CD-recensie: Memory Almost Full

Algemeen: Op het Beatlesalbum Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band (1967) staat het door Paul McCartney gezongen 'When I'm Sixty-Four'. In 2006 was het zover: de meester werd 64. Hij zette zich aan het werk en maakte een nieuw studioalbum dat in 2007 verscheen, alweer zijn achtste album in de nieuwe eeuw. De kwaliteit liet de laatste jaren weleens te wensen over. Heeft McCartney met Memory Almost Full de juiste weg weer gevonden? De titel is i.i.g. al erg mooi.

Inhoud: De opener is 1.Dance Tonight. Dit nummer werd hier eerder in een comment - overigens terecht - gekraakt om de inspiratieloze tekst. En toch vind ik het een goed nummer. Je neemt een linkshandige mandoline, tapt met je schoen op de houten vloer en tovert een aanstekelijk, ritmisch perfect liedje uit de hoed. Dat is wat McCartney hier doet. 2.Ever Present Past stond eerder al in de 'Top 5 singles 2007'. Het is een uitstekend lied met veel tempowisselingen, een pakkend refrein en - hier wel - een interessante contemplatieve tekst waarin de pensioengerechtigde McCartney de voorbijgevlogen tijd overdenkt (I hope it isn't too late/ Searching for the time that has gone so fast/ The time that I thought would last/ My ever present past). 3.See Your Sunshine heeft een aardig intro dat lang in je kop blijft spelen. Het nummer in het algemeen is echter te weinig spannend qua muziek en tekst om echt goed te zijn. Wel aardig, niet meer dan dat. Het intro van 4.Only Mama Knows is dan weer prachtig; droevig klinkende strijkers vormen de driekwart minuut durende inleiding. Daarna gaan de remmen los en rockt het allemaal best lekker. De tekst is redelijk mysterieus (Well I was found in the transit lounge/ Of a dirty airport town) en beschrijft een altijd verborgen gebleven scheve schaats van de moeder die mogelijkerwijs de geboorte van de ikpersoon heeft veroorzaakt (Where she was running to what she ran from/ Though I always wondered I never knew/ Only mama knows). Dat alles geeft het nummer een donkere sfeer. Helemaal niet slecht. Na het geweld van het vorige nummer is 5.You Tell Me een mooi rustig liedje met een aangenaam kabbelend ritme. McCartney raakt de juiste toon en bezingt een zijnstoestand die we allemaal wel herkennen: terugdenkend aan vroeger tijden en gebeurtenissen vraag je je af of je er wel echt bij was toen, waar dat bewustzijn gebleven is (Were we there?/ Was it real?/ Is it truly how I feel?/ Maybe/ You tell me). 6.Mr.Bellamy - ik zeg het maar meteen - is de topper van de plaat. Een bombastisch intro, frivool pianospel, op het juiste moment inzettende drums, een ingenieuze, perfecte compositie. De tijden van de Wings herleven. De zang is ook bijzonder. McCartney vertolkt in feite drie stemmen: de toeschouwer, Bellamy en een collectief, die hij alledrie op een andere manier zingt. Dat is erg mooi uitgewerkt. Het verhaal is erg filmisch en laat veel aan de verbeelding van de luisteraar over. Mr.Bellamy is een oude zonderling die ergens op of in geklommen is (boom?) en niet naar beneden wil (I'm not coming down/ No matter what you do/ I like it up here without you). Een groepje mensen (verplegers?, brandweermannen?) moet hem eruit halen (Steady, lads/ and easy does it/ Ooooh, don't frighten him!/ Here we go...). De toeschouwer heeft sympathie voor Bellamy (Bellamy's got a job to do/ And he's hoping you'll understand). Het onverwachte en modern klinkende outro van een volle minuut vervolmaakt het geheel. Topnummer! 7.Gratitude is dan een tegenvaller. McCartney bedankt zijn geliefde. Weinig muzikaliteit, saai nummer. 8.Vintage Clothes vertelt dat we niet in het verleden moeten leven, maar in het nu. De wereld en de dingen veranderen te snel om in het verleden te blijven hangen. Door 'vintage clothes' (oude kleding) te dragen, blijven we toch verbonden met het mooie verleden en keert dat verleden mutatis mutandis ook terug. Vlot, enthousiast liedje (A little worn/ A little torn/ Check the rack/ What went out is coming back). 9.That Was Me beschrijft in een ouderwetse rock-'n-roll-stijl de gebeurtenissen waar Paul bij was en die hem nu verwonderen dat ze zijn leven hebben bepaald. In dit nummer de enige verwijzing naar The Beatles (that was me/ [...] Merseybeatin'/ With the band). 10.Feet In The Clouds deed me aanvankelijk weinig, maar bleek op de lange duur een verborgen juweeltje. Trefzeker van melodie, uitmuntende opbouw, steeds heen en weer hinkend van optimisme naar pessimisme en daarmee doordesemd van twijfel. Dit nummer is tekstueel ook erg sterk, met o.a. McCartneyaans taalspel in het schitterende refrein (I've got my feet in the clouds/ Got my head on the ground/ I know that I'm not a square/ As long as they're not around). Het dreigende pianointro en de donder-en-bliksemgeluiden in 11.House Of Wax voorspellen een donker, onheilspellend nummer dat soms aan E.A. Poe-achtige horror doet denken (Poets spill out on the street/ To set alight the incomplete/ Remainders of the future). Misschien een iets te klinisch en rommelig nummer. 12.The End Of The End is dan weer een voorbeeld van een goed gemaakt liedje zonder fratsen. De dood is niet ver weg meer, maar zal alleen maar het begin van iets mooiers zijn. En dit leven viel al niet tegen voor Paul (At the end of the end/ It's the start of a journey/ To a much better place/ And this wasn't bad/ So a much better place/ Would have to be special/ No need to be sad). Van dit nummer word je rustig en tevreden. Het fluitdeuntje halverwege versterkt dat nog eens. Om de titel zou dit een mooie afsluiter zijn van het album, maar gezien Pauls leeftijd moet je de dood ook niet tarten natuurlijk. Daarom nog 13.Nod Your Head. Dat had echter gerust weggelaten mogen zijn. Voegt helaas niets substantieels toe.

Conclusie: Het gezaghebbende allmusic noemde Memory Almost Full met Flaming Pie McCartney's beste soloalbum en beloonde hem met 4,5 uit 5 sterren. Ook ik ben onder de indruk van het album. McCartney weet ook zonder ingenieuze teksten enkele uitstekende nummers neer te zetten ('Dance Tonight', 'The End Of The End') en wanneer de tekst wel bijdraagt aan de sterkte van een lied, is er ook meteen sprake van een formidabel resultaat. 'Ever Present Past', 'You Tell Me', 'Mr.Bellamy' en 'Feet In The Clouds' verdienen wat dat betreft een pluim. Mindere tracks als 'Gratitude' en 'Nod Your Head' verhinderen een maximale score, maar er blijft genoeg te genieten over om deze cd met een krachtig 'JA!' te labelen.

Beoordeling: 8,6

p.s. Het volledige album is naar YouTube geuploadet en is in vijf delen te beluisteren: Deel 1; Deel 2; Deel 3; Deel 4; Deel 5.