38 graden? Kerstmuziek!

Kerstmis nadert en buiten giert de wind om het huis en slaat de regen tegen de ruiten. Op zeker krijgen we geen witte Kerst dit jaar, en dat terwijl de Kerstvakantie wat mij betreft inmiddels de enige periode in het jaar is dat het buiten even wit mag zijn. Straks in februari zal het wel weer gaan sneeuwen, als we weer met de trein naar ons werk moeten.

De witte Kerst is sowieso eerder uitzondering dan regel; ik schreef er eerder al eens over. Zes telde het KNMI er in de twintigste eeuw. Deze eeuw staat de teller op twee: 2009 en 2010, toen het vooral in de aanloop naar Kerstmis gigantisch sneeuwde. Voor het eerst in honderd jaar twee jaar achtereen een witte Kerst, zeer uitzonderlijk dus. Ik herinner me ze beide nog als de dag van gisteren. Beide keren deed ik een verwoede poging thuis te geraken vanuit België.

Vooral die eerste keer was een ware helletocht. De ene trein nog stampvoller dan de andere. De gezichten van de mensen, ik zie ze nog haarscherp voor me. Wonderlijk. Vreemd genoeg krijgt die barre tocht, hoe verder hij weg komt te liggen in het verleden, meer en meer de trekken van een episch avontuur, terwijl ik op de bewuste avond zelf toch vooral ongerust, oncomfortabel en regelmatig de wanhoop nabij was. Maar aan het eind was daar het ouderhuis: licht, warmte, geborgenheid. De herinnering aan de ontberingen onderweg slijt, door de goede afloop beklijft vooral het verhaal.

In de evergreens die dezer dagen weer uit de boxen schallen is de witte Kerst een kernthema. Om te beginnen natuurlijk in Bing Crosby's onsterfelijke 'White Christmas', waarin de besneeuwde wereld in de context van de zoektocht naar de verloren tijd wordt bezongen:

I'm dreaming of a white Christmas
Just like the ones we used to know.

Sneeuw, een witte Kerst, ze figureren vaak als het afwezige, als verlangen, in de tijd (herinnering) dan wel in ruimte (het sneeuwt niet).

Dana's tranentrekker 'It's gonna be a cold, cold, Christmas':

According to the radio
Warmer weather's on the way
The chances are we won't be getting snow.

Queens 'Thank God It's Christmas':

Let's hope the snow will
Make this Christmas right.

Voorts in de klassieker 'Holly Jolly Christmas' - een heerlijke versie staat op Sufjan Stevens deeltje IX -:

Have a holly jolly Christmas
It's the best time of the year
Well, I don't know if there'll be snow
But have a cup of cheer.

En Slade's 'Merry Christmas Everybody': 'Are you hoping that the snow will start to fall?' Dat kunnen we dan maar beter niet doen, want als we met ons sleetje op onze bek gaan zijn we de pisang: 'When you land on your head then you've been slayed.' Ook in de recente aanwinsten is het een terugkerend motief. In Coldplays niet onaardige 'Christmas Lights' bijvoorbeeld:

Still waiting for the snow to fall
Doesn't really feel like Christmas at all.

En Marco Borsato heeft ook een kerstplaat gemaakt, heel inventief 'Kerstmis' getiteld:

He hééé
Hoeehuuuuhh
Hoeehuuuuhh
Het is kerstfeest!
Hoeehuuuuhh
Het is kerstfeest!

Dankjewel, Marco, voor deze als altijd weer bijzonder waardevolle bijdrage. Lul.

En als er dan wel sneeuw ligt, als het dan inderdaad sneeuwt met Kerstmis? Dan blijkt het opeens helegaar zo leuk niet meer. Het mooiste voorbeeld is 'Let It Snow! Let It Snow! Let It Snow!', bijvoorbeeld in de versie van Andy Williams. Dit lied ga ik steeds mooier vinden, het is precies raak:

The weather outside is frightful
But the fire is so delightful
And since we've no place to go
Let is snow! Let it snow! Let it snow!

It doesn't show signs of stopping
And I've bought some corn for popping
The lights are turned way down low
Let It Snow! Let It Snow! Let It Snow!

Dat is zeer scherp gezien. Als het dan eenmaal sneeuwt, dan kunnen we maar beter lekker binnen zitten. Toch blijkt dat 'The weather outside is frightful' een bijzondere betekenis te hebben. Het nummer is in 1945 namelijk geschreven in juli, op een van de heetste dagen van het jaar! Dat wil zeggen: all over the internets staat juli, maar Philip Furia en Michael Lasser noemen in hun America's Songs: The Stories Behind the Songs of Broadway, Hollywood and Tin Pan Ally (2006) augustus:

'One very hot day in August 1945, waiting at a red light at the corner of Hollywood and Vine, Sammy Cahn said: "Why don't we go to the beach?" Jule Styne replied, "Why don't we write a winter song?" They drove the few blocks to the Morris Music Company where Cahn used a spare typewriter to write a dummy lyric and Styne sat at a nearby desk jotting notes on paper. Later, at Styne's house, they polished up what would be their newest hit.' (p. 208-209)

Zo werkt dat dus. De warmste Kerstmis hadden we in 1974, met 12 graden op beide dagen. Dit jaar lijkt het niet veel kouder te worden, dus ik denk dat ik maar eens The Next Big Kersthit ga neerpennen dit jaar. Met Marco Borsato als referentiepunt is falen uitgesloten.