt alleen maar boven Edinburgh regenen? Het zou best kunnen. De regenwolken drijven vanaf zee het land in en stuiten dan op dat gebergte, zodat de buien boven de stad blijven hangen. Dit lijkt me niet eens zo onaannemelijk.

Dit keer zitten we tegen de rijrichting in, met tegenover ons een Aziatisch stelletje. Chinezen kan ik na vier dagen niet meer zien, maar deze zien er anders uit, het zijn eerder Maleisiërs, of Hong Kongers (of is het Hongers Kong?). Afijn, ze zijn heel aardig, ook met beenruimte gunnen, en hebben een enorme trits treinkaartjes, per deel van het traject de goedkoopste variant of zo. Ze worden wel geteisterd door een simpele ziel die steeds door de trein banjert, bij de eerste passage euforisch uitroept: 'That's a load of tickets!' en bij elke volgende passage 'Tickets, please!' schreeuwt.

We staan een halfuur stil door een technisch probleem. Ze hebben daar wel de best denkbare locatie voor uitgekozen. Links zien we een glooiende weide met die kenmerkende stenen muurtjes en grazende schapen daartussen, rechts de grillige kustlijn met een flonkerende zeespiegel. Ook stoppen we iets vaker onderweg dan op de heenreis, zodat we pas tegen middernacht in Londen arriveren. Natuurlijk ligt de metrolijn die we moeten hebben plat - dat flikken ze vaker in het weekend -, zodat we een taxi moeten nemen, terwijl er net een gigantische hoosbui op Londen neerstort. De chauffeur vraagt of we de regen uit Schotland hebben meegebracht. Het blijkt hier de hele week snikheet te zijn geweest, dus de bui is wel welkom.

Zo eindigt een geslaagd séjour in Schotland zoals het begon: met buiige regen. Daartussenin hebben we alles gehad: mist, wolken, zon, motregen. En vooral veel plezier.