WK op TV

Niet alleen de resultaten van Oranje en de amusementswaarde van de diverse wedstrijden bepalen het kijkplezier tijdens een WK, ook de manier waarop een en ander de huiskamer in wordt gestuurd is van belang. Het televisierapport op basis van anderhalve week WK. Ke Nako!!!

Regie
De Zuid-Afrikanen zijn door de FIFA voorzien van de modernste technieken en dat is te merken. De regie is wel erg kwistig met ultra slow motion herhalingen. Dat levert dikwijls mooie plaatjes op, maar de kwantiteit mag wel wat omlaag. Doelpunten worden sowieso uitentreuren herhaald. De regisseur blijft net zo lang bezig tot eindelijk het perfecte camerastandpunt is gevonden.
Tijdens dode momenten worden toeschouwers in beeld gebracht. Die ontdekken na luttele seconden dat ze in beeld zijn en beginnen dan als dollen te zwaaien, te springen en te schreeuwen, net op het moment dat er weer naar het veld wordt geschakeld. Typisch is trouwens dat de betreffende supporters altijd naar het scherm in het stadion zwaaien waarop ze te zien zijn in plaats van naar de camera waarmee ze in beeld genomen worden.

De NOS
We mogen ons gelukkig prijzen dat het WK nog steeds op de publieke zender te zien is. Niet omdat de publieke omroep ook jouw verhaal vertelt (braak…) maar omdat de NOS over de nodige expertise en ervaring beschikt en de uitzendingen, voorzover mogelijk, gespeend blijven van de commerciële overdaad die zo’n evenement altijd met zich meebrengt. De Engelsen treffen het slechter met ITV. Die zender besloot doodleuk naar de boodschappen te gaan op het moment dat Gerrard op weg was naar de 1-0 tegen de VS. Je moet er niet aan denken dat de live coverage van de wedstrijden van Oranje steeds onderbroken wordt door de reclame. Laten we hopen dat de NOS nog lang over de uitzendrechten mag beschikken.

Commentatoren
Hugo Walker is afgeserveerd, Theo Reitsma verdient elders nog wat poen en nu houdt ook Evert ten Napel ermee op. Daar zullen velen niet rouwig om zijn. Ten Napel is met zijn overdreven gejoel en eeuwige gepsychologiseer geen doorsnee commentator. Ik vergeet nooit meer hoe hij in 1998 tijdens de halve finale van Oranje tegen Brazilië de opstomende rechtsback van de Kanaries begeleidde met de kreet ‘de oude Cafú!!!’. Cafú was toen pas net 28 geworden, zo leerde ik later. Ook lijkt hij altijd feilloos te weten wat spelers en trainers denken, en in de exacte bewoordingen.
De nieuwe nummer één bij de NOS is Frank Snoeks. Snoeks praat makkelijk, formuleert spitsvondig en heeft humor. Zijn status heeft hem echter verleid tot aberraties die hij beter achterwege kan laten. Zijn tegendraadse beoordelingen van overtredingen (niks aan de hand als er overduidelijk een lochte doodschop is uitgedeeld en vice versa) wekken soms ergernis op, en ook is hij nogal kwistig met kreetjes en gilletjes ('hááá!').
Kroonprins is Jeroen Grueter. Terecht. Grueter heeft een sympathieke, jongensachtige stem en is enthousiast als het moet. Hij heeft het vermogen je de wedstrijd in te slepen. Ook Jan Roelfs en Philip Kooke hebben dat warme stemgeluid. Kooke heeft als nadeel die hete aardappel in zijn keel. Maar daar kan hij niks aan doen, een hete aardappel kan je doorslikken noch uitspugen. Jeroen Elshoff heeft dan weer de Gooise rrrr als wanklank en Arno Vermeulen is met zijn zware stem de nieuwe Eddy Poelman. Over Everts vervanger Ronald van der Geer heb ik me nog geen oordeel kunnen vormen.

AnalyticiIn de rust heeft de NOS door alle reclame-verplichtingen ternauwernood drie minuten uitgespaard voor een wedstrijdanalyse – ik heb het eens opgemeten. Vooraf is er echter ruimschoots de tijd om voor te beschouwen. De luchtige filmpjes die tijdens de eerste speelronde de 32 landen introduceerden waren alvast erg geslaagd.
De heren analytici hebben hun huiswerk gedaan maar komen slechts sporadisch met verrassende inzichten. André Wetzel en Ronald Waterreus voegen weinig toe. Fons Groenendijk begon matig met wat obligate opmerkingen bij de minder spannende affiches – hij wordt ook steeds om half twee ingezet –, maar hij weet toch regelmatig een zinnige analyse te geven, bijvoorbeeld over de aanspeelbaarheid van Elliott tijdens Nieuw-Zeeland – Slowakije. Piet de Visser heeft natuurlijk een status aparte. Hij is regelmatig het noorden kwijt, is zo partijdig als de pest, maar zijn gedrevenheid en uitgesprokenheid zijn innemend en prijzenswaardig. Zijn tirade tegen de vedetteneigingen van Cristiano Ronaldo is nu al legendarisch.

WK-journaal
Elke avond tussen zeven en acht een uur lang het prettig onthaastende WK-journaal. Presentatie Henry Schut, analyse en oordeel Hugo Borst. Van Henry Schut ben ik al een fan sinds hij er in 2005 bij is gekomen. Schut is rustig en bekwaam, is nog nooit te betrappen geweest op gehakkel of ge-ùùh en anticipeert voorbeeldig op de provocaties van Borst. Die is zoals altijd uitstekend geïnformeerd en poneert zinnige en onderbouwde meningen. Borst is daarentegen niet zo gecharmeerd van Piet de Visser en schoffeert – onbedoeld? – regelmatig de arme baas wanneer die aanschuift.
De reportages van Bert Maalderink zijn verplichte kost maar voegen feitelijk weinig toe. Elke dag weer die voorspelbare vragen aan Van Marwijk. Het hoort er bij, maar toch. Vast onderdeel is de top-5. Trouwe lezers zal het niet verbazen dat ik daar een groot liefhebber van ben. Helaas besloot EO-hunk Tijs van den Brink (grapje) vandaag de huilende Noord-Koreaan uit de lijst te verwijderen. Benieuwd of het Algerijnse vuvuzela-incident wel het einde haalt. Ook dagelijks: het Maradona-moment. Het intro, iets als ‘Maradona sèèè’ gezongen door de Argentijnse Hans de Booij, heb ik inmiddels stevig in mijn kop zitten.

Avondtelevisie
Gedreven door het succes van Voetbal International maakt ook RTL dagelijks WK-praattelevisie. VI Oranje is maar liefst tweemaal daags te zien. De usual suspects Wilfred Genee, René van der Gijp en Johan Derksen zorgen respectievelijk voor de hyperactieve presentatie, de komische noot en de niets- en niemand ontziende mening. Pispaal Hans II Kraaij mag niet meedoen. Toch vind ik VI Oranje minder leuk dan Voetbal International. Misschien is het de akoestiek, zijn het de gesponsorde onderdelen die de spuigaten uitlopen of is het het rommelige verloop, ik weet het niet. Het gezeur over de NOS die ‘met belastinggeld’ in Zuid-Afrika een programma maakt, is ook kinderachtig.
Misschien ben ik hierin te conservatief, maar een avondprogramma op locatie, dat hoort er sinds Villa BvD toch wel bij, elke twee jaar. Studio Sportzomer staat tot Studio Voetbal zoals VI Oranje tot Voetbal International staat, maar de Sportzomer is veel boeiender dan het doorgaans zo stroperige Studio Voetbal. Het gezever van Youri en vooral Jan Mulder ontbreekt, dat is al een voordeel. (Jan doet nog wel een itempje na de eindleader, maar dan zap ik meestal al weg.) Ook de gasten zijn aansprekender en de reportages zorgen voor afwisseling. Kees Jongkind maakt altijd mooie stukjes, net als Joep Schreuder, ondanks Joep Schreuder zelf, die met zijn hockey-imago toch een vreemde eend in de bijt blijft.
En dan is er tot slot nog de eindleader. Mart heeft bij de Tour altijd Dalida, vier jaar geleden was er in Duitsland het geschikte ‘Wenn es passiert’, dit keer komen er elke avond om half twaalf niet nader geïdentificeerde vrolijke Afrikaanse ritmes uit de speakers. Swingend je nest in.