Pelgrimstocht naar Lincoln (2/2)

Dag 3 (Zondag)

Op Paaszondag werd ik gewekt door de wekker op mijn telefoon. Die ligt thuis altijd links naast mijn bed - rechts is een muur - en daarom sloeg ik nu ook naar links. Daar lag echter het hoofd van Stefan, die dus door mijn hand gewekt werd. Geen schade gelukkig. Er was hagelslag in huis en daarom at ik ook in Engeland vele boterhammen met hagel. Om een uur of tien arriveerden de ouders en gingen we weer op pad.

De hoogteverschillen in Lincoln zijn enorm en achter het huis is dan ook tegen een heuvel een groot park aangelegd. Het park was mooi verzorgd en leende zich dan ook voor een stevige wandeling. De bloemen stonden in bloei, de vijver was gevuld met vele pas geboren eendjes en de paden waren steil en kronkelig. Via een zijuitgang bereikten we de gevreesde Steep Hill. De kathedraal lag weer majestueus bovenop de top, superieur over alles en iedereen uitkijkend. Vlakbij lag Lincoln Castle. De twaalfde-eeuwse muren waren voor driekwart toegankelijk. Ook de hoogste toren was vrij voor publiek. Om boven te komen moest echter een steile, smalle wenteltrap beklommen worden. Het was passen en meten met alle klimmende en dalende mensen, maar eenmaal boven was het uitzicht schitterend.

Na de verkenning buiten was het tijd naar binnen te gaan. De culturele zorg voor het kasteel was dik in orde. Alles was toegankelijk en in iedere kamer werd via beamers levensecht de historie nagebootst. Het kasteel deed vroeger dienst als gevangenis. Het indrukwekkendste gedeelte was toch wel de negentiende-eeuwse kapel. De gevangenen werden in gesloten hokjes geleid waarin ze naar de dienst moesten luisteren (zie afbeelding). De hokjes stonden dicht op elkaar en in sommige stonden poppen die enkele gevangenen moesten voorstellen. In het kasteel was ook een tentoonstelling over de Engelse geschiedenis. Tot mijn grote vreugde bleek er een exemplaar van de Magna Carta permanent tentoongesteld te worden. Ik had van tevoren niet bekeken welke attracties Lincoln bezat en daarom was het een aangename verrassing dit historische document hier te kunnen bekijken.

Na een lunch in eetcafé 'Magna Carta' gingen we nog een keer de kathedraal binnen. Zo'n bijzonder gebouw zie je immers niet elke dag en daarom namen we de gelegenheid te baat ons opnieuw te laten overweldigen door de pracht en praal. Nu was wél de hele kathedraal toegankelijk. Een bordje vertelde dat het onderhoud van de kathedraal alleen al 1 000 000 pond per jaar kost. 's Avonds aten we in een pizzeria. Een zeer chicque eetgelegenheid, modern en luxueus ingericht en eten van hoge kwaliteit.

Na het eten gingen we een uitgaansgelegenheid binnen. Het was een soort mix van een café en een club: uitsmijters voor de deur, veel jongeren en een dj achter de draaitafel. Blijkbaar ging er opgetreden worden, want er werd druk gerommeld met krukken en microfoons. Toen eindelijk een werkende mic gevonden was, speelde en zong een jongen een aantal nummers. Een oude man, van wie we dachten dat het zijn vader of opa was, nam het op een gegeven moment over. Hij speelde enthousiast gitaar en zong enkele nummers van The Everly Brothers en Buddy Holly. Zulke klassiekers in een hippe kroeg: inderdaad een anomalie. Het aantal bezoekers verminderde dan ook gestaag en de arme man werd spoedig afgekapt. "Sorry... I was gonna do a lot more, but sorry" wist hij nog in de microfoon te roepen. Een triest moment, ik moet nog vaak aan hem denken.

Dag 4 (Maandag)

De laatste dag alweer. Na de volle zondag deden we het nu wat rustiger aan. Hoewel de spierpijn in de kuiten zat, beklommen we nog een keer Steep Hill. Ook werd er gewinkeld: twee broeken voor ondergetekende. In een gezellig en ruim tentje aten we de laatste gezamenlijke maaltijd. Ik ging voor de bucket shrimps and chicken wings. Na nog een drankje was het laat in de middag tijd om afscheid te nemen. Het was fantastisch enkele dagen bij mijn broer te hebben mogen vertoeven. Hij heeft het naar zijn zin, heeft het goed voor elkaar en het was fijn dat met eigen ogen te zien. Na een laatste knuffel zetten we koers richting Hull.

Dit keer kregen we een cabin mét patrijspoort toegewezen. We zaten aan de voorkant van de ferry en deze cabin was iets ruimer dan die op de heenreis. Geen dronken man-met-hoed, wel een niet minder dronken vrouwtje wier stem je overal bovenuit hoorde. Zelfs boven de weer voortreffelijke muziek van Howard Ellis uit, vooral zijn gitaarsolo was briljant. In de bingo en de quiz had ik geen succes. 's Nachts had ik een onrustige overtocht. In deze cabin trilde en ronkte alles nog meer dan op de heenreis. Ook had ik keelpijn door de airco.

Dag 5 (Dinsdag)

Om een uur of negen reden we de Pride of Rotterdam af en gingen echt op weg naar huis. We stonden meer in de file dan dat we door konden rijden en waren dan ook pas om half twaalf thuis. Het was al met al een geslaagde pelgrimstocht. Ik was er hard aan toe Stefan weer eens in levenden lijve te zien en het was erg gezellig met zijn vieren. Stefan bedankt en tot snel weer!