14. Zeven muzikale hoogtepunten van gelukzalige najaarssomberheid
Verregend, op een miezerigen morgen,
Domweg gelukkig...
1) Zaterdagmiddag. Still Crazy After All These Years staat op. Ik staar gedachteloos naar buiten. De lucht is ongekleurd, regen slaat eentonig maar zachtmoedig tegen het raam. De eerste klanken van '50 Ways to Leave Your Lover': Steve Gadd op drums, het mooiste intro ooit. En dan gaat Paul diep: 'The problem is all inside your head, she said to me...'
Paul Simon - 50 Ways to Leave Your Lover
2) Oktober, vroeg in de avond maar al volledig donker. Onderweg naar huis, de laan naar het station is verlaten. Een regenbui. De straatstenen glimmen in het licht van de straatlampen. In mijn oren lamenteert Tyler Ramsey: 'I wish that I could say that it's never gonna rain no more.' Ik versnel mijn pas. Bijna thuis.
Tyler Ramsey - Stay Gone
3) De zondagavond. Eigenlijk al geen weekend meer. Bruce Springsteen, man van muziek van verwachtingen, van opgewondenheid, van springen door de kamer. Maar niet op zondagavond. Dan is er Nebraska, die merkwaardige plaat. Kaal, ongepolijst, stemmig. Een blik op de album cover: het desolate landschap, het laagje sneeuw op de motorkap. En Bruce komt de kamer binnen: 'My name is Joe Roberts, I work for the state.'
Bruce Springsteen - Highway Patrolman
4) November, vorst Herfst zwaait de scepter. De avond valt om kwart over vier, regen beukt op de ruiten van de voortrazende intercity. Het dreunende ritme van Arcade Fire's 'Ready to Start' houdt moeiteloos gelijke tred: 'If the businessmen drink my blood / Like the kids in art school said they would.'
Arcade Fire - Ready to Start
5) December neemt het stokje over. De regen verhuist gelijkmoedig mee. Het niemandsland tussen Dordrecht en Breda. Buiten valt niets te onderscheiden, alsof de trein eeuwig moet blijven voortgaan door de nacht. De piano in de tintinnabuli van Arvo Pärt is een betrouwbare reisgenoot. De eeuwigheid...
Arvo Pärt - Spiegel im Spiegel
6) Nijmegen, de laatste stoptrein. Waterkoud. Ik zit, ik wacht, ik huiver. De coupé is verder leeg. Maar ik ben niet alleen: de ijle klanken van Sufjan Stevens' 'The Owl and the Tanager' vullen de ruimte, bezetten het donker, kruipen de nacht in: 'The owl and the tanager said, one waits until the hour is dead.'
Sufjan Stevens - The Owl and the Tanager
7) Het jaar geeft bijna af, de regen is verdwenen. Dikke mist, de gebouwen verschuilen zich, alles is roerloosheid. Taking Back Sunday, akoestisch. 'The months, they don't matter, it's the days I can't take, when the hours move to minutes and I'm seconds away.' De muziek baant zich voorzichtig een weg. En gaat dan op 3:05 een heuveltje over. We zijn er bijna.
Taking Back Sunday - New American Classic
Geen opmerkingen:
Een reactie posten