Vandaag is het 11 jaar na 11 september en nog steeds vind ik het uitermate schokkend om de beelden te zien van de vliegtuigen die de WTC-torens in vliegen. Dat zal nooit wennen.
Nine eleven is toch meer en meer het dramatische kantelpunt naar de wereld van vandaag gebleken. Ik zat in mijn zestiende levensjaar, de politiek was een bezadigd en kleurloos bastion, de nabije toekomst zou niet significant verschillen van het heden.
En ineens was alles anders.
De voorspoedige en zorgeloze jaren negentig die op het ontdooien van de koude oorlog waren gevolgd werden toen in één klap - of in twee klappen dus - ingeruild voor een nieuw tijdperk van angst, stress en crisis.
Veiligheid werd het bepalende thema in de internationale en nationale politiek. Nog in 2010 werd dit onderwerp door de kiezer aangewezen als belangrijkste thema, vóór traditionele items als zorg, onderwijs en werk.
Toch lijkt die obsessie met veiligheid en criminaliteit, waar natuurlijk het terrorismespook als een constante dreiging omheen waarde, anno 2012 ineens naar de achtergrond gedrongen. De financiële crisis heeft de aandacht verlegd naar economie en de EU. De PVV van Wilders is daar het sprekende voorbeeld van. Immigratie en islam en werden in rap tempo ingeruild voor Europa en de euro. Is Fortuyn dan toch dood?
Hoe dan ook, de Goddelijke Kale zou wel eens heel rap gereanimeerd kunnen worden als Xander Pechtold zijn zin krijgt en Paars III er binnenkort uitrolt. Want al worden in het collectieve geheugen de puinhopen van Paars vooral geassocieerd met de ontspoorde multiculturele samenleving - die in later jaren altijd weer de spil van het thema veiligheid bleek -, de ware puinhopen waren de vermarkting en privatisering van de collectieve sector, het onderwijs en de zorg. De enige partijen die daar vandaag de dag nog tegen strijden zijn de SP en de PVV, en in mindere mate de christelijke partijen.
De SP is in twee weken echter door de VARA vakkundig ontmanteld, omgekeerd evenredig aan het tempo waarmee Samsom naar de macht is gepiloteerd. En de PVV, die heeft zichzelf ontmanteld, door bewezen incompetentie.
Wat 11 jaar geleden in ieder geval nog wel beter was, was dat die nare blaag van een Sywert van Lienden (of 'Van der Linden', aldus Pechtold) nog geen talking head was. Te pas maar vooral te onpas duikt Seabert op met proefballonnen waarbij die van Hilbrand Nawijn nog visionaire ideeën waren.
De 'stembreker' is zijn laatste schot hagel, dat hij bij DWDD uitentreuren mag komen promoten. Verdeel met een aantal personen in overleg jullie stemmen over meerdere partijen om zo de coalitievorming te beïnvloeden, dat is zo'n beetje de achterliggende gedachte.
Mathematisch is dat echter een krankzinnig concept, zo werd reeds dezelfde dag nog aangetoond door zo'n pienter 'wiskundemeisje'. Die zijn echter veel te bescheiden en timide om uitgenodigd te worden, en dus mocht onze schoolverlater de volgende dag weer aanschuiven om met moeilijke bril heel bestudeerd vanaf zijn laptop hoge rechter te spelen in het tribunaal genaamd 'Meet DWDD'.
Eerder wilde hij al als een soort geweldloze putschist infiltreren in de grote partijen om die te verjongen. Zijn 'G500' heeft een tienpuntenplan om die revolutie in te vullen. Daarin komt het woord 'veiligheid' niet voor.
Morgen is er de dankbare taak van de gang naar de stembus. Voor het eerst in deze eeuw stemmen we dan dus in meerderheid met het thema veiligheid niet meer als belangwekkendste onderwerp.
Sywert is daarmee de verpersoonlijking van het zojuist begonnen post-9/11-tijdperk.
Ik hoor daar niet meer bij. Ik was te jong in de jaren negentig om een kind van die periode te zijn. En ik ben nu te oud om een kind van dit nieuwe tijdperk te zijn.
Ik ben een kind van 9/11. En dat zal ik altijd blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten