Neerlandicus, journalist, discjockey, blogger en troubadour Stefan Meeuws bracht op 6 maart van dit jaar de CD van de Somberheid uit (oplage: 1). Het album telt twintig nummers van twintig verschillende artiesten. Twintig sombere nummers dus, maar wat verstaat Stefan onder somberheid? Een recensie.
Laat ik beginnen met te stellen dat Stefan een beruchte valkuil vakkundig heeft omzeild: somberheid staat niet gelijk aan depressiviteit. Op dit album dus geen suïcidale, verknipte, levensmoede liedjes. De CD van de Somberheid is niet in de laatste plaats een staalkaart van de canon van ditissstefan.nl (zelf zou hij van 'kanon' spreken). Alle artiesten die meer dan gemiddeld aandacht krijgen op het weblog zijn op deze cd vertegenwoordigd met hun somberste creatie: Tom McRae, Kings of Convenience, Keane, Ray LaMontagne, I Am Kloot en natuurlijk Turin Brakes.
Een groot deel van de namen kende ik dus al van ditisstefan, maar van de twintig liedjes kende ik er pas twee: 'The Way You Want It', een heerlijk herfstig b-kantje van Keane, en 'The Cave' van Mumford & Sons, dat kort na de release van de CD van de Somberheid een hit werd in Nederland. Eén en één is twee. Dat nummer is trouwens behoorlijk energiek en dynamisch en lijkt in niets op het archetypische bedaarde, stemmige somberlied. Het verhaalt van hoop en optimisme. Toch vertrekt het vanuit angst en besef van onvolkomenheid en vertegenwoordigt daarmee in feite ook een aspect van de somberheid.
De voorzet voor de conclusie is hiermee al gegeven: alle aspecten van de somberheid komen aan bod op dit album. De titels van de nummers wijzen al in die richting. Er is nostalgie ('This Old House'), er is verdriet ('A Falling Through', 'Sadsong St.'), er zijn zorgen ('Trouble's What You're In', 'All the Way Down') en er is zelfreflectie ('Not a Reasonable Man', 'Can't Find You'). Op de CD van de Somberheid hebben de ingetogen luisterliedjes de overhand. Weinig drums, veel akoestische gitaren en gevoelvolle zang. Wat dat laatste betreft vind ik Lisa Hannigan een positieve verrassing met haar kristallen stem en innemende accent. Van de vrouwelijke vertenwoordiging noem ik ook nog Sia. Van haar kende ik 'Soon We'll Be Found', dat op deze cd overigens ook niet had misstaan, maar de keuze is hier gevallen op het net zo mooie 'Breathe Me'.
Onder de indruk ben ik van 'I Thought You Said Summer Is Going to Take the Pain Away' van Hello Saferide, een nummer dat ondanks de eenvoudige tekst ('Have you ever had the feeling no one really knows what you're all about / And when you try to show them, they all have things to do') toch iets mysterieus over zich blijft houden. Schitterend triestig is 'Can't Find You' van Tom McRae, net als I Am Kloots 'Not a Reasonable Man'.
Op zo'n bloemlezingachtige cd kan natuurlijk niet alles evenveel indruk maken. 'Glory Box' van Portishead deed me helemaal niks en tegenvallers waren 'grote' namen Nick Drake en Kings of Convenience, met respectievelijk 'Parasite' en 'Scars on Land'. Tot slot noem ik nog een omissie, al valt de samensteller in dezen niets kwalijk te nemen. Uit de ditisstefan-rubriek 'Een week muziek' was ik behoorlijk in de ban geraakt van 'The Sailor Song' van The Gadsdens. Een prachtig nummer dat de kaart der somberheid perfect uitspeelt en als het ware gemaakt is voor deze cd.
Maar laat ik ophouden. De CD van de Somberheid is een treffende verzameling Stefan-liedjes uit het sombere segment, coherent en toch gevarieerd. Misschien is het tijd voor een nieuwe, grotere oplage.
2 opmerkingen:
Haha! Leuk bericht! Ondanks de voor mij bekende namen had ik wel geprobeerd een zo divers spectrum van somberheid te zetten. Achteraf gezien had The Sailor Song er zeker op moeten staan (een liedje wat ik trouwens bijna was vergeten tot deze post - misschien wat voor een tweede editie?).
Ik ben blij dat de compilatie in de smaak is gevallen!
Een paar links naar Youtube-video's van de hoogtepunten op dit collectors item waren niet misplaatst geweest, Zoggel!
Een reactie posten