Portugal-Spanje 0-0; strafschoppen: 2-4
De eerste halve finale is een burenruzie. Hopelijk is die topografisch bepaalde rivaliteit de vonk die beide ploegen doet ontbranden, want laten we eerlijk zijn: Portugal en zeker Spanje hebben de kijker dit toernooi nog niet echt kunnen bekoren. De enige persoon in Donetsk die agressie opwekt is voorlopig echter Frank Snoeks. Snoeks meldt niet of de scheidsrechter een juiste beslissing heeft genomen of een onjuiste, nee, hij stelt zich letterlijk als de paus boven het gebeuren: 'Hij heeft mijn zegen', preekt Frank.
Op het veld gebeurt teleurstellend weinig, de spelers zijn veel te lief voor elkaar. Zelfs als Sergio Ramos obstructie pleegt op C. Ronaldo denk je als kijker niet aan een bewuste overtreding: Ramos wilde gewoon knuffelen met Ronaldette.
Snoeks meldt na rust geestdriftig dat C. zijn kapsel NIET heeft aangepast, maar zelfs dat ziet hij verkeerd: het model is nog wel hetzelfde, maar het haar is nu de andere kant op gekamd.
We hebben ruim de tijd om dit te constateren, want Spanje speelt weer het inmiddels vertrouwde
Het sensationeelste moment van de wedstrijd is het bericht dat Bert van Marwijk stopt als bondscoach. Het wordt onderin beeld weergegeven in de wedstrijd-lay-out. Jammer dat de NOS dan niet doorpakt door er meteen een wissel van te maken: 'out: Bert van Marwijk'; 'in: Aad de Mos'.
Portugal en Spanje gaan via penalty's uitmaken wie er naar Kiev mag. Je verwacht bijna dat de Spanjaarden in paniek zullen raken als ze erachter komen dat ze de strafschoppen niet mogen overtikken maar rechtstreeks op doel moeten schieten. Xabi Alonso mist daadwerkelijk, maar daarna zijn het juist de Portugezen die in paniek raken. Dat Bruno Alves gaat missen zie je al van kilometers aankomen. Eerst loopt hij al te vroeg naar de stip, zodat hij al een walk of shame moet maken voor hij überhaupt heeft kunnen schieten. De doodsangst op het gezicht doet de rest. Spanje weer naar de finale.
DONDERDAG 28 JUNI
Duitsland-Italië 1-2
De tweede halve finale is misschien wel de 'echte' finale. Duitsland en Italië zijn immers de twee ploegen die zich het positiefst hebben onderscheiden de voorbije twee weken.
Duitsland is vanavond in Warschau de grote favoriet, maar Italië lijkt ineens de lieveling van de neutrale kijker te zijn geworden, met Pirlo als collectieve knuffelbeer. Zelfs Dijkshoorn wijdt in VI een van idolatrie druipende column aan de spelverdeler. Dat geeft mij als erkende Italië- en Pirlo-fan een beetje een dubbel gevoel. Ik ben gewend alleen te staan in mijn voorliefde voor het Italiaanse nationale team. Italianen zijn naaiballen, geniepige smeerlapjes, hanige mazzelpikken, dat is in de regel de communis opinio. Dat men nu - wellicht ingegeven door de egoïstische vedetteneigingen van de Oranje-spelers - eindelijk de passie en de eendracht van het collectief en de brille van Pirlo onderkent is mooi, maar tegelijk voelt het alsof je ook iets verliest. Een beetje wat een fan van een obscuur bandje moet voelen die na jaren dedicated te zijn geweest met lede ogen moet aanzien dat zijn band ineens doorbreekt naar het grote publiek, waarop allerlei idioten menen dat ze een nieuwe band hebben ontdekt.
Maar ik dwaal af.
Yogi Löw is na zijn overmoedige gewissel met basisspelers tegen Griekenland op zijn schreden teruggekeerd: Gomez en Podolski mogen weer meedoen.
Aan de andere kant staat Balotelli er weer in. Tegen Engeland had hij wat pech, maar vanavond wordt zijn avond. Na twintig minuten staat hij op de juiste plek om de voorzet van Cassano, die Hummels slim aftroeft, in te koppen. Een kwartier later gaat hij alleen op Neuer af na een briljante pass van Montolivo. Het TIA-momentje tegen Spanje flitst door zijn gedachten. Dat nooit meer. Een kanonskogel slaat in achter de verbouwereerde Neuer: 0-2!
TIA of geen TIA, de kolder in de kop is bij Mario Balotelli van chronische aard. Hij trekt zijn shirt uit en imiteert een gorilla. Niet omdat-ie zwart is hè, dat spreekt voor zich. Het valt trouwens nogal tegen wat hij laat zien. De verhoudingen zijn zoek, de pectorals heeft hij veronachtzaamd ten opzichte van de armspieren.
Het mooiste is dat Balotelli ook nog als een standbeeld blijft staan als zijn uitzinnige teamgenoten hem bespringen, zodat zijn ogen bijna uit de kassen vliegen wanneer Marchisio hem heeft bereikt.
Alleen Prandelli lijkt niet heel blij. Hij denkt waarschijnlijk dan ook: 'Mannaggia!, kan ik vannacht wéér dat hele klote-eind naar dat klooster lopen!'
Balotelli heeft geel gehad voor zijn striptease en Prandelli haalt hem na rust wijselijk naar de kant, Mario is immers nog gekker dan Guidetti. Maar ook nu is Italië nog niet veilig, want ook als wisselspeler kun je nog geel krijgen.
Duitsland is inmiddels niet bij machte nog iets terug te doen. De 1-2 van Özil valt pas diep in blessuretijd. Balotelli ziet het plots niet meer zitten. Of hij baalt gewoon dat hij niet meer als enige op het wedstrijdformulier staat. De gelijkmaker valt echter niet meer, en ook het tweede geel voor Balotelli blijft uit. Italië naar de finale!
ZONDAG 1 JULI
Spanje-Italië 4-0
Finale in Kiev, Spanje tegen Italië, poule C was dus de werkelijke poule des doods. Het ligt in de lijn van het toernooiverloop dat Italië gaat winnen, de Italianen zitten in een flow terwijl de Spanjaarden zich toch meer een weg naar de finale hebben geploeterd.
Je weet het echter nooit met die irritante Iberiërs. Ik heb in ieder geval mijn Italië-shirtje weer aan. Forza!
De finale kijk ik in Oostenrijk, in de stube van een gasthof, met verder nog vijf oude Duitsers. De tv geeft korrelig beeld en is afgestemd op de ZDF. De omroep heeft een half strand afgehuurd. In zee leidt een Star Wars-achtig podium naar een gigantisch scherm. De Duitsers moeten gedacht hebben dat die finale al in de pocket zat.
De commentator is de Duitse Frank Snoeks. 'Das Duel der Giganten!' schreeuwt hij als Iniesta en Pirlo ergens aan de zijlijn elkaar de bal betwisten.
Del Bosque is niet afgeweken van zijn 4-6-0, maar het grote verschil met voorgaande wedstrijden is dat Spanje nu wel vanaf de aftrap de aanval zoekt: 1-0 Silva. Vooral Fabregas speelt energiek en voortreffelijk De aanvallende intenties gaan wel ten koste van de doorgaans perfecte passing. Zelfs Xavi lijdt veelvuldig balverlies.
Een van de oude Duitsers roept steeds 'oi!' als er iets opzienbarends gebeurt. Een correcte pass over meer dan vijf meter is al opzienbarend genoeg voor hem.
Kort voor rust stormt Jordi Alba ineens alleen op Buffon af: 2-0. Einde oefening.
Italië is geknakt. Pirlo komt er niet aan te pas, Balotelli speelt belabberd en als de Italianen ook nog eens met tien man verder moeten omdat de net ingevallen Motta geblesseerd raakt is het doek definitief gevallen. Torres en Mata strooien nog wat extra zout in de wonden: 4-0.
'Oi!' roept de Duitser.
'Sie sind träurig', constateert de waardin. Maar ik ben vooral somber gestemd. Spanje heeft dik verdiend gewonnen vanavond, dat lijdt geen twijfel. Maar voor de toekomst van het voetbal is dit funest. De Formule 1 verloor nooit zoveel kijkers als tijdens de Schumacher-heerschappij. Saaiheid en voorspelbaarheid troef.
Voor de Spanjaarden zelf is de lol er blijkbaar ook al af, aangezien ze meteen hun koters het veld op trekken. Dat doe je normaliter alleen als je nergens meer om speelt, zoals Sc Heerenveen laatst tegen Feyenoord: winnen of verliezen, wat maakt het uit?
Italië wilde het voetballend winnen, maar ze hadden als Oranje in 2010 moeten beginnen, dat De Rossi met gestrekt been op Xabi Alonso's aorta was ingekomen en zo, dan hadden ze misschien nog een kans gehad.
En zo zit Euro 2012 er op. Het was geen spectaculair toernooi, maar zeker ook geen saaie bedoening. Onderhoudend, vermakelijk, soms zelfs heel leuk. Met Spanje als winnaar. Bah.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten