(On)gezegden #3

In een speciale aflevering ter gelegenheid van de Tour de France

1.Met twee maten meten
De huidige gekte rondom doping in het wielrennen is even noodzakelijk als hypocriet. Noodzakelijk omdat de sport zo van zijn kwaadaardige elementen wordt ontdaan, hypocriet omdat er intussen met twee maten gemeten wordt: waarom worden er constant vragen gesteld bij de deelname van Alejandro Valverde en klinkt er geen enkel kritisch geluid op bij de overwinning van Rafael Nadal op Wimbledon? Sinds Operación Puerto van start ging werden zowel Valverde als Nadal immers nadrukkelijk in verband gebracht met de lijst-Fuentes. Wielrenner Valverde mocht echter pas na een hoger beroep deelnemen aan het WK vorig jaar en ondervindt overal weerstand, terwijl de elitaire tenniswereld zonder schroom de handen stukklapte bij de overwinning van Nadal. Hypocrisie ten top.

2.Hij is zo listig als een slang
De bijnaam van Riccardo Riccò is 'de cobra van Formigine'. Riccó staat - of inmiddels: stond - erom bekend zijn tegenstanders hypnotiserend in de ogen te kijken alvorens vernietigend te demarreren. Ook in deze Tour hebben we dit in de praktijk gebracht zien worden. De gladde Italiaan bleek echter om nog een reden een slang te zijn: zijn listigheid. Riccò bleek de hele kluit belazerd te hebben door derde generatie EPO te hebben gebruikt. Maar... hij kronkelt nog steeds als een slang door alles te ontkennen. En dat terwijl ploeggenoot Piepoli schuld bekende met de uitspaak 'ik heb hetzelfde gedaan als Riccardo'...

3.Heb lief en zie niet om
Deze prachtige romantitel van Willem G. van Maanen mag wat mij betreft een vaste uitdrukking worden. Bovendien is hij ineens zeer actueel. Ik erger me dood aan zuurmuilen die boze brieven naar de krant sturen om daarin hun gal te spuien over de 'positieve' attitude van een Mart Smeets en een Maarten Ducrot en en passant melden nooit meer naar de Tour te zullen kijken. Vooral wegblijven. Het geloof van Smeets en Ducrot is de enige juiste houding. De Tour is een te mooi en te groots evenement om kapot te gaan aan individuele schuinsmarcheerders. Betrapte renners moeten eenmalig beschimpt en vervolgens voor altijd genegeerd worden. Wie denkt er nog aan Basso, J.E. Gutierrez, Scarponi? Zo moet het ook met Beltran, Dueñas en Riccò. Heb de Tour lief en zie niet om naar de smeerlapperij.

4.Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is
En een Tukker is altijd grofgebekt. En Bram Tankink is een Tukker en kwaakt er dus lustig op los. Een interview met Tankink is genieten geblazen. De sympathieke schreeuwlelijk heeft van nature een stem op maximaal volume en neemt geen blad voor de mond (ook een gezegde, trouwens). Verslaggever: 'Wat zou je doen als je Riccò nu tegenkwam?' Bram: 'Dan zou ik hem op zijn muil slaan. Dat heb ik trouwens al gedaan, gisteren in de afdaling. Ik heb er geen spijt van, want hij is gewoon een etter.' Zoveel eerlijkheid is een zegen.

5.Wie niet waagt, die niet wint
Dit gezegde kan deze Tour weleens een ongezegde blijken. Cadel Evans beperkt zich immers tot volgen en de schade in de bergen beperkt houden om in de tijdritten genoeg winst te boeken en daarmee in Parijs op de hoogste trede van het podium te staan. De Australische wieltjeszuiger zou een niet bijster tot de verbeelding sprekende winnaar zijn. Mannen als Menchov, Sastre, Kohl en Schleck vallen aan en nemen risico's. Het was daarom erg jammer dat Menchov onderuitschoof toen hij een flitsende aanval had ingezet. Evans verroerde zich nauwelijks en ging alleen mee als Schleck versnelde. Uiteindelijk brak hij toch en is hij het geel kwijt. Er staat echter nog een tijdrit op het programma...