Algemeen: Bij monde van Chris Martin kondigde Coldplay een paar jaar geleden aan even te stoppen met muziek maken. De Engelsen hadden het te druk met ontwikkelingshulp en wilden zich bezinnen op het vervolg van hun loopbaan. Niet zo lang geleden verscheen dan ineens toch een nieuw album. Debuutalbum Parachutes bevatte enkele zeer geslaagde liedjes en veel opvulling. Dat gold ook voor opvolger A Rush of Blood to the Head. Het derde album - X & Y - moest het stellen zonder echt eruit springende nummers, maar was als geheel veel coherenter dan de twee voorgangers en daarmee het beste album van de drie. Voor het vierde album heeft Coldplay nu hulp gekregen van muzikale grootheid Brian Eno. Heeft hij Coldplay aan een nieuw topalbum geholpen?Inhoud: De plaat opent met een volledig instrumentaal intronummer, 1.Life in Technicolor. De vertrouwde sound van Coldplay is hier verpakt in een niet onaardige opener met een soepel klinkend deuntje. De aandacht wordt niet meteen gegrepen, maar het nummer doet prima dienst als opwarmertje. 2.Cemeteries of London is dan het eerste serieuze lied. Een ietwat rauwe sound met hoekige gitaardeunen en ritmisch handgeklap. Tekstueel is dit nummer niet al te hoogstaand. Het refrein is vrij duf: 'Singing la la la la la la ehh. And the night over London lay.' De titel geeft al aan dat er horrorelementen in verwerkt zijn, wat ook blijkt uit woorden als 'night', 'dark', 'god', 'Victorian ghosts' en 'witches'. Muzikaal is 'Cemeteries of London' overigens absoluut niet onheilspellend. De afsluitende pianoklanken zijn erg mooi, maar duren veel te kort. Het album komt pas echt op gang met het derde liedje, 3.Lost. De openingszin is meteen erg sterk: 'Just because I'm losing, doesn't mean I'm lost.' Ook muzikaal zet 'Lost' hoog in. Het ritme is opzwepend, de subtiele gitaarlijn die geregeld instart, correleert met én wijkt af van de overheersende thematische lijn. Naar het einde toe verslapt het geheel wel enigszins. Muzikaal wordt er op veilig gespeeld en tekstueel blijft het bij het herhalen van het refrein. Het vierde nummer is 4.42. Chris Martins stem speelt in het rustige begin een belangrijke rol. Mooie klanken, mooie zang: 'Those who are dead are not dead, they're just living in my head.' Na pakweg anderhalve minuut gaan de tonen ineens omhoog en verandert de muziek in een indringende, soms snerpende compositie. Na weer een minuut verandert het ritme opnieuw en zet Martin weer in met overtuigende zang. Door deze variatie is '42' een van de betere nummers op het album. De titel van het volgende liedje, 5.Lovers in Japan/Reign of Love verraadt dat het hier gaat om een dubbelnummer. De eerste, 'Lovers in Japan' dus, is erg simplistisch. Een te vlot pianodeuntje, een suffe aansporing ('Lovers, keep on the road you're on') en zelfs een tergende 'wijsheid': 'Sometimes, even the right is wrong'. Na een stiltemoment na ongeveer vier minuten vangt deel twee aan. Dit 'Reign of Love' sorteert wél effect. Een stille en ingetogen compositie met minimale pianobegeleiding en korte, effectieve teksten. 6.Yes is ondanks de titel ook een dubbelnummer. De lengte van zeven minuten wijst al in die richting. 'Yes' wordt echter nooit echt interessant. Voor en na het refrein horen we een oriëntaals klinkende melodie die nogal uit de toon valt. Het refrein zelf is overigens wel overtuigend door de vermoeid klinkende zang: 'If you'd only, if you'd only say yes. Whether you will is anybody's guess. God only, God knows I'm trying my best, but I'm just so tired of this loneliness.' 7.Viva La Vida is de populaire single. De tekst is met veel verbeeldingskracht gemaakt en vertelt een 'groot' verhaal: 'I used to rule the world, seas would rise when I gave the word'. Grote manco van het nummer is de eentonigheid. Het is typisch zo'n lied dat de eerste keer veel indruk maakt, maar al gauw onnoemelijk gaat vervelen. Het outro is wel heel goed. Bij 8.Violet Hill heb ik steeds de zelfde ervaring. Het grijpt me meteen bij de lurven met de krachtige drums en evocatieve tekst: 'It was a long and dark December, from the rooftops I remember there was snow, white snow'. Wat me echter steeds weer gebeurt, is dat ik na een tijdje merk dat ik al een halve minuut de aandacht kwijt ben. Die keert pas aan het eind terug bij het tragisch klinkende outro: 'I took my love down to violet hill. There we sat in snow, all that time she was silent still.' 9.Strawberry Swing is een vervelend nummer. De melodie moet lijken op een plattelanddeuntje van het soort dat als achtergrondmuziek gebruikt wordt bij een boerderijthema in racegames. Dit nummer weigert leuk te worden. Een kalm begin en stormachtig eind kenmerkt 10.Death and All His Friends. Daarmee heeft dit nummer een sterke opbouw richting de climax. De drums doen daarin hun werk en bereiden perfect de meerstemmig gezongen tekst voor: 'No I don't want to battle from beginning to end, I don't want a cycle of recycled revenge, I don't want to follow death and all of his friends.' De afsluiter 11.The Escapist is weer een instrumentaal nummer, het vervolg op 'Life in Technicolor'.
Conclusie: En zo zijn we haast ongemerkt aan het eind van het album gekomen. Het was wachten op de echt goede nummers maar die kwamen niet. Viva La Vida bevat enkele redelijke tot goede nummers zoals '42' en 'Death and All His Friends' en ook het tweede deel van 'Lovers in Japan/Reign of Love' mag er zijn. Verder is het behelpen. Het album is sowieso al taai om in te geraken. De eerste paar luisterbeurten blijft er weinig hangen. Na de plaat wat langer onder handen genomen te hebben, springen er enkele liedjes uit, maar wat blijft is toch een zeker gevoel van teleurstelling. Het ontbreken van liedjes die echt overdonderen hoeft geen probleem te zijn, zie X & Y. Het wordt echter wel een probleem wanneer het album in zijn geheel niet sterk genoeg is om indruk te maken. Viva La Vida beschikt simpelweg over te weinig inspirerende en verrassende teksten. Muzikaal heeft Brian Eno weliswaar gezorgd voor meer durf en oog voor experimenteren, maar dat heeft uiteindelijk geleid tot halfslachtigheid. Coldplay wilde een nieuwe weg inslaan, zonder de succesformule los te laten. Dit hinken op twee gedachten werkt hier averechts en dat is zonde.
Beoordeling: 5,2
Geen opmerkingen:
Een reactie posten