Op 6 mei 2002 werd Pim Fortuyn vermoord door Volkert van der Graaf. De media zullen de tiende verjaardag van Fortuyns dood ongetwijfeld niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Een huilende Harry Mens beet op 1 januari al het spits af. Op zoggel.blogspot.com de komende maanden een poging tot een serieuzere kijk op het fenomeen.
Na 6 mei 2002 werd 'gedachtegoed' al snel het dominante woord in politiek en media als het over de ideeën en navolging van de Goddelijke Kale ging. Van de tien jaar die inmiddels zijn verstreken sinds de dood van Fortuyn werd de eerste helft daarvan gedomineerd door de LPF, de officiële behartigers van het gedachtegoed. De partij wist regeringsdeelname af te dwingen maar ontpopte zich al snel tot een club onverbeterbare ruziemakers, ongeleide projectielen, onbeschaamde machtswellustelingen, geestelijk labielen en andere Vollidioten. Dit overigens geheel volgens verwachting van Fortuyn, die ervan doordrongen was dat een groep capabele, betrouwbare mensen verzamelen een onmogelijke opdracht was.
De wederwaardigheden van de LPF zijn in enkele boeken smaakvol beschreven, bijvoorbeeld in Marcel van Roosmalens tweeluik Op pad met Pim (2002) en De Pimmels, de apostelen van Fortuyn (2003), en in de uitgebreide herdruk van Jutta Chorus, Menno de Galan, In de ban van Fortuyn (2006). Die boeken beschrijven echter de 'gloriejaren' van de partij en haar vertegenwoordigers - voor zover 'glorie' hierop van toepassing is. De jaren in de schijnwerpers dus. Na 2007 hield de LPF echter op te bestaan. Op vijf jaar bekendheid (beruchtheid?) zijn inmiddels vijf jaar vergetelheid gevolgd. Waar zijn ze anno 2012 gebleven?
De LPF leverde vier ministers aan Balkenende-I. De diep van binnen altijd VVD'er gebleven Roelf de Boer (Verkeer) werd in 2006 nog havenwethouder in Rotterdam, maar moest zijn functie binnen een half jaar al neerleggen wegens gezondheidsproblemen. Hij is 62 en houdt zich thans onledig met een zevental bestuurlijke 'nevenfuncties'. De uit de PvdA geplukte intellectueel Eduard Bomhoff (Volksgezondheid) keerde na zijn politieke avontuur rap terug in de academische moederschoot. Hij werd hoogleraar in Bahrein en vervolgens Maleisië, waar hij in 2010 met emeritaat ging. Hij is 67.
De transfervrij van het CDA overgenomen Hilbrand Nawijn (Vreemdelingenzaken) is van de vier nog het langst in de schijnwerpers gebleven. Hij richtte een eigen lijst op, ging de jumpstyle in, bracht een plaatje uit. Hij kwam bijtijds tot bezinning. Nawijn (63) zit sinds 2006 met vijf zetels in de gemeenteraad van Zoetermeer en sinds 2010 zelfs in het college; daarnaast runt hij een adviesbureau. Herman Heinsbroek (Economische Zaken) tenslotte probeerde het in 2003 nog kortstondig met een Lijst Nieuwe Politiek, maar nadat dat geen succes werd, verdween hij van het publieke toneel. En waarom ook het risico lopen nog eens de neus te stoten? Hij is 61 en multimiljonair...
De staatssecretarissen laat ik maar buiten beschouwing. Hun namen doen niet of nauwelijks een belletje rinkelen, toch een voorwaarde voor Vergane Glorie. Jan Odijk, Rob Hessing, Steven van Eijck, Khee Liang Phoa, Cees van Leeuwen, ze zijn de vergetelheid nooit ontstegen. Ja, Philomena Bijlhout wel, maar alleen omdat ze maar liefst 8 uur staatssecretaris was. Toen bleek dat ze weldegelijk onder Desi's vleugels had geopereerd en was het einde oefening. Ze kreeg niettemin wel gewoon tweeënhalf jaar wachtgeld! Meer dan een dag heten dan ook haar in 2008 verschenen memoires.
De overige kopstukken dan. Allereerst natuurlijk Mat Herben. Onze Mat. Oogstte vrijwel unanieme bewondering om zijn deskundige en bedachtzame optreden en kritiek vanuit de eigen partij omdat hij te inschikkelijk zou zijn. Beide lijken mij in het voordeel van Herben te spreken. Na zijn vertrek eind 2006 richtte hij een adviesbureau media & politiek op en werd hij senior adviseur bij de branchevereniging voor defensiebedrijven. Misschien schrijft Herben (59) nog een vervolg op zijn boek Vrij denken. Over politiek, religie en vrijmetselarij uit 2005.
Herbens vertrek in 2006 betekende al zijn derde voortijdig beëindigde partijleiderschap. Twee keer eerder was hij aan de kant geschoven. In augustus 2002 werd Harry Wijnschenk de nieuwe leider. Wie kent hem nog? In oktober werd Wijnschenk alweer van de troon gestoten. Hij zou zijn bedreigd met een pistool, zo vertelde hij Maxime Verhagen. Die nam contact op met Zalm en even later was het kabinet gevallen. Wijnschenk werd Groep-Wijnschenk, encanailleerde zich nog even met Heinsbroeks LNP en verdween toen uit beeld. Wijnschenk (48) is nu uitgever van enkele horlogetijdschriften. Ook mooi.
De tweede revolutionair was Gerard van As. De zonnebankbruine Van As was partijleider tussen 2004 en 2006. Hij ging korte tijd verder met Nawijn en vervolgens als Groep Van As. Wikipedia - dat niet alleen encyclopedisch maar ook als bewaarder van van het net verwijderde en dus in principe voorgoed verduisterde informatie een goudmijn is - meldt: 'Op zijn eigen website laat Van As weten dat hij zich momenteel
bezighoudt met vastgoedbemiddeling en met genealogisch onderzoek naar de
familie Van Assche.' Dat was dus in 2006. De voorvaderen zijn inmiddels blijkbaar gelokaliseerd, want sinds 2010 politiekt Van As (67) weer. Zijn partij Nieuw Elan veroverde drie zetels in de Alphen aan den Rijnse raad.
De Kamerleden van 'toen' kunnen we verdelen in vier categorieën: niet in de vergetelheid want nooit bekend geworden; overleden; nog steeds in de schijnwerpers; in de vergetelheid. De eerste categorie laten we vanzelfsprekend buiten beschouwing. In de tweede categorie vallen Wien van den Brink en Jim Janssen van Raaij. Beiden overleden in 2010. Nog steeds regelmatig in beeld - met wisselend succes - zijn Joost Eerdmans en Hans Smolders. Eerdmans (41) bleef een actief baasje. Hij begon met Marco Pastors EenNL, werd wethouder in Capelle aan den IJssel, presenteert radio- en televisieprogramma's, werkt bij Deloitte en richtte het Burgercomité tegen Onrecht op. Ook Smolders (51) blijft het nieuws halen, eerst als grotemondige politicus in Tilburg en tegenwoordig als petitionist tegen de vervroegde vrijlating van Volkert van der Graaf.
De vierde categorie is hier het interessantst: de uit het oog verlorenen. João Varela, #2 op de eerste LPF-lijst en #1 in de verkiezing 'Slechtste Politicus van 2003', ging anoniem het accountantsbestaan in. Overigens schijnt Varela (37) nog iets te doen in De Financiële Telegraaf, maar dat katern laat ik op vakantie steevast ongelezen, uiteraard. Ferry Hoogendijk tikte al bijna de 70 aan toen hij in 2002 politicus werd en wacht tegenwoordig vermoedelijk rustig de 80 af. Bij hem denk ik toch in de eerste plaats aan een regel van Paul Groot als Herman Heinsbroek in Kopspijkers over een LPF-barbecue: 'Ferry Hoogendijk komt naar me toe met twee verbrande kippenpootjes. Ik zeg: "Ferry, trek dan ook geen korte broek aan."'
Wie nog meer? Winny de Jong! Hè, lééft die nog? Naar het schijnt wel (53). Maar wat ze precies doet is niet zo eenvoudig te achterhalen. Ze begon ooit een vertaalbureautje Duits-Nederlands, wellicht dat ze daar nog iets mee doet. Parlement.com meldt heel droog: 'hobby's: verzamelen van Alfa Romeo's'. En nu we het toch over maanzieke Mädel hebben: Gonny van Oudenallen. Naar verluidt was ze nog niet zo stom, maar zodra ze ging praten ging het mis. Het zou hilarisch zijn geweest als het allemaal niet zo treurig was voor een volksvertegenwoordiger. Van Oudenallen (55) werkt nu voor Verkeersgroepen Amsterdam als... woordvoerder. Ze doet het erom.
Nog één naam dan: Olaf Stuger. Wie? Olaf Stuger, LPF-lijsttrekker voor de verkiezingen van 2006. Hij is het echt geweest, dat is historisch aantoonbaar juist. Ik moest echter heel diep graven. Een 'oh ja!'-ervaring bleef al helemaal uit. De LPF heette toen trouwens al geen LPF meer maar Lijst Vijf Fortuyn. Ik kende nog wel Pims broers Marten Fortuyn en Simon Fortuyn, maar Vijf Fortuyn? Neen.
Stuger behaalde geen enkele zetel; de PVV kwam met negen de Kamer binnen.
Karl Marx zei ooit dat historische gebeurtenissen zich tweemaal voordoen: eerst als tragedie en vervolgens als klucht. De LPF heeft dit merkwaardigerwijs weten om te draaien. De historische actualiteit was één grote klucht, nu, tien jaar later, maken al die halfvergeten namen, al die vergeefse inspanningen toch vooral een tragische indruk.
Een deel van de informatie werd ontleend aan parlement.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten