[N64] Goldeneye 007

Vorig jaar besprak ik a.d.h.v. de top 25 van een zelfgemaakte lijst de muziek uit mijn jeugd. Dit jaar een tweede serie in de categorie 'wenken voor een toekomstige biograaf' met als onderwerp de Nintendo 64-games. Met welke spellen bracht ik menige regenachtige middag (maar ook als de zon scheen) op mijn kamertje door? Geen toplijst deze keer, maar in chronologische volgorde en in interviewvorm. In aflevering 7: Goldeneye 007.

Goldeneye, is dat niet de Bondfilm met Famke Janssen?
De Nederlandse Janssen in de rol van Xenia Onatopp, ja. In de game naar de film komt ze ook voor. De film was al best goed, de game is zelfs een regelrechte klassieker.
Goldeneye geldt inderdaad als een van de - weinige - tophits van de Nintendo 64. Hebben we te maken met cult of gewoon met een goede game?
Dat laatste, zeker weten. Goldeneye zit akelig perfect in elkaar, vooral voor de beginjaren van de console, het pre-Perfect Dark-tijdperk. Heel zelden krijg je een game in handen waarin alles lijkt te kloppen. Goldeneye is waarschijnlijk zo'n spel. De gameplay is fenomenaal. De graphics zijn lekker strak, vooral in vergelijk met de officieuze opvolger, het wollige The World Is Not Enough.
Wat is het geheim van de gameplay?
Ik vermoed een uitgekiend evenwicht tussen levelstructuur, speeltempo en variatie aan wapens. De levels zijn redelijk lineair, maar tussen begin en eind valt er genoeg te onderzoeken, te schieten en te genieten. Het is daarnaast een pre om constant in beweging te blijven, aangezien de vijanden regenereren en je dus nooit op je gemak bent. De wapens zijn schitterend. Ze zien er goed uit, klinken geweldig en - niet onbelangrijk - zijn qua vuurkracht en richtmogelijkheden een genot om mee te knallen.
Wat zijn je favoriete wapens?
De Klobb is wel een klassieker, een machinegeweer met een heerlijk hoog zingend geluid. Ook de extreem krachtige RC-P90 (80 kogels per magazijn, die bovendien dwars door tegenstanders gaan en zo meerdere vijanden tegelijkertijd kunnen uitschakelen) en de A33 Assault Rifle (met de oogstrelende stervormige vonkenregen) zijn toppers. De schotkracht van de Dostovel is ongeëvenaard. Verder is het erg vermakelijk om met de Rocket Launcher of de Grenade Launcher in de weer te zijn.
En je favoriete levels?
De film begint met een van een dam bungeejumpende James Bond. In het eerste level van de game - 'Dam' - begin je een flink stuk eerder en moet je je een weg banen naar de dam, o.m. door je al rennende achter een rijdende vrachtwagen te verbergen. Dat level is overweldigend als introductie. Ook het tweede level - 'Facility' - is groots en meeslepend. De 'Silo' is een nietsontziende run naar het einde, in 'Statue' dwaal je onder begeleiding van schitterende onheilspellende muziek door een park vol beelden in Sint-Petersburg en ontmoet je de onvergetelijke papzak Valentin. Memorabel is ook het rijden met de tank door de 'Streets' van Moskou, daarbij auto's verpletterend en mensen overrijdend. Dat laatste gaat vergezeld van een briljant pletgeluidje.
Kan Goldeneye de vergelijking met Perfect Dark doorstaan?
Je kunt de games moeilijk met elkaar vergelijken, omdat er jaren tussen de twee games zitten. Wel kun je stellen dat Goldeneye niet onder hoeft te doen voor Perfect Dark qua gameplay. Natuurlijk zijn zaken als graphics, belichting, gezichtsexpressie en bloed in Perfect Dark van een hoger niveau, maar Goldeneye heeft toch wel de standaard bepaald voor wat een goede first person shooter in huis moet hebben. In Perfect Dark krijg je op een gegeven moment te maken met aliens en daar houd ik niet zo van. Goldeneye houdt het bij mensen. En als je in Perfect Dark alle vijanden in een level doodgeschoten hebt, is het akelig leeg en stil als je blijft ronddwalen, iets wat een beklemmend, soms zelfs naar en frustrerend gevoel geeft. In Goldeneye wordt er steeds een nieuw blik vijanden open getrokken, waardoor je in principe eindeloos door kunt gaan.
Goldeneye ontleent zijn klassieke status en langdurige houdbaarheid ook aan de multiplayermodus, nietwaar?
Dat is wel een belangrijke factor, ja. Zelf ben ik niet zo'n multiplayerliefhebber, met de singleplayer heb ik evenwel ook urenlang spelplezier gehad. De moeilijkheidsgraad ligt bovendien op het hoogste speelniveau - '007 agent' - schrikbarend hoog. Zie maar eens de massale stormloop van tot op de tanden bewapende security guards te overleven in de 'Bunker'!