[Lustrumweek]: Over bloggen

In vijf jaar bloggerschap heb ik mij regelmatig afgevraagd: waarom doe ik dit? Waarom bloggen? Het juiste antwoord is denk ik: om gedachten te ordenen, indrukken en ervaringen vast te leggen en om te ontdekken wat ik van iets vind. Ik vind nadenken namelijk zo ontoereikend. Ik zou in een praatprogramma of in een debat waarschijnlijk een pleefiguur slaan, want daar moet je meteen reageren op vragen, ter plekke je mening geven, stante pede een visie ontvouwen.

Ik kom pas schrijvende op ideeën, heb tijdens en vooral na het schrijven van een bericht pas het gevoel dat ik ergens een mening over heb, dat ik mij geïnformeerd heb, dat ik niet achterop raak. Een blogbericht ontstaat letterlijk pas tijdens het schrijven. Vaak begin ik met een vage gedachte over waar het heen moet, met één zeurend zinnetje of vanuit een bepaalde geestdrift of ergernis, maar nooit vanuit een welbepaald of uitgedacht idee.

Implicatie is dat ik eerst en vooral voor mezelf schrijf. Ik heb niet de illusie dat ik veel nieuws of origineels vertel maar het is op zijn minst voor mijzelf verhelderend en nuttig. Als andere mensen het graag lezen is dat mooi meegenomen. Waarom dan toch een openbaar blog en geen privédagboek? Ik denk dat ik dan weinig op papier zou weten te zetten, hoogstens flarden, notities. Een weblog vereist toch dat je met enige regelmaat iets schrijft dat bovendien voldoende leesbaar is en zo aantrekkelijk mogelijk geschreven.

Ik lees graag terug wat ik geschreven heb. Wat vond ik ook alweer van dat boek? Wat schreef ik ook alweer over die politicus? Toch is dat teruglezen soms ook een martelgang. Zo zou ik praktisch alles uit 2007 weggooien als ik moest gaan selecteren. Pas in de loop van 2008 duikt er zo af en toe een bericht op waarvan ik zeg: dat kan er nog mee door. Cruciale vraag is dan: denk ik over pakweg drie jaar ook zo over alles wat ik de laatste twee jaar geschreven heb? Is dat dan ook allemaal ergerniswekkende troep geworden? Het is die 'steile helling van de tijd' die stennis schopt: je verandert in vijf jaar ongemerkt maar ingrijpend, en wat je vijf jaar geleden schreef verwordt tot de onzin van een ander.

Schaamte, onzekerheid, zelfhaat, die gevoelens heb ik dus ook als blogger. En toch zou ik die oude of zwakke berichten niet snel grondig gaan bewerken, laat staan verwijderen. In tegenstelling tot gedrukte geschriften is het perfect mogelijk een blog met één druk op de knop te verwijderen, uit te wissen. Ik vind dat echter een hedendaagse vorm van boekverbranden en in die zin zeer laakbaar. Natuurlijk heb ik vaak de neiging gehad ermee uit te scheiden, als men je bijvoorbeeld met de neus op de feiten drukt dat het toch louter betweterij is die je bedrijft. En ook anderen hebben soms te kennen gegeven dat ik hier beter mee kan stoppen, maar die reacties sterken me dan juist weer in de overtuiging ermee door te gaan. Het is geen kwestie van bloggen of iets anders (beters, nuttigers, 'officiëlers') doen, het is bloggen of niks.

Wie schrijft, die blijft, zo luidt een oubollig cliché. Voor mij geldt veeleer: waar ik over schrijf, dat blijft. Die vakantieverslagen bijvoorbeeld zijn om te schrijven soms een zware opgave, maar ze zijn van onschatbare waarde tegen het vergeten. Het leven is zo vluchtig. Dagen, maanden, jaren vervagen tot een grijze massa. De tijd maakt alles zo zinloos. Bloggen, schrijven, het is de enige manier om in het heden te leven, dat heden als verleden vast te leggen en, heel misschien, een heel klein beetje invloed uit te oefenen op de toekomst.