11 t/m 17 juni
Eindelijk is het VRIJDAG 11 JUNI, het Wereldkampioenschap Voetbal gaat van start. In Zuid-Afrika nog wel, een experiment van de FIFA. De Zuid-Afrikanen lopen over van enthousiasme, maar er zijn grote zorgen over de veiligheid, het weer en de publieke belangstelling. Bij Zuid-Afrika denk ik sinds vorig jaar altijd aan hét dieptepunt van het tv-jaar 2009: een aflevering van Ik vertrek waarin het hoofd van een naar Zuid-Afrika geëmigreerd, roomblank Nederlands gezin beschamende neokoloniale onderhandelingen voert met een zwarte medewerker over diens toch al belachelijk lage salaris. Het gezin had trouwens ook oma meegenomen naar Afrika, een naïeve bejaarde die bij de eerste rit door het land oprecht verrast constateerde dat er 'zo veul zwartjes' te zien waren.
Van die 'zwartjes' zijn er vandaag ruim tachtigduizend bijeengekomen in de kalebas van Johannesburg om hun helden naar een overwinning te toeteren. Na een bleke eerste helft brandt de strijd na rust goed los. Gaandeweg groeit mijn sympathie voor de hartstochtelijk strijdende Zuid-Afrikanen die ondanks een schrijnend gebrek aan voetballend vermogen Mexico het vuur na aan de schenen leggen, met de prachtige 1-0 van Shabalala als dikverdiende beloning. Nieuw hoogtepunt is de entree van held Cuauhtémoc Blanco. Hij blijkt vandaag de dag ergens in de Mexicaanse toto divisie te acteren en krijgt nog maar met moeite zijn beentjes van de grond. Na luttele minuten zweet hij al als een otter. Het wordt nog 1-1, maar Zuid-Afrika zal dit toernooi zeker geen modderfiguur slaan.
De avondwedstrijd tussen Uruguay en Frankrijk eindigt in een bloedeloze 0-0. Enige opvallende speler bij de door en door decadente Fransen is Diaby, die een uit de kluiten gewassen versie is van Giro-intruder Jonathan Duinkerke. Luís Suarez, in het dagelijks leven ballerina in de ArenA, is 9000 kilometer zuidelijker niet meer dan een armetierige muurbloem.
Het weekend belooft zes wedstrijden, te beginnen met vandaag ZATERDAG 12 JUNI op het onmogelijke tijdstip 13.30 uur de kraker Zuid-Korea - Griekenland. De Koreanen spelen fris van de lever en verkeren in uitstekende conditie; vooral back Doo-Ri Cha - die met zijn bebopkapsel precies de stereotiepe Aziaat uit stripalbums imiteert - werkt zich een slag in de rondte. Wel moet gezegd dat de schutterende Grieken de Koreanen ook geen strobreed in de weg leggen: 2-0.
Dan is het tijd voor het WK-debuut van Diego Armando als coach. Vergeleken met de onbeweeglijke Lars Lägerback van Nigeria gedraagt Maradona zich als een hondsdolle hond die met een ketting aan een paal vastzit, daarbij vergeet dat zijn bewegingsruimte beperkt is, en steeds weer schuimbekkend de aanval inzet op een denkbeeldige vijand. Dankzij een kopbal van Heinze wint Argentinië met 1-0, de briljante Nigeriaanse keeper Enyeama houdt verder alles tegen. Vooral zijn blik na wéér een redding is genieten: 'Doen jullie ook nog wat?' lijkt hij zijn verdedigers te vragen. Maar er komt geen reactie.
's Avonds hebben ook de verdedigers van Engeland geen oog voor hun keeper. Wanneer Robert Green grotesk blundert is er niemand die zich verwaardigt de arme doelman even uit het moeras te trekken. Eén wedstrijd van Engeland is ook weer genoeg om te beseffen waarom de Engelsen toch altijd weer tekortschieten. Een capabele keeper hebben ze niet en de volledig uit beeld verdwenen Emile Heskey staat nog steeds in de basis. Rots in de branding van de Verenigde Staten Onyewu, die vreemd genoeg een Al Qaeda-haatbaard aan het kweken is, heeft geen enkele moeite met de bonkige Emile.
ZONDAG 13 JUNI, Algerije - Slovenië. Opmerkelijk zijn de halflege tribunes. Ik heb ruim de tijd om dit te constateren, want de wedstrijd zelf is een draak. Slovenië wint door een blunder van de Algerijnse keeper. In poule C geven de keepers de doorslag.
Aan het eind van de middag is er dan eindelijk die eerste Afrikaanse zege van deze zomer. Het collectief sterke Ghana is het brute Servië de baas: 1-0. Feest op de tribunes, ook bij een man die een walmende kookpot op zijn hoofd laat balanceren. 'Ik zag zelfs iemand met een pot erwtensoep op zijn kop,' zal Johan Derksen laat op de avond niet ongeestig verklaren.
Argentinië flets, Engeland onmachtig, wat doet de volgende kanshebber, Duitsland? De Duitsers dansen. Zij wel. Het zwakke Australië gaat met 0-4 het schip in. Van underdog tot down de kleedkamer in. De Duitsers veronachtzamen ook hun core business, de schwalbe, niet. Twee keer geel voor een fopduik. Özil en Cacau zijn de delinquenten, twee import-Duitsers. Cum laude geslaagd voor de inburgering, naar wij dachten.
MAANDAG 14 JUNI, eindelijk mogen 'wij'. Maar ja, dat tijdstip. Half twee. Op een maandagmiddag. Oranje voetbalt tegen de degelijke Denen dan ook keurig in de maandagsfeer: een zwaar weekend nog in de benen, met moeite zich op gang trekkend. Het resultaat is echter bevredigend: 2-0. Je moet niet wervelend beginnen, roept iedereen, dan word je meteen tot favoriet gebombardeerd. Je moet op z'n Duits beginnen, zoals vandaag is gebeurd. Dan groei je in het toernooi. Dat het verwachtingspatroon hiermee alsnog even hoog komt te liggen schijnt iedereen te vergeten. Naast de flitsende Elia verdient ook de Bavaria Dutch Dress een dikke pluim. We bedanken de Lieshoutse brouwer voor deze prachtuitvinding. Eindelijk is er tijdens dode spelmomenten wat aantrekkelijkers te zien dan half ontblote bierbuiken, mislukte pletterpetten en een dikke oranje indiaan uit Emmen.
Zaterdag wacht Japan, dat eveneens drie punten binnen heeft. 1-0 tegen Kameroen, toch wel verrassend. Keisuke (commentator Jeroen Grueter: 'Keshke') Honda, de blonde god van Venlo (of was iemand anders dat al?), puntert de winnende in het net.
En dan slaat het weer om. Stromende regen, om te beginnen. Italië - Paraguay verregent, en dat zint de trotse Azzuri overduidelijk niet. Paraguay voetbalt lekker frivool en lijkt zelfs een verrassende zege te gaan boeken. Daniele de Rossi, de enige Italiaanse bikkel, redt een punt voor de regerend kampioen.
Nieuw-Zeeland - Slowakije, een geschikt affiche om de werkweek, na het verlengde weekend, op DINSDAG 15 JUNI mee te openen. En juist daar treedt een onbekende soldaat uit de anonimiteit. Simon Elliott, midmid bij de All Whites. Elliott ziet eruit als een veteraan: op zijn schedel zijn de rode krullen ver in de minderheid ten opzichte van de kale plekken, zelfs Art Garfunkel, waar Elliott wel wat van weg heeft, zag er laatst in New York nog vitaler uit dan de Nieuw-Zeelander. Zijn hele verschijning doet denken aan een speler die nog geschitterd heeft op het WK 1982. Maar niets is minder waar, Elliott is steengoed. Zelfs analyticus Fons Groenendijk kan niet om hem heen: hij is altijd aanspeelbaar. En commentator Arno Vermeulen kan na afloop een lichte verbazing niet verhullen als hij moet vaststellen dat Elliott 'eigenlijk niks fout heeft gedaan'. O ja, Nieuw-Zeeland sleept in blessuretijd terecht een gelijkspel uit het vuur tegen de hoekige catenaccio-Slowaken. Ik kan een juichkreet niet onderdrukken.
Dan is het tijd voor de eerste echte topper: Ivoorkust - Portugal. Twee ploegen die gezien het feit dat Brazilië zich ook nog in deze poule bevindt meteen moeten winnen. Een teleurstellende 0-0 is echter het logische resultaat van een wedstrijd die weinig spektakel bood. Genieten was het wel vooraf en in de rust van Piet de Visser. Deze 'mooie mens' mag van de NOS bij elk groot toernooi een paar keer de wedstrijdanalyse doen. Zijn passie, zijn uitgesproken opinies en zijn onbeholpen uitspraak van club- en persoonsnamen zijn vertederend.
Vertederend is ook de Noord-Koreaan Jong Tae-Se die 's avonds in huilen uitbarst bij het aanhoren van zijn volkslied. Noord-Korea verovert sowieso mijn sympathie tegen Brazilië. Vanuit een perfecte organisatie weten de discipelen van Kim Jong-Il lange tijd succesvol een enkeltje strafkamp in het vaderland af te wenden. Een onmogelijke goal van Maicon breekt de ban. Het is meteen de eerste keer dat het gezwabber van de Jabulani goed uitpakt. Want tot nog toe heeft dit WK voetbal meer weg van een WK rugby, zo vaak wordt de bal huizenhoog over geschoten. Ook het weer gaat een serieuze rol van betekenis spelen. De temperaturen zijn inmiddels gedaald richting het vriespunt. Dat geeft die hele Studio Sportzomer toch een apart tintje.
WOENSDAG 16 JUNI, eindelijk mag ook Spanje in actie komen. Ik kan de wedstrijd tegen Zwitserland niet zien en prompt vindt hier de eerste grote verrassing van het toernooi plaats. Spanje legt het af tegen de Zwitsers: 0-1. Maar ach, volgens de theorie dat je slecht moet beginnen aan een WK wordt Spanje nu gewoon wereldkampioen.
Eerder op de middag maakte Chili al een goede indruk. Het wint met 1-0 van Honduras, met bovendien attractief voetbal en legio kansen. De eerste speelronde zit erop. Opvallend: geen enkele speler heeft vaker dan één keer gescoord en het doelpuntengemiddelde is het laagste ooit.
De Spanjaarden en Zwitsers hebben nog maar nauwelijks hun eerste 90 minuten op het WK gespeeld of Zuid-Afrika en Uruguay mogen al op voor hun tweede. Het gastland is geen schim van het passionele team uit de openingswedstrijd: 3-0 voor Uruguay. Diego Forlán scoort twee keer en is daarmee meteen de enige topscorer van het toernooi. Suárez bakt er weer niks van, Barcelona is ver weg. Luis versiert wel een strafschop door theatraal naar de grond te gaan nadat de veter van zijn rechterschoen getoucheerd wordt door de nop van de linkerschoen van de keeper.
Dag zeven, DONDERDAG 17 JUNI. Forlán heeft maar enkele uren de tijd gehad een foto te nemen van teletekst-pagina 828, want hij wordt vandaag al gepasseerd door Gonzalo Higuaín. De wat bleue spits van Argentinië staat drie keer op de goede plek. Zuid-Korea speelt lang niet slecht, de 4-1 is wat geflatteerd. Maradona zal ongetwijfeld van mening zijn dat hij Pele, die had gezegd dat Maradona alleen voor de poen bondscoach is geworden, effectief van repliek heeft gediend. Dat had hij overigens ook al succesvol gedaan door te melden dat Pele 'terug naar het museum' moest.
Wie zeker het museum in gaat is Evert ten Napel. De huispsycholoog van de NOS becommentarieert met Griekenland - Nigeria zijn allerlaatste duel. De Grieken scoren eindelijk hun eerste WK-doelpunt aller tijden en winnen ook maar meteen de wedstrijd. De opnieuw uitstekend keepende Enyeama is de schlemiel door de rebound te veroorzaken waaruit de 2-1 valt. Evert hoeft dit keer niet in het hoofd van de speler te kijken, de tranen van Enyeama zeggen genoeg.
Na Jong en Enyeama zien we 's avonds al de derde jankende speler. Bij Patrice Evra rolt een traan over de wang. Maar hier geen vaderlandsliefde of beschaamdheid, waarschijnlijk is de vrieskou de oorzaak. Daarna beleven we het demasqué van Frankrijk. De enige fatsoenlijke Franse speler, Toulalan, loopt een gele kaart op omdat hij aan de noodrem moet trekken na een beschamende vrije trap van de hopeloze Nicolas Anelka. Toulalan mist hierdoor de laatste wedstrijd. Anelka op zijn falie geven doet Toulalan niet. Het zou toch zinloos zijn, in deze selectie staan te veel onmogelijke ego's. Op de tribune zitten enkele Franse fans verkleed als Raymond Domenech. Opmerkelijk, je verkleden als de meest verguisde coach van het land. Ik zie hier niet zo snel oranje-fans als Aad de Mos naar het stadion gaan. Mexico wint dus, mede door onze überheld Cuauhtémoc Blanco. Het is vanavond min 3 graden, maar ook nu baadt hij weer na vijf minuten in het zweet. Eenmaal trekt hij een sprint. Hilarisch. Zaklopen in een denkbeeldige jutezak, daar heeft het nog het meeste van weg. Maar Blanco schiet wel feilloos een penalty in de linkerbenedenhoek. Blanco is de baas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten