Al van jongs af aan ben ik fan van lotingen. Ik knutselde als jongen zelf met papier en schaar lootjes in elkaar om lotingen te verrichten voor zelfbedachte landen- én clubtoernooien. Grote voordeel was dat ik nadien ook zelf de uitslagen naar eigen inzicht kon invullen.
Lotingen creëren iets uit niets. Eerst is er niks, dat wil zeggen: alleen losse materie, namen zonder structuur, zonder verband. Met een paar simpele handelingen wordt er iets geschapen, ontstaan verbindingen, ontstaat realiteit. Wij leven in een onophoudelijk nu, maar een loting maakt de toekomst opeens zichtbaar, tastbaar. Het is een magische handeling.
Het mooiste moment van een loting is kort voor het daadwerkelijk begint, als de ballen de bakken in gaan. Alles is nog mogelijk, maagdelijk, en hoop en vrees zijn de twee polen waartussen de hoogspanning vonkt. Als het eerste papiertje uit het eerste balletje is gekomen, is er iets onomkeerbaars in gang gezet.
Gek genoeg heb ik nauwelijks herinneringen aan EK- en WK-lotingen uit het verleden. Heb ik er wel op tv gezien; werden ze wel live uitgezonden? De loting voor het WK van 2006 moet op een vrijdag in 2005 hebben plaatsgevonden, want ik weet nog dat ik moest zaalvoetballen en er bij het inschieten iemand de zaal binnenkwam die opgewonden riep dat we met Argentinië, Servië & Montenegro en Ivoorkust loodzwaar hadden geloot.
Ik lees nu dat de lotingen praktisch altijd op een vrijdagavond in december zijn verricht. Dat verklaart een boel. Vrijdagavond, dat was altijd óf zelf voetballen, óf naar het stadion. En meteen herinner ik me weer iets: de loting voor Euro 2012, december 2011. In de bus naar Tilburg, Willem II-uit. Op diverse 'smartphones' werd de loting gevolgd. Denemarken! Dat is te doen... Portugal! De moeilijkste uit pot 3... Als Duitsland er nu maar niet bij komt... Duitsland, ja hoor!
Deze week zond het Sportjournaal een schitterende compilatie uit van eerdere lotingen, toen het gesjoemel niet van de lucht was. Een nog jonge Joseph Blatter die bij de loting voor het WK '82 met de microfoons open schaamteloos sommeert een balletje terug te stoppen omdat de gelote openingswedstrijd de FIFA niet bevalt. Sophia Loren die bij de loting voor het WK '90 met twee handen in de ballenbak roert met het tempo van een jarige job die vol weerzin en walging haar cadeau uit een ludiek bedoelde pot drab moet vissen.
Dit jaar ging ik het dan eindelijk meemaken. Lege agenda, geen plannen 's avonds. De uitzending begon dan wel al om half vijf, maar de daadwerkelijke loting zou pas tegen zessen aanvangen, zodat ik niet eens eerder weg hoefde van het werk. Bovendien had VI.nl deze week een programmaatje waarmee je zelf alvast de loting kon verrichten. We werden weer kind. Ik lootte Nederland bij België. Dat beloofde weinig goeds, men verricht zulke magische handelingen nooit ongestraft.
Maar toen besloot een levensmoe persoon het loten niet langer af te wachten en voor de trein te springen, ergens tussen Gouda en Utrecht. Terwijl in Brazilië de landen over de groepen werden verdeeld, stond ik weg te waaien op een kil station. Eenmaal thuis - de show was net afgesloten - vond ik op YouTube de registratie al terug: een uitzending van de Russische Sport 1 (Cпорт 1). Onderin verscheen ogenschijnlijk dubieuze reclame, maar volgens Google Translate viel het mee: 'een ruime keuze aan banden en velgen.'
Nederland kwam bij Spanje in de groep. De Russische commentatoren leken zich te verkneukelen. Rusland zelf kwam als 32ste en laatste land uit het balletje. Het belandde zo bij België in de poule. Conclusie: als ik wel gewoon via de NOS had kunnen kijken, was nu niet Rusland maar Nederland bij België ingedeeld geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten