[N64] Perfect Dark

In 2007 besprak ik a.d.h.v. de top 25 van een zelfgemaakte lijst de muziek uit mijn jeugd. In 2008 ging een een tweede serie in de categorie 'wenken voor een toekomstige biograaf' van start, met als onderwerp de Nintendo 64-games. Ook in 2009 loopt deze serie nog. Met welke spellen bracht ik menige regenachtige middag (maar ook als de zon scheen) op mijn kamertje door? Geen toplijst deze keer, maar in chronologische volgorde en in interviewvorm. In aflevering 14: Perfect Dark.

Perfect Dark, de opvolger van GoldenEye.
Niet in de zin van een GoldenEye 2 of zo. Perfect Dark heeft geen link met de James Bond industrie. Ik geloof dat het spel wel door grotendeels dezelfde makers is gemaakt. In Perfect Dark zitten enkele verwijzingen naar GoldenEye en in multiplayer kun je zelfs enkele levels uit GoldenEye vrijspelen.
Was Perfect Dark beter dan GoldenEye?
Ik denk dat je dat wel zo kunt stellen, ja. Perfect Dark had alles wat GoldenEye groot had gemaakt, maar dan drie keer mooier en beter en ook nog eens drie keer zo veel. Op technisch gebied hebben de makers werkelijk alles uit de machine gepeurd wat erin zat. De belichting was fenomenaal. Zelfs als ik het spel nu speel zie ik nauwelijks verschil met een GameCube-spel.
Wat is het verhaal van Perfect Dark?
Je bent Joanna Dark, onder contract bij het door de Connery-achtige Schot Daniel Carrington geleide Carrington Institute for Advanced Technologies. Carrington leidt geheim agenten op voor speciale missies. Dark is de eerste trainee ooit die haar training heeft voltooid met een perfecte score, wat haar de titel Perfect Agent heeft opgeleverd. Joanna's eerste missie begint als een super geheime computer met menselijke intelligentie contact opneemt met Carrington. Hij heeft bizarre informatie over zijn moederbedrijf dataDyne, een louche versie van het CI. Joanna wordt op pad gestuurd zonder alle informatie te hebben; gedurende het spel wordt meer en meer duidelijk dat er meer aan de hand is dan een uit de hand gelopen rivaliteit tussen twee bedrijven.
Het gaat om aliens nietwaar?
Inderdaad komen er halverwege aliens in het spel. De Mayans, een zachtaardig volkje roept de hulp in van het CI om hun belagers, de gruwelijke Skedar, van het lijf te kunnen houden. Uiteraard schaart dataDyne zich aan de kant van de Skedar. Maar... lang voor je hier belandt, heb je je eerst uren kunnen vermaken ín het CI. Je kunt er uitgebreide trainingen volgen, zoals stealth en combat. Je kunt praatjes maken met de medewerkers. De schietbaan is de plek waar je je het vaakst ophoudt. Alle wapens zijn er beschikbaar, per wapen kun je in steeds moeilijkere opdrachten een bronzen, zilveren en gouden medaille winnen.
Een mooi arsenaal?
Ik moet zeggen dat ze niet allemaal even interessant zijn. Uiteindelijk heb je een selecte groep wapens die je steeds weer gebruikt in multiplayer. Probleem is dat er veel krankzinnige alien-wapens zijn die eerder curieus dan onmisbaar zijn.
Vind je dat hele alien-gedoe het spel omlaag halen?
Misschien wel. Perfect Dark speelt in de toekomst, 2027, en de science fiction-elementen nemen gedurende het spel steeds meer de overhand. Dat levert prachtige levels op, maar ik geef toch de voorkeur aan de human levels. De schietgevechten met vijandige guards zijn veel mooier dan die met de Skedar. Ook omdat laatstgenoemden oranje bloeden in plaats van rood.
Joanna Dark of James Bond?
Dat boeit eigenlijk niet zo. Het zijn beide first person shooters, je ziet je karakter dus niet in beeld, zoals je Lara Croft bijvoorbeeld wel ziet. Alleen in begin-, eind- en tussenfilmpjes zie je de hoofdfiguur. Bond is zeer stijlvol, maar de lenige Joanna Dark mag er ook zijn.
GoldenEye werd mede groot door de uitstekende multiplayer. Is dat ook van toepassing op Perfect Dark?
De multiplayer is zeker de moeite waard. Je kunt hem namelijk ook in je eentje spelen. Je kunt maximaal acht bots instellen, van elk gewenst niveau of specialiteit. De modes Hold the Briefcase, King of the Hill en Capture the Flag zijn leuk, maar de deathmatch, hier Combat genoemd, is toch waar het om draait. One-hit-kills aan, zes machtige wapens instellen en daar begon weer een bloedstollend en zenuwslopend potje. Dat verveelde nooit. Net als de single player overigens. Vijanden kon je heel gericht omleggen. Een schot in de knieschijf leverde heel andere taferelen op dan een schot in het gezicht. Een welgemikte granaat deed ze prachtige achterwaartse salto's maken. Daarnaast praatten de mannetjes honderduit en het was elke keer weer leuk om te horen wat ze te zeggen hadden. Minder leuk werd het ronddwalen op het instituut. Carrington stond daar maar te staan in zijn kamertje waarin alleen een tafel, een sofa en een plant stonden. Soms kreeg je daar een paranoïde of claustrofobisch gevoel van. Dat gebeurde overigens ook weleens in de single player als je alle vijanden in een level omgelegd had. In GoldenEye bleven er vijanden gegenereerd worden, in Perfect Dark was dood dood. Als je te lang door zo'n verlaten level bleef ronddwalen, ging je je op den duur intens eenzaam voelen.
Bijzonder moment tot slot?
In het visueel overdonderende vierde level moest je Daniel Carrington bevrijden uit de wijnkelder van zijn kapitale villa waar 'those dataDyne thugs' hem hadden opgesloten. Als je eindelijk in de wijnkelder was aangekomen, was het zeer verleidelijk om daar alle wijnflessen kapot te schieten. Als je je overgaf aan die verlokking en je had de laatste fles aan scherven geschoten, hoorde je Carrington vanachter de deur roepen: 'act your age, Joanna...'