[Tour 2008] Op de helft

Maarten Ducrot en Herbert Dijkstra namen zondag op virtuoze wijze hun criticaster Jan Mulder op de hak. Dijkstra gaf zoals gebruikelijk toelichting bij een kasteel. Zijn informatie was dit keer echter anders dan normaal. In het kasteel zou een wrede heer gewoond hebben, Jean Muldère. Een tovenaar had hem echter in een blauwe leeuw veranderd en Muldère de kasteelheer draafde nog slechts incidenteel op. Briljant!

Na de vermakelijke etappe van vandaag zijn we alweer op - of eigenlijk: net over - de helft van de Tour. De Pyreneeën zijn bedwongen, de Alpen wachten. Aan de hand van acht opvallende renners een balans.

Manuel BeltránDeze veteraan met een mooie staat van dienst (o.m. als knecht van Armstrong) liep in de nadagen van zijn carrière tegen de lamp. Beltran werd betrapt op EPO-gebruik en werd daarmee het eerste dopinggeval van deze Tour. De Spanjaard was een goede doch onopvallende klimmer die een aardig klassement in de benen had. Dat hij zelf zo stom is om op zijn leeftijd nog zijn carrière met een zwarte sluier te bedekken, is zijn eigen verantwoordelijkheid. Dat hij daarmee bijna zijn team Liquigas in zijn val meesleepte, is erger. Gelukkig mogen de verrassend sterke Vincenzo Nibali en de ietwat tegenvallende Roman Kreuziger hun eerste Tour voortzetten.

Moises Dueñas
Vandaag volgde dopinggeval nummertje twee. En weer is het een Spanjaard. Men zegt het vaak over Nederland, maar juist in Spanje lijkt alles vijftig jaar later te gebeuren. Zelfs de democratische vrijheid staat er nog in haar kinderschoenen. Ook qua doping gelijken de Spanjaarden op kinderen die niet willen luisteren. Dueñas (Barloworld) reed een sterke Tour en stond na Hautacam negentiende. Vorig jaar schoof ik hem al naar voren als potentiële verrassing na zijn sterke optreden het jaar ervoor en zijn eindoverwinning in de Tour de l'Avenir. Hij viel echter lichtelijk tegen, maar dit jaar was hij op dreef. Tot vanochtend. De gendarmes voerden hem geboeid af. Weer een veelbelovende carrière gebroken in de knop.

Riccardo Riccò
De Giro ging tot mijn spijt naar de onvoorbereide Alberto Contador. Mijn favoriet Riccò werd tweede. De jonge Italiaan blinkt uit in vermakelijke quotes over mederenners. Zo vindt hij Pozzato 'een C-renner met de uitstraling van een wortel'. Zulke uitspraken zijn alleen maar leuk als ze gedaan worden door iemand die het zelf wel waarmaakt. En dat doet Riccò tot op heden. Twee bergetappes wist hij al te winnen. Hij kwam naar eigen zeggen alleen voor een dagzege naar Frankrijk, het klassement had niet zijn interesse. Zijn huidige negende plaats en het feit dat Saunier Duval ijzersterk is, maken hem echter een gevaarlijke outsider.

Laurens ten DamVoor de wielerleek die alleen de Tour kijkt, is Ten Dam waarschijnlijk een onbekende. De Nederlander heeft echter bewezen uitstekend te kunnen klimmen. Dat heeft hij in de Pyreneeën wederom bevestigd. Ik vond het een prachtig gezicht om hem in gezelschap van klasbakken Cunego en Valverde te zien finishen op Hautacam. Ten Dam staat in zijn eerste Tour momenteel 23ste. Ter vergelijking: Boogerd werd in zijn eerste jaar 31ste, Thomas Dekker 35ste. Maar met 'eerste Tour' is meteen een knelpunt aangeroerd: Ten Dam is alleen koersen van maximaal tien dagen gewend. Hoe verdraagt hij de dubbele lengte van de Tour? Eerlijkheidshalve verwacht ik dat hij in de Alpen een terugslag zal krijgen. Maar de hoop is soms sterker dan de verwachting. Kom op, jongen.

Christian VandeveldeDe media, de kenners, de liefhebbers: iedereen spreekt over wie de Tour zal gaan winnen. Evans, Menchov of Sastre? Of toch die dekselse Frank Schleck? Niemand spreekt echter van de huidige nummer drie: de Amerikaan met Belgische (Gentse) roots Christian Vandevelde. Niemand wist dat hij dit kon en toch hadden we het kunnen weten. Vandevelde diende jarenlang als knecht, eerst voor Armstrong, later voor Sastre. Als je echter als 'simpele' helper achtereenvolgens 24ste en 25ste wordt, dan heb je heel wat in je mars. Dit jaar mag Vandevelde eindelijk voor eigen succes koersen. Het Amerikaanse Garmin - waar Martijn Maaskant overigens volslagen onzichtbaar rijdt - geeft hem de ruimte. En Vandevelde handhaaft zich met gemak, hoeft nergens aan te klampen, zit nooit aan het elastiek. Waar eindigt dit?

Nicolas Vogondy
Het is gebruikelijk dat je als vluchter in een vlakke etappe in principe kansloos bent. Je rijdt de hele dag in beeld, je sponsors incluis, maar zo'n tien kilometer voor de streep walst het peloton over je heen. Dat is nu eenmaal zo, daar doet niemand treurig over, je hebt je uren gemaakt en de sympathie van het publiek gewonnen. Minder gangbaar is het wanneer de vluchter vooruitblijft en tóch op de overwinning afkoerst. Vogondy was de gelukkige. In zijn Franse kampioenstrui zette hij zijn ultieme aanvalspoging in. Voortgestuwd door de juichende toeschouwers naderde de finish. Op het moment dat hij de armen in de lucht wilde werpen, op 50 meter van de streep, stoven ze alsnog voorbij. Vogondy is een held. Weliswaar een tragische, maar een held.

Mark CavendishHet eiland Man in de Ierse zee is 572 km² groot. Veel wegen kunnen er dus niet liggen. Toch komt er een wielrenner vandaan: Mark Cavendish. Twee keer spurtte de gedrongen Brit al naar de zege, twee keer met overmacht. Veel kansen liggen er deze Tour niet voor de sprinters. Cavendish kaapt bovendien het goud weg voor de anderen. Zijn gebrek is echter ook overduidelijk: de eerste renner die eraf waait wanneer het omhoog gaat, is Cavendish. De vraag is dan ook of hij de dit jaar loodzware Alpenetappes overleeft, zowel fysiek als qua tijdslimiet. Een nieuwe heerser in de massasprint is echter zonder meer opgestaan.

Damiano CunegoIn mijn prognostiek wenste ik Cunego naar de eindoverwinning. De sympathieke Italiaan had zijn vizier volledig op de Tour gericht. Hij reed geen Giro, reed haast niks. Te weinig wedstrijdkilometers in de benen hebben lijkt echter een even groot probleem te zijn. Cunego - en met hem het hele Lampre - is niet in vorm. Toch staat hij niet ver in het klassement, zestiende op 5'37". En met de kilometers komt ook het ritme en de vorm. We hebben het zwaarste klimwerk nog voor de boeg met onder meer een finish bergop in Italië. Ik zie Cunego nog wel de top tien bereiken. En wellicht nog een dagsucces?