Twintig maanden knettergek gaf Ella Vogelaar haar vorige week gepubliceerde memoires als titel mee. Ze is na die twintig maanden echter niet opgehouden knettergek te zijn. Het zijn trouwens niet eens háár memoires, maar die van haar partner. Deze ouwe dokus voelde blijkbaar de behoefte al zijn observaties, ingevingen, ervaringen en op de veiligheid van de minister betrekking hebbende frases als 'misschien moet je toch maar eens een ander faxnummer regelen' aan een dagboek toe te vertrouwen. De memoires zijn in de jij-vorm geschreven, een bijzonder perspectief.
Ella Vogelaar verscheen de afgelopen dagen in vele televisieprogramma's. Haar houding was om je dood aan te ergeren: stuitend triomfantelijk. Deze memoires zouden bewijzen dat zij niets fout had gedaan, dat ze het slachtoffer was geworden van een hetze en een sluwe, keiharde partijleider en dat ze toch zeker glansrijk over het Haagse establishment onder de kaasstolp heeft getriomfeerd. Daar valt heel wat op af te dingen.
Vogelaar kreeg steeds weer extra tijd om de financiering voor haar 'prachtwijken'-plan rond te krijgen, slaagde erin het door vriend en vijand omarmde plan voor een databank van criminele Antillianen af te keuren, faalde opzichtig in haar optredens in nieuwe én oude media, weigerde zich te conformeren aan de door Wouter Bos - haar superieur - uitgezette lijn en was drukker met thee drinken in buurthuizen en verbeteren van taalfouten van ambtenaren dan met hoofdzaken.
Naast een soms letterlijk misselijkmakende openbaarmaking van privézaken ('Op de site van NRC Handelsblad laat [iemand] weten al meteen te hebben gezien dat je een slechte BH draagt. En dat terwijl ik elk jaar honderden euro’s uitgeef aan je La Perla-lingerie!') is Twintig maanden knettergek boven alles een gemeen staaltje rancuneus natrappen. Wouter Bos kon het geschutter van de minister niet meer aanzien en stuurde haar de laan uit en nu zal de weggestuurde juffrouw wel even de vuile was buiten hangen en laten zien wat een eikel die Bos eigenlijk is.
Mijn wereldje is het gewoon niet, die 'Haagse postzegel', verkondigt Vogelaar nu. Wouter Bos die heel progressief opteert voor een andere integratiekoers, dat kan er bij de minister niet in. Daar komt haar communistische verleden misschien wel doorsijpelen: recht in de leer, wij veranderen de maatschappij wel, de maatschappij zal onze ideeën niet beïnvloeden. En zo'n pleefiguur sloeg ze niet in de media, dat was alleen in de 'populistische media', want daar walgt ze van, net als van Wilders en de tekeningen van Gregorius Nekschot.
Vogelaar doet net of zoiets als GeenStijl een exces is, een kwaadaardig gezwel in het publieke lichaam. Ze heeft niet in de gaten dat een shocklog als GeenStijl zo succesvol kan zijn omdat het perfect inspeelt op de tijdgeest, op nieuwe mogelijkheden om kritische journalistiek te bedrijven en op de noden en interesses van een nieuwe hoger opgeleide generatie met een navenant ander wereldbeeld die zich niet meer zo makkelijk van alles wijs laat maken. Iets vergelijkbaars geldt voor het succes van een politieke relschopper als Wilders. Iedere samenleving krijgt de Wilders die zij verdient. Wie dat niet wil inzien, is inderdaad knettergek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten