Wereldpolitiek

Gisteren werd de Deense premier Anders Rasmussen gekozen tot nieuwe secretaris-generaal van de NAVO. Hij nam het stokje over van Jeep de Hoep Scheefer, van wie iedereen eigenlijk alweer vergeten was dat hij die post bekleedde. De definitieve keuze voor Rasmussen had echter meer voeten in de aarde dan nodig was.

Turkije, in de persoon van premier Erdogan, hield de benoeming namelijk nog enige tijd tegen. Daar had het land twee redenen voor. Rasmussen is tegen toetreding van Turkije tot de EU en Erdogan laakt de houding van Rasmussen inzake de cartoonrellen in Denemarken. Het EU-lidmaatschap voor Turkije is al jarenlang een heikele kwestie. Is Turkije wel Europees genoeg om bij de EU te kunnen horen? Zelf ben ik altijd wel een gematigde voorstander geweest van toetreding. Turkije is een relatief modern land, zeker voor moslimbegrippen. De scheiding van kerk en staat is er traditioneel zeer strikt en hoofddoekjes zie je meer in Nederland dan in Turkije. Ze zijn zelfs verboden op Turkse universiteiten. Zo zou het land een uitstekende brugfunctie kunnen vervullen tussen Europa en het Nabije en Midden-Oosten. Sinds Erdogan aan de macht is, lijkt het land echter een stap terug te doen. Hij wilde het dragen van hoofddoekjes zelfs weer toestaan.

Erdogans eerste kritiekpunt op de benoeming van Rasmussen - diens negatieve houding tegenover Turkijes toetreding dus - is in principe een legitieme reden, maar het tweede punt bewijst paradoxaal genoeg dat Rasmussen wat betreft het eerste punt weleens gelijk kan hebben. Als Turkije niet kan accepteren dat Denemarken - en Europa in het algemeen - een dergelijke mate van persvrijheid en vrijheid van meningsuiting koestert dat cartoons als die van Kurt Westergaard over Mohammed zonder problemen gepubliceerd kunnen worden, dan is de vraag gerechtvaardigd of Turkije wel modern genoeg is voor een EU-lidmaatschap.

Barack Obama is intussen nog steeds druk bezig de puinhopen van acht jaar Bush op te ruimen. De Amerikaanse president zoekt overal toenadering. Duitsland en Frankrijk zijn weer in de armen gesloten en zelfs 'schurkenstaten' als Iran en Noord-Korea wordt voorzichtig de hand gereikt. Ook riep Obama Europa op Turkije te accepteren als EU-lid. Sarkozy verwierp die oproep meteen. Veel tijd voor discussie was er niet, want vanochtend bleek dat Noord-Korea 's nachts ondanks VN-resoluties en expliciete waarschuwingen toch een raket had gelanceerd. De internationale gemeenschap reageerde geschokt. Volgens de VN is de lancering een proef met het oog op de ontwikkeling van kernwapens, volgens de Noord-Koreaanse staatstelevisie gaat het om een satelliet waarmee patriottische liederen over president Kim Jong Il en zijn vader Kim Il Sung zullen worden uitgezonden. (Een aubade op Kims schitterende kaki overall?) Uit de kwaliteit van de uitzending bleek hoe dan ook dat een betere satelliet zeer wenselijk is...

Overigens denkt men nu dat de lancering mislukt is. De raket zou in zee zijn gestort, waarmee de hele lancering en bijbehorende ophef toch wel een kneuterig karakter krijgen. Een hoog te land, ter zee en in de lucht-gehalte, zullen we maar zeggen. Een ander punt van zorgen voor de gemeenschap is de potentiële Noord-Koreaanse kwalificatie voor het WK voetbal in Zuid-Afrika. De Noord-Koreaanse voetballers doen het uitstekend in poule B van de Aziatische voorrondes en maken een goede kans op plaatsing. Wat te doen als Noord-Korea zich plaatst? Uitsluiting van deelname is een serieuze optie, gezien de resoluties. Dat zou echter een gemiste kans zijn.

Sport verbroedert, luidt het cliché. En dus is het waar. Ik roep alleen al het WK van 1998 in herinnering. De loting koppelde de Verenigde Staten aan Iran. Paniek alom, behalve bij de voetballers zelf. Voorafgaand aan de wedstrijd werden vlaggen en vaantjes uitgewisseld en er werd een gezamenlijke teamfoto gemaakt. Sport is sterker en vrijer dan politiek en de kracht ervan moet niet onderschat worden. Tijdens die wedstrijd bestond er even geen animositeit tussen beide landen. Het zou daarom een prachtig affiche zijn in 2010: Noord-Korea - Verenigde Staten.

Hopelijk is er tegen die tijd echter wél een fatsoenlijke satelliet in de ruimte geparkeerd, zodat men ook in Korea de wedstrijd in high definition kan volgen.