De kersverse fractieleider is de laatste dagen flink onder vuur komen te liggen vanuit de eigen achterban. Haar besluit om na lang wikken en wegen in te stemmen met een nieuwe opdracht in Afghanistan en zo het kabinet aan een meerderheid te helpen inzake dit dossier, wordt door het grootste deel van de GroenLinksers niet gesteund. Een paar honderd leden hebben zelfs hun partijkaart ingeleverd. Sap lijkt zich dus al onmogelijk te hebben gemaakt voor ze goed en wel op weg is. Toch meen ik dat Jolande Sap een pluim verdient, en wel om twee redenen die beide iets te maken hebben met waar de partij voor zegt te staan.
Ten eerste houdt Sap vast aan een eerder ingenomen partijstandpunt. Onder Femke Halsema diende GroenLinks immers samen met D66 in april vorig jaar het voorstel in voor een politiemissie. Daar werd toen een politieke strategie achter gezocht: GroenLinks zou hebben willen laten zien dat het bereid was concessies te doen om mee te mogen regeren in een volgend kabinet.
Helaas, het bleek niet voldoende om daadwerkelijk in de coalitie te belanden. Dat de partij nu toch vasthoudt aan een eerder ingenomen standpunt is moedig. Wilders riep voorafgaand aan de verkiezingen dat de verhoging van de AOW-leeftijd een breekpunt was, maar de stemmen waren nog niet geteld of hij liet dit punt al vallen om maar mee te mogen doen. De motie van GroenLinks is niet eens beloond met regeringsdeelname en tóch laat Sap het voorstel niet vallen. Geen strategie dus, maar een politiek idee op basis van argumenten en overtuiging.
Een tweede reden heeft te maken met 'democratie' en 'populisme' en wat tegenwoordig onder die begrippen wordt verstaan. De PVV vaart blind op het kompas van de volksmening. Wat de mensen willen, dat moet in Den Haag gebeuren. Als Sap nu was gezwicht voor het rumoer en de gevoelens van onvrede, dan had GroenLinks de manier van politiek bedrijven van de PVV vervaarlijk dicht genaderd. Bovendien is het dus niet zo dat GroenLinks nu ineens een standpunt inneemt dat honderdtachtig graden verschilt van hoe men er vóór de verkiezingen over dacht. Wie op GroenLinks heeft gestemd in juni mag verondersteld worden op de hoogte te zijn geweest van de ideeën van de partij over een eventuele vervolgmissie.
Sap zegt goed te hebben geluisterd naar de achterban en de bezwaren van tegenstanders zeer serieus te nemen. Ze zal echter ook ingezien hebben dat de hardste schreeuwers uit de hoek van het activisme komen, zie Sietse Bosgra. Daarnaast bestaat een groot deel van de GroenLinks-achterban uit linkse intellectuelen bij wie de tegenstem eerder voortkomt uit een principieel en virulent anti-amerikanisme dan uit kennis van de specifieke materie. Klagers die zeggen terug te verlangen naar Femke Halsema slaan al helemaal de plank mis, aangezien het hele idee van een politiemissie dus uit de koker van Halsema kwam.
Jolande Sap komt simpelweg na wat haar partij voor de verkiezingen beloofd heeft. In een politiek klimaat van gedraai en gekonkel, van breekpunten die niets waard blijken en van machtspolitiek is die democratische helderheid en eerlijkheid heel wat waard. GroenLinks is niet mijn partij, maar die Jolande Sap mag ik wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten