Vanaf heden zal ik, om enige systematiek in deze rubriek te brengen, tweewekelijks op woensdag een volgend nummer bespreken uit het beste van de persoonlijke top 600 van 'the music we grew up with'.Vandaag nummer 15: Decompression period van Papa Roach. De eerste cd van deze Amerikanen, getiteld Infest, kreeg ik van een klasgenoot en deed samen met The Offspring en Linkin Park dienst als een soort van inwijding in de contemporaine punk/rockmuziek. Infest was een aardige cd, maar in vergelijking met de opvolger iets te rauw en schreeuwerig naar mijn smaak. Deze opvolger kreeg de titel Lovehatetragedy mee. Volgens 'de pers' een tegenvaller, maar ik dacht er weer tegenovergesteld over (zoals wel vaker zoals we verderop in de lijst zullen merken). Enigszins schizofreen is de plaat zeker, met stevige nummers en rockballads en kenmerken van beide subgenres in individuele nummers. 'Decompression period' pikte ik er meteen uit door de somberheid die het lied uitstraalde en de opbouw naar het ontluisterende einde. Ik kan me nog herinneren dat ik de tekst eens uit mijn hoofd opschreef in een tussenuurtje op school en het woord voor woord oproepen van de lyrics gaf ze extra glans.
Papa Roach is nooit echt groot geworden bij de mainstream, maar heeft toch altijd een speciale plaats in mijn muzikale hart behouden. Inmiddels volg ik ze niet meer, maar de drie cd's die ik heb wil ik nog weleens in mijn cd-speler of discman stoppen.
I must confess
I'm falling apart
Breaking your heart
Crying with you on the phone
We're walking on thin ice
I hope it doesn't break
Geen opmerkingen:
Een reactie posten