Vandaag een vrije dag en dus maar eens het koninklijk bezoek aan Woudrichem en Den Bosch via de tv gevolgd. Opvallend was dat men in Den Bosch zo de nadruk legde op het verleden van de stad, terwijl dat toch niet iets is om mee te koop te lopen, dunkt mij. Den Bosch stapte in de Tachtigjarige Oorlog namelijk over naar de vijand door een verbond met de Spanjaarden aan te gaan. Toen het tij keerde en de opstandige gewesten zich verenigden in de Unie van Utrecht besloot de stad deze unie niet te erkennen en Spaansgezind te blijven. Prins Maurits slaagde er vervolgens twee keer niet in de stad te heroveren en pas in 1629 was zijn broer Frederik Hendrik wel succesvol.
Verder bevestigde deze dag maar weer mijn opinie van de leden van het huis van Oranje. Het is toch jammer dat de 'Beatrix-tak' in de lijn der troonopvolgers staat, want de hele familie van Prinses Margriet en de immer sympathieke Pieter van Vollenhoven maken toch een veel leukere indruk dan een Beatrix of het duo Prins Pipo en Prinses Paard (Constantijn & Laurentien). Gelukkig is Wim-Lex nog wel oké als nieuwe koning. De Van Vollenhovens blinken elke keer weer uit in enthousiasme en spontaniteit. Absolute hoogtepunt was de nieuwste telg aan de Van Vollenhoven-stamboom: de vrouw van Prins Floris, Prinses Aimée. Het bekijken zeker waard!:
maandag 30 april 2007
donderdag 26 april 2007
De literaire beterweter
Ik lees erg veel. Vaak voor mijn plezier, maar niet minder vaak blijft het plezier helaas achterwege. Om een beeld te krijgen van de leeservaring zal ik hier de laatste tien romans/verhalenbundels die ik heb gelezen kort beoordelen. Kort, dus scherp en duidelijk. Voor de liefhebber ook een beoordeling in 'sterren'. 5 = prachtig, 4 = goed, 3 = oké, 2 = matig, 1 = bagger.
Erwin Mortier - Mijn tweede huid Mooi geschreven. Zieleroerselen van een opgroeiend jongetje treffend verwoord. Met mooie beschouwingen over tijd, dode familieleden en eenzaamheid. Net geen maximale score, want Marcel is toch beter. [****]
Hella S. Haasse - De wegen der verbeelding Zo is Haasse op haar best: kort, met ingelaste verhalen en opgebouwde spanning en een leuke beschrijving van een literairhistorisch onderzoek. Toch gaat de ietwat softe toon in de passages over het huwelijk tussen de hoofdpersonen gauw vervelen. [****]
Harry Mulisch - Hoogste tijd Tsja. Een roman die over toneel gaat boeit me sowieso niet erg. Wat het vaak goedmaakt zijn de fraaie passages en metaforen waar Mulisch in uitblinkt. Ook de ontknoping is meesterlijk bedacht. [***]
Charlotte Mutsaers - Rachels rokje De toon staat me absoluut niet aan. De vertelstem doet denken aan een overactieve theetante die niet op kan houden met kwebbelen. En bovendien ruim 300 pagina's niets te melden heeft. [*]
Herman Brusselmans - Het einde van mensen in 1967 Ah, Herman. Een geniale schrijver die met dit boek een schitterende verhalenbundel heeft geschreven. De personages zijn levensecht en de weergave van de sociale situatie is puik. Bovendien nog spannend, grappig en verrassend ook. [*****]
Ted van Lieshout - Gebr. Best een mooi jeugdboek. Mooie zinnen over twee broers en hun verbondenheid. Eentje sterft en de ander leest zijn dagboek en gaat in dialoog door dit aan te vullen met eigen notities. Eén passage was zo mooi dat die in m'n kop blijft hangen: "Ik ben niet ongelukkig. Ik ben gewoon niet gelukkig. Dat is iets anders." [****]
Arthur Japin - De zwarte met het witte hart Mooi portret van twee Afrikaanse prinsjes die in de negentiende eeuw aan Nederland verkocht werden. Rijk gedocumenteerd en de aantekeningen van Kwame zijn ontroerend. Toch ging het nooit echt leven voor mij, zoals dat wel gebeurde bij Rosenbooms Publieke werken, die andere vuistdikke historische roman. [***]
Atte Jongstra - Het huis M. Frivool verhaal met veel uitweidingen, taalspelletjes en absurditeit. Grote probleem echter: te lang. Na 200 blz. had ik het wel gezien en was het verzadigingspunt bereikt. Jammer... [**]
Maarten 't Hart - De vrouw bestaat niet Scherpe essays tegen bepaalde vormen van feminisme die over dé vrouw spreken ipv over vrouwen in al hun verscheidenheid. Helaas enigszins gedateerd. Beste argument tegen onderdrukking: de miljoenen mannen die in de wereldgeschiedenis op het slagveld zinloos jong zijn gestorven. Vrouwen hoefden nooit in dienst. [***]
Cees Nooteboom - Het volgende verhaal Machtig mooi. Na Rituelen en In Nederland had ik geen hoge dunk van Nooteboom, maar dit verhaal heeft mijn mening veranderd. Subliem verteld, de juiste toon, mooie bespiegelingen en een perfecte opbouw. [*****]
Erwin Mortier - Mijn tweede huid Mooi geschreven. Zieleroerselen van een opgroeiend jongetje treffend verwoord. Met mooie beschouwingen over tijd, dode familieleden en eenzaamheid. Net geen maximale score, want Marcel is toch beter. [****]
Hella S. Haasse - De wegen der verbeelding Zo is Haasse op haar best: kort, met ingelaste verhalen en opgebouwde spanning en een leuke beschrijving van een literairhistorisch onderzoek. Toch gaat de ietwat softe toon in de passages over het huwelijk tussen de hoofdpersonen gauw vervelen. [****]
Harry Mulisch - Hoogste tijd Tsja. Een roman die over toneel gaat boeit me sowieso niet erg. Wat het vaak goedmaakt zijn de fraaie passages en metaforen waar Mulisch in uitblinkt. Ook de ontknoping is meesterlijk bedacht. [***]
Charlotte Mutsaers - Rachels rokje De toon staat me absoluut niet aan. De vertelstem doet denken aan een overactieve theetante die niet op kan houden met kwebbelen. En bovendien ruim 300 pagina's niets te melden heeft. [*]
Herman Brusselmans - Het einde van mensen in 1967 Ah, Herman. Een geniale schrijver die met dit boek een schitterende verhalenbundel heeft geschreven. De personages zijn levensecht en de weergave van de sociale situatie is puik. Bovendien nog spannend, grappig en verrassend ook. [*****]
Ted van Lieshout - Gebr. Best een mooi jeugdboek. Mooie zinnen over twee broers en hun verbondenheid. Eentje sterft en de ander leest zijn dagboek en gaat in dialoog door dit aan te vullen met eigen notities. Eén passage was zo mooi dat die in m'n kop blijft hangen: "Ik ben niet ongelukkig. Ik ben gewoon niet gelukkig. Dat is iets anders." [****]
Arthur Japin - De zwarte met het witte hart Mooi portret van twee Afrikaanse prinsjes die in de negentiende eeuw aan Nederland verkocht werden. Rijk gedocumenteerd en de aantekeningen van Kwame zijn ontroerend. Toch ging het nooit echt leven voor mij, zoals dat wel gebeurde bij Rosenbooms Publieke werken, die andere vuistdikke historische roman. [***]
Atte Jongstra - Het huis M. Frivool verhaal met veel uitweidingen, taalspelletjes en absurditeit. Grote probleem echter: te lang. Na 200 blz. had ik het wel gezien en was het verzadigingspunt bereikt. Jammer... [**]
Maarten 't Hart - De vrouw bestaat niet Scherpe essays tegen bepaalde vormen van feminisme die over dé vrouw spreken ipv over vrouwen in al hun verscheidenheid. Helaas enigszins gedateerd. Beste argument tegen onderdrukking: de miljoenen mannen die in de wereldgeschiedenis op het slagveld zinloos jong zijn gestorven. Vrouwen hoefden nooit in dienst. [***]
Cees Nooteboom - Het volgende verhaal Machtig mooi. Na Rituelen en In Nederland had ik geen hoge dunk van Nooteboom, maar dit verhaal heeft mijn mening veranderd. Subliem verteld, de juiste toon, mooie bespiegelingen en een perfecte opbouw. [*****]
dinsdag 24 april 2007
Top 600: (17) 3 Doors Down - When I'm Gone
Beluister het lied
Op 17 staat 3 Doors Down. Tsja, een vreemde band. Nogal een suf imago en ik had er ook niet veel mee op. Toch blijken ze met 'Away from the Sun' een ijzersterke plaat te hebben afgeleverd. Het vervolgalbum was dan weer kut met peren en dat benadrukt de ongrijpbaarheid van deze band. When I'm Gone stamt uit de dagen dat The Box nog een interessante muziekzender was met een ruim aanbod in rockmuziek. Elke woensdagavond alleen maar rock en elke week een tip met de zgn. 'Rock alert'. Via deze Rock Alert heb ik menig onbekend bandje leren kennen. Inmiddels is The Box vervallen tot een hiphopbolwerk en de zender verdwijnt dan ook dit jaar. When I'm Gone werd flink gepromoot op The Box en terecht. De cadans van de coupletten is perfect en het refrein geeft de kracht van de tekst weer. De thematiek behelst de eenzaamheid en het intuïtief aanvoelen van een uitweg uit deze situatie maar deze uitweg niet kunnen vinden.
NB Ik krijg soms verzoeken om de genoemde liedjes hier te plaatsen, maar ik heb bijna geen enkel lied uit deze lijst op de pc staan. Ze zijn bijna allemaal afkomstig van de originele (legale!) CD's. Op YouTube zijn echter ongetwijfeld alle liedjes te vinden. Typ te titel in en let niet op het bijbehorend filmpje want dat heeft vaak niets met het lied te maken.
Somewhere in this darkness
There's a light that I can't find
Maybe it's too far away...
Or maybe I'm just blind...
Op 17 staat 3 Doors Down. Tsja, een vreemde band. Nogal een suf imago en ik had er ook niet veel mee op. Toch blijken ze met 'Away from the Sun' een ijzersterke plaat te hebben afgeleverd. Het vervolgalbum was dan weer kut met peren en dat benadrukt de ongrijpbaarheid van deze band. When I'm Gone stamt uit de dagen dat The Box nog een interessante muziekzender was met een ruim aanbod in rockmuziek. Elke woensdagavond alleen maar rock en elke week een tip met de zgn. 'Rock alert'. Via deze Rock Alert heb ik menig onbekend bandje leren kennen. Inmiddels is The Box vervallen tot een hiphopbolwerk en de zender verdwijnt dan ook dit jaar. When I'm Gone werd flink gepromoot op The Box en terecht. De cadans van de coupletten is perfect en het refrein geeft de kracht van de tekst weer. De thematiek behelst de eenzaamheid en het intuïtief aanvoelen van een uitweg uit deze situatie maar deze uitweg niet kunnen vinden.
NB Ik krijg soms verzoeken om de genoemde liedjes hier te plaatsen, maar ik heb bijna geen enkel lied uit deze lijst op de pc staan. Ze zijn bijna allemaal afkomstig van de originele (legale!) CD's. Op YouTube zijn echter ongetwijfeld alle liedjes te vinden. Typ te titel in en let niet op het bijbehorend filmpje want dat heeft vaak niets met het lied te maken.
Somewhere in this darkness
There's a light that I can't find
Maybe it's too far away...
Or maybe I'm just blind...
Top 600: (18) Linkin Park - Somewhere I Belong
Bekijk de clip
Vandaag weer twee liedjes uit de top 600.
Op 18 Linkin Park met Somewhere I Belong. Van sommige liedjes weet je nog precies waar en wanneer je ze voor het eerst hoorde. In onderhavig geval was ik aan het werk op de kwekerij in een zgn. 'tunnel' toen op de radio de eerste single van het nieuwe album van LP gedraaid werd. Ik had er lang op gewacht en ik was weer meteen verkocht. De inleidende deuntjes zijn sfeerbepalend en de energie druipt er vanaf. De bijbehorende clip is ook ware kunst met de droomwereld en de Dalí-achtige olifantencreaturen.
NB Ik kan het niet genoeg benadrukken: deze lijst weerspiegelt de betekenis van muziek in mijn schooljaren, is gebaseerd op jeugdherinneringen en heeft weinig van doen met de 'beste' muziek allertijden. Zo'n lijst maak ik misschien ook nog wel eens een keer.
I will never know myself until I do this on my own
And I will never feel anything else, until my wounds are healed
I will never be anything till I break away from me
I will break away, I'll find myself today
Vandaag weer twee liedjes uit de top 600.
Op 18 Linkin Park met Somewhere I Belong. Van sommige liedjes weet je nog precies waar en wanneer je ze voor het eerst hoorde. In onderhavig geval was ik aan het werk op de kwekerij in een zgn. 'tunnel' toen op de radio de eerste single van het nieuwe album van LP gedraaid werd. Ik had er lang op gewacht en ik was weer meteen verkocht. De inleidende deuntjes zijn sfeerbepalend en de energie druipt er vanaf. De bijbehorende clip is ook ware kunst met de droomwereld en de Dalí-achtige olifantencreaturen.
NB Ik kan het niet genoeg benadrukken: deze lijst weerspiegelt de betekenis van muziek in mijn schooljaren, is gebaseerd op jeugdherinneringen en heeft weinig van doen met de 'beste' muziek allertijden. Zo'n lijst maak ik misschien ook nog wel eens een keer.
I will never know myself until I do this on my own
And I will never feel anything else, until my wounds are healed
I will never be anything till I break away from me
I will break away, I'll find myself today
donderdag 19 april 2007
Afscheid
Vandaag kwam de aankondiging die gedoemd was ooit te komen: Michael Boogerd stopt aan het eind van het seizoen met professioneel wielrennen. Sneller dan verwacht - ik had hem nog minstens een jaar door zien gaan - hangt Nederlands grootste wielrenner van de afgelopen jaren zijn helm aan de wilgen. Hij was mijn lichtend voorbeeld in donkere jaren, hoofdverantwoordelijke voor mijn passie voor het wielrennen. Zonder Boogerd was het Nederlandse wielrennen de afgelopen decennia nagenoeg onzichtbaar geweest. Vaak afgeschreven kwam hij telkens weer boven om te bewijzen dat hij nog steeds de grootste was. En is. En het hele jaar door; klassiekers, grote rondes, voorjaar, najaar. Waar iemand als Armstrong alles op de Tour richtte, was Boogerd vaak het hele jaar goed. Nadeel was dat hij daardoor vaak de eerste plaats misliep en genoegen moest nemen met een podiumplaats.
De overwinning in La Plagne in 2002 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift: 's ochtends al voor de tv, want live-televisie vanaf de start; geen commentaarverbinding en daarom de magische Jean Nelissen ouderwets als commentator, in zijn eigen huis vanuit zijn stoel voor de tv via de telefoon; Boogerd die vroeg de aanval zoekt. Want aanvallen zat in zijn aard. Vrienden gaan zwemmen, maar ik blijf kijken, voorvoelend getuige te zijn van iets groots. Over de hoogste cols gaat hij dansend op de pedalen. Ook als Armstrong in de achtervolging gaat, blijft Bogey op kop en hij wint glansrijk. Met de karakteristieke smile over de finishlijn. Vorig jaar in Morzine heb ik deze Boogerd van dichtbij mogen zien. Ouderwets sterk in de bergen. Als hij niet voor zijn kopman had moeten werken had hij met gemak in de top-10 van de eindrangschikking geëindigd. Deze zomer zal de laatste Tour met Boogerd zijn. Daarna zal er een leegte ontstaan, maar daar wil ik nu nog niet aan denken. Michael, bedankt voor de mooie jaren en maak er een mooie afscheidstournee van het komende half jaar.
Oranje tricot, brede witte lach
Een held in al die jaren
Rabobank, sinds jaar en dag
Kwam nimmer tot bedaren
Lombardije, Gold Race, Bastenaken
het NK en de Tour de France
Altijd een lichtend baken
Op karakter en cadans
Het afscheid nadert met rasse schreden
Want niets is voor de eeuwigheid
Maar de herinneringen zullen leven
Boogerd blijft mijn held, voor altijd
De overwinning in La Plagne in 2002 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift: 's ochtends al voor de tv, want live-televisie vanaf de start; geen commentaarverbinding en daarom de magische Jean Nelissen ouderwets als commentator, in zijn eigen huis vanuit zijn stoel voor de tv via de telefoon; Boogerd die vroeg de aanval zoekt. Want aanvallen zat in zijn aard. Vrienden gaan zwemmen, maar ik blijf kijken, voorvoelend getuige te zijn van iets groots. Over de hoogste cols gaat hij dansend op de pedalen. Ook als Armstrong in de achtervolging gaat, blijft Bogey op kop en hij wint glansrijk. Met de karakteristieke smile over de finishlijn. Vorig jaar in Morzine heb ik deze Boogerd van dichtbij mogen zien. Ouderwets sterk in de bergen. Als hij niet voor zijn kopman had moeten werken had hij met gemak in de top-10 van de eindrangschikking geëindigd. Deze zomer zal de laatste Tour met Boogerd zijn. Daarna zal er een leegte ontstaan, maar daar wil ik nu nog niet aan denken. Michael, bedankt voor de mooie jaren en maak er een mooie afscheidstournee van het komende half jaar.
Oranje tricot, brede witte lach
Een held in al die jaren
Rabobank, sinds jaar en dag
Kwam nimmer tot bedaren
Lombardije, Gold Race, Bastenaken
het NK en de Tour de France
Altijd een lichtend baken
Op karakter en cadans
Het afscheid nadert met rasse schreden
Want niets is voor de eeuwigheid
Maar de herinneringen zullen leven
Boogerd blijft mijn held, voor altijd
woensdag 18 april 2007
PREM in probleemwijk
Gisteren zag ik een aflevering van PREMtime. Normaal heb ik deze schreeuwlelijk niet zo hoog zitten. Hij manifesteert zich nogal gretig als het nationale linkse geweten.
De uitzending van gisteren was echter zowel ontluisterend als verhelderend. Prem bezocht de Utrechtse probleemwijk Overvecht om daar ter plekke de situatie in te schatten. Van fatsoenlijke gesprekken kwam echter weinig terecht door de constante overlast van jeugdige marokkaantjes. Deze ratjes waren niet te beroerd de cameraman van Prem een schop te verkopen, een buurthuisleidster tot huilens toe te beledigen en bovenal bij hoog en laag ontkennen dat zij problemen veroorzaken. Een 11-jarig jochie was zelfs volledig onzichtbaar door een rode sluier en een hoofddoek van dezelfde kleurschakering, daarmee aangevende dat hij tot 'The Bloods' behoorde. In Nederland! Elf jaar! Met zijn vrienden bracht hij zijn dagen door op straat, vechtend met jongens uit andere buurten, 'omdat die stoer doen'... Zodra men gefilmd werd verdwenen de gezichten achter capuchons en waren de krachttermen niet van de lucht. Enkele Marokkaanse studenten probeerden met deze jongetjes in discussie te gaan, maar zoals een van de welwillenden zei: zodra de tv-ploeg weg is vraagt zo'n jochie weer brutaal wie hij wel niet denkt dat hij is om hem terecht te wijzen voor het oog van de camera. Ook een vader werd geconfronteerd met de criminaliteit van zijn koter, maar deze besnorde meneer was zich van geen kwaad bewust: 'Is geen probleem met Mohammed.'
Dit alles is natuurlijk ontluisterend tot op het bot en ik zie het ook somber in wat betreft de toekomst van deze wijk en haar bewoners. Wat mij wel enige hoop bracht, was dat Prem op een gegeven moment uit zijn vel sprong en de jochies verbaal te lijf ging. Hij kon het niet meer aanhoren en liet al zijn principes varen. Het feit dat zo iemand als Prem zelfs zijn oogkleppen afzet biedt enige hoop voor de toekomst. Namelijk als de rest van links Nederland zijn voorbeeld volgt en met hem onderkent dat de problemen (te) groot zijn. Of zoals de hulpverlener zei: 'Het is een halve seconde voor twaalf'. En niet zoals het stereotiepe PvdA-meisje in het filmpje met halfzachte praatjes maar met krachtige daden. Om te voorkomen dat meer mensen in de richting van ultrarechts worden gedreven moet de huidige politieke macht laten zien dat zij bereid zijn maatregelen te nemen. De ouders zijn verantwoordelijk voor het gedrag van hun kinderen en zij dienen dan ook gestraft én getraind te worden. Dus niet alleen straffen (Wilders) of alleen praten (PvdA), nee een combinatie. De cultuur van de probleemgroep dient kritisch onder de loep te worden genomen. Het basisbegrip daarin is de 'eer'. Elke aanpassing aan gezag, elk toegeven van gemaakte fouten is een aantasting van de eer van de man. Zo ontstaat er een afkeer van aanpassing aan de maatschappelijke waarden en ontbreekt eerbied voor gezag. Over de schreef gaande kinderen worden niet gecorrigeerd. Het is van levensbelang om op dit gebied een cultuuromslag te realiseren. Of dit mogelijk is? Ik blijf hoop houden, al word ik vaak geplaagd door sombere toekomstverwachtingen. Als meer mensen zoals Prem gaan beseffen dat de tijd van handen boven het hoofd houden nu echt voorbij lijkt, is een kentering mogelijk.
Kijk hier naar de aflevering van PREMtime van gisteren 17 april.
De uitzending van gisteren was echter zowel ontluisterend als verhelderend. Prem bezocht de Utrechtse probleemwijk Overvecht om daar ter plekke de situatie in te schatten. Van fatsoenlijke gesprekken kwam echter weinig terecht door de constante overlast van jeugdige marokkaantjes. Deze ratjes waren niet te beroerd de cameraman van Prem een schop te verkopen, een buurthuisleidster tot huilens toe te beledigen en bovenal bij hoog en laag ontkennen dat zij problemen veroorzaken. Een 11-jarig jochie was zelfs volledig onzichtbaar door een rode sluier en een hoofddoek van dezelfde kleurschakering, daarmee aangevende dat hij tot 'The Bloods' behoorde. In Nederland! Elf jaar! Met zijn vrienden bracht hij zijn dagen door op straat, vechtend met jongens uit andere buurten, 'omdat die stoer doen'... Zodra men gefilmd werd verdwenen de gezichten achter capuchons en waren de krachttermen niet van de lucht. Enkele Marokkaanse studenten probeerden met deze jongetjes in discussie te gaan, maar zoals een van de welwillenden zei: zodra de tv-ploeg weg is vraagt zo'n jochie weer brutaal wie hij wel niet denkt dat hij is om hem terecht te wijzen voor het oog van de camera. Ook een vader werd geconfronteerd met de criminaliteit van zijn koter, maar deze besnorde meneer was zich van geen kwaad bewust: 'Is geen probleem met Mohammed.'
Dit alles is natuurlijk ontluisterend tot op het bot en ik zie het ook somber in wat betreft de toekomst van deze wijk en haar bewoners. Wat mij wel enige hoop bracht, was dat Prem op een gegeven moment uit zijn vel sprong en de jochies verbaal te lijf ging. Hij kon het niet meer aanhoren en liet al zijn principes varen. Het feit dat zo iemand als Prem zelfs zijn oogkleppen afzet biedt enige hoop voor de toekomst. Namelijk als de rest van links Nederland zijn voorbeeld volgt en met hem onderkent dat de problemen (te) groot zijn. Of zoals de hulpverlener zei: 'Het is een halve seconde voor twaalf'. En niet zoals het stereotiepe PvdA-meisje in het filmpje met halfzachte praatjes maar met krachtige daden. Om te voorkomen dat meer mensen in de richting van ultrarechts worden gedreven moet de huidige politieke macht laten zien dat zij bereid zijn maatregelen te nemen. De ouders zijn verantwoordelijk voor het gedrag van hun kinderen en zij dienen dan ook gestraft én getraind te worden. Dus niet alleen straffen (Wilders) of alleen praten (PvdA), nee een combinatie. De cultuur van de probleemgroep dient kritisch onder de loep te worden genomen. Het basisbegrip daarin is de 'eer'. Elke aanpassing aan gezag, elk toegeven van gemaakte fouten is een aantasting van de eer van de man. Zo ontstaat er een afkeer van aanpassing aan de maatschappelijke waarden en ontbreekt eerbied voor gezag. Over de schreef gaande kinderen worden niet gecorrigeerd. Het is van levensbelang om op dit gebied een cultuuromslag te realiseren. Of dit mogelijk is? Ik blijf hoop houden, al word ik vaak geplaagd door sombere toekomstverwachtingen. Als meer mensen zoals Prem gaan beseffen dat de tijd van handen boven het hoofd houden nu echt voorbij lijkt, is een kentering mogelijk.
Kijk hier naar de aflevering van PREMtime van gisteren 17 april.
zondag 15 april 2007
Muzieksmaak
Op de altijd scherpe weblog geenstijl is dezer dagen een enquête te vinden voor de Nationale irritatie top-100. De lijst is prachtig en o zo herkenbaar. Een van de grootste irritaties is 'mensen met harde muziek uit hun telefoon o.i.d. in het openbaar.' Ik schaar mij bij de mensen die zich enorm ergeren aan asociale pubers en 'negerts' in de trein die zonder enige zichtbare vorm van schaamte hun telefoontje voor de dag halen, deze met een o-wat-ben-ik-een-gangster-blik uit hun ogen op lulhoogte voor zich uit houden en vervolgens ieders gehoor kwellen met hun 'ritmische' hiphopbagger. Tuurlijk wel van een rapper die gezeten heeft en ooit neergeschoten is, anders is het maar een mietje. Zucht. Soms denk ik dat alle pubers door deze hiphopcultuur bedorven worden en dat is een sombere gedachte. Eens in de zoveel tijd breekt er echter een straaltje zonlicht door de donkere wolken heen en stuit ik op een kerel die zich weet te onttrekken aan de druk van de massa en bij wie goede muziek uit zijn witte iPodoordopjes klinkt. Vorige week zat er namelijk een jongen tegenover me die muziek aan had staan die me bekend voorkwam. Ik kreeg meteen een positieve prikkel zonder meteen te bergijpen welke muziek het nu was. Na een tijdje kon ik het thuisbrengen: het waren de klanken van 'I want to hold your hand' van The Beatles. Ik keek deze jongen dankbaar aan. Gelukkig bestaan ze dus nog: jongeren die naar The Beatles luisteren. Zeldzaam zijn ze en zeldzamer zullen ze worden, maar uitgestorven zijn ze nog niet.
Ik stapte iets opgewekter de trein uit dan ik toen ik instapte.
woensdag 11 april 2007
Top 600: (19) Alien Ant Farm - Attitude
Toen Alien Ant Farm enkele jaren geleden een zwaar auto-ongeluk kreeg en de bandleden ternauwernood aan de dood ontsnapten, was het voorlopig over met muziek maken. Dat was jammer, omdat de Amerikanen met de plaat ANThology een interessant album hadden afgeleverd. De Jacksoncover 'Smooth Criminal' was aardig, maar de albumtracks bleken verrassend ingenieuze teksten te bevatten. 'Stranded' bijv. stond vol met woorden die op de een of andere manier met zee, of water te maken hadden. Attitude is het rustigste lied van het album. De melodie is treurig en de tekst verhaalt van een gestrande relatie. Ook hier is de bridge weer het mooiste gedeelte van het nummer. (Het valt me op dat ik zeer vaak de bridge het mooiste gedeelte van een liedje vindt. Slaan deze gedeeltes een brug van het lied naar mijzelf, of praat ik nu als Brugman?) Het is jammer dat Alien Ant Farm tegenwoordig weinig meer van zich laat horen, maar met 'Attitude' hebben ze in ieder geval een topnotering in mijn lijst verdiend.
All this time, we heard alarms
Come to find, we fell apart
This whole thing has crashed down, crashed down
All this time, we heard alarms
Come to find, we fell apart
This whole thing has crashed down, crashed down
Top 600: (20) Blink 182 - Cacophony
Zoals ik eerder meldde komt Blink 182 het vaakst voor in de lijst. Cacophony is een vroege track van het album 'Cheshire Cat'. Op dat album staan voornamelijk jokesongs, maar dit lied wijst al vooruit naar de latere periode van serieuzere nummers. Alhoewel de tekst nog betrekking heeft op jeugdperikelen is de thematiek niet beperkt tot gevoelens van jonge mensen. Muzikaal is het lied schitterend opgebouwd, met het terugkerende gitaarloopje, afgewisseld met de geluidsexplosies. Als de luisteraar weer het gitaarloopje verwacht, breekt de hel los en in een overdonderende waterval van geluid (vgl. de titel) vangt het mooiste gedeelte van het lied aan.
I think of all the things I'd say to you if I had the chance again
I think of all the things I'd scream
But I think it's for the best
That you and I just don't connect and
Things are never quite what they seem
I think of all the things I'd say to you if I had the chance again
I think of all the things I'd scream
But I think it's for the best
That you and I just don't connect and
Things are never quite what they seem
Top 600: (21) Linkin Park - Papercut
Bekijk de clip
Ik ga even wat tempo aanbrengen in de top-25 van mijn jeugd. Daarom vandaag drie liedjes.
Op nummer 21 vinden we Linkin Park met Papercut. Toen Linkin Park doorbrak in Nederland was mijn interesse meteen gewekt. Het was dus toch mogelijk om een rockband hoog in de hitlijsten te zien staan in plaats van alle 'feel good'-rommel. Linkin Park sprak mij aan met hun donkere teksten en rauwe geluid. Teksten die de dagelijkse shit van het leven uitstekend beschrijven. 'Papercut' gaat over het paranoïde gevoel dat je niks en niemand kunt vertrouwen, kenmerkend voor gevoelens in de puberteit. De bridge is het mooiste gedeelte van het lied.
The sun goes down
I feel the light betray me
Ik ga even wat tempo aanbrengen in de top-25 van mijn jeugd. Daarom vandaag drie liedjes.
Op nummer 21 vinden we Linkin Park met Papercut. Toen Linkin Park doorbrak in Nederland was mijn interesse meteen gewekt. Het was dus toch mogelijk om een rockband hoog in de hitlijsten te zien staan in plaats van alle 'feel good'-rommel. Linkin Park sprak mij aan met hun donkere teksten en rauwe geluid. Teksten die de dagelijkse shit van het leven uitstekend beschrijven. 'Papercut' gaat over het paranoïde gevoel dat je niks en niemand kunt vertrouwen, kenmerkend voor gevoelens in de puberteit. De bridge is het mooiste gedeelte van het lied.
The sun goes down
I feel the light betray me
maandag 9 april 2007
dinsdag 3 april 2007
SP
Ik moet even mijn gal spuien over de SP. Ik verbaas me steeds weer over de enorme opkomst van deze partij en wat ze doen met de nieuw verworven status. Of wat ze niet doen kan ik beter zeggen. Na de enorme verkiezingswinst bij de Tweede Kamerverkiezingen leek het erop dat de SP in de coalitie terecht zou gaan komen. Ik betwijfelde dit ten zeerste - en terecht, zo bleek. De SP bestaat namelijk bij de gratie van het tegengeluid. Flink oppositie voeren - en op de man spelen wordt daarbij niet geschuwd, Balkenende kan dit beamen - gaat de partij goed af. Het beleid stelselmatig bekritiseren is het dogma van de partij, maar wanneer er zelf beleid gemaakt moet worden is de SP als een haas verdwenen. Het is onderhand een cliché aan het worden, maar het wordt keer op keer bewezen. Zo ook weer na de verkiezingen. Al na luttele dagen had Marijnissen zijn boeltje gepakt. En dan nog quasi-beteuterd betogen dat je weggestuurd bent, daar trap ik niet meer in, Jan. Kiezersbedrog, noem ik het. Ook bij de verkiezingen voor de Provinciale Staten won de SP terrein en wederom komt de partij bijna nergens in het bestuur. Met de SP valt niet te onderhandelen, laat staan regeren. Stijf vasthouden aan de eigen (onmogelijke) plannen zonder compromissen te willen sluiten, zo werkt de politiek niet. Nu brak mijn SP-klomp weer eens toen ik las dat ook Marijnissen tegen het dubbele paspoort is. Tijdens de verkiezingen schreef ik ergens dat de SP geen haar beter was dan de PVV, dat beiden populistische partijen zijn die inspelen op de onderbuikgevoelens van de kiezer en dat wordt nu weer bewezen. Dat de partij deze kiezer vervolgens keer op keer verloochent en de schuld in andermans schoenen probeert te schuiven is nog stuitender.
maandag 2 april 2007
De mooiste boeken
We leven in een tijd van lijstjes en als lijstjesfetisjist kan ik daar alleen maar blij mee zijn. Als literatuurliefhebber lijkt het me daarom leuk om eens een top-5 van gelezen literatuur te publiceren. Of eigenlijk twee keer een top-5, een van Nederlandstalige en een van niet-Nederlandstalige literatuur. De lijst is natuurlijk een momentopname en wordt meer bepaald door wat ik nog niet gelezen heb dan door wat al wel als leesvoer heeft gediend.
Nederlandstalig
[1] Harry Mulisch - Archibald Strohalm
[2] A.F.Th. van der Heijden - De gevarendriehoek
[3] W.F. Hermans - Nooit meer slapen
[4] Herman Brusselmans - De man die werk vond
[5] Nescio - De uitvreter/Dichtertje/Titaantjes
Toelichting:
1 - Een magistraal debuut. Speels, rijk aan beelden en ideeën. Sleurde me mee als geen ander boek.
2 - Beste deel uit de schitterende cyclus 'De tandeloze tijd'. Een jeugd in Brabant meeslepend verteld.
3 - Geen optimistische noot te vinden in dit boek. Wekte daarmee definitief mijn interesse voor literatuur op de middelbare school.
4 - Een roman die tegelijk ontzettend grappig en pijnlijk tragisch is, is een groot kunstwerk.
5 - Onsterfelijke verhalen vol van melancholie en berusting in de menselijke nietigheid.
niet-Nederlandstalig
[1] L.N. Tolstoj - Oorlog en vrede
[2] James Joyce - Portrait of the Artist as a Young Man
[3] Javier Marías - Een hart zo blank
[4] Jorge Luis Borges - Ficciones
[5] Italo Calvino - Marcovaldo
Toelichting
1 - Het grote realistische meesterwerk. Verplicht voor iedereen. Levendige personages en interessante geschiedfilosofische uitweidingen.
2 - Ontroerende Bildungsroman. Vol van poëticale ideeën en diepzinnige dialogen.
3 - Meesterlijke verteller die in een 'trage, cerebrale stijl' (Steenmeijer) de wereld analyseert.
4 - Grootse schrijver met een postmoderne verhalenbundel avant la lettre. Verrassend, erudiet, spannend.
5 - Korte, treffende verhalen over de mens in de moderne stad. Met Eco de beste Italiaanse schrijver.
Nederlandstalig
[1] Harry Mulisch - Archibald Strohalm
[2] A.F.Th. van der Heijden - De gevarendriehoek
[3] W.F. Hermans - Nooit meer slapen
[4] Herman Brusselmans - De man die werk vond
[5] Nescio - De uitvreter/Dichtertje/Titaantjes
Toelichting:
1 - Een magistraal debuut. Speels, rijk aan beelden en ideeën. Sleurde me mee als geen ander boek.
2 - Beste deel uit de schitterende cyclus 'De tandeloze tijd'. Een jeugd in Brabant meeslepend verteld.
3 - Geen optimistische noot te vinden in dit boek. Wekte daarmee definitief mijn interesse voor literatuur op de middelbare school.
4 - Een roman die tegelijk ontzettend grappig en pijnlijk tragisch is, is een groot kunstwerk.
5 - Onsterfelijke verhalen vol van melancholie en berusting in de menselijke nietigheid.
niet-Nederlandstalig
[1] L.N. Tolstoj - Oorlog en vrede
[2] James Joyce - Portrait of the Artist as a Young Man
[3] Javier Marías - Een hart zo blank
[4] Jorge Luis Borges - Ficciones
[5] Italo Calvino - Marcovaldo
Toelichting
1 - Het grote realistische meesterwerk. Verplicht voor iedereen. Levendige personages en interessante geschiedfilosofische uitweidingen.
2 - Ontroerende Bildungsroman. Vol van poëticale ideeën en diepzinnige dialogen.
3 - Meesterlijke verteller die in een 'trage, cerebrale stijl' (Steenmeijer) de wereld analyseert.
4 - Grootse schrijver met een postmoderne verhalenbundel avant la lettre. Verrassend, erudiet, spannend.
5 - Korte, treffende verhalen over de mens in de moderne stad. Met Eco de beste Italiaanse schrijver.
zondag 1 april 2007
Van Bok naar Arjen
Vandaag werd voorafgaand aan de wedstrijd Sparta Rotterdam - SC Heerenveen de Bok de Korver-tribune geopend. De Korver was een van de eerste sportidolen uit de Nederlandse geschiedenis. Hij was de Arjen Robben van het begin van de twintigste eeuw. Deze vergelijking is een mooie aanzet voor een bespiegeling over de ontwikkeling van het spel en de spelers.Johannes Marius 'Bok' de Korver werd geboren op 27 januari 1883. Hij speelde van 1902 tot 1923 voor Sparta en werd vijf keer landskampioen met de Rotterdamse club. Hij nam deel aan de Olympische Spelen van 1908 en 1912 en won beide keren de bronzen medaille. Zijn voetbalprestaties zijn al indrukwekkend, maar de verhalen over zijn karakter zijn zowel bizar als ontroerend. Wat vertelt de overlevering namelijk over De Korver? Twee dingen: Hij heeft in zijn gehele carrière nooit ook maar één overtreding gemaakt en trainen deed hij nooit omdat hij dat onsportief vond ten opzichte van de tegenstander!!
Met dit in het achterhoofd moet ik treurig vaststellen dat De Korver tegenwoordig geen gelijke meer kent. Integendeel. Arjen Robben profileert zich voornamelijk als een bedrieger met de vallende ziekte. Zijn schwalbes zijn onlosmakelijk verbonden met de voetballer Robben en dat is jammer. Van onsportiviteit jegens de tegenstander ligt Robben niet wakker, en met hem alle hedendaagse voetballers. Bok de Korver is dit jaar 50 jaar dood. Zijn naam en zijn verhaal mogen echter niet vergeten worden. Bij elke speler die in de toekomst een schwalbe maakt stijgt het aanzien van De Korver weer een stukje meer...
Abonneren op:
Posts (Atom)