[N64]: Legend of Zelda: Ocarina of Time

Vorig jaar besprak ik a.d.h.v. de top 25 van een zelfgemaakte lijst de muziek uit mijn jeugd. Dit jaar een tweede serie in de categorie 'wenken voor een toekomstige biograaf' met als onderwerp de Nintendo 64-games. Met welke spellen bracht ik menige regenachtige middag (maar ook als de zon scheen) op mijn kamertje door? Geen toplijst deze keer, maar in chronologische volgorde en in interviewvorm. In aflevering 9: Legend of Zelda: Ocarina of Time.

Ocarina of Time, het beste N64-spel ooit gemaakt.
Dat is wel de algemene teneur ja. Van Ocarina of Time, van de hand van de legendarische Shigeru Miyamoto, werd zoveel verwacht dat het bij verschijnen na een jarenlange ontwikkeling alleen maar kon floppen. Niets was minder waar. De maximale scores werden massaal uitgedeeld, pers en publiek buitelden over elkaar heen met de mooiste superlatieven en zelfs verstokte Nintendohaters moesten toegeven dat Nintendo een briljant spel op de markt had gebracht.
Wat maakte het spel dan zo bijzonder?
Ten eerste: de voorgeschiedenis. De Zelda-reeks genoot een enorme faam onder gamers. Op de voorouders van de Nintendo 64, de NES en de Super NES, was de reeks reeds uitgegroeid tot een van Nintendo's sterkste merken. Vooral A Link to the Past was een klassieker. Ten tweede: de belofte van een 3D-wereld. De Zelda-games zijn van oudsher avonturen in weidse werelden. Dit concept beloofde op de Nintendo 64, de eerste 3D-spelcomputer, tot ongekende mogelijkheden en dito resultaten te leiden. Ten derde: de inzet van Nintendo. Een sterrenteam van de allerbeste Japanse Nintendoids werd vrijgemaakt om in alle rust en onder de bezielende leiding van Miyamoto aan de game te werken.
Wat is in het kort de inhoud van Ocarina of Time?
Die is absoluut niet in het kort na te vertellen. Het rustieke land van Hyrule is een vredig koninkrijk waar vele volkeren in harmonie samenleven. De jonge Link wordt de laatste tijd geteisterd door boze dromen over een slechterik. Hij blijkt de uitverkorene. Hij trekt Hyrule in om prinses Zelda op te zoeken. Na enkele avonturen gaat het mis en wordt Zelda ontvoerd door de slechte Ganondorf. Link wordt in de schitterende Temple of Time een volwassen man die te zwaard en te paard het kwaad moet bestrijden.
Te paard?
Ja, dat is een van de leukste aspecten. Ocarina of Time is een lineair verhaal, maar je hebt de volledige vrijheid om heel Hyrule te doorkruisen en submissies te verrichten, verstrooiende activiteiten te verrichten (vissen!) of gewoon rond te trekken. Als je volwassen bent, kun je je op je paard Epona veel sneller voortbewegen. Je kunt altijd weer de jonge Link worden overigens.
Hoe zit dat? Kun je tijdreizen?
Inderdaad. Als je eenmaal het machtige Master Sword hebt bemachtigd kun je onbeperkt heen en weer reizen. Het tijdsaspect is sowieso een origineel onderdeel van de gameplay. Ocarina of Time kent namelijk een dag en nachtsysteem. Je ziet de zon zich verplaatsen aan de hemel gedurende de dag, de lucht wordt oranje, de schemer valt in en het wordt donker. Dat - voor die tijd revolutionaire aspect - zorgde voor een realistische gevoel. Overigens deden alle karakters in de game elke dag weer precies hetzelfde, waardoor het allemaal een beetje op Groundhog Day ging lijken af en toe.
Waarom is Ocarina of Time nu de beste game ooit?
Het is de fabelachtige mix van een aangrijpend, episch verhaal, een uitgebreide, tot de verbeelding sprekende spelwereld, onderhoudende, ingenieuze dungeons waar je soms uren mee zoet was, een zeer vernieuwende en speelbare techniek (de c-knoppen als customizable actieknoppen, geen springknop) en overdonderend beeld en geluid. De verbeeldingskracht is werkelijk subliem en lijkt heel erg op The Lord of the Rings. Het epische geluid dat klinkt tijdens het eindgevecht roerde me waarlijk tot tranen.
Dat is niet mis...
Begrijp me niet verkeerd: je kon je soms behoorlijk ergeren aan het spel als je vastliep of van het kastje naar de muur werd gestuurd. De belevenis die Ocarina of Time was, oversteeg echter alle minpunten. Je kon je echt totaal overgeven aan de spelwereld. Je wilde daar vertoeven, je wás Link. Als je na uren gamen moest stoppen, voelde je je ontheemd.
Is het behalve een speelbaar ook een uitspeelbaar spel?
Euh... op zich wel. Ik moet bekennen dat ik verschrikkelijk vastgelopen was in de gekmakende Water Temple de eerste keer dat ik de game speelde. De tweede keer ging het met wat hulp een stuk beter.
Wat is tot slot eigenlijk die 'Ocarina of Time' uit de titel?
Een ocarina, een muziekinstrument, waarmee je je kon verplaatsen, je paard roepen, dag in nacht veranderen en andersom, enzovoort. Hoogtepunt is de Song of Storms, een beeldschone melodie... *pinkt een traantje weg*