[N64] Mario Party

Vorig jaar besprak ik a.d.h.v. de top 25 van een zelfgemaakte lijst de muziek uit mijn jeugd. Dit jaar een tweede serie in de categorie 'wenken voor een toekomstige biograaf' met als onderwerp de Nintendo 64-games. Met welke spellen bracht ik menige regenachtige middag (maar ook als de zon scheen) op mijn kamertje door? Geen toplijst deze keer, maar in chronologische volgorde en in interviewvorm. In aflevering 6: Mario Party.

Mario Party 1, het begin van een succesvolle reeks.
Nou en of. Inmiddels zijn we alweer bij deeltje 8 aanbeland. Nintendo gebruikt de Mario Party-reeks echt als melkkoe. De serie wordt tot de laatste yen uitgemolken. Ik heb overigens alleen het eerste deel gespeeld, de vervolgdelen niet.
Mario Party staat te boek als een echte multiplayergame, nietwaar?
Dat klopt. Ik heb me er echter grotendeels in mijn eentje mee vermaakt. We hadden überhaupt maar twee controllers, dus maximale fun met vier man zat er niet in. Bovendien ben ik altijd iemand geweest die zich het liefst alleen vermaakte met een game, al heb ik gelukkig wel regelmatig een potje Mario Party gespeeld met mijn broer a.k.a. beste vriend.
Hoe is het spel opgebouwd?
Mario Party moet je zien als een digitaal bordspel. Vier spelers - te kiezen uit de zes karakters Mario, Luigi, Wario, Peach, Yoshi en Donkey Kong - nemen deel aan het spel. Door tegen een dobbelsteen aan te springen wordt het aantal zetten bepaald. Nadat elk karakter zo zijn beurt heeft voldaan, switcht het spel naar een semi-random gekozen mini-game. Er zijn vier categorieën: iedereen tegen elkaar, drie tegen een, twee tegen twee en - alleen als je tijdens je beurt op een specifiek vakje beland - een mini-game voor één speler. De mini-games - er zijn er 56 in totaal - variëren van old school button bashen tot tactisch manoeuvreren.
De mate van spelplezier wordt in zulke games bepaald door de kwaliteit van de mini-games. Doorstaan ze de test?
Lang niet alle mini-games zijn even onderhoudend, maar er zijn al met al toch genoeg leuke spelletjes bij om een redelijke levensduur te garanderen.
Beschrijf eens kort je - laten we zeggen: vijf - favoriete mini-games?
O jee. Nou, ik zal er vijf in willekeurige volgorde noemen. 'Bumper Balls' is zeer vermakelijk. Elke speler balanceert op een - overigens fraai vormgegeven - stuiterbal en moet proberen zijn tegenstanders van een drijvend eiland af te beuken (BEELD!). Ook 'Buried Treasure' is erg leuk. Het is een mini-game waarin geluk een grote rol speelt. Je moet gewoon zo snel mogelijk graven tot je op de schat stuit (BEELD!). Dan is daar natuurlijk nog de bobsleerace (BEELD!).
Altijd leuk.
Een van mijn favorieten is verder 'Face Lift', waarin je Bowsers gezicht mag bewerken om hem op het voorbeeld te laten lijken (BEELD!). En tot slot noem ik ook nog 'Crazy Cutter', waarin je als een ware bouwvakker zo snel mogelijk met een drilboor een figuur uit steen moet drillen (BEELD!).
Waren de speelborden net zo vermakelijk als de mini-games?
Er waren zes speelborden, van elk karakter een wereld. Erg mooi vormgegeven waren Wario's Battle Canyon, een oorlogsterrein met kanonnen, overvliegende kogels e.d. en Mario's Rainbow Castle, een zeer gevarieerd bord. Luigi's Engine Room was dan weer erg saai, en Peach's Birthday Cake was nogal... nou ja, nogal gay. Bovendien was een nadeel van alleen spelen dat je steeds moest wachten tot iedereen aan de beurt was geweest en dat ging weleens vervelen.
Het spel was dus wel specifiek ontworpen voor meerdere spelers.
Jawel, maar een geniale optie maakte alles goed: Mini-game Island. Een modus voor één speler waarin je alle mini-games achter elkaar moest afwerken, in oplopende moeilijkheidsgraad.
Leuk, maar de insteek van het spel is toch om er met een groep vrienden van te genieten.
Oké dan. Neem bier en chips mee en een gezellige avond is gegarandeerd.