Goed, vandaag de nummer drie dus. En dat is Yellowcard met Way Away.
Bekijk de clip (YouTube)
Yellowcard is een Amerikaanse rockband uit Jacksonville, Florida, en is in de VS aardig doorgebroken. In Nederland is de groep echter nagenoeg onbekend bij het grote publiek. Yellowcard onderscheidt zich van veel andere bands in het rockgenre door het gebruik van de viool, bespeeld door Sean Mackin. Ik heb de cd Ocean Avenue uit 2003 en daarop vallen enkele nummers in positieve zin op door het vioolspel van Mackin, dat de muziek vaak net dat beetje extra geeft. Ik denk dan aan nummers als 'Breathing' en 'Only One'. Andere nummers op het album die erg goed zijn, zijn 'View from Heaven', 'Believe' en 'Back Home'.
De absolute topper is echter Way Away. Ik schreef eerder in het stukje over Blink 182's 'Adam's Song' dat Leo Blokhuis gelijk heeft door te stellen dat je echt goede nummers pas na een aantal keren luisteren leert waarderen om ze vervolgens voor altijd mooi te blijven vinden. Misschien is er nog een overtreffende trap wat dat betreft, namelijk de liedjes die je meteen overdonderen én die je vervolgens altijd mooit blijft vinden. 'Way Away' is zo'n lied. De eerste keer dat ik het hoorde (en zag) kan ik me nog goed herinneren (nog zoiets trouwens: van de echt goede nummers en albums weet je nog precies waar je was toen je ze voor de eerste keer beluisterde). Het was op een zondagochtend en ik was alleen in de huiskamer waar op The Box het liedje 'Way Away' van een onbekend bandje genaamd 'Yellowcard' begon.
Ik was meteen verkocht. Na een kort intro van een paar seconde barstten de gitaren, drums en de viool los en werd ik gegrepen. Zanger Ryan Key zong vervolgens op een geloofwaardige manier en met een volle stem een tekst over het weg willen uit de vertrouwde omgeving:
I think I’m breaking out
I’m gonna leave you now
There’s nothing for me here, it’s all the same
And even though I know
That everything might go
Go downhill from here, I’m not afraid
Dan zet de muzikale begeleiding weer op volle kracht in bij het refrein:
Way away away from here I’ll be
Way away away so you can see
How it feels to be alone and not believe
Feels to be alone and not believe
Anything
Dit patroon herhaalt zich nog een keer bij het tweede couplet, waarin overigens de viool een eigen lijn gaat volgen die erg mooi uitgewerkt is. Dan ebt de muziek weg tot een bridge waarin nog slechts een gitaarloopje en - in beperkte mate - de drums te horen zijn die Key ondersteunen bij de volgende tekst:
Letting out the noise inside of me
Every window pane is shattering
Cutting up my words before I speak
This is how it feels to not believe
Na het stiltemoment van één seconde volgen dan nogmaals de bovenstaande vier regels, maar deze keer op volle sterkte gezongen en met maximale muzikale begeleiding.
De bijbehorende clip is ook erg mooi. De band staat op een verlaten parkeerterrein en kijkt uit over een volledig leeg en opzettelijk vaag getekend niemandsland. De wolken zijn donkerblauw en aan de einder is de zon te zien die net boven de horizon staat. De lucht eromheen is oranje, wat duidt op een ondergaande zon, maar de zon zelf is fel geel-wit, wat duidt op een opkomende zon. Dit verbeeldt m.i. perfect de thematiek van het hele nummer. De 'ik' voelt zich verloren, opgesloten in zijn eigen omgeving, maar er is hoop. Hij zal weggaan, ver weg, op weg naar een beter leven, ook al is de kans aanwezig dat het alleen maar slechter zal gaan.
Way Away balanceert op de grens van hoop en wanhoop en die thematiek zorgt er in combinatie met de overdonderende muziek voor dat het liedje op nummer drie is geëindigd in de Top 600.
Teksten: © Yellowcard
Geen opmerkingen:
Een reactie posten