SP

Ik moet even mijn gal spuien over de SP. Ik verbaas me steeds weer over de enorme opkomst van deze partij en wat ze doen met de nieuw verworven status. Of wat ze niet doen kan ik beter zeggen. Na de enorme verkiezingswinst bij de Tweede Kamerverkiezingen leek het erop dat de SP in de coalitie terecht zou gaan komen. Ik betwijfelde dit ten zeerste - en terecht, zo bleek. De SP bestaat namelijk bij de gratie van het tegengeluid. Flink oppositie voeren - en op de man spelen wordt daarbij niet geschuwd, Balkenende kan dit beamen - gaat de partij goed af. Het beleid stelselmatig bekritiseren is het dogma van de partij, maar wanneer er zelf beleid gemaakt moet worden is de SP als een haas verdwenen. Het is onderhand een cliché aan het worden, maar het wordt keer op keer bewezen. Zo ook weer na de verkiezingen. Al na luttele dagen had Marijnissen zijn boeltje gepakt. En dan nog quasi-beteuterd betogen dat je weggestuurd bent, daar trap ik niet meer in, Jan. Kiezersbedrog, noem ik het. Ook bij de verkiezingen voor de Provinciale Staten won de SP terrein en wederom komt de partij bijna nergens in het bestuur. Met de SP valt niet te onderhandelen, laat staan regeren. Stijf vasthouden aan de eigen (onmogelijke) plannen zonder compromissen te willen sluiten, zo werkt de politiek niet. Nu brak mijn SP-klomp weer eens toen ik las dat ook Marijnissen tegen het dubbele paspoort is. Tijdens de verkiezingen schreef ik ergens dat de SP geen haar beter was dan de PVV, dat beiden populistische partijen zijn die inspelen op de onderbuikgevoelens van de kiezer en dat wordt nu weer bewezen. Dat de partij deze kiezer vervolgens keer op keer verloochent en de schuld in andermans schoenen probeert te schuiven is nog stuitender.